© Aπεροπία. Τα άρθρα του ιστολογίου aperopia.fr γράφονται κατόπιν κοπιαστικής έρευνας και μετάφρασης. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς άδεια του aperopia.fr. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση 2-3 πρώτων παραγράφων με προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο aperopia.fr

---

Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα

---

Η διανθρωπιστική ιδεολογία προβάλλεται διαρκώς σε κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, στη λογοτεχνία, ακόμη και στην προεδρική εκστρατεία των ΗΠΑ, δημιουργώντας εύλογες ανησυχίες σε εκατομμύρια ανθρώπους που θεωρούν εαυτούς χριστιανούς, ότι πρόκειται για μια θριαμβευτική επάνοδο του αρχαίου γνωστικισμού με μια νέα, και άκρως επιθετική μορφή. Ας δούμε λοιπόν εν συντομία τι πρέσβευε ο γνωστικισμός.

Ο γνωστικισμός ήταν ένα φιλοσοφικό και θρησκευτικό κίνημα προχριστιανικής καταγωγής, με επιρροές από τον ορφισμό, τον ζωροαστρισμό, τον πυθαγορισμό, τον νεοπλατωνισμό και τον στωικισμό, ενώ κατ’ άλλους οι ρίζες του ανάγονται στις σημιτικές θρησκείες και στον πρώιμο ιουδαϊσμό. Ο ονομασία του προέρχεται από την ελληνική λέξη «γνώσις», και αναφέρεται στην αντίληψη ότι υπάρχει μια ιδιαίτερη εσωτερική γνώση, μια αποκρυπτογράφηση στην υπερβατική κατανόηση που μόνον ορισμένοι εκλεκτοί κατέχουν, κάτι που υπήρξε αφορμή να δημιουργηθούν κλειστές σέχτες και μυστικές, θεοσοφικές εταιρείες.

Όταν δημιουργήθηκε ο γνωστικισμός οι περισσότεροι άνθρωποι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν αναλφάβητοι και δεν μπορούσαν να αφομοιώσουν τις μεταδιδόμενες, επί της ουσίας επιστημονικές γνώσεις που είχαν κληρονομήσει από προγενέστερους, πανάρχαιους πολιτισμούς που καταστράφηκαν στο απώτατο παρελθόν.

Οι γνωστικοί μοιράζονταν με τους πυθαγόρειους και τον πλατωνισμό την ιδέα ότι η σωτηρία του ατομικού πνεύματος, της «θείας σπίθας», συνίσταται στην απελευθέρωσή του από τον υλικό κόσμο και την άνοδό του στον τόπο καταγωγής του (το λεγόμενο Πλήρωμα ή τον πλατωνικό Χώρο των Ιδεών).

Χαρακτηριστικό του γνωστικισμού ήταν η συστηματική περιφρόνηση του φυσικού κόσμου, καθώς και είτε ο συνήθως αυστηρός ασκητικός βίος που δίδασκαν συνοδευόμενος από την πλήρη περιφρόνηση του σώματος, είτε κάθε είδους όργια, ενώ η διδασκαλία τους έδινε ιδιαίτερη σημασία στον τρόπο της δημιουργίας του κόσμου (θεογονία) και στην δομή του.

Οι κορυφαίοι ηγέτες του χριστιανικού γνωστικισμού ήταν ο Σίμων ο Μάγος, ο Μένανδρος, ο Σατουρνίνος, ο Βασιλίδης, ο Καρποκράτης, ο Βαλεντίνος, ο Μαρκίων κ.ά.

Ο γνωστικισμός διακρίνεται:

• στον πρώιμο: Οφίτες, Καϊνίτες, Καρποκρατιανοί, Βορβορίτες,
• στον περσικό: Μανδαίοι, Μανιχαίοι,
• στον συρο-αιγυπτιακό: Σηθιανοί, Βαλεντιανοί, Βασιλιδιανοί,
• στον μεσαιωνικό ευρωπαϊκό: Παυλικιανοί, Βογόμιλοι, Καθαροί-Αλβιγηνοί, Ναΐτες,
• στον εβραϊκό γνωστικισμό της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού: καμπαλιστές Ροδόσταυροι, Μαρτινιστές, Βιλερμοζιστές, Ιλλουμινάτοι της Βαυαρίας, διάφορες τεκτονικές Στοές,
• στον σύγχρονο: ελευθεροτέκτονες και λοιπές φιλοσοφικές-θεοσοφικές οργανώσεις και τάγματα.

Ο γνωστικισμός ήταν ένα από τα πρώτα φιλοσοφικά συστήματα που κηρύχθηκαν αιρετικά από την χριστιανική Εκκλησία, καθολική και ορθόδοξη, εντούτοις δεν εξαφανίστηκε ποτέ, βρίσκοντας πάντα νέους τρόπους να παρουσιαστεί σε κάθε γενιά. Ο χριστιανισμός από τα πρώτα του βήματα, δέχτηκε οργανωμένη και άγρια επίθεση από τους γνωστικούς και αναγκάστηκε να αμυνθεί.

Οι γνωστικές σέχτες ήταν πρωσοποπαγείς. Δημιουργείτο μια συνάθροιση γύρω από το πρόσωπο του ιδρυτού, ο οποίος ενδύονταν αδιαμφισβήτητο κύρος ως φορέας λυτρωτικού μηνύματος. Για να παραμείνει η διδασκαλία του αρχηγού έξω από κάθε έλεγχο, όσο παράλογη κι αν ήταν, παρουσιαζόταν ως αυτοφανέρωση ή αποκάλυψη, ως άνωθεν κατερχόμενη αυθεντία.

Τα γνωστικά συστήματα ήταν κυρίως αυτοκαταστροφικές λατρείες και στρέφονταν κατά των κοινωνιών. Αυτό προκύπτει από την μελέτη των πρακτικών που εφάρμοζαν και κυρίως των τελετών τους που έχουν διασωθεί σε πολλά χειρόγραφα και ιστορικά πονήματα.

Για παράδειγμα, οι σκοποί των Ιλλουμινάτων της Βαυαρίας είναι ίδιοι με όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ευρώπη, προκαλώντας εύλογα ερωτήματα για τη συνέχιση της δράσης τους:

• Κατάλυση της μοναρχίας και κάθε άλλης νόμιμης κυβέρνησης
• Κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας
• Κατάργηση του δικαιώματος ιδιωτικής κληρονομιάς
• Κατάργηση του πατριωτισμού και της εκτίμησης στον στρατό
• Διάλυση της οικογένειας, δηλαδή: του γάμου και της οικογενειακής ηθικής, νομιμοποίηση της ελευθεριακής αγάπης, εκπαίδευση των παιδιών από τη κοινότητα,
• Κατάργηση όλων των θρησκειών.

Δεν θα αναλύσω εδώ όλες τις γνωστικές σχολές και θεωρίες (τις οποίες είναι χρήσιμο να μελετήσει κανείς ώστε να θωρακιστεί καταλλήλως), σίγουρο είναι πάντως ότι ο χριστιανισμός (τουλάχιστον επίσημα) υπήρξε απηνής διώκτης του γνωστικισμού.

Δεδομένου λοιπόν ότι σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία του 2017 το 90% των Ελλήνων πολιτών αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοί Ορθόδοξοι στο θρήσκευμα ¹, θεωρώ χρήσιμο να αναφερθώ στο πώς ο διανθρωπισμός είναι κληρονόμος του γνωστικισμού, και γιατί ο διανθρωπισμός συμπορεύεται με τον προτεσταντισμό και είναι εχθρός της Ορθοδοξίας.

Το Πρόβλημα του Κακού

Ο γνωστικισμός εμφανίζεται σήμερα με έναν μανδύα συναρπαστικότερο από ποτέ, επειδή δίνει μια σαφή απάντηση στο Πρόβλημα του Κακού. Σύμφωνα με την γνωστική θεολογία, εξακολουθούμε να βλέπουμε άπειρο πόνο και δυστυχία στον κόσμο. Ο γνωστικισμός μας λέει ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε να συμβεί τίποτε άλλο στον πλανήτη μας, πέραν κακών πραγμάτων.

Και τούτο διότι σύμφωνα με την κοσμοθεωρία πολλών ρευμάτων του:

Ο αληθινός, ανώτατος Θεός είναι αδιάφορος και απρόσιτος (ντεϊσμός), υπερβατικός, άρρητος και ακατάληπτος. Καθώς δεν δημιουργεί, αλλά εκπορεύει, μια σειρά από θεϊκές εκπορεύσεις εξήλθαν απ’ αυτόν, ένα είδος «απογόνων» ― πνευματικών όντων, εν είδει εκπνοής.

Σύμφωνα με τον γνωστικό αιρετικό Βαλεντίνο (100 ― 165 μ. Χ.), κορυφαίο εκπρόσωπο του αιγυπτιακού χριστιανικού γνωστικισμού, οι εκπορεύσεις αυτές ήταν τριάντα αρσενικές και θηλυκές ανώτερες οντότητες που ονομάζονταν Αιώνες. Οι Αιώνες δημιούργησαν με τη σειρά τους δικούς τους απογόνους, άλλους, κατώτερους σε ιεραρχία Αιώνες. Όλοι μαζί οι Αιώνες αποτελούν το Πλήρωμα, την πληρότητα δηλαδή του Θεού.

Κατά ορισμένους γνωστικούς, ο αληθινός θεός δημιουργός του γήινου κόσμου μας είναι η κατώτερη κατάσταση στην οποία εξέπεσε του Πληρώματος ο τριακοστός και τελευταίος Αιώνας, η Σοφία. Η Σοφία, ως εκπεσούσα Αχαμώθ μετά από πολλές περιπέτειες δημιούργησε το λεοντοπρόσωπο ερμαφρόδιτο πλάσμα με σώμα όφι Ιαλνταμπαώθ, τον κατά Πλάτωνα Δημιουργό του γήινου κόσμου μας, που ταυτίζεται με τον εκδικητικό Θεό Γιαχβέ (Κύριο) της Παλαιάς Διαθήκης.

Οι Αιώνες στο σύστημα του Βαλεντίνου © Απεροπία.

Ο Ιαλνταμπαώθ εφόσον δημιουργήθηκε σε κατώτατο πεδίο, έξω από την θεϊκή επικράτεια, είναι κακός και πεπλανημένος και μάλιστα χωρίς να το γνωρίζει. Αποκαλείται επίσης και Σάκλας ή Σαμαήλ και δημιούργησε τις οντότητες Άρχοντες και με τη βοήθειά τους κατασκεύασε τον δικό μας κόσμο, τη δική μας υλική πραγματικότητα μέσα στην οποία φυλάκισε και την εκπεσούσα Σοφία-Αχαμώθ κι εμάς τους ανθρώπους. Για τον λόγο αυτό οι άνθρωποι έχουν θεϊκή σπίθα μέσα τους και γι’ αυτό επιθυμούν διακαώς να επιστρέψουν στο Πλήρωμα, από το οποίο εξέπεσαν.

Ο μέγιστος των Αρχόντων Αμπράξας, με κεφαλή πετεινού και πόδες όφεων.

Ο Ιαλνταμπαώθ αγνούσε την ύπαρξη ακόμα και της ίδιας της μητέρας του, που κατά την εκδοχή των Βορβοριτών είναι η ανδρόγυνη οντότητα Βαρβηλώ, και η οποία προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι υπήρχαν δυνάμεις ανώτερες από τον ίδιο.

Επίσης ο Ιαλνταμπαώθ πολεμούσε συνέχεια εναντίον των Αρχόντων. Το αφήγημα προέρχεται από τις Τιτανομαχίες της ελληνικής μυθολογίας και τους διάφορους Πολέμους των Ουρανών όλων των αρχαίων μυθολογιών.

Όταν η Σοφία επέπληξε τον Ιαλνταμπαώθ για την αλαζονεία του να λέει ότι δεν υπήρχε άλλος Θεός εκτός απ’ αυτόν, εκείνος αντέδρασε λέγοντας ότι αν υπήρχε ας έκανε γνωστή την παρουσία του. Τότε από τις φωτεινές σφαίρες εμφανίστηκε ο Φωτεινός Αδάμ, ο κατά την Καμπάλα Αδάμ Καδμόν, που παρέμεινε για λίγο μαζί τους και εν συνεχεία επέστρεψε από κει απ’ όπου ήλθε.

Κατόπιν ο Ιαλνταμπαώθ πάντα ζηλόφθονος, ευέξαπτος και εκδικητικός, αποφάσισε με τη βοήθεια των Αρχόντων να δημιουργήσει την δική του εκδοχή ανθρώπου, τον γνωστό μας από την Παλαιά Διαθήκη Αδάμ, αλλά απέτυχε να του δώσει ψυχή. Εν συνεχεία, η ίδια η Αχαμώθ του εμφύσησε ψυχή, κάνοντάς τον αρχικά αθάνατο.

Για τους γνωστικούς, ο Γιαχβέ (Κύριος) της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο λεοντοπρόσωπος θεός-δημιουργός Ιαλνταμπαώθ.

Μετά απ’ όλη αυτή την αταξία, το Πλήρωμα έστειλε τον απεσταλμένο του στη Γη, τον Αιώνα Ιησού – Σωτήρα με σκοπό την καταστροφή αυτού του κόσμου μέσω εκπύρωσης και την αποκατάσταση της θεϊκής τάξης.

Ο Ιησούς-Σωτήρ ήταν προορισμένος να δράσει ως Λυτρωτής του κόσμου, να αποκαλύψει στους ανθρώπους τον Χριστό και να τους γλιτώσει από την καταπίεση του Ιαλνταμπαώθ. Την ώρα της Σταύρωσης ο Ιησούς-Σωτήρ εγκατέλειψε τον Χριστό με τον οποίο είχε ενωθεί κατά τη βάπτιση στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.

Σχετικά με την ενσάρκωση του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού, ο Μαρκίων και άλλοι γνωστικοί δεν δέχονταν ότι είχε πραγματικό σώμα, αλλά φαινόταν σαν να είχε, ήταν δηλαδή κάτι σαν φάντασμα (σήμερα θα λέγαμε ολόγραμμα), ενώ στη θέση του σταυρώθηκε κάποιος άλλος. Η άποψη αυτή ονομάστηκε δοκητισμός.

Επειδή λοιπόν κάποιοι δεν κατανόησαν το θείο μήνυμά του, δεν πήραν όλοι μέρος στο λυτρωτικό του έργο και έτσι χωρίστηκαν σε «υλικούς», που ήταν τα τέκνα του διαβόλου, σε «ψυχικούς», που είχαν ελεύθερη βούληση και μπορούσαν να σωθούν ή να απωλεσθούν, και σε «πνευματικούς», που ήταν ανώτεροι όλων, προορισμένοι από την φύση τους για τη σωτηρία. Αυτοί λοιπόν ήταν οι Γνωστικοί, οι οποίοι κατείχαν τη μυστική, τη θεία γνώση.

Οι ομοιότητες της κοσμοθεώρησης των γνωστικών με την θεωρία της ψηφιακής προσομοίωσης ή του ολογράμματος και τον μαθηματικό ντεϊσμό, η αντιστοιχία του πλατωνικού τετραέδρου με  το κρυσταλλικό τετράεδρο που συνιστά τον ελάχιστο δυνατό όγκο του κόσμου μας (βόξελ), που μόλις τα τελευταία χρόνια επιβεβαιώθηκε, άλλες γνώσεις που παραπέμπουν στην σημερινή Γενική Θεωρία της σχετικότητας, στην σημειακή Ιδιομορφία των μελανών οπών, η ομοιότητα των γνωστικών Αιώνων με εξωγήινα προηγμένα όντα ή τεχνοδιάνοιες από ένα άλλο ηλιακό σύστημα ή άλλο σύμπαν, του Πληρώματος με ένα παράλληλο σύμπαν, και του Κενώματος με τον πλανήτη Γη, δείχνουν ότι οι γνωστικοί κατείχαν κρυμμένες επιστημονικές γνώσεις που προσπαθούσαν να διασώσουν ανά τους αιώνες, διατυπωμένες με βάση το επίπεδο της επιστήμης και το ιστορικό πλαίσιο της εποχής τους.

Σας θυμίζει κάτι το «Πρόβλημα του Κακού»; Αν σας ακούγεται οικείο ότι ο κόσμος μας είναι μόνο κακός, πιθανότατα οφείλεται στο ότι το ίδιο πιστεύετε κι εσείς εσφαλμένα, ακόμα κι αν είστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Ωστόσο, ο χριστιανισμός ―κυρίως μέσω των Αποστόλων και της Καινής Διαθήκης, διδάσκει ότι ο κόσμος μας είναι καλός.

Η Καινή Διαθήκη διδάσκει ότι η φυσική πραγματικότητα είναι αγαθό δημιούργημα ενός Πανάγαθου Θεού που αγαπάει τον άνθρωπο (ενώ στην Παλαιά Διαθήκη, λόγω γεωπολιτικού πλαισίου της αρχαίας Ιουδαίας και δεισιδαιμονικών δοξασιών των διαφορετικών ιστορικών πλαισίων, ο Θεός των προγόνων του Ιησού εμφανίζεται να μισεί τους ανθρώπους).

Ο χριστιανισμός πρεσβεύει ότι η αλήθεια είναι δημόσια, ότι ο Θεός είναι ενότητα και όχι αντιπαράθεση και ότι ο καθένας μπορεί να ελευθερωθεί από το προπατορικό αμάρτημα. Ο γνωστικισμός αντιθέτως πρεσβεύει ότι η αλήθεια είναι απόκρυφη, ότι υπάρχει δυισμός (Αγαθός Θεός και κακός Ιαλνταμπαώθ) ο Αγαθός Θεός είναι ανδρόγυνος και ότι μόνο οι εκλεκτοί λυτρώνονται.

Το να είναι κάποιος χριστιανός λοιπόν σημαίνει να αγαπάει και να αγωνίζεται για την παρούσα ζωή και όχι να την μισεί, να αδιαφορεί ή να θέλει να την εγκαταλείψει και να την καταστρέψει όπως οι γνωστικοί και οι οπαδοί ανάλογων σεχτών.

Καλό θα είναι λοιπόν να προσέξετε αυτή τη διαφορά όσοι αυτοπροσδιορίζεστε ως χριστιανοί Ορθόδοξοι, διότι είναι καθοριστική, ακόμα και για το καθημερινό γίγνεσθαι. Σε σύγκριση όμως με τον γνωστικισμό, ο χριστιανισμός πάλι δεν φαίνεται να έχει στιβαρή απάντηση στο Πρόβλημα του Κακού.

Στην εποχή της τεχνολογίας και της ακαριαίας διάδοσης της πληροφορίας, οι περισσότεροι χριστιανοί όταν βλέπουν πόνο και δυστυχία στον κόσμο, δυστυχώς δεν μπορούν να τους δικαιολογήσουν ή να τους εξορθολογίσουν επαρκώς και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην επαναλαμβανόμενη παρουσία ενός εκδικητικού Θεού στην Παλαιά Διαθήκη.

Αυτό ακριβώς το κενό βρήκε ο χριστιανικός γνωστικισμός για να βλαστήσει στους τέσσερις πρωτοχριστιανικούς αιώνες, πάντα στο ίδιο μονοπάτι που πολύ παλαιότερα είχαν βλαστήσει άλλα, πανάρχαια δόγματα. Κατά τον γνωστικισμό λοιπόν, η γήινη πραγματικότητα είναι κακή, διότι την κατασκεύασε ένας κατώτερος θεός, ένα κακό, αλλά ανίκητο από τον άνθρωπο ον, που μόνο κακά και ελαττωματικά κατασκευάσματα δημιουργεί (θεωρία της ψηφιακής προσομοίωσης κατά την οποία ο Θεός-κακός developer μας έχει δώσει την παράμετρο ενσυναίσθηση στο βιντεοπαιχνίδι που κατασκεύασε, ώστε να μας βασανίζει).

Εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε λοιπόν παρά παιδιά ενός κατώτερου Θεού…

Μπορούμε να κάνουμε κάτι για να ανατρέψουμε αυτήν την κατάσταση; Μην ανησυχείτε. Οι σύγχρονοι tecnhoprog γνωστικοί σωτήρες, οι προοδευτικοί αριστεροί και οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης και των ανοιχτών συνόρων που είναι προορισμένοι (ελέω Θεού φυσικά) για τη σωτηρία, είναι εδώ για να μας βοηθήσουν.

…Και η ελιτίστικη διαχείρισή του

Κατά τον γνωστικισμό, οι μόνες διέξοδοι σ’ αυτή την τραγική φυλακή που μας έχει βάλει ο Ιαλνταμπαώθ και η παρέα του οι Άρχοντες (που χρησιμεύουν ως αρχέτυπα σε όλη την παραφιλολογία τύπου Prison planet), είναι να αποδράσουμε, επί της ουσίας αυτοκτονώντας, διαφεύγοντας επιτέλους από το καταραμένο Κένωμα και επιστρέφοντας στο άγιο Πλήρωμα όπου και ανήκουμε.

Κατά τον νεογνωστικισμό όμως υπάρχει και μια δεύτερη οδός σωτηρίας: να γίνουμε οι ίδιοι θεοί (Homo Dei), άρχοντες πάνω στην δημιουργία και στην φθορά μέσω της απελευθερωτικής, μυστικής, θείας Γνώσης που θα μας διδάξουν οι μυημένοι που την κατέχουν θεόπνευστα.

Ιδού τι λέει σχετικά ο Βαλεντίνος, απευθυνόμενος προς τους γνωστικούς αδελφούς του, όπως διασώζει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, θεολόγος και εκκλησιαστικός Πατήρ, 150-216 μ.Χ.):

«Απ’ αρχής αθάνατοι έστε και τέκνα ζωής έστε αιωνίας και τον θάνατον ηθέλετε μερίσασθαι εις εαυτούς, ίνα δαπανήσητε αυτόν και αναλώσητε, και αποθάνη ο θάνατος εν ύμίν» (Απόσπασμα F, Kλήμης Αλεξανδρεύς).

Για τον Βαλεντίνο, το άτομο που είναι προκαθορισμένο για τη σωτηρία των ανθρώπων είναι επίσης προκαθορισμένο και για ένα είδος θεϊκής διαχειριστικής συμπεριφοράς που περιλαμβάνει φυσικά και ένα ενεργό χέρι στην Ιστορία (για να μην πω μακρύ).

Αν αποδεχτούμε όλες τις παραπάνω γνωστικές θέσεις, σύμφωνα με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα, θα οδηγηθούμε:

• αφενός μεν στην ανατροπή όσων μη γνωστικών κοσμικών εξουσιών και στην άσκηση σωτηριολογικής ηγεμονίας μόνο από τους μυημένους και εκλεκτούς με την κατάργηση των κρατών, των συνόρων, των θρησκειών, της οικογένειας και των κοινωνιών, και αφετέρου δε
• στον διανθρωπισμό που επιχειρείται στην εποχή μας με στόχο τον μετανθρωπισμό.

Πανάρχαιες προηγμένες γνώσεις

 Η θεωρία Μ που είναι η επικρατέστρη υποψήφια θεωρία της φυσικής σήμερα για την θεωρία των Πάντων, προϋποθέτει την ύπαρξη πολυσύμπαντος που αποτελείται από σύμπαντα – φυσαλίδες, ένα εκ των οποίων είναι και το δικό μας.

Ο Αϊνστάιν απέδειξε ότι ο ίδιος ο χώρος διαστέλλεται και συστέλλεται, όχι η ύλη που περιέχει μέσα του. Δεν διαστέλλονται λοιπόν οι γαλαξίες, αλλά ο ίδιος ο χώρος. Ο χώρος τρόπον τινα, είναι ζωντανός, και κατέχει μυστηριώδεις και ανεξιχνίαστες ιδιότητες, μία εκ των οποίων είναι και οι κινήσεις του με υπερφωτεινές ταχύτητες.

Σύμφωνα με τη Γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, τα αντικείμενα με μεγάλη μάζα στρεβλώνουν ανάλογα τον πέριξ αυτών χώρο, ο οποίος δεν είναι άκαμπτος, αλλά «ζωντανός» και ευλύγιστος σαν λάστιχο.

Στο έργο «Τίμαιος» του Πλάτωνα στο οποίο υπάρχουν σαφείς πυθαγόρειες αναφορές, ο Πλάτων βάζει τον υποτιθέμενο πυθαγορικό φιλόσοφο Τίμαιο να συνδιαλέγεται με τον Σωκράτη και να αναφέρεται στον πρώτο, αρχικό Θεό, ως «Ταυτόν» (την κοσμολογική Ιδιομορφία ή Μοναδικότητα, το υπέρπυκνο κοσμικό αυγό, μια Λευκή Οπή που «ξέρασε» ένα νέο σύμπαν), ταυτίζοντάς τον με τον χώρο, ενώ καθίσταται σαφές ότι δεν είναι αυτός ο Δημιουργός της δικής μας, γήινης πραγματικότητας:

«Ο συλλογισμός του αείζωου Θεού ―σχετικά με τον θεό που θα πλαθόταν― ήταν αυτός. Έφτιαξε ένα σώμα λείο και ομαλό, από κάθε πλευρά συμμετρικό προς το κέντρο, τέλειο […] Θέτοντας ψυχή στο μέσο του, την επέκτεινε παντού, περικαλύπτοντας μ’ αυτή το σώμα ακόμη κι απ’ έξω. Κατέστησε λοιπόν, έναν, μόνο, μοναδικό, κυκλικά περιστρεφόμενο, σφαιρικό ουρανό, εξαιτίας της αρετής δυνάμενο να συντροφεύει τον εαυτό του και να μη χρειάζεται κανέναν άλλον […] Για όλα αυτά, τον γέννησε ευδαίμονα θεό […]

Το σύμπαν μας ως ανεύρισμα προηγούμενου σύμπαντος, σύμφωνα με τις σημερινές θεωρίες.

Παρόμοιες απόψεις για τον χώρο πρέσβευαν και οι Βαλεντινιανοί: «Καλείται δε και τόπος υπ’ αυτών, και εβδομάς, και παλαιός των ημερών» (Ιππόλυτος, Κατά Αιρέσεων, 6.32) και οι γνωστικοί της Αιγύπτου: Αυτός είναι ο πρώτος πατήρ όλων. Αυτός είναι ο αυτοφυής και αυτογέννητος τόπος (Koptisch-gnostische Schriften I, σελ. 344).

Τα παραπάνω απόσπασματα παραπέμπουν ανησυχητικά σε ό,τι πιστεύει σήμερα η σύγχρονη φυσική και κοσμολογία.

Ρυτιδώσεις και καμπύλωση του χώρου πέριξ μιας μελανής οπής.

Επιστρέφοντας στον Πλάτωνα, ο Τίμαιος συσχετίζει τα τέσσερα στοιχεία με τέσσερα στερεά, αποτελούμενα από τετράεδρα, τα οποία συνθέτουν τον Κόσμο. Αντιστοιχίζει λοιπόν τη Φωτιά με το κανονικό πυραμιδικό τετράεδρο (ογκοστοιχείο ή βόξελ), τον Αέρα με το κανονικό οκτάεδρο, την Γη με τον κύβο, και το Νερό με το κανονικό εικοσάεδρο.

Ένα βόξελ (ογκοστοιχείο).

Εντούτοις, υπάρχει κι ένα πέμπτο στερεό που αντιστοιχίζεται με το δωδεκάεδρο και που συνδέεται με το πέμπτο στοιχείο, τον αιθέρα, ή τη λεγόμενη πεμπτουσία του Αριστοτέλη, που κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για το δωδεκαεδρικό σύμπαν.

Το πενταγωνικό κανονικό δωδεκάεδρο είναι προβολή μορφών της μη αντιληπτής, περισσοτέρων των τριών διαστάσεων αντικειμενικής πραγματικότητας, στην ύπαρξη της οποίας καταλήγει λογικά, μέσα από μαθηματικές, αριθμητικές και γεωμετρικές αναλύσεις. Κατά τον Πλάτωνα, με τον συνδυασμό αυτών των γεωμετρικών στερεών, ο Θεός-μαθηματικός πλάθει τον Κόσμο.

Συσσωμάτωση βόξελ. Από τέτοιες συσσωματώσεις αποτελείται η αληθινή μορφή της πραγματικότητας που ο εγκέφαλός μας μοντελοποιεί ως τον κόσμο μας.

Η σημερινή γεωμετρία και κβαντομηχανική μας λέει τα ίδια. Το δωδεκάεδρο εμπεριέχεται στο δισδυάκις τριακοντάεδρο (αναλυτικό άρθρο) η προβολή του οποίου είναι το μήκος Πλανκ, δηλαδή ο ελάχιστος δομικός λίθος της πραγματικότητάς μας.

Δισδυάκις τριακοντάεδρο.

Η σημερινή επιστήμη μας βοηθά πλέον να κατανοήσουμε καλύτερα πολλές από τις τότε αινιγματικές γνώσεις των πυθαγορείων, των γνωστικών, των ερμητιστών καμπαλιστών, των αλχημιστών και τις λεγόμενες «μυστικές δοξασίες» που δεν ήταν παρά κεκαλυμμένες επιστημονικές γνώσεις που χάνονταν στα βάθη της προϊστορίας και ως τέτοιες πρέπει να εκλαμβάνονται πλέον τον 21^ο αιώνα και να μην τους αποδίδεται κάποια υπερφυσική ή πεφωτισμένη σημασία που σήμερα είναι άνευ νοήματος.

Πώς συνδέονται μεταξύ τους ο διανθρωπισμός, ο γνωστικισμός, ο προτεσταντισμός και ο ολοκληρωτισμός

Ο Θεός για τους χριστιανούς δεν υπάρχει για να δικάζει τους ανθρώπους και να τους τιμωρεί, αλλά περισσότερο για να τους παρηγορεί. Για τους Ορθοδόξους η Κτίση και οι άνθρωποι δεν είναι φύσει κακοί, ούτε απορρίπτονται η ανθρώπινη φύση και τα ανθρώπινα πάθη.

Ο αθεράπευτος δυϊσμός των γνωστικών φαίνεται όμως να είναι ένα είδος ηττοπαθούς ευαγγελίου στον οποίον η πρώιμη Εκκλησία και οι Απόστολοι αναφέρονταν σταθερά ως Αντίχριστο. (Επιστολή Α΄ Ιωάννη 2:19 & 26, Επιστολή Β΄ Ιωάννη 1:7 κλπ.)

Αυτή η δυϊστική κοσμοθεωρία ότι η φυσική δημιουργία του Θεού (ο κόσμος και όλα όσα περιέχει) είναι κακή, άξια μόνο καταστροφής και ότι μόνο οι «πνευματικές» επιδιώξεις έχουν πραγματική αξία, επηρέασε τρομερά τους προτεστάντες, και συνεχίζει να τους επηρεάζει μέχρι και σήμερα.

Προτεστάντες Άγγλοι πουριτανοί όμως ίδρυσαν τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Αυτοί προσέδωσαν στην αμερικανική ιδεολογία ―αφού είχαν ήδη συγκρουστεί με την βρετανική μοναρχία, απαιτώντας δικαιώματα― τα βασικά της χαρακτηριστικά: καχυποψία προς την πολιτική ηγεσία, αίσθηση της ατομικής ευθύνης και της ελευθερίας, εργασιακή ηθική και αποστολικό ζήλο.

Σύμφωνα με τον Μαξ Βέμπερ (Max Weber) ² η επίδραση του προτεσταντισμού ήταν η γενεσιουργός αιτία της τεράστιας καπιταλιστικής ανάπτυξης στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη.

Η προτεσταντική ηθική στηρίζεται μεταξύ άλλων στην ύπαρξη ενός ισχυρού αστικού κώδικα στην εργασία, που δίνει έμφαση στη σκληρή δουλειά, στον ασκητικό βίο, στη συστηματική αποταμίευση και στην χωρίς εκκλησιαστικούς ενδιαμέσους σχέση του πιστού με τον Θεό, διευκολύνοντας έτσι τη συσσώρευση πλούτου.

Η χώρα στην οποίαν ο γνωστικισμός έχει ενσωματωθεί περισσότερο από οπουδήποτε αλλού υπό τον μανδύα του χριστιανικού προτεσταντισμού είναι επομένως οι ΗΠΑ (48.9 % προτεστάντες). Οι καθολικοί στις ΗΠΑ είναι μόνο 20%, ενώ το ποσοστό των άθρησκων ανέρχεται στο 24%.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι τα πανεπιστήμια Χάρβαρντ, Γιέηλ, Πρίνστον, Κολούμπια κλπ. που έχουν ιδρυθεί από προτεστάντες είναι φυτώρια διανθρωπισμού, ούτε το γεγονός ότι από τις προτεσταντικές ΗΠΑ ξεκίνησε και οργανώθηκε το σύγχρονο διανθρωπιστικό κίνημα.

Ο Μεγάλος Μάγιστρος εκδικείται;

Ο γνωστικισμός (κληρονόμοι του οποίου είναι ο χιλιασμός, ο προτεσταντισμός, ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, η ανοιχτή κοινωνία του Καρλ Πόπερ και το παγκόσμιο κράτος και τελικά ο μετανθρωπισμός), καταδιώχθηκε απηνώς από την Καθολική Εκκλησία.

Οι διώξεις εναντίον της αίρεσης των Καθαρών ³ στη Γαλλία μέσω της Σταυροφορίας των Αλβιγηνών έχουν μείνει στην ιστορία για την αγριότητά τους.

Στα πλαίσια αυτών των διώξεων βρήκε φριχτό θάνατο στην πυρά το 1314, ο πεφωτισμένος Ζακ Ντε Μολέ (Jacques de Molay), τελευταίος Μεγάλος Μαγίστρος των Ναϊτών Ιπποτών.

Ζακ ντε Μολέ.

Ο Ντε Μολέ και οι Ναΐτες επισήμως κατηγορήθηκαν ως αιρετικοί διότι, σύμφωνα με το κατηγορητήριο που τους απαγγέλθηκε από τον Πάπα Κλήμη Ε΄ της Καθολικής Εκκλησίας και τον βασιλιά Φίλιππο Δ΄ τον Ωραίο της Γαλλίας, είχαν ασπαστεί τον γνωστικισμό – μανιχαϊσμό της Ανατολής (λατρεία της τραγόμορφης θεότητας Μπαφομέτ, μαγεία και αλχημισμός λόγω της γνώσης των ιδιοτήτων των πλατωνικών στερεών, ακόμα και σοδομισμός), κατηγορίες που κατά πάσαν πιθανότητα υπέκρυπταν οικονομικά και πολιτικά ελατήρια.

Αναμφίβολα οι Ναΐτες ως γνωστικοί, κατείχαν γνώσεις με τις οποίες εξεβίαζαν το καθολικό ιερατείο και έθεταν υπό αμφισβήτιση τα παπικά πρωτεία. Η αλήθεια όμως πιθανότατα βρίσκεται κάπου ανάμεσα και είναι πιο πεζή: ο Φίλιππος Δ’ ήταν βαθύτατα χρεωμένος στο τάγμα των Ναϊτών που την εποχή εκείνη διαδραμάτιζε ―μαζί με τους Εβραίους― ρόλο τραπεζιτών, συσσωρεύοντας τεράστια πλούτη από το πλιάτσικο που γινόταν κατά τη διαδρομή προς και από τους Αγίους Τόπους.

Εκείνη την εποχή ένας ήταν ο τρόπος ακύρωσης των δανείων: η φυσική εξόντωση του δανειστή. Κατά συνέπειαν, ο Ντε Μολέ ως ηγέτης των Ναϊτών και αρχιδανειστής, στο νησί των Εβραίων του ποταμού Σηκουάνα, βρίσκοντας τραγικό θάνατο, αρνούμενος να μαρτυρήσει τόσο τη δική του ενοχή, όσο και του τάγματός του για όσα του είχαν προσάψει.

Μόνο που ο Ντε Μολέ την ώρα που καιγόταν καταράστηκε τον Πάπα Κλήμη και τον Φίλιππο να πεθάνουν σύντομα. Πράγματι, και οι δύο πέθαναν μετά από λίγους μήνες…

Κάψιμο στη πυρά του Ζακ ντε Μολέ και ενός άλλου Ναΐτη ιππότη. Από χειρόγραφο του 1380.

Οι Ναΐτες δεν εξέλειπαν φυσικά με τον θάνατο του Ντε Μολέ και των συντρόφων του. Ιστορικά αρχεία αναφέρουν λέει ότι μία ημέρα πριν από τη σύλληψη των Ναϊτών, στις 12 Οκτωβρίου του 1307, δεκαοκτώ γαλέρες υπό τον διδάσκαλο Ζεράρ ντε Βιλιέ (Gérard de Villiers) έβαλαν πλώρη από την ναϊτική κουρσάρικη πόλη του Ατλαντικού, Λα Ροσέλ (La Rochelle) για άγνωστο προορισμό, κατευθυνόμενες δυτικά, δηλαδή προς τον ανοιχτό ωκεανό, φορτώνοντας πλήρωμα και πενήντα άλογα καθώς και όσους θησαυρούς μπόρεσαν να περισώσουν.

Φαίνεται λοιπόν ότι οι Ναΐτες είχαν φτάσει πολύ νωρίτερα από την απόβαση του Φερνάντο Κορτέζ στο Νέο Κόσμο, γι’ αυτό και το 1519 ο Μοντεζούμα, ο τελευταίος αυτοκράτορας των Αζτέκων, όταν είδε τους λευκούς κονκισταντόρες δεν έκανε τίποτε για να τους σταματήσει, βέβαιος πως πραγματοποιείται η προφητεία της επιστροφής των λευκών έφιππων «θεών» του Ήλιου που είχαν ήδη επισκεφθεί τη χώρα του σχεδόν διακόσια χρόνια νωρίτερα.

Επομένως, οι επιζώντες γνωστικοί απορροφήθηκαν σταδιακά στον εβραϊκό καμπαλισμό, στον αλχημισμό, στον ερμητισμό, στον προτεσταντισμό, σε ροδοσταυρικές, ιλλουμινατικές, μαρτινιστικές, τεκτονικές και θεοσοφικές οργανώσεις και τάγματα.

Είτε πήγαν οι Ναΐτες στον Νέο Κόσμο πριν τον Κολόμβο, είτε όχι, φαίνεται να παίρνουν σήμερα την εκδίκησή τους για τις διώξεις που υπέστησαν από την Καθολική, την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους χριστιανούς βασιλείς, ειδικευόμενοι πάντα στην ιερά τέχνη της κατασκευής επαναστάσεων και καταστροφής των κοινωνιών. Η δε συμπάθεια που είχαν οι Ναΐτες προς το Ισλάμ, όπως είναι προφανές, συνεχίζεται ακόμα και σήμερα ακάθεκτη.

Ναΐτες και Βογόμιλοι εναντίον Βυζαντίου

Το ίδιο μίσος που έδειχναν οι γνωστικοί – Ναΐτες προς τον Πάπα και τους καθολικούς βασιλείς, έδειχναν επίσης και προς τους Ορθόδοξους Πατριάρχες και τους βυζαντινούς αυτοκράτορες. Η απίστευτη βαρβαρότητα που επέδειξαν το 1204, όταν κατ’ εντολήν του Βαλδουΐνου της Φλάνδρας λεηλάτησαν και διέπραξαν ανομολόγητες βιαιοπραγίες εναντίων των Ορθοδόξων βυζαντινών, το επιβεβαίωσε.

Αντίστοιχα, οι γνωστικοί της Βουλγαρίας, γνωστοί ως Βογόμιλοι, διώχθησαν και αυτοί απηνώς από τους βυζαντινούς αυτοκράτορες. Περίπου διακόσια χρόνια πριν το κάψιμο στην πυρά των Ναϊτών, ο αυτοκράτωρ Αλέξιος Α΄ Κομνηνός με την υποστήριξη του πατριάρχη Νικολάου Γ΄ καταδίκασαν ως αιρετικούς τους Βογόμιλους και έκαψαν στην πυρά τους εκπροσώπους τους, όπως είχε συμβεί νωρίτερα, ήδη από την εποχή του Ιουστινιανού Β΄με τους Παυλικιανούς.

Κέλτικοι, πέτρινοι σταυροί διάσπαρτοι σε βογομιλικό νεκροταφείο στην περιοχή της Χαλκηδόνας στη Θεσσαλονίκη.

Πολύ συνοπτικά, είδαμε ότι οι γνωστικοί έχουν κάθε λόγο να μισούν και τους καθολικούς και τους ορθόδοξους χριστιανούς, διότι όχι μόνον έχουν διωχθεί απηνώς, αλλά και επειδή θεωρούν εαυτούς ανώτερους των υπολοίπων θνητών.

Πώς πλασάρεται ο διανθρωπισμός στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα, το διανθρωπιστικό κίνημα είναι ακόμα στα σπάργανα, λειτουργεί όμως υποχθόνια αλώνοντας σιγά σιγά συνειδήσεις και ιδιαίτερα των νέων. Τα τυχόν άρθρα που κυκλοφορούν κατά καιρούς σε συστημικά ΜΜΕ, δεν αποτελούν παρά εκμαυλισμό κυρίως των νέων για «έξυπνα (smart) τεχνολογικά θαύματα που θα μας κάνουν να ζούμε καλύτερα».

Όλα βαφτίζονται «έξυπνα». Το «έξυπνο» δίκτυο 5G, το Διαδίκτυο των Πραγμάτων (Internet of Τhings) και οι «έξυπνοι» μετρητές του ―δύο εξελίξεις για τις οποίες οι πολυεθνικοί κολοσσοί χαίρονται ιδιαιτέρως λόγω των κερδών που θα αποκομίσουν, χωρίς ακόμα να έχουν αποφανθεί οι επιτροπές εμπειρογνωμώνων για τις επιπτώσεις τους πάνω στην υγεία των πολιτών και την εξασφάλιση του απορρήτου της ιδιωτικότητας― τα «έξυπνα» γυαλιά και οι «έξυπνες» πόλεις έχουν φτιαχτεί με μεγάλη αγάπη για όλους εμάς. Πρόκειται για ανείπωτη εξυπνάδα, που θα κάνει τη ζωή μας πραγματικό επίγειο παράδεισο, σύμφωνα άλλωστε με τη κοσμοθεώρηση των γνωστικών χιλιαστών.

Όσοι Έλληνες είναι σκεπτόμενοι, διερωτώνται ποια είναι η χρησιμότητα όλων αυτών με καταλυμμένο το Σύνταγμά μας, κρατική διαφθορά, φτωχοποίηση και ανθελληνισμό πρωτοφανών διαστάσεων εκ μέρους της πολιτικής μας ηγεσίας, που θα οδηγήσει σε διαμελισμό της χώρας μας, εάν δεν αντιδράσουμε.

Όλες αυτές οι «εξυπνάδες» του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού δεν στοχεύουν παρά στον ασφυκτικό μας έλεγχο και οφείλονται εξ ολοκλήρου στην Ατζέντα 2030 για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη του ΟΗΕ.

Ο διανθρωπισμός, ως κληρονόμος του γνωστικισμού επιτίθεται στην Ορθοδοξία

Οι διανθρωπιστές ισχυρίζονται ότι μέλημά τους είναι να επιμηκυνθεί η διάρκεια της ζωής, να κατανικηθούν οι ασθένειες και το γήρας, να εξαλειφθεί η ακραία φτώχεια, να προχωρήσει ο εποικισμός του διαστήματος, ενώ κάποια στιγμή που τοποθετείται μετά το 2045 να επιτευχθεί η συγχώνευση ανθρώπου-μηχανής, δηλαδή να γεννηθεί ο Ανθρωποθεός, και αργότερα να ψηφιοποιηθούμε κάτι που ετοιμάζει πυρετωδώς και ο Ρώσος μεγιστάνας Ντμίτρι Ιτσκώφ μέσω του προγράμματος Πρωτοβουλία 2045.

Οι διανθρωπιστές διατείνονται ότι όλα αυτά θα γίνουν μέσω της τεχνολογίας που φυσικά κατέχουν μόνο οι δικές τους εταιρείες. Εννοείται ότι σιγούν ως ιχθείς για το ότι η επέκταση της διάρκειας της ζωής θέτει κοινωνικά ζητήματα όπως το να συνυπάρχουν στην ίδια οικογένεια 12 γενιές, εξάντλησης φυσικών πόρων, αλλά και πολιτικής διακυβέρνησης.

Και εκεί έγκειται η παγίδα, ιδιαίτερα για τους Ορθόδοξους χριστιανούς, λόγω των διαφορών τους με τους προτεστάντες: μια κοσμοθεωρία που βλέπει την φυσική πραγματικότητα σαν την αγαθή δημιουργία του Θεού όπως η Ορθόδοξη και στην οποία τα ανθρώπινα όντα καλούνται να συμμετάσχουν στη φροντίδα και στην διαφύλαξή της, κινδυνεύει να πέσει στην παγίδα της αναγνώρισης της δίχως όρια τεχνολογίας ως φυσικής έκβασης της ύπαρξης του ανθρώπου που έγινε κατ’ εικόναν Θεού.

Απαιτείται αγώνας λοιπόν για τον περιορισμό και τον έλεγχο αυτής της τεχνολογίας. Διαφορετικά, η χείρα των γνωστικών θα παραμείνει μακρά…

Αποδοχή του διανθρωπισμού από τις υπόλοιπες θρησκείες

 Όσο για τους μουσουλμάνους, ιουδαίους, βουδιστές και ινδουϊστές δεν υπάρχει απολύτως κανένα πρόβλημα στην αποδοχή του διανθρωπισμού και κατά συνέπειαν της τεχνοφεουδαρχίας:

• Οι μουσουλμανικές θρηκευτικές ελίτ και βασιλείες λόγω θεοκρατίας, ουδαμώς πρόκειται να ζητήσουν τη γνώμη των πιστών τους για να τους ελέγχουν ολοκληρωτικά μέσω τεχνολογίας και να τους διανθρωπίσουν. Θα είναι θέλημα του Αλλάχ και ως τέτοιο δεν σηκώνει αμφισβήτηση (Διαβάστε το άρθρο για το ανθρωποειδές ρομπότ Σοφία και την θεοκρατική Σαουδική Αραβία).

• Οι ιουδαίοι όπως όλα δείχνουν επιδοκιμάζουν τον διανθρωπισμό χάριν της ισχύος, της εξουσίας που υπόσχεται, και του κέρδους, οπότε τον χρηματοδοτούν αδρά. Πρώτα τα κέρδη και αναλόγως βλέπουμε…

• Οι βουδιστές έτσι κι αλλιώς πιστεύουν εδώ και χιλιετίες πως ό,τι ζούμε είναι «Μάγια» (ψευδαίσθηση), άποψη που ταυτίζεται με τη θεωρία της προσομοίωσης οπότε δεν έχουν ενστάσεις όσον αφορά την κατάργηση του Προσώπου, που γι’ αυτούς άλλωστε δεν υφίσταται. Αντιθέτως, η δημουργία και κατοχή της Ιδιομορφίας είναι για τους Κινέζους πρόκληση αλλαγής συσχετισμού δυνάμεων και επιβολής παντοκρατορίας στον νέο πολυπολικό κόσμο που αναδύεται και στον οποίο, όπως όλα δείχνουν, θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.

• Οι ινδουϊστές δεν ενδιαφέρονται για την καλυτέρευση του μάταιου τούτου κόσμου, αλλά για το πώς θα αποδράσουν απ’ αυτόν, όπως ακριβώς οι γνωστικοί και οι διανθρωπιστές. Λόγω του «Ντάρμα», καθολικού νόμου του Κόσμου μας και του συστήματος των καστών που αυτός επιβάλει, δεν έχουν αντίρρηση για τον διανθρωπισμό μας, εφόσον ο παρών ψευδαισθητικός κόσμος μας είναι γεμάτος οδύνη και πόνο και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να τον αλλάξουμε. Ομοίως, στα πλαίσια μετατόπισης δυνάμεων, της Ευρασιατικής Ένωσης και των νέων ισχυρών παικτών του κόσμου, η δημιουργία της Ιδιομορφίας είναι για τους Ινδούς πρόκληση συμμετοχής στην νέα πολυπολική εποχή στην οποία θέλουν να κατέχουν και οι ίδιοι σημαντικό ρόλο.

Δεν υπάρχει ρυθμιστικό πλαίσιο για να εμποδίσει τον μετανθρωπισμό στην Κίνα, στην Ινδία και σε άλλες χώρες που να ρυθμίζει τις N.B.I.C. και τα πειράματά τους, και ούτε πρόκειται να υπάρξει στο εγγύς μέλλον, οπότε εκτιμώ ότι η Ιδιομορφία θα προέλθει από χώρα της Ασίας, πιθανότατα από την Κίνα που έχει πάρει πλέον αμιγώς τεχνολογικό προσανατολισμό, πραγματοποιώντας τεράστια τεχνολογικά άλματα, αλλά αστυνομεύοντας στο έπακρο τους πολίτες της μέσω συστήματος πόντων βασισμένων στη πολιτική υπακοή.

Ορθοδοξία και διανθρωπισμός

Είναι θέμα χρόνου λοιπόν το διανθρωπιστικό και μετανθρωπιστικό κίνημα να αλώσει και την Ελλάδα, αν, πρωτίστως, δεν αντιδράσουν οργανωμένα οι θρησκευτικοί της ταγοί.

Είναι ο διανθρωπισμός έργο μυστικών νεογνωστικών αποκρυφιστικών εταιρειών που επιστρέφει θριαμβευτικά, επιδιώκοντας την θέωση μέσω μηχανοποίησης του ανθρώπου και την διάλυση του χριστιανισμού, ή στην πραγματικότητα επιδιώκει τον παγκόσμιο έλεγχο των ανθρώπων και τελικά τον αφανισμό τους με τη βοήθεια της τεχνολογίας;

Ισχύουν και τα δύο. Σε κάθε περίπτωση, η Εκκλησία της Ελλάδος με την οικουμενιστική προσέγγιση που ακολουθεί, κινδυνεύει να αντικατασταθεί από Εκκλησίες του …Μαθηματικού Ντεϊσμού. Η εκκλησιαστική ηγεσία, ο κλήρος αλλά και οι πιστοί πρέπει να αντισταθούν σθεναρά.

Όσο για τη γνωστική θεογονία, ειδωμένη πλέον στον 21^ο αιώνα, έκαστος ενδιαφερόμενος θα την αποδεχθεί ή θα την απορρίψει, αφού μελετήσει εις βάθος τις θεωρίες της.

Σε κάθε περίπτωση, ο σύγχρονος γνωστικισμός, υπό την μάσκα του Homo Deus, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο είναι καθαρός μηδενισμός που ταυτίζεται με την κρατική εξουσία, και στρέφεται κατά της πατρίδας, του έθνους και της δημοκρατίας, και εν τέλει, κατά της ανθρωπότητας.

Αν μείνουμε απαθείς στις επιθέσεις του, θα μας χτυπήσει πολύ σύντομα την πόρτα με τη μορφή της κατάργησης των συνόρων και των εθνών, της υποχρεωτικής ανάμειξης των πληθυσμών, της κατάλυσης της λογικής, της επιβολής πανθρησκείας και εντέλει του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού.

Θέλουμε κάτι τέτοιο;

ΠΗΓΕΣ:

Στυλιανός Παπαδόπουλος, Πατρολογίατομ. Α’, εκδ. Παρουσία, Αθήνα, 1997

Άγιος Ειρηναίος Λουγδούνου, Κατά Αιρέσεων, (Adversus haereses) βιβλίο 1-2, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Ψηφιακή Πατρολογία

Πλάτωνος, Τίμαιος

The Nag Hammadi Scriptures: The Revised and Updated Translation of Sacred Gnostic Texts Complete in One, Μarvin Mayer

Παν. Μαρίνη, Ερμής Τρισμέγιστος, φιλοσοφία και θεολογία στην υστέρα εποχή

Καθημερινή

Encyclopedia of Philosophy

The Gnostic Society Library

Étienne Couvert, De la gnose à l’œcuménisme, εκδ. Chiré, 1983

Epiphanius, Maçonnerie et sectes secrètes, εκδ. Courrier de Rome, Β΄έκδοση αναθεωρημένη, 2005

Papus (Gérard Encausse), Martinez de Pasqually – Sa vie – Ses pratiques magiques, Son oeuvre – Ses disciples, Suivis des catéchismes des Élus Coens, Martinésisme – Willermozisme – Martinisme et Franc-Maçonnerie, έκδ. Telètes, 1895

René Guenon, Études sur la Maçonnerie et la Compagnonage, εκδ. Carmagnola, Arktos-Oggero, 1991

Daniel Ligou, Dictionnaire de la Franc-maçonnerie, εκδ. Presses Universitaires de France (PUF), 1988

Jacques Lacarrière, Les gnostiques, εκδ. PUF, 1973,

Michel Onfray, Le christianisme hédoniste, εκδ. Grasset, 2006,

Étienne Couvert, De la gnose à l’œcuménisme, εκδ. de Chiré, 1989. [/fn]

Επιφανίου, επισκόπου Κωνσταντίας Κύπρου, Πανάριον ή Kατά Αιρέσεων (διαδικτυακή έκδοση)

1. Το υπόλοιπο 10% κατανέμεται ως εξής: άθρησκοι: 4%, άλλα χριστιανικά δόγματα πλην καθολικισμού: 3%, μωαμεθανοί: 2%, καθολικοί και άλλα θρησκεύματα: 1%
2. Μαξ Βέμπερ (1864 – 1920): Γερμανός κοινωνιολόγος και πολιτικός οικονομολόγος, του οποίου οι ιδέες επηρέασαν την κοινωνική θεωρία, την κοινωνική έρευνα και το σύνολο της επιστήμης της κοινωνιολογίας
3. Καθαροί ή Αλβιγινοί ήταν το όνομα που δόθηκε σε μια θρησκευτική αίρεση με χριστιανικές ρίζες, η οποία βασιζόταν σε στοιχεία που προέρχονταν από τον γνωστικισμό. Εμφανίστηκαν αρχικά σε μία περιοχή της νοτιοανατολικής Γαλλίας κοντά στην Τουλούζ και εικάζεται ότι ήταν φυσική συνέχεια των Παυλικιανών της Αρμενίας και των Βογόμιλων της Βουλγαρίας, όπως επίσης φαίνεται ότι επηρεάστηκαν και από τον Μανιχαϊσμό.