© Aπεροπία. Τα άρθρα του ιστολογίου aperopia.fr γράφονται κατόπιν κοπιαστικής έρευνας και μετάφρασης. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς άδεια του aperopia.fr. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση 2-3 πρώτων παραγράφων με προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο aperopia.fr
Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα
Πώς σχετίζεται ο μυθικός Ράμα των Ινδών με τους προκατακλυσμιαίους Έλληνες, την τήξη των παγετώνων, και έναν τεχνολογικά προηγμένο πολιτισμό που χάθηκε; Ποιος ήταν ο Ράμα, τι αντιπροσώπευε και πόσο παλιά μπορεί να είναι τα κατορθώματά του; Ποια ήταν η Ταπροβανή και τι γύρευαν εκεί οι Πελασγοί; Πώς είναι δυνατόν να επιβιώνει η ανάμνηση γεγονότων που συνέβησαν πριν από εκατομμύρια χρόνια, εάν δεν υπήρχε εξελιγμένη γλώσσα και γραφή; Μέσα στο ζοφώδες πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο ζούμε, η αναζήτηση της αλήθειας είναι μονόδρομος, καθώς ανοίγει νέους ορίζοντες και αποδεικνύει ακόμα μια φορά ότι η πραγματικότητα δεν ήταν και δεν είναι αυτή που νομίζουμε.
Tο 1869 o Γερμανός ζωολόγος, φυσιοδίφης και θαλάσσιος βιολόγος Ερνστ Χαίκελ (Earnst Haeckel) αναφέρθηκε σε μια χαμένη ήπειρο που βυθίστηκε κάποτε στον Ινδικό Ωκεανό, που αποκάλεσε ενδεικτικά Λεμουρία. Έκανε μάλιστα και έναν υποθετικό χάρτη όπου την ανέφερε και ως «Παράδεισο» ισχυριζόμενος ότι κάποτε ένωνε την κεντροανατολική Αφρική με τις Φιλιππίνες.
Αλλά και οι Ταμίλ της Σρι Λάνκα (πρώην Κεϋλάνης), Ταπροβανής ή Παγχαίας Νήσου όπως την αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, θεωρούν ότι προέρχονται από μια βυθισμένη ήπειρο που άλλοτε ένωνε το νησί τους με την Ινδία, τη Μαδαγασκάρη και την Αυστραλία που αποκαλούν Κουμάρι Κάνταμ.
Η θεωρία ότι η Λεμουρία είναι η χαμένη κοιτίδα της πρωταρχικής ανθρωπότητας δεν είχε διατυπωθεί μόνο από επιστήμονες, αλλά και από μυστικές αδελφότητες, όπως οι θεόσοφοι. Η διάσημη Ρωσίδα Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκι, ιδρύτρια του φιλοσοφικού ρεύματος της θεοσοφίας, στο βιβλίο της Η Μυστική Δοξασία υποστήριξε ότι η Λεμουρία ήταν η κοιτίδα της τρίτης από τις επτά ανθρώπινες ριζικές φυλές, της Λεμούριας, η οποία πριν από πολλά εκατομμύρια χρόνια συνυπήρχε με τους δεινόσαυρους.
Σύμφωνα με την Μπλαβάτσκυ, οι Λεμούριοι μετά την καταστροφή της ηπείρου τους μετανάστευσαν στην Ατλαντίδα που θεωρείται ότι τα τελευταία νησιά της βρίσκονταν στον Ατλαντικό, και εξελίχθηκαν στην τέταρτη ριζική φυλή της ανθρωπότητας, την Ατλάντεια. Μετά την καταστροφή της Ατλαντίδας, οι Ατλάντειοι που ήταν απόγονοι των Λεμούριων, διασκορπίστηκαν σε όλη την υδρόγειο και εξελίχθηκαν στην σημερινή πέμπτη ριζική φυλή, την Αρεία. Εμείς, οι σημερινοί άνθρωποι, έχουμε στο DNA μας γονίδια από όλες τις προηγούμενες φυλές.
Βέβαια, η Λεμουρία της Μπλαβάτσκυ ήταν ουσιαστικά η ξηρά που κάλυπτε πριν από εκατομμύρια χρόνια όλο το νότιο ημισφαίρειο, όταν η ευρωπαϊκή ήπειρος δεν είχε ακόμα αναδυθεί από τα νερά, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της βόρειας Ασίας (βλ. χάρτη παρακάτω). Αυτό ισχυρίστηκε ο θεόσοφος William Scott-Elliot στο βιβλίο του The Lost Lemuria (1904), και περιέγραψε τους Λεμούριους ως πανύψηλους, μελαμψούς, ερμαφρόδιτους, με 4 χέρια, όπως η θεά Κάλι των Ινδών, και με περίεργα πόδια που τους επέτρεπαν να περπατούν εξίσου καλά εμπρός και πίσω.
Ωστόσο, ανέφερε ότι η σεξουαλική συνεύρεση ορισμένων Λεμούριων υποφυλών με πιθήκους, δημιούργησε πιθηκανθρώπους (συγκρατήστε το αυτό για αργότερα). Και όπως φαίνεται, οι απόγονοί τους επιβιώνουν μέχρι σήμερα ανάμεσά μας, αρκεί να κοιτάμε γύρω μας και όχι μόνο στο κινητό μας…
Η γέφυρα του Ράμα
Μετά από αυτήν την μικρή εισαγωγή περί Λεμούριων, είτε αληθεύουν οι θεωρίες της θεοσοφίας, είτε όχι, θα εξετάσουμε τον μύθο της λεγόμενης γέφυρας του Ράμα, ή γέφυρας του Αδάμ, καθώς και της θεότητας Ράμα. Και οι δύο αναφέρονται στο ινδικό έπος Ραμαγιάνα, που είναι κάτι αντίστοιχο με την δική μας Ιλιάδα, και γράφτηκε στα σανσκριτικά από τον επικό ποιητή Βαλμίκι (τον αντίστοιχο Όμηρο των Ινδών) περί τον 8ο π.Χ. αιώνα.
Αυτή η γέφυρα μήκους 48 χιλιομέτρων, κάποτε ένωνε τη νότια Ινδία με τη νήσο Λάνκα (σήμερα Σρι Λάνκα), και σύμφωνα με τον μύθο, την κατασκεύασε ο Ράμα με την βοήθεια των πιθηκανθρώπων της φυλής Βανάρα.
Η γέφυρα ήταν αναγκαία προκειμένου να μπορέσει να ελευθερωθεί η Σίτα, η σύζυγος του Ράμα, που κρατείτο αιχμάλωτη από τον κακό και τερατώδη Ραβάνα που υποτίθεται ότι είχε δέκα κεφάλια, τον βασιλιά της φυλής των «Μαύρων» και δαιμονικών Ραξάσα. Και πράγματι, με την βοήθεια του στρατού των πιθηκανθρώπων, διέβη την γέφυρα, απελευθέρωσε την Σίτα και σκότωσε τον Ραβάνα.
Ωστόσο, για τους μουσουλμάνους της Ινδίας και της Σρι Λάνκα, η γέφυρα αποκαλείται «του Αδάμ». Διότι πιστεύουν ότι εκείνος την κατασκεύασε, ο οποίος, επιπλέον, ήταν γίγαντας ύψους 27,4 μέτρων.
Μάλιστα δε με αυτήν την ονομασία την μνημονεύει και ο Νίκος Καββαδίας στο ποίημά του Kuro Siwo, που μελοποιήθηκε από τον Θάνο Μικρούτσικο στον δίσκο «Σταυρός του Νότου»:
«Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο,
δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια.
Είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια
και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο.
Πέρα απ’ τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα,
χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια,
Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια
που σου ’πανε μια κούφιαν ώρα στην Αθήνα».
Όταν λοιπόν ο Αδάμ υποτίθεται ότι εκδιώχθηκε από τον Κήπο της Εδέμ που βρισκόταν στον Παράδεισο – Κουμάρι Κάνταμ – Λεμουρία, ο Θεός τον γκρέμισε στο όρος «Κορυφή του Αδάμ» της Λάνκα, με τέτοια δύναμη, που το αποτύπωμα του πέλματός του, εκεί που προσγειώθηκε, χαράχτηκε ανεξίτηλα πάνω στον βράχο.
Στον Αδάμ λοιπόν υποτίθεται ότι ανήκει ένα τεράστιο αποτύπωμα μήκους 1,8 μέτρων που η δημιουργία του χάνεται στα βάθη του χρόνου. Η Εύα λέγεται ότι είχε ριχτεί στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας όπου υπάρχει μέχρι σήμερα ο τάφος της.
Αυτός ο μύθος δεν λύνει βέβαια το πρόβλημα, του πώς ο Αδάμ ταξίδεψε από τη Λάνκα έως τη Σαουδική Αραβία. Μια γέφυρα όμως που ένωνε τη Λάνκα με την Ινδία, από την οποία θα πρέπει να ταξίδεψε ο Αδάμ προς τη Σαουδική Αραβία, όταν έμαθε ότι εκεί βρισκόταν η Εύα, θα έλυνε αυτομάτως αυτό το πρόβλημα.
Όλοι θεωρούσαν ότι η γέφυρα του Ράμα-Αδάμ ήταν προϊόν μυθοπλασίας, και απλώς πρόκειται για ένα ρηχό στενό που κάποτε ήταν ξηρά, μέχρι που δορυφορικές εικόνες από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστημικής (ESA) αποκάλυψαν ότι θραύσματα μιας αρχαίας κατασκευής, βρίσκονται σήμερα μερικώς βυθισμένα στη θάλασσα.
Οι πιθηκάνθρωποι και ο Αδάμ-Ράμα
Οι στίχοι της Ραμαγιάνα περιγράφουν γλαφυρά την τεχνική της ανοικοδόμησης της γέφυρας, υπό τις διαταγές του ημίθεου – πιθηκανθρώπου Χανουμάν, την τεχνική επίβλεψη του επίσης πιθηκανθρώπου-μηχανικού Νάλα και από εργάτες της φυλής των Βανάρα.
Μάλιστα δε οι Βανάρα, αναφέρεται ότι έγραφαν το όνομα του Ράμα σε επιπλέουσες πέτρες, προκειμένου να μη βυθιστούν μέσα στις ράβδους άμμου, κάτι που υποδηλώνει ότι οι κατασκευαστές χρησιμοποίησαν προηγμένες μεθόδους μηχανικής, σίγουρα γνώριζαν γραφή, και παράλληλα, ότι οι Βανάρα ήταν αρκετά ευφυείς ώστε να μπορούν να χαράξουν τα σύμβολα που τους παράγγελναν πάνω σε πέτρες. Πότε όμως χρονολογείται αυτή η μυθική γέφυρα;
Σύμφωνα με την χρονολόγηση των Βραχμάνων ο Ράμα και όλα τα άλλα πλάσματα που αναφέρονται στην Ραμαγιάνα, έζησαν κατά τη διάρκεια της Treta Yuga (Ασημένιας Εποχής), μιας εποχής που ξεκίνησε πριν από 2.163.102 εκατομμύρια χρόνια και διήρκεσε μέχρι πριν από 867.102 χιλιάδες χρόνια.
Επομένως, ο Ράμα της γέφυρας (αρχικά Ραμ), αν δεχτούμε την ανθρωπογένεση των αποκρυφιστών και όχι την κυρίαρχη, ήταν ένας Λεμούριος ή Ατλάντειος γίγαντας, δεδομένου ότι η Λεμούρια φυλή αναδύθηκε πριν από 34 εκατομμύρια χρόνια και επιβίωσε μέχρι πριν από περίπου 4,5 εκατομμύρια χρόνια, και την εποχή της γέφυρας κυριαρχούσε ο γιγαντισμός. Την Λεμούρια διαδέχτηκε η Ατλάντεια φυλή, και πριν από 1 εκατομμύριο χρόνια αναδύθηκε η δική μας φυλή, η Αρεία.
Ωστόσο, κατά την διάρκεια των πρώτων εκατοντάδων χιλιετιών της διαμόρφωσης των Ατλάντειων, επιβίωναν ακόμα Λεμούριοι γίγαντες, γι’ αυτό οι πρώτες Ατλάντειες υπο-φυλές ήταν και αυτές γιγάντιες, και πιθανότατα ορισμένα δείγματα επέζησαν μέχρι μερικές χιλιετίες πριν από σήμερα.
Σύγχρονες έρευνες έδειξαν ότι η πιο πρόφατη κατασκευή των θραυσμάτων της γέφυρας μπορεί να έγινε περί το 125.000 π.Χ., αλλά τα κάτω στρώματα που αποτελούνται από γιγαντιαίες ράβδους άμμου, έχουν την αδιανόητη ηλικία των 1.750.000 εκατομμυρίων ετών. Οι γνώμες διίστανται, στην Ινδία και την Σρι Λάνκα επικρατεί μεγάλη διαμάχη, το Ινστιτούτο Επιστημονικής Έρευνας των Βεδών τοποθετεί την κατασκευή της γέφυρας μόλις στο 5.114 π.Χ., και το ζήτημα της ακριβούς χρονολόγησης ακόμα δεν έχει λυθεί.
Όπως και νάχει, αναγκαστικά τίθενται κρίσιμα ερωτήματα: Ήταν τελικά ο Ραμ γίγαντας; Αν έζησε εκείνη την εποχή, είναι πιθανόν, διότι όλες οι μυθολογίες του κόσμου αναφέρουν την ύπαρξη γιγάντων, αλλά και οι θεωρίες για παλαιότερους δορυφόρους μας οι οποίοι κατά περιόδους κατέπεφταν επηρεάζοντας την βαρύτητα και κατά συνέπειαν το μέγεθος των ειδών.
Πάντως, την ταύτιση του πρώτου Ραμ με τον Αδάμ, τον γενάρχη της ανθρώπινης φυλής (μ’ άλλα λόγια με τους Λεμούριους), και την τοποθέτησή του στην Χρυσή Εποχή της ανθρωπότητας, επιβεβαιώνει και το ιερό βιβλίο των Περσών «Αβέστα», που αναφέρει τον Ραμ ως αρχαίο νομοθέτη με το όνομα Γίμα (Yima) και οι Βέδες ως Γιάμα (Yama). 1
Αυτό το επιβεβαιώνει και ο προφήτης τους Ζωροάστρης, που περιγράφει τον Γίμα ως «τον πρώτο προφήτη στον οποίο μίλησε ο Θεός».
Συνυπήρχε τελικά ο Homo Sapiens με τους ανθρωποειδείς που θεωρούνται ωστόσο, πρόγονοι του ανθρώπου;
Οι δύο Ράμα
Υπάρχει όμως και μία εντελώς διαφορετική εκδοχή για τον Ραμ που προέρχεται από τους αποκρυφιστές και τον τοποθετεί σε πολύ νεώτερη χρονική περίοδο. Ενώ ο πρώτος τοποθετείται την εποχή του Homo Erectus, ο δεύτερος τοποθετείται προς το τέλος της Εποχής του Ταύρου.
Σύμφωνα με τον ομότιμο καθηγητή της Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών, Στράτο Θεοδοσίου, εκτιμάται ότι οι χρονολογήσεις των τεσσάρων τελευταίων κοσμικών εποχών, με βάση το Κοσμικό Έτος (δηλαδή μία πλήρη ταλάντωση της Γης στον άξονά της που διαρκεί 25.920 χιλιάδες χρόνια), είναι οι εξής:
Εποχή του Ταύρου: 4.500 – 2.000 π.Χ.,
Εποχή του Κριού: 2.000 π.Χ. – 1 μ.Χ.,
Εποχή των Ιχθύων: 1 – 1.950 μ.Χ.,
Εποχή του Υδροχόου: 1.950 – 4.500 μ.Χ.
Όπως βλέπουμε, η χρονική διαφορά των δύο Ραμ-Ράμα είναι τεράστια. Η εξήγηση είναι ότι δεν υπήρξε μόνο ένα πρόσωπο υπό την ονομασία Ραμ, αλλά δύο ή και περισσότερα, όπως δεν υπήρξε μόνο ένας Διόνυσος, Ηρακλής, Αθηνά, Ερμής, Ασκληπιός, αλλά πολλοί.
Μα υπήρχε γραφή πριν από 1.750.000 εκατομμύρια χρόνια ώστε να γράψουν οι Βανάρα το όνομα του Ραμ στις πέτρες της γέφυρας; Αν υπήρχε προηγμένος πολιτισμός, όπως περιγράφει η Ραμαγιάνα, τότε σίγουρα υπήρχε και γραφή.
Μα τόσο παλιά; Ναι, εφόσον ο Γκρεκοπίθηκος, ο πρόγονος του σύγχρονου ανθρώπου και καθόλου πίθηκος, που η σιαγόνα του βρέθηκε στο Ίλιον της Αττικής είναι 7,2 εκατομμυρίων ετών, και επιπλέον, ο καθηγητής ανθρωπολογίας Άρης Πουλιανός απέδειξε ότι ο Αρχάνθρωπος των Τριγλίων Μακεδονίας και τα εργαλεία του, είναι Homo Εrectus, ηλικίας 11 εκατομμυρίων ετών, ενώ ο Αρχάνθρωπος των Πετραλώνων Χαλκιδικής είναι ξεκάθαρα Homo Sapiens, και χρονολογείται τουλάχιστον 750.000 χρόνια πριν από σήμερα. Επομένως, ο νοήμων άνθρωπος πρέπει να έζησε και να έδρασε πολύ παλαιότερα απ’ όσο επιμένει το κυρίαρχο αφήγημα, και θα μπορούσε άνετα να ενταχθεί εντός του χρονολογικού πλαισίου της γέφυρας του Ράμα.
Ας εξετάσουμε τώρα ποιος ήταν ο νεώτερος Ραμ με βάση τις αναφορές αρχαίων ιστοριογράφων, ο παγκόσμιος ηγέτης που η ύπαρξή του αναφέρεται σε όλες τις παραδόσεις της Ευρώπης και της νοτιοανατολικής Ασίας, αλλά με διαφορετικά ονόματα.
Όπως τον περιγράφει ο Γάλλος συγγραφέας και μυστικοσύμβουλος του Ναπολέοντα, Antoine Fabre d’Olivet (1767-1825) στο βιβλίο του Who Rama Was and His Religious and Political Thoughts που βασίζεται σε διάφορα ινδουιστικά κείμενα και παραδόσεις, ο Ραμ των κεντροασιατικών δασών, γεννήθηκε από την Υπερβόρεια φυλή, και μετανάστευσε αργότερα στις ασιατικές στέππες.
Ο Πέρσης ποιητής Φερντοσί (Ferdowsi) στο έπος του Σαχναμέ τον ονομάζει Jamshid, τον θρυλικό βασιλιά που κατείχε το ελιξίριο της αθανασίας, ανακάλυψε την καλλιέργεια της αμπέλου, και είχε πλήρη έλεγχο πάνω στους «Μαύρους». Jamshid, Γίμα της Αβέστα των Ζωροαστριστών και Γιάμα των Βεδών των Ινδουϊστών, δεν είναι παρά το ίδιο πρόσωπο.
Στην Ελλάδα, ο Ραμ αφομοιώθηκε ως Διόνυσος. Ο Αλεξανδρινός επικός ποιητής Νόννος ο Πανοπολίτης (5ος αι. μ.Χ.) στα Διονυσιακά του ύμνησε τον Διόνυσο ως κατακτητή των Ινδιών, ωστόσο, η Ραμαγιάνα λέει ότι ο Ράμα, ήταν Ινδός πρίγκιπας που ξεκίνησε από την μυθική πόλη Αγιόντια (Ayodhya) της βορειοανατολικής Ινδίας.
Αλλά ο Γάλλος φιλόσοφος Εδουάρδος Συρέ (Edward Shuré) στο θρυλικό έργο του Οι μεγάλοι μύστες, αναφέρει ότι ο νεώτερος Ράμα δεν ήταν Ινδός, αλλά ανήκε στην κελτική φυλή των Σκυθών που ζούσαν στα πυκνά ευρωπαϊκά δάση τα οποία μετά την εποχή των παγετώνων κάλυπταν μια τεράστια έκταση από τον Ατλαντικό ωκεανό μέχρι την Σκυθία, την εποχή που η κάθε φυλή είχε ως έμβλημα ένα ζώο. Η δική του είχε τον ταύρο. Ο Συρέ, τοποθετεί την δράση του Ραμ ανάμεσα στο 3.000 – 2.000 π.Χ., δηλαδή αρκετά αργότερα από το 5.114 π.Χ. που τον τοποθετεί το βεδικό ινστιτούτο.
Η φυλή του Ραμ ήταν βάρβαρη, και τα μέλη της κυνηγοί νομάδες ιππείς, απόγονοι των φυγάδων της Ατλαντίδας που καταβυθίστηκε λόγω πλημμυρών, γνωστοί και ως Τουάθα ντε Ντανάν ή Υπερβόρειοι της Θούλης, εκείνοι που έχτισαν τα μεγαλιθικά μνημεία του Στόουνχεντζ και άλλα στην δυτική, κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Η Θούλη εικάζεται ότι ήταν εκεί που είναι σήμερα ο βυθός μιας περιοχής της Βορείου Θαλάσσης, γνωστής ως Dogger Bank, ανάμεσα στην Σκοτία και την Δανία.
Αρχικά, ο νεαρός Ραμ ήταν Δρυΐδης ιερέας σε μια εποχή που διαπράττονταν άγριες ανθρωποθυσίες και κυριαρχούσαν οι μαινόμενες ιέρειες, οι οποίες μέσω των ανθρωποθυσιών έβγαζαν το μίσος τους εξαιτίας της άθλιας μεταχείρισης που είχαν από τους άνδρες ως σκλάβες, ακόμα και ως ζώα.
Ο Ραμ μισούσε τις ανθρωποθυσίες και ήθελε να τις καταργήσει. Όταν σε μία επιδημία φυματίωσης είδε στο όνειρό του ένα φωτεινό πλάσμα που του υπέδειξε ότι μπορεί να την θεραπεύσει με μια κατάλληλη παρασκευή του ιξού της δρυός −δηλαδή του γκι− θεράπευσε κεντροασιατικούς πληθυσμούς, και έκτοτε ξεκίνησαν οι περιπέτειές του.
Οι οπαδοί του περιέτρεχαν όλη την κεντρική Ευρώπη και θεράπευαν τους αρρώστους από το μυστικό παρασκεύασμα που βασιζόταν στον ιξό. Από τότε ο ιξός θεωρείται ιερό φυτό. Προς τιμήν του ιξού, ο Ραμ καθιέρωσε τη γιορτή του Νοέλ, δηλαδή της Νέας Σωτηρίας, που γιορταζόταν την ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου που ξεκινούσε η Μεγάλη Αναγέννηση της φύσης και η ανοδική πορεία του ήλιου.
Το μυστηριώδες πλάσμα που είδε στον ύπνο του ο Ραμ, στην εσωτερική παράδοση της Ευρώπης ονομάστηκε ως Αέσκ-χεώλ-χόπα, που σημαίνει «η ελπίδα της σωτηρίας είναι στο δάσος», ενώ στους αρχαίους Έλληνες Ασκληπιός, ο θεός της ιατρικής που κρατά την ράβδο με το φίδι.
Ο Ραμ όταν πλέον έγινε αρχιερέας της φυλής του, διέταξε τους Δρυΐδες και των δύο φύλων να καταργήσουν άμεσα τις ανθρωποθυσίες. Αυτό τους προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια διότι θα έχαναν τα προνόμιά τους. Από τότε δημιουργήθηκαν δύο φατρίες: εκείνη που επέμενε στην αιματηρή λατρεία του ταύρου, και η νέα φατρία που καθιέρωσε τη λατρεία του κριού.
Όταν ο Ραμ ύψωσε το σύμβολο του κριού σε όλη εκείνη την περιοχή, προκλήθηκε χάος και όδευσαν σε έναν φριχτό εμφύλιο πόλεμο που θα τους εξολόθρευε όλους. Τότε είδε πάλι το φωτεινό πλάσμα στο όνειρό του που του είπε να μαζέψει όλους τους οπαδούς του και να φύγει προς την Ανατολή, καθιερώνοντας τη λατρεία της Ιερής Φωτιάς και μετατρέποντας την οργιαστική λατρεία των Δρυΐδων από ανθρωποθυσιαστική, σε λατρεία του θείου Συζύγου και της θείας Συζύγου (Εστίας).
Έτσι ξεκίνησε μια από τις μεγαλύτερες μαζικές μεταναστεύσεις στον κόσμο. Οι οπαδοί του Ραμ, από την Ευρώπη, μετακινήθηκαν προς την κεντρική Ασία, και από όπου περνούσαν άναβαν φωτιές στα βουνά, τις οποίες διατηρούνταν για πολλούς μήνες.
Κοντά στον Καύκασο, αναγκάστηκε να καταλάβει πολλές από τις οχυρώσεις των «Μαύρων» που είχαν εγκατασταθεί εκεί πριν από χιλιάδες χρόνια. Σαν ανάμνηση για τις νίκες του, οι αποικίες του χάραξαν αργότερα τεράστιες κεφαλές κριών πάνω στους βράχους του Καυκάσου, την περιοχή που θεωρείται η Airyanem Vaejah (λίκνο των Αρείων).
Ο Συρέ αναφέρει ότι ο Ραμ δημιούργησε φιλικές σχέσεις με τους κίτρινους Τουράνιους (παλαιά υποφυλή των Ατλάντειων) που κατοικούσαν στη Άνω Ασία και τους παρέσυρε στην κατάκτηση του Ιράν από το οποίο έδιωξαν όλους τους «Μαύρους».
Εκεί που οι άνθρωποι της φυλής του ήταν μόνο κυνηγοί και ιππείς, ο Ραμ μέσω της καλλιέργειας του σίτου και της αμπέλου, τους δίδαξε τη γεωργία. Από το σημείο αυτό και μετά ταυτίζεται με τον Διόνυσο, τον κατακτητή των Ινδιών.
Δαμαστής πτεροδάκτυλων
Ο Ραμ χρησιμοποιούσε κατά των εχθρών του ένα σωρό τεχνάσματα: Οι ιερείς των Δραβίδων λέγεται ότι επικρατούσαν με τη δύναμη μιας παράξενης λατρείας που χανόταν στα βάθη της προϊστορίας: συνήθιζαν να εκτρέφουν στους ναούς τους τεράστια ερπετά και πτεροδάκτυλους που ήταν σπάνιες επιβιώσεις προκατακλυσμιαίων ζώων, που τα λάτρευαν σαν θεούς, τρομοκρατώντας τα αγράμματα και γεμάτα δεισιδαιμονία πλήθη. Σε εκείνα τα ερπετά έριχναν ως τροφή αιχμαλώτους πολέμου.
Κάποτε ο Ραμ παρουσιάστηκε απροσδόκητα σ’ αυτούς τους ναούς με πυρσούς και άρχισε να τρομοκρατεί, και να δαμάζει τα ερπετά και τους ιερείς. Ακόμη, με διάφορα άλλα τεχνάσματα προκαλούσε αορασία στους εχθρούς του στα πεδία των μαχών, αποτρέποντας την καταδίωξη των στρατευμάτων του.
Ο μύθος των πιθηκανθρώπων προφανώς είναι πολύ παλαιότερος από την εποχή του Ραμ / Διονύσου, χάνεται στα βάθη της προϊστορίας και συμβολίζει μια φυλή από λιγότερο ανεπτυγμένους ανθρώπους, κατά πάσα πιθανότητα τους Χόμο Ερέκτους.
Ο Ραμ αργότερα κατέλαβε την Ινδική που μέχρι τότε κατοικούνταν από τους «Μαύρους», που είχαν νικήσει παλαιότερα την ερυθρά και την κίτρινη φυλή, και από τότε έμεινε γνωστός στους Ινδούς ως Ράμα.
Ο Ράμα όταν πια γέρασε, αποσύρθηκε με λίγους πιστούς του σε ένα καταφύγιο που ήταν γνωστό μόνο στους μυημένους και βρισκόταν στο βουνό Αλμπόρζ (Alborz) της Airyanem Vaejah, στη Νότια Κασπία, που στους πρόποδές του σήμερα είναι χτισμένη η Τεχεράνη. Εκεί δίδαξε ό,τι γνώριζε από τα μυστικά του πλανήτη μας και του Μεγάλου Όντος. Οι μαθητές του ήταν αυτοί που έφεραν αργότερα ως την Αίγυπτο, και ακόμα παραπέρα, την ιερή φωτιά, το σύμβολο της θείας ενότητας των πραγμάτων και τα κέρατα του κριού, που ήταν το έμβλημα της άρειας θρησκείας. Τα κέρατα αυτά έγιναν τα σύμβολα της μύησης και της ιερατικής βασιλικής εξουσίας.
Ο Ραμ ήταν πολυταξιδεμένος, είχε επισκεφθεί τις χώρες του Νότου, και τις μυστικές του γνώσεις, του τις είχαν αποκαλύψει οι ιερείς των «Μαύρων».
Ποιοι ήταν όμως αυτοί οι περιβόητοι «Μαύροι» που αναφέρει ο Συρέ; Όχι βέβαια μαύροι υποσαχάριοι Αφρικανοί, μα οι πανάρχαιοι Δραβίδες, οι πρόγονοι των Πελασγών- Ελλήνων, και όλοι οι άλλοι δραβιδικοί λαοί των παραλίων της ανατολικής Μεσογείου πριν να πλημμυρίσει από την τήξη των παγετώνων.
Οι Δραβίδες
Οι Δραβίδες (Dravidians) ήταν οι κάτοικοι της ενδοχώρας Αιγηίδας που πριν από τις διαδοχικές πλημμύρες λόγω της τήξης των παγετώνων και της υπερχείλισης της Μαύρης Θάλασσας, ήταν μια μεγάλη ξηρά με λίμνες και ποτάμια. Ήταν αυτόχθονες, μελαχροινοί, μετρίου ύψους με σγουρά μαλλιά και πλατειά χείλη, και όχι μαύροι εξ Αφρικής. Μετά τον κατακλυσμό ονομάστηκαν Πελασγοί, δηλαδή «παιδιά του πελάγους, της θάλασσας» και αργότερα, Έλληνες.
Μ’ άλλα λόγια, ζούσαν στα εδάφη μας από αμνημονεύτων χρόνων, απόγονοι προφανώς Ατλάντειων και Λεμούριων υπο-φυλών από τις απαρχές της ανθρωπότητας.
Κατά την δραματική βύθιση της ενδοχώρας Αιγηίδας, όσοι ζούσαν ή κατέφυγαν στα βουνά της, διασώθηκαν, και εν συνεχεία, αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, εφόσον οτιδήποτε βρισκόταν στις πεδιάδες είχε χαθεί κάτω από 120 μέτρα νερό. Η γεωργία, η κτηνοτροφία και ο πολιτισμός που είχαν αναπτύξει οι Δραβίδες καταστράφηκε.
Η Αιγηίδα υπολογίζεται ότι άρχισε να πλημμυρίζει σταδιακά πριν από περίπου 19.500 χρόνια, και οι πρόσφυγές της είχαν ήδη αποικίσει κατά κύματα την Aϊρυάνεμ Βαετζάχ πολύ πριν από την έλευση της φυλής του Ράμα.
Δύο κατευθύνσεις είχαν ακολουθήσει οι Δραβίδες: η μία προς την Αίγυπτο και την Μικρά Ασία, η οποία αφού έφτασε στην Πετραία Αραβία, δια μέσου του Περσικού Κόλπου πήρε το δρόμο για την Κοιλάδα του Ινδού, τη νότια Ινδία και την Κεϋλάνη έως την Ινδονησία. Δραβίδες είναι και οι Ετρούσκοι, οι Χετταίοι, οι Αιγύπτιοι, οι Σουμέριοι, οι Ίβηρες του Καυκάσου, οι Κουρούμπα του οροπεδίου Ντεκκάν της Ινδίας, οι Τελούγκοι, οι Μαλαγιάλοι, οι Ταμίλ της Ινδίας και της Σρι-Λάνκα, κ.ά.
Η άλλη ομάδα τράβηξε βόρεια, στα όρια της Βαλτικής και κατόπιν στράφηκε ανατολικά, έφτασε στα Ουράλια, κατέβηκε στην Κασπία και από εκεί ξεχύθηκε στην κεντρική Ασία, το Ινδοκούς, και την Βακτριανή όπου ενώθηκε με τη νότια πτέρυγα. Στο Βελουχιστάν έγινε η μεγάλη μίξη. Από το Θιβέτ, έως την έρημο Γκόμπι όδευαν τα ατέλειωτα καραβάνια των απάτριδων Δραβίδων εκείνες τις πανάρχαιες εποχές.
Πόσες χιλιάδες χρόνια κράτησε αυτή η πορεία των Δραβίδων μας είναι άγνωστο. Ιδού τι αναφέρει σχετικά ο Έλληνας φιλόσοφος και μυστικιστής Νικόλαος Μαργιωρής στο βιβλίο του Δραβίδες, οι πρόγονοι των Ελλήνων:
«Πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια αναπτύχτηκαν δυο μεγάλοι γήινοι πολιτισμοί. Ο ένας μέσα στη Μεσόγειο, που ήταν τότε τεράστια πεδιάδα, και ο άλλος στον Ατλαντικό ωκεανό, εκεί που τώρα βρίσκονται οι Σαργούσες (θάλασσα των Σαργασσών).
Ο πρώτος λαός, ο μεσογειακός, ήταν οι Δραβίδες, πρόγονοι των σημερινών Ελλήνων. Ο άλλος του Ατλαντικού ωκεανού, ήταν οι Ατλάντειοι, που ζούσαν στη μοναδική, τεράστια σε έκταση νήσο, την Ποσειδωνίδα. Ένας αδιάκοπος και σκληρός ανταγωνισμός είχε αναπτυχτεί ανάμεσά τους, που έφτασε τελικά στην πιο μεγάλη τραγωδία, που σημειώθηκε πάνω στη Γη μας.
Συνάμα δυο ωκεανοί έσπασαν τα φράγματά τους, από την Ερυθρά Θάλασσα ο Ινδικός ωκεανός, και από τις Ηράκλειες στήλες, ο Ατλαντικός. Μαζί μ’ αυτά, η αφρικανική θάλασσα Σαχάρα, άδειασε τα νερά της μέσα στη νερόπνιχτη Ενδοχώρα. Δύο ωκεανοί και μια θάλασσα μαζί με σαράντα ημερών βροχή, σκέπασαν και έπνιξαν την Ενδοχώρα. Η Ποσειδωνίδα βυθίστηκε αύτανδρη και δε μας άφησε ίχνος. Μετά από την καταστροφή της τραγικής πατρίδας τους οι Δραβίδες, έφυγαν σαν μετανάστες στην Ινδία, απ’ όπου προέρχεται και ο γνώριμος σημερινός λαός της»…
Οι Δρύοπες, οι Κρήτες, οι Τερμίλες και οι Ταμίλ
Οι Δραβίδες χωρίζονταν σε διάφορα γένη, όπως Δρύοπες, Δαναοί, Λοκροί, Μινύες,
Λύδιοι, Κάρες, Λύκιοι, Λέλεγες κ.ά. Οι Δρύοπες (άνθρωποι της δρυός) αρχικά ζούσαν στην περιοχή του Παρνασσού, αλλά διωγμένοι από τον Ηρακλή κατέφυγαν στην Κρήτη, την Εύβοια (όπου ίδρυσαν τις πόλεις Κάρυστο, Στύρα και Δύστο), την Κύθνο (Δρυοπίδα), την Τροιζηνία (Δρυόπη), τον κόλπο του Τολού (αρχαία Ασίνη), την Ερμιόνη, την Κοιλάδα Κρανιδίου (Μάσης), και την Κύπρο. Στην Εύβοια, τα περίφημα μεγαλιθικά δρακόσπιτα, χτισμένα στις κορυφές υψηλών βουνών, που απαιτούσαν τεχνογνωσία και χρήση ανυψωτικών μηχανημάτων, είναι οικοδομήματα των Δρυόπων και μαρτυρούν ότι κατείχαν υψηλή τεχνολογία. Οι Κρήτες ήταν λοιπόν Δραβίδες-Πελασγοί Δρύοπες.
Από τα Διονυσιακά μαθαίνουμε ότι ο Αστερίων, ο πατέρας του Μίνωα και βασιλιάς της Κρήτης, τιμώρησε μαζί με τον γιό του Μίνωα τους αποστάτες των αποικιών της Ινδικής και σ’ αυτό τον βοήθησε ο Ηρακλής ο Δ΄ ο Θηβαίος. Επειδή όμως κατά τον Αιγύπτιο ιστορικό Μανέθωνα, ο Μίνως βασίλεψε στην Αίγυπτο πριν από τον κατακλυσμό, επιβεβαιώνεται ότι οι δραβιδικές αποικίες στην Ινδία ήταν πανάρχαιες.
Τα αδέλφια του Μίνωα, οι πρίγκιπες Σαρπηδών και Ραδάμανθυς, διώχτηκαν εξ αιτίας της απαίτησής τους για μερίδιο στον θρόνο. Ο Σαρπηδών, που ασκούσε την λατρεία του Κρόνου (ταύρου), κατέφυγε μαζί με ομάδα ηττημένων Κρητών-Δραβίδων στην Μιλυάδα, περιοχή της Ιωνίας απέναντι από τη Σάμο, ενώ ο Ραδάμανθυς σε νησιά του Αιγαίου, και μετά θάνατον έγινε κριτής του Κάτω Κόσμου. Οι Δρύοπες άποικοι της Μιλυάδας αποκαλούνταν Τερμίλες και Σόλυμοι. Αργότερα, η Μιλυάς ονομάστηκε Λυκία.
Οι Σόλυμοι του Σαρπηδόνα που ήταν Κρόνιοι και διέπρατταν ανθρωποθυσίες, έχτισαν τη Μίλητο. Αργότερα, εποίκισαν την Παλαιστίνη και έχτισαν την πόλη Σόλυμα στους πρόποδες του όρους Σιών. Η αρχαία Ιερουσαλήμ, αλλά και άλλες πόλεις στην Παλαιστίνη, τη Μέση Ανατολή, την Σουμερία, όπως η Εριντού, η Ουρ, η Κις, και οι πόλεις της κοιλάδας του Ινδού ήταν δραβιδικές. Οι Ταμίλ, ουσιαστικά προέρχονται από τους πανάρχαιους Κρήτες Τερμίλες.
Η επέλαση των Αρείων στην κοιλάδα του Ινδού
Ο θαυμαστός δραβιδικός πολιτισμός της Κοιλάδας του Ινδού που άνθισε από το 7.000 μέχρι το 1.500 π.Χ., με τις εκπληκτικές πολιτείες Μοχέντζο Ντάρο, Χαράπα, Λοθάλ και Ντολαβίρα, προϋπήρχε φυσικά της επέλασης του Ράμα και των Αρείων του, και μάλιστα απ’ό,τι φαίνεται, οι Άρειοι συνέβαλαν στην καταστροφή του.
Για παράδειγμα, στο Μοχέντζο Ντάρο, μια πόλη 40.000 κατοίκων, βρέθηκαν 44 σκελετοί που έδειχναν ότι πέθαναν ξαφνικά από απροσδόκητη έκρηξη. Ήταν υαλοποιημένοι, όπως ήταν και βράχοι και χιλιάδες αντικείμενα, κάτι που για να γίνει απαιτείται θερμοκρασία 1500 βαθμών Κελσίου.
Η Ραμαγιάνα και η Μαχαμπαράτα αναφέρουν έναν φοβερό πόλεμο ανάμεσα στη φυλή του Ράμα και τους εχθρούς της με όπλα καταστροφής που εξαπολύονταν από ιπτάμενα οχήματα και προκάλεσαν μια στήλη φλόγας και καπνού τόσο φωτεινή, όσο χίλιοι ήλιοι και ότι λίγο αργότερα οι άνθρωποι έχασαν τα μαλλιά και τα νύχια τους, έπειτα οι τροφές μολύνθηκαν και οι άνθρωποι πέθαναν. Αυτές οι περιγραφές όμως είναι ίδιες με τις επιπτώσεις των ατομικών βομβών στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Ρώσοι επιστήμονες μέτρησαν στο Μοχέντζο Ντάρο πράγματι αυξημένη ραδιενέργεια σε ορισμένους σκελετούς.
Παραμένει μυστήριο βέβαια, τι είδους όπλο προκάλεσε τέτοια υαλοποίηση, αλλά δεν πείραξε τα περισσότερα κτίρια της πόλης που ήταν από πλίνθους και θα έπρεπε να έχουν εξαϋλωθεί. Μια εκδοχή είναι να ήταν όπλο δέσμης λέιζερ, ενώ άλλη, οι περιγραφές των ινδικών επών να αναφέρονται σε ένα ακόμη απώτερο παρελθόν.
Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία του νεώτερου πεφωτισμένου ανθρώπου που ονομάστηκε Ράμα, και πρέπει να έζησε στο τέλος της εποχής του Ταύρου, ωστόσο, δεν ήταν αυτός βέβαια που θεμελίωσε την γέφυρα ανάμεσα στην Ινδία και την Λάνκα.
Ο Ινδός καθηγητής γεωλογίας, ο δρ S. Badrinarayanan, πρώην διευθυντής του οργανισμού Γεωλογικής Έρευνας Ινδίας, καθώς και το Ανώτατο Δικαστήριο του Μαντράς, αποφάνθηκαν ότι η γέφυρα του Ράμα είναι τεχνητή.
Ο καθηγητής και η ομάδα του άνοιξαν δέκα τρύπες κατά μήκος μιας ευθείας γραμμής της γέφυρας, και αυτό που ανακάλυψαν ήταν συγκλονιστικό: Περίπου έξι μέτρα κάτω από την επιφάνεια, βρήκαν ένα σταθερό στρώμα από ασβεστολιθική άμμο, κοράλλια και υλικά που μοιάζουν με ογκόλιθους.
Η ομάδα του εξεπλάγη όταν ανακάλυψε 4-5 μέτρα βαθύτερα, ένα στρώμα χαλαρής άμμου, και ακόμα βαθύτερα, σχηματισμούς σκληρού βράχου. Μετά απ’ αυτό, ομάδα δυτών βούτηξε για να εξετάσει τη γέφυρα. Οι ογκόλιθοι που παρατήρησαν, δεν αποτελούνταν από έναν τυπικό θαλάσσιο σχηματισμό, αλλά διαπιστώθηκε ότι προήλθαν από λατομεία και από τις δύο πλευρές της ξηράς. Ποιος τους έβαλε εκεί;
Ο δρ Badrinarayanan αναφέρει ότι υπάρχουν ενδείξεις αρχαίων λατομείων σε αυτές τις πλευρές. Η ομάδα του κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υλικά από τη γύρω ακτή τοποθετήθηκαν στον αμμώδη πυθμένα του νερού για να σχηματίσουν ένα υπερυψωμένο οδόστρωμα.
Ανεξήγητο εξελικτικό άλμα
Μετά την αποκάλυψη της δημιουργίας αυτού του θαύματος μηχανικής, κατά πόσον είναι δυνατόν η γέφυρα να κατασκευάστηκε κατά την διάρκεια της περιόδου Treta Yuga; Θα μπορούσαν οι Βανάρα να είναι κάποια υβριδικά είδη, προϊόντα εργαστηρίου; Μ’ άλλα λόγια, ήταν ο Χόμο Ερέκτους γενετικά «αναβαθμισμένος» πίθηκος που δημιουργήθηκε την εποχή των Λεμούριων, εφόσον έχει ηλικία τουλάχιστον 11 εκατομμύρια χρόνια;
Οι Homo Ηabilis υποτίθεται ότι ήταν η πρώτη ομάδα πρωτευόντων που ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσουν εργαλεία. Και πριν από περίπου 1,8 εκατομμύρια χρόνια, οι Homo Εrectus και οι Homo Εrgaster έκαναν το ντεμπούτο τους. Μόνο που ο Αρχάνθρωπος –Ερέκτους από τα Τρίγλια είναι 11 εκατομμυρίων ετών.
Ο Εrgaster βρέθηκε κυρίως στην Αφρική, ενώ ο Εrectus στην Ευρασία. Οι μελέτες αυτών των δύο ειδών δείχνουν ότι ο Εrgaster είχε μικρότερη κρανιακή χωρητικότητα ενώ ο ξάδερφός του, Εrectus, μεγαλύτερη. Πρόκειται για ένα ανεξήγητο εξελικτικό άλμα. Οι μελέτες της σκελετικής δομής του Homo Εrectus δείχνουν ότι ήταν στιβαρός, γεγονός που υποδηλώνει ότι ήταν δυνατότερος από τον σύγχρονο άνθρωπο.
Εκτός από αυτές τις φυσικές αλλαγές, τα σημεία όπου ανακαλύφθηκαν τα οστά του Εrectus δείχνουν στοιχεία ότι αυτοί οι πρώτοι άνθρωποι ζούσαν σε μικρές κοινότητες, μέσα σε καλύβες, φορούσαν ρούχα και έφτιαχναν και χρησιμοποιούσαν πέτρινα εργαλεία. Με λίγα λόγια, είχαν αρχίσει να εμφανίζουν πρώιμα σημάδια πολιτισμού, ένα χαρακτηριστικό που δεν είχε παρατηρηθεί πριν σε καμία άλλη ομάδα πρωτευόντων.
Δεν διέθεταν μεν οι ίδιοι την ευφυΐα να σχεδιάσουν μια γέφυρα, είχαν ωστόσο τη σωματική ρώμη να εκτελέσουν την κατασκευή της, κατανοώντας και υπακούοντας στις εντολές της φυλής του Ράμα που αναμφισβήτητα ήταν Homo Sapiens, και τα δύο είδη συνυπήρχαν.
Αυτοί οι «πιθηκάνθρωποι» έζησαν λοιπόν πράγματι κατά τη διάρκεια της Treta Yuga, και δεν είναι προϊόν φυσικής εξέλιξης. Εάν υπήρξε προηγμένος τεχνολογικά πολιτισμός, όπως μαρτυρούν τα ινδικά έπη, τότε δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι εκείνα τα ανθρωποειδή δεν ήταν αποτέλεσμα γενετικών παρεμβάσεων.
Ο Ράμα τελικά επέστρεψε στην πατρίδα του πετώντας παρέα με τη Σίτα και τον Νάλα μέσα σε ένα όχημα που αποκαλείται Βιμαάνα. Τα Βιμαάνα, κατά τον μύθο, ήταν ιπτάμενα αντικείμενα, μπορούσε δηλαδή να είναι αερόστατα, ελικόπτερα, αεροπλάνα μέχρι και διαστημόπλοια.
Σύμφωνα με τη Ραμαγιάνα, τέτοιες πτητικές συσκευές χρησιμοποιούσαν όλοι οι θεοί, και όχι μόνο ο Ράμα, την εποχή που υπήρχαν γίγαντες και πάσης φύσεως χιμαιρικά τέρατα στη Γη.
Προφανώς λοιπόν, ευφυή ανθρώπινα όντα, κυριαρχούσαν σε υβρίδια χρησιμοποιώντας τους σαν εργατικό δυναμικό ή πειθήνιους ρωμαλέους στρατιώτες. Τα δύο αυτά είδη, συνυπήρχαν διότι το ένα δημιούργησε το άλλο, κάτι που επιχειρείται να γίνει και στις μέρες μας στα εργαστήρια.
Όπως λοιπόν όλα δείχνουν, η γέφυρα του Ράμα είναι όντως ένα κορυφαίο τεχνητό οικοδόμημα, και κάποτε στο μέλλον σίγουρα θα αποδειχτεί ότι τα χιμαιρικά πλάσματα που αναφέρονται στις μυθολογίες όλου του κόσμου, υπήρξαν πραγματικά, καθώς ήταν προϊόντα γενετικής μηχανικής, χαμένων από φυσικές καταστροφές, λαμπρών ανθρώπινων πολιτισμών.
Είναι δυνατόν όμως η ανάμνηση ηρώων και φυλών εκείνης της μακρυνής εποχής, να έχει επιβιώσει εδώ και 1.750.000 χρόνια μόνο προφορικά;
Κάτι τέτοιο θα σήμαινε μεν ότι από τότε υπήρχε εξελιγμένη γλώσσα, αλλά παράλληλα, και ότι οι άνθρωποι που την μιλούσαν σίγουρα θα είχαν δημιουργήσει και εξελιγμένη γραφή.
Ωστόσο, αυτή η γραφή χάθηκε μετά από τόσα χρόνια, όπως και κάθε ίχνος του πολιτισμού εκείνης της εποχής, εκτός από τα λίθινα θραύσματα της ίδιας της γέφυρας, που παραμένουν αδιάψευστος μάρτυρας της ύπαρξής του.
Η Παγχαία νήσος και η Αιγηίδα
Όπως είδαμε, Δραβίδες Κρήτες ηγεμόνες και ιερείς μετανάστευσαν όχι μόνο στην Κοιλάδα του Ινδού, αλλά και στην Σρι Λάνκα, που την αποκαλούσαν Παγχαία Νήσο ή Ταπροβανή, και διέδωσαν το αλφάβητό τους.
Σύμφωνα με τον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο της Κυρηναϊκής Σχολής, Ευήμερο τον Μεσσήνιο (4ος-3ος αι. π.Χ.), και την θεωρία του που ονομάστηκε ευημερισμός, οι αρχαίοι θεοί, δεν ήταν παρά ηγεμόνες που θεοποιήθηκαν μετά τον θάνατό τους. Κατ’ αυτόν, ο Ζευς δεν ήταν παρά ένας πανίσχυρος προκατακλυσμιαίος ηγεμόνας-μύστης, ο οποίος είχε φτάσει στην Παγχαία Νήσο, όπου θεμελίωσε μια κοινωνία κοινοκτημοσύνης.
Είχε ταξιδέψει μέχρι εκεί με αρκετούς Κρήτες αρχιερείς που είχαν μυηθεί στα αρχαία μυστήρια των Ατλάντειων μετά την εισβολή τους στη Μεσόγειο και την υποδούλωση της αρχαίας Κρήτης, μ’ άλλα λόγια, είχαν μυηθεί στις επιστημονικές τους γνώσεις, τις οποίες κρατούσαν κρυφές από τον υπόλοιπο κόσμο.
Ο Ευήμερος που είχε συγγράψει το έργο Ιερά Αναγραφή, λέει ότι πολλά τοπωνύμια της Παγχαίας είχαν ελληνικά ονόματα, για παράδειγμα, ένα ψηλό βουνό ονομαζόταν Τριφύλιος Όλυμπος, διότι οι κάτοικοί του ισχυρίζονταν ότι προέρχονταν από τρία φύλα, Παγχαίους, Ωκεανίτες και Δώους (τέκνα του Διός).
Η πρωτεύουσα της Παγχαίας ήταν η Πανάρα, οι κάτοικοί της ονομάζονταν Ικέτες του Διός του Τριφυλίου, και ήταν οι μόνοι από το νησί που ήταν αυτόνομοι, δεν είχαν δηλαδή βασιλέα. Ήταν κυρίως Κρήτες μετανάστες που ζούσαν μαζί με Ινδούς, Σκύθες, και Ωκεανίτες, σε καθεστώς κοινοκτημοσύνης.
Ο Ευήμερος λέει ότι αυτά τα διάβασε σε έναν βωμό της Πανάρας, της πρωτεύουσας της Παγχαίας, που έγραφε ότι ο Ουρανός, ο Κρόνος και ο Ζεύς υπήρξαν βασιλιάδες της Παγχαίας που θεοποιήθηκαν μετά τον θάνατό τους. Αυτή η επιγραφή ήταν γραμμένη σε κρητικά ιερογλυφικά, που ήταν σε χρήση κατά την 3η χιλιετία π.Χ. και ήταν συγγενικά με την γραφή των Χετταίων, αποδεικνύοντας ότι υπήρχε κοινή πηγή, ο δραβιδικός πολιτισμός.
Πάντως οι Ταμίλ, μέχρι σήμερα πιστεύουν ότι προέρχονται από τη χαμένη ήπειρο Κουμάρι Κάνταμ. Σύμφωνα με υποθαλάσσιες έρευνες, κάπου στον μεσοζωϊκό αιώνα η Κουμάρι Κάνταμ χωρίστηκε από την Ασία εξ αιτίας της ανόδου της στάθμης των υδάτων.
Η ήπειρος πλημμύρισε εντελώς όταν έλυωσαν οι πάγοι κατά την τελευταία εποχή των παγετώνων και ανέβηκε η στάθμη των θαλασσών, υποχρεώνοντας τους Ταμίλ να μεταναστεύσουν και να αναμειχθούν με διάφορες άλλες φυλές, δημιουργώντας νέες γλώσσες, φυλές και πολιτισμούς.
Αν και σύμφωνα με το Εθνικό Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο της Ινδίας, πριν από 15.000 χρόνια η στάθμη του ωκεανού ήταν κατά εκατό μέτρα χαμηλότερη, ωστόσο, το 9.560 π.Χ. συνέβη μια νεώτερη αιφνίδια άνοδος των νερών που καταβύθισε την ξηρά που έμεινε γνωστή ως Ατλαντίδα και συνέτεινε στην εξαφάνιση του εναπομείναντος πολιτισμού της Κουμάρι Κάνταμ.
Ωστόσο, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι η «ήπειρος» στην οποία αναφέρονται οι Ταμίλ πολύ απλά μπορεί να είναι η Αιγηίδα της Μεσογείου. Οι πολιτείες της είναι βυθισμένες κάτω από δεκάδες μέτρα νερό, αλλά κάποτε θα εντοπιστούν.
Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι η απαγωγή της συζύγου του Ράμα και οι ήρωες της Ραμαγιάνα, έχουν μεγάλες ομοιότητες με την απαγωγή της Ωραίας Ελένης του Μενέλαου, τον Τρωικό πόλεμο της Ιλιάδας και τους ήρωές του…
Συμπεράσματα
Όση τεχνολογία κι αν κατέχουμε σήμερα, εξακολουθούμε να γνωρίζουμε πολύ λίγα για τις αρχαίες ανθρώπινες φυλές και το παρελθόν του πλανήτη μας που είναι γεμάτο με μυστήρια χαμένων πολιτισμών και φωτισμένων ομάδων ανθρώπων που μετά από κάθε φυσική καταστροφή, τους ξαναδημιουργούσαν με μεγάλο κουράγιο, κόπο και οδύνη.
Είναι βέβαιο ότι το σημερινό κατεστημένο, δεν θέλει να μαθευτεί η πραγματική Ιστορία των ανθρώπων και η παλαιότητα του είδους Homo Sapiens.
Ωστόσο, στοιχηματίζω ότι αυτό δεν θα αποφευχθεί τα επόμενα χρόνια, ειδικά εάν έχουμε σε αρκετές περιοχές ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως τήξη των παγετώνων ή ξηρασία και μείωση της στάθμης των θαλασσών, διότι τότε θα αποκαλυφθούν υπολείμματα σκελετών και οικοδομημάτων που θα ταράξουν συθέμελα το κυρίαρχο αφήγημα.
Ένα είναι σίγουρο: ότι νοήμονες άνθρωποι και πολύ προηγμένη τεχνολογία υπήρχαν πριν από πολλά εκατομμύρια χρόνια, και ότι καταστράφηκαν και ξαναγεννήθηκαν πολλές φορές. Η πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας διαφέρει εντελώς απ’ αυτήν που έχουμε διδαχθεί.
Όπως έλεγε άλλωστε και ο Ναπολέων Βοναπάρτης «Ιστορία είναι η εκδοχή παρελθόντων γεγονότων για τα οποία οι άνθρωποι συμφώνησαν ότι συνέβησαν».
Καιρός λοιπόν να αναθεωρήσουμε την πεποίθησή μας για τα πάντα, και ειδικά για την σύγχρονη ελληνική πολιτική ηγεσία που βαρύνεται εξ ολοκλήρου για την συγκάλυψη της αλήθειας και την απόκρυψη της πραγματικότητας.
ΠΗΓΕΣ:
Lemuria Discovered – Sunken Continent of an Ancient Civilization: Kumari Kandam
Ιs This the Mythical Structure Known as Adam’s Bridge (Ram Setu)? | Truth or Lore
Could This Be The Legendary “Magic Bridge” Connecting India And Sri Lanka?
Rama’s Bridge – The 1,750,000 Year Old Man Made Bridge
Lord Rama date of birth revealed: January 10, 5114 BC (Watch video)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
- Ως Γίμα στην αρχαία περσική θρησκεία, ορίζεται ο πρώτος άνθρωπος (δηλαδή ο Αδάμ), ο γενάρχης της ανθρώπινης φυλής, γιος του Ήλιου. Η μορφή του Γίμα είναι αντικείμενο αντικρουόμενων θρύλων που αντικατοπτρίζουν ασαφή διαφορετικά θρησκευτικά ρεύματα.
Σύμφωνα με έναν μύθο, ο Γίμα έλαβε την εντολή να οργανώσει τη ζωή του ανθρώπου στη Γη. Οι διαταγές του ήταν να κάνει τον κόσμο παράδεισο, όπου δεν θα υπήρχε θάνατος, γήρας και ταλαιπωρίες. Ως δώρο έλαβε το ελιξίριο της αθανασίας, μια χρυσή σφραγίδα και ένα χρυσό στιλέτο.
Ο Γίμα έγινε βασιλιάς κατά την Χρυσή Εποχή (προφανώς είναι ο αντίστοιχος Κρόνος) κατά την οποία οι ανάγκες, ο θάνατος, οι ασθένειες, η γήρανση και οι ακραίες θερμοκρασίες υποτίθεται ότι είχαν εκδιωχθεί από τον πλανήτη μας. Οι άνθρωποι δεν έμοιαζαν ποτέ πάνω από 15 ετών αν και ζούσαν εκατοντάδες χρόνια.
Ωστόσο, επικράτησε υπερπληθυσμός και βία, και η λύση που βρήκε ο Γίμα με τη βοήθεια του Θεού ήταν η διόγκωση της Γης. Αυτό το θαύμα συνέβη αρκετές φορές, ώσπου πλέον ο κόσμος δεν χωρούσε διότι η Γη δεν φούσκωνε άλλο.
Έτσι, η Χρυσή Εποχή τελείωσε και ο Θεός προειδοποίησε τον Γίμα ότι θα ερχόταν μια τρομερά παγωμένη θύελλα (δηλαδή εποχή παγετώνων) που θα την ακολουθούσε λυωμένο χιόνι (πλημμύρες).
Του δόθηκαν λοιπόν οι οδηγίες να κατασκευάσει ένα βάρα, δηλαδή μια πόλη-καταφύγιο σαν μεγάλο υπόγειο μπούνκερ, ή σαν θωρηκτό πλοίο με πολλούς ορόφους, σπίτια, διαμερίσματα και αποθήκες, διαστάσεων 3 x 3 χιλιομέτρων, φωτισμένο με δικό του φως, να βάλει εντός του ζεύγη των πιο εκλεκτών ανθρώπων, το ίδιο από κάθε ζωικό και φυτικό είδος και να διατηρήσει το σπέρμα τους.
Σ’ αυτήν την κατασκευή που παραπέμπει στην κιβωτό του Νώε, θα έπρεπε να κατοικήσουν οι πιο σοφοί και άριστοι άνθρωποι κατά την διάρκεια του φαινομένου, και αργότερα, όταν η επιφάνεια γινόταν κατοικίσιμη, θα έβγαιναν ξανά έξω να κατοικίσουν τη γη.
Αυτός ο μύθος μας παρέχει στοιχεία για μία μείζονα φυσική καταστροφή και, ταυτοχρόνως, για έναν μεγάλο τεχνολογικό πολιτισμό που κατείχε τον μαθουσαλισμό, την μηχανική ώστε να κατασκευάζει μπούνκερ ή θωρηκτά υψηλών προδιαγραφών, την κρυονική ώστε να καταψύχει και να διατηρεί σπέρματα, και εφόσον ο Γίμα έφερε σχεδόν δύο χιλιάδες ανθρώπους να ζήσουν στο καταφύγιο και τελικά σφράγισε την είσοδό του με ένα χρυσό δαχτυλίδι, την τεχνολογία παραγωγής ηλεκτρισμού και κατασκευής συστημάτων ασφαλείας.
Στις ινδικές Βέδες ο Γίμα είναι ο Γιάμα, ο βασιλιάς των νεκρών, στην ελληνική μυθολογία ο Άδης, στην Αιγυπτιακή ο Όσιρις και στην σκανδιναβική ο παγωμένος γίγαντας Υμίρ.
Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.