© Aπεροπία. Τα άρθρα του ιστολογίου aperopia.fr γράφονται κατόπιν κοπιαστικής έρευνας και μετάφρασης. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς άδεια του aperopia.fr. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση 2-3 πρώτων παραγράφων με προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο aperopia.fr

---

Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα

---

Aπό την απώτατη αρχαιότητα υπήρχε η πεποίθηση πως ό,τι θεωρούμε πραγματικότητα και χρόνο είναι μια ψευδαίσθηση που οφείλεται στην κατασκευή του ανθρώπινου εγκεφάλου. Η διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνεται σήμερα όλο και περισσότερο από τις τελευταίες εξελίξεις στην φυσική και στις άλλες επιστήμες (τοπολογία – γεωμετρία), οι οποίες όμως σκόπιμα δεν ενσωματώνονται στην καθημερινότητά μας και δεν διδάσκονται στην βασική σχολική εκπαίδευση.

Σύμφωνα λοιπόν με τις τελευταίες επιστημονικές θεωρίες, ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε με τα αισθητήρια όργανά μας είναι εντελώς διαφορετικός από τη φύση του σύμπαντoς μέσα στο οποίο ζούμε. Και όπως δείχνουν οι παρατηρήσεις, αλλά και ορισμένες μαθηματικές εξισώσεις, ενδεχομένως δεν υπάρχει μόνο ένα σύμπαν, αλλά αναρίθμητα.

Όσον δε αφορά τον χρόνο, αυτός δεν υφίσταται παρά διαισθητικά (όπως υποστήριζε και ο μέγας επιστήμονας της λογικής και μαθηματικός Κουρτ Γκέντελ είναι «διαισθητικός χρόνος»).

Στα μαθηματικά αλλά και στη φυσική, δεν υπάρχει παρελθόν το οποίο έχει εξαφανιστεί δια παντός, δεν υπάρχει λοιπόν συγκεκριμένο παρόν (πώς άλλωστε θα μπορούσε να οριστεί σε ένα σύμπαν το οποίο συνεχώς διαστέλλεται;), αλλά ούτε και μέλλον, το οποίο είναι ανύπαρκτο, και θα «αναπηδήσει» ξαφνικά από το πουθενά.

Όλα υπάρχουν ταυτόχρονα, όπως τα καρέ ενός κινηματογραφικού φιλμ. Το σύνολο όλων των στιγμών του φιλμ κάθε όντος, κάθε αστρικού συστήματος, κάθε γαλαξία και κάθε σύμπαντος υπάρχει «κάπου», όπως θα δούμε πάρα κάτω, και ανά πάσα στιγμήν μπορεί να εντοπιστεί στο ενοποιημένο πεδίο, ολόκληρο ή ένα τμήμα του από όποιον γνωρίζει τον τρόπο, κάτι που οι φυσικοί δεν μπορούν να αποκλείσουν ότι δεν θα συμβεί στο απώτατο μέλλον, κάνοντας πραγματικότητα και τα ταξίδια στο χρόνο.

Η ψευδαίσθηση του χρόνου

Το περίφημο «βέλος» του χρόνου λοιπόν για το οποίο έχουμε την αίσθηση ότι «τρέχει» μόνο προς το μέλλον, θεωρείται από πολλούς επιστήμονες της φυσικής ως μια ψευδαίσθηση. Τα γεγονότα ―υπό άλλες συνθήκες και με άλλα μέσα― μπορούν ωραιότατα να «πάνε» και προς το παρελθόν, εφόσον οι νόμοι της φύσης είναι συμμετρικοί (αμφίδρομοι).

Πώς όμως είναι δυνατόν να εξαπατώμεθα τόσο πολύ; Αν ο χρόνος δεν «κυλάει» σαν ένα αόρατο ποτάμι όπως πιστεύουμε, τότε τί ακριβώς συμβαίνει στην πραγματικότητα;

Πρόκειται για μια τέταρτη χωρική διάσταση που η ανθρώπινη συνείδηση αντιλαμβάνεται σαν κάτι συγκεχυμένο, και μη μπορώντας να την προσδιορίσει, την αποκαλεί χρόνο.

Όπως ακριβώς ο κινηματογραφικός προβολέας φωτίζει το ένα καρέ του φιλμ μετά το άλλο (παγωμένες εικόνες) και μας δίνει την ψευδαίσθηση της κίνησης, έτσι και η συνείδησή μας έχει την ικανότητα να βλέπει μόνον μία μία τις «παγωμένες» εικόνες, που όπως φαίνεται υπάρχουν «εκεί», αλλά όχι όλες μαζί.

Απεικόνιση τμημάτων χώρου. Η «φέτα» στην οποία επικεντρώνουμε τη συνείδησή μας θεωρούμε ότι είναι το «παρόν».

Ο Χέρμαν Μινκόφσκι (Herman Minkowfski) παλιός καθηγητής του Αϊνστάιν, είχε δηλώσει ότι ο χρόνος είναι μια χωρική διάσταση και ότι απλώς πρόκειται για θέμα προοπτικής, για το πώς βλέπουμε ΕΜΕΙΣ τον κόσμο από τον πλανήτη Γη.

Δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε την τέταρτη διάσταση διότι το σώμα μας δεν έχει τα κατάλληλα αισθητήρια όργανα. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται αυτό που αποκαλούμε συνείδηση να εδράζει πέραν του σύμπαντός μας, δηλαδή στον υπερχώρο.

Ο Χέρμαν Βάιλ (Herman Veyl) είπε ότι «ο αντικειμενικός κόσμος απλά υπάρχει, δεν συμβαίνει. Η συνείδησή μας είναι αυτή που σαν μια διαδικασία κινείται προς τα εμπρός στο χρόνο».

Η συνείδησή μας κινείται λοιπόν με κάποιο άγνωστο μηχανισμό μέσα στο χώρο και έτσι έχουμε την ψευδαίσθηση μιας αενάως μεταβαλλόμενης παρούσας στιγμής.

Που οδηγούμεθα όμως με μια τέτοια κοσμοαντίληψη; Σε μια ντετερμινιστική άποψη του Κόσμου, σε μία μόνον εκδοχή του, ή σε πολλές, σε παράλληλα εναλλακτικά σύμπαντα στα οποία περιπλανάται η συνείδησή μας τουλάχιστον κατά τη διάρκεια των ονείρων μας; Πόσες είναι όλες αυτές οι πραγματικότητες «εκεί έξω»; Πόσα «εκεί έξω» υπάρχουν;

Βεβαίως, αυτή η υπόθεση που πηγάζει από την Αρχή της Απροσδιοριστίας ¹ του Χάιζεμπεργκ και την κβαντομηχανική, μας οδηγεί όλο και περισσότερο προς τη θεωρία της ψηφιακής προσομοίωσης, όπου όμως τουλάχιστον μπορούμε να κρατήσουμε την ελεύθερη βούληση, υλοποιώντας ένα θετικό για εμάς μέλλον, σαν να είμαστε πράγματι οι ίδιοι οι «προγραμματιστές», και όχι κάποια άλλη οντότητα.

Σύμφωνα δε με τα διανθρωπιστικά επιχειρήματα, όταν μετανθρωπιστούμε και πάψουμε να είμαστε άνθρωποι, τότε ο χρόνος θα μας γίνει με μιας αντιληπτός σαν άπειρες φέτες χώρου τις οποίες και θα βλέπουμε ταυτόχρονα σαν ένα ενοποιημένο πεδίο.

Το διακύβευμα του να κατορθώσουμε κάτι τέτοιο προκαλεί ίλιγγο. Θέλουμε να πάψουμε να είμαστε άνθρωποι;

Το είδος Σάπιενς στο οποίο ανήκουμε (Homo Sapiens) είναι αδύνατον να αντιληφθεί τη τέταρτη διάσταση του χώρου δια των αισθήσεων, ούτε και οποιεσδήποτε άλλες διαστάσεις  πέραν των τριών. Μπορεί όμως να τις συλλάβει νοητικά, δια των μαθηματικών εξισώσεων. Οπότε, η σύγχρονη κοσμολογία έχει αποδείξει μαθηματικά ότι δεν βλέπουμε τις άλλες διαστάσεις του χώρου είτε γιατί είναι κρυμμένες, επειδή είναι πολύ μικρές, απίστευτα συμπιεσμένες και «διπλωμένες» μεταξύ τους, είτε επειδή είναι κολοσσιαίες.

Η θεωρία των Υπερχορδών

Η θεωρία των Υπερχορδών προβλέπει μαθηματικά ότι ο κόσμος αφενός μεν περιέχει διαστάσεις που δεν είναι αντιληπτές και αφετέρου δε ότι τα στοιχειώδη σωματίδια δεν είναι όπως πιστεύαμε.

Για τις μεγαλύτερες διαστάσεις θα το κάνουμε πιο απλό: τα ψάρια δεν ξέρουν ότι βρέχει, ότι ζουν μέσα στο νερό που γεμίζει μεγάλες λεκάνες της Γης, ότι η Γη είναι πλανήτης που γυρνάει γύρω από τον Ήλιο ο οποίος είναι μέρος του ηλιακού μας συστήματος, το οποίο είναι μέρος ενός γαλαξία που είναι μέρος ενός άλλου συμπλέγματος γαλαξιών, το οποίο είναι μέρος ενός σύμπαντος που έχει γεννηθεί από ένα άλλο, παλαιότερο σύμπαν, και όλο αυτό περιέχεται σε έναν πολυδιάστατο υπερχώρο που γεννάει διαρκώς σύμπαντα!

Η διαφορά μας με τα ψάρια είναι η συνείδησή μας.

Κάπως έτσι ο μαθηματικός και θεωρητικός φυσικός Έντουαρντ Βίτεν (Edwart Witten) το 1995 σε ένα συνέδριο φυσικών ενοποίησε σε μία θεωρία τις πέντε προϋπάρχουσες θεωρίες των χορδών (strings theories) που είχαν διατυπωθεί, ουσιαστικά πέντε διαφορετικές οπτικές γωνίες του ιδίου νομίσματος.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η θεωρία για να λειτουργήσει άψογα προϋποθέτει ότι ο χώρος έχει έντεκα διαστάσεις (και όχι μόνο τις τρεις που, όπως είπαμε, αντιλαμβανόμαστε).

Αναπαράσταση εξαδιάστατου χώρου. Σύμφωνα με τη θεωρία των Υπερχορδών ένας εξαδιάστατος χώρος είναι κάπως έτσι και ονομάζεται πολλαπλότητα Κάλαμπι-Γιάο (Calabi-Yau), από τα ονόματα του Ιταλού και του Κινέζου μαθηματικού που τον επινόησαν. Οι χώροι αυτοί, δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτοί από τον ανθρώπινο εγκέφαλο, διότι έχουν διάμετρο μικρότερη από 10^-33 cm , πολύ μικρότερη από αυτή που μπορούν να διακρίνουν τα καλύτερά μας μικροσκόπια. Με απλά λόγια μπορούμε να πούμε ότι ένας τέτοιος χώρος είναι σαν ένα φύλλο χαρτιού, που το έχουμε τσαλακώσει σαν μπαλάκι. Μια πολλαπλότητα Calabi-Yau δεν έχει ευθείες γραμμές.

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη θεωρία, το σύμπαν μας αποτελείται από πολύ μικρές ταλαντούμενες χορδές που είναι κόμβοι (ίνες) ενέργειας και ο κάθε τρόπος ταλάντωσης της ίδιας χορδής αντιστοιχεί σε διαφορετικό σωματίδιο (πρωτόνιο, ηλεκτρόνιο, φωτόνιο κλπ.) όπως, για παράδειγμα, ο κάθε διαφορετικός τρόπος ταλάντωσης της χορδής μιας κιθάρας παράγει και μία διαφορετική νότα.

Η κάθε χορδή έχει μήκος 10⁻³³ εκατοστά (Μήκος Πλανκ) ², αλλά μηδενικό πάχος, είναι δηλαδή μονοδιάστατη, είναι μικρότερη και από την απειροελάχιστη τελεία και δονείται σε υποατομικές κλίμακες.

Mια δονούμενη χορδή είναι ένας παλλόμενος κόμβος ενέργειας.

Με άλλα λόγια, ίσως ο κόσμος μας δεν αποτελείται από αδιάστατα σημεία, όπως πιστεύαμε παλαιότερα, αλλά από καθορισμένες χορδές που ξεδιπλώνονται και πάλλονται.

Αριστερά, η παλιά άποψη, τα αδιάστατα στοιχειώδη σωματίδια και δεξιά, η καινούργια, οι χορδές.

Οι χορδές μπορεί να έχουν άκρες (ανοιχτές χορδές) και να μοιάζουν με κορδόνια ενός παπουτσιού ή μπορεί και να σχηματίζουν βρόχους (κλειστές χορδές) μοιάζοντας με λαστιχάκια.

Η θεωρία των Υπερχορδών (ή αλλιώς Υπερσυμμετρική θεωρία χορδών) είναι η Θεωρία των Χορδών που συμπεριλαμβάνει και την Υπερσυμμετρία (SuperSymmetry ή αλλιώς SUSY). Η υπερσυμμετρία προτείνει ότι κάθε γνωστό σωματίδιο διαθέτει έναν υπερσυμμετρικό εταίρο (s particle) ο οποίος όμως είναι πολύ βαρύς και δεν φαίνεται.

Υποθέτουμε πως οι ανοιχτές χορδές έχουν τα δύο άκρα τους στερεωμένα στην «επιφάνεια» των συμπάντων και έτσι δεν μπορούν να μεταπηδήσουν σε άλλες διαστάσεις. Αντίθετα οι κλειστές χορδές επειδή δεν έχουν ελεύθερα άκρα τους να πιαστούν, μπορούν να διασχίζουν άλλα σύμπαντα.

Το βαρυτόνιο λοιπόν μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα είδος κλειστής χορδής, οπότε είναι ελεύθερο να περνάει και σε άλλα σύμπαντα, μειώνοντας έτσι φαινομενικά την ισχύ της βαρυτικής δύναμης. Γι’ αυτό το λόγο είναι τόσο δύσκολο να το εντοπίσουμε.

Σύμφωνα μ’ αυτή τη θεωρία τα βαρυτικά κύματα είναι τα μόνα τα οποία μπορούν να διαφύγουν από το ένα σύμπαν στο άλλο, άρα είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μεταξύ των συμπάντων, ο μόνος τρόπος διαπίστωσης της ύπαρξής τους, όπως ακριβώς αναφέρεται στην ταινία Interstellar για όσους την έχουν δει (διαβάστε την ανάλυσή μου εδώ).

Eπικοινωνία μεταξύ δύο επίπεδων ανοιχτών συμπάντων μορφής βράνης μέσω βαρυτικών κυμάτων.

Η θεωρία-Μ

Η θεωρία των Υπερχορδών αποτελεί μέρος μίας πληρέστερης θεωρίας, η οποία αποκαλείται Θεωρία-Μ ή Θεωρία του Όλου, από το Μ των λέξεων μαγεία, μυστήριο και μεμβράνη, όπως είχε εξηγήσει ο Έντουαρντ Βίτεν.

Η Θεωρία-Μ λέει ότι εκτός από τις πολλές διαστάσεις υπάρχουν δέκα εις την πεντακοσιοστή σύμπαντα (10⁵⁰⁰), το καθένα από τα οποία έχει τους δικούς του φυσικούς νόμους (διαβάστε ενημερωτικό άρθρο εδώ).

Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι τα σύμπαντα μπορεί να είναι είτε επίπεδα, «ανοιχτά» και να έχουν μορφή βράνης, είτε κυρτά με μορφή σέλας, είτε κλειστά, με μορφή ντόνατ με τρύπα στη μέση, είτε φυσαλίδας, ακόμα και δωδεκαεδρικά.

Σύμφωνα μ’ αυτή τη θεωρία, η δημιουργία τους δεν προϋποθέτει την παρέμβαση μιας υπερφυσικής προσωποποιημένης οντότητας, ενός Θεού. Αντίθετα, αναδύονται με φυσικό τρόπο από προηγούμενα σύμπαντα-γονείς, αφού αυτά συσταλούν και συμπυκνωθούν σε μία Σημειακή Ιδιομορφία (Singularity).

Σύμπαντα με μορφή κλειστής φυσαλίδας. Οι ομφάλιοι λώροι της φωτογραφίας είναι οι λεγόμενες σκουληκότρυπες, δηλαδή σήραγγες επικοινωνίας μεταξύ δύο συμπάντων.

Η δημιουργία ενός ολόκληρου σύμπαντος προκαλείται δηλαδή από την ενέργεια του κενού που δεν είναι καθόλου κενό.

Εντούτοις, είμαστε περιορισμένοι να αντιλαμβανόμαστε μια διαστρεβλωμένη απεικόνιση μόνο ενός απειροελάχιστου τμήματος της πραγματικότητας η οποία πλέον έρχεται σε αντίθεση με ό,τι ξέραμε μέχρι σήμερα και θέτει φιλοσοφικά και θεολογικά ζητήματα.

Πείραμα κβαντικής κλίμακας επιβεβαίωσε το τετραδιάστατο σύμπαν μας

Πάνω ακριβώς σ’ αυτή τη στρεβλή απεικόνιση, δύο ομάδες από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες πέτυχαν πρόσφατα μια πολύ σημαντική ανακάλυψη. Τα πειράματά τους δημοσιεύτηκαν στην έγκυρη επιστημονική επιθεώρηση Nature ³ στις 3 Ιανουαρίου 2018.

Πράγματι, αυτοί οι ερευνητές μπόρεσαν να παρατηρήσουν σε κβαντική κλίμακα τις επιδράσεις μιας τέταρτης διάστασης στον τρισδιάστατο κόσμο που αντιλαμβανόμαστε, μέσω Φαινομένου Hall ⁴.

Η ευρωπαϊκή ομάδα πραγματοποίησε το πείραμά της παγιδεύοντας παγωμένα άτομα σε θερμοκρασία κοντά στο απόλυτο μηδέν (-273,15⁰) μέσα σε δέσμη πολλών λέιζερ. Στη συνέχεια, χρησιμοποιήθηκε μια αντλία κβαντικού φορτίου για να μετακινήσει τα άτομα που είχαν κολλήσει σ’ αυτό το σύστημα. Οι ερευνητές παρατήρησαν τότε μια υπολείπουσα κίνηση αυτών των ατόμων η οποία μπορεί να προκληθεί μόνο από ένα αντικείμενο που ανήκει σε μια τέταρτη διάσταση.

Αυτές οι φαινομενικά περίπλοκες διαπιστώσεις, βασίζονται ωστόσο σε μια απλή αρχή: με τον ίδιο τρόπο που η σκιά μιας τρισδιάστατης σφαίρας επάνω σε δύο διαστάσεις εκλαμβάνεται σαν ένας κύκλος, οι ερευνητές των δύο ομάδων παρατήρησαν επί της ουσίας τη σκιά ενός τετρασδιάστατου αντικειμένου επάνω στις τρεις διαστάσεις μας.

Παράλληλα, η ομάδα των ΗΠΑ υλοποίησε μια εναλλακτική εκδοχή αυτού του πειράματος που είχε ως αποτέλεσμα παρόμοια αποτελέσματα. Αυτή η ανακάλυψη επιβεβαιώνει μεταξύ άλλων το τετραδιάστατο σύμπαν μας, ενισχύοντας τη σημασία της Θεωρίας του Όλου.

Τα βαρυτικά κύματα και η σκοτεινή ενέργεια

Το σύμπαν μας μπορεί να παρομοιαστεί σαν μια «κομμένη» φέτα από ένα καρβέλι ψωμί, μία μόνο φέτα όμως από όλο το καρβέλι το οποίο με τη σειρά του βρίσκεται σ’ έναν πολυδιάστατο χώρο.

Σύμφωνα με τη γνωστική θεολογία, όλοι μας προερχόμαστε από το «Πλήρωμα», και σ’ αυτό πρέπει κάποτε να επιστρέψουμε ως ανθρωποθεοί, καθ’ ότι δεν είμαστε παιδιά αυτού του πλανήτη, ούτε καν αυτού του σύμπαντος.

Το «Πλήρωμα» δηλαδή, είναι ο άρρητος χώρος πέραν των συμπάντων στον οποίο κατοικεί ο πραγματικός Θεός και οι εκπορεύσεις του, οι γνωστικοί Αιώνες.

Σ’ αυτό το σημείο επισημαίνουμε ότι υπερχώρος της κοσμολογίας μπορεί να αντιστοιχιστεί με το λεγόμενο «Πλήρωμα» της γνωστικής θεολογίας, η οποία σχετίζεται αδίρρητα με τον μετανθρωπισμό.

Ο υπερχώρος μπορεί λοιπόν να περιέχει άλλα σύμπαντα που μπορεί να βρίσκονται ακόμα και σε απόσταση χιλιοστού, με τα οποία όμως δεν μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα επίπεδα (layers) του προγράμματος γραφιστικής Ρhotoshop στα οποία μπορεί ένα αντικείμενο να εφάπτεται ακριβώς ή να είναι ρέπλικα ενός άλλου, όμως επειδή ανήκει σε διαφορετικό επίπεδο (layer /διάσταση) μπορεί με ένα κλικ να το “κρύβουμε” και να γίνεται αόρατο (επαλληλία πραγματικοτήτων της κβαντομηχανικής).

Οι τελευταίες θεωρίες της αστροφυσικής λένε ότι το μόνο μέσον επικοινωνίας μεταξύ των συμπάντων, είναι τα βαρυτικά κύματα, των οποίων όμως η ύπαρξη έπρεπε να αποδειχθεί και πειραματικά.

Το σύμπαν μας ως βράνη όπως πολλές άλλες που εμπεριέχεται στον υπερχώρο. © Προσαρμογής στα ελληνικά: «Απεροπία».

Στις 11.2.2016 ανακοινώθηκε επίσημα από το Εθνικό Ιδρυμα Επιστημών των ΗΠΑ, τα Πανεπιστήμια Caltech και MIT και τη διεθνή ερευνητική κοινοπραξία LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory), ότι η επιστημονική ομάδα του ανιχνευτή LIGO κατάφερε επιτέλους να ανιχνεύσει βαρυτικά κύματα που δημιουργήθηκαν από τη σύγκρουση δύο μελανών οπών, γεγονός που χαιρετίστηκε ως η μεγαλύτερη ανακάλυψη του αιώνα.

Για την ανακάλυψη αυτή (που είχε προβλέψει μαθηματικά η Θεωρία της Γενικής Σχετικότητας του Άλμπερτ Αϊνστάιν από το 1916) οι τρεις ερευνητές-φυσικοί Ράινερ Βάις (Rainer Weiss), Μπάρι Μπάρις (Barry C. Barish) και Κιπ Θορν (Kip S. Thorne) στις 3.10.2017 τιμήθηκαν με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2017.

Αναπαράσταση βαρυτικών κυμάτων που δημιουργούνται από την σύγκρουση δύο μελανών οπών, κάτι που θα μας επιτρέψει να εντοπίσουμε στο μέλλον βαρυτικά κύματα που προέρχονται από τη σύγκρουση του σύμπαντός μας με ένα άλλο.

Αλλά και ο Eυρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) με τη σειρά του αποφάσισε να θέσει σε τροχιά τρεις δορυφόρους ανίχνευσης βαρυτικών κυμάτων (αποστολή LISA – Laser Interferometer Space Antenna) ψάχνοντας ουσιαστικά ίχνη ύπαρξης των άλλων συμπάντων.

Όλα ξεκίνησαν από τη Γενική θεωρία της Σχετικότητας και την υπόθεση ότι το σύμπαν μας διαστέλλεται με τρομακτικούς ρυθμούς, πολύ μεγαλύτερους απ’ όσο διαστελλόταν π.χ. πριν από 7.5 δισεκατομμύρια χρόνια και αυτή η διαστολή αυξάνεται εκθετικά μέρα με τη μέρα.

Γράφημα της NASA που δείχνει την εκθετική διαστολή του σύμπαντός μας από το ξεκίνημα της γέννησής του, πριν από 15 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια μέχρι σήμερα. Όσο μεγαλώνει το πλάτος της χοάνης, όσο φτάνουμε δηλαδή στον παρατηρήσιμο κοσμολογικό ορίζοντα, τόσο αυξάνεται η ταχύτητα διαστολής. © Προσαρμογής-μετάφρασης γραφήματος: «Απεροπία».

Ίσως γι’ αυτό να έχουμε τα τελευταία χρόνια και την αίσθηση ότι ο χρόνος «κυλάει» πιο γρήγορα. Σύμφωνα με την υπόθεση ότι το σύμπαν μας είναι κλειστό και έχει σχήμα φυσαλίδας, έχουμε τη ψευδαίσθηση ότι διαστέλλεται διότι μπορούμε να δούμε απλώς μέχρι τα όρια του κοσμολογικού ορίζοντα, ενώ στην πραγματικότητα συστέλλεται πέραν αυτού, για να συμπιεστεί εν συνεχεία σε μια Σημειακή Ιδιομορφία,, μια Λευκή Οπή η οποία θα «ξεράσει» ένα καινούργιο σύμπαν.

Γι’ αυτό νομίζουμε ότι όλα τρέχουν (ενώ ο ίδιος ο χώρος πέραν του παρατηρήσιμου σύμπαντος / κοσμολογικού ορίζοντα, συστέλλεται).

Και πώς να μην τρέχουν, όταν η ταχύτητα διαστολής (συστολής στην πραγματικότητα) που μετρήθηκε το 2012 είναι 74,3 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο και ανά μεγαπαρσέκ (parsec-Pc) (1 παρσέκ είναι μονάδα μήκους των αστρονόμων για την μέτρηση μεγάλων αποστάσεων στο σύμπαν και αντιστοιχεί σε 3,086 10¹⁶ μέτρα, ενώ 1 μεγαπαρσέκ αντιστοιχεί σε 1 εκατομμύριο παρσέκ), ενώ το 2001 είχε μετρηθεί στα 72 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο και ανά μεγαπαρσέκ.

Σύμφωνα με τις επικρατούσες θεωρίες της αστροφυσικής δεν βλέπουμε παρά μόνο το 4,5% του σύμπαντός μας. Το υπόλοιπο αποτελείται από αυτό που αποκαλούμε ―ελλείψει άλλης ερμηνείας― «σκοτεινή» ύλη και από «σκοτεινή» ενέργεια. Οι επιστήμονες δεν έχουν ιδέα τι είναι η αυτή η σκοτεινή ύλη, ούτε αυτή η σκοτεινή ενέργεια. Είναι η λεγόμενη αντι-ύλη και η αντι-βαρύτητα; Επίσημα δεν γνωρίζουμε, ωστόσο σίγουρα κάποιοι στρατιωτικοί οργανισμοί ερευνούν πυρετωδώς επ’ αυτού.

Κάποιοι επιστήμονες λοιπόν εικάζουν ότι η περίφημη σκοτεινή ενέργεια δεν είναι άλλη από μια γιγαντιαία μαύρη τρύπα που ρουφάει το σύμπαν μας προς το μέρος της, στο σημείο δηλαδή που συστέλλεται.

Πειραματική επαλήθευση της Θεωρίας Μ

Η θεωρία Μ υποθέτει ότι οι Μεγάλες Εκρήξεις (Big bangs) οφείλονται στη σύνθλιψη των συμπάντων, στη συρρίκνωσή τους σε ένα υπέρπυκνο σημείο, τη Σημειακή Ιδιομορφία η οποία εν συνεχεία εκρήγνυται με μια κολοσσιαία έκρηξη.

Φυσικά αυτή που έχουμε ονομάσει εμείς Μεγάλη Έκρηξη δεν είναι η μόνη, αλλά τέτοιες έχουν δημιουργηθεί και θα δημιουργούνται αενάως.

Προκειμένου όμως οι επιστήμονες να μπορέσουν να στηρίξουν τη θεωρία του Όλου, χρειάζονταν υπερσύγχρονο εργαστήριο με ανάλογους επιταχυντές στα οποία θα παρατηρούσαν τα υποατομικά σωματίδια που δημιουργούνται μετά από συγκρούσεις σωματιδίων ύλης με ταχύτητες του φωτός και ενδεχομένως μεγαλύτερες, όπως αυτές που υπήρχαν κατά τη Μεγάλη Έκρηξη.

Ένας τέτοιος επιταχυντής αφενός μεν θα μπορούσε να κάνει να συγκρουστούν σωματίδια με παρόμοιες ταχύτητες, αφετέρου δε θα μπορούσε να διαπιστώσει την ύπαρξη κι άλλων διαστάσεων εφ’ όσον έχει συναχθεί μαθηματικά ότι τέτοιου είδους σωματίδια για να υπάρξουν απαιτούν την ύπαρξη και άλλων διαστάσεων.

Το εργαστήριο αυτό είναι του διεθνούς ερευνητικού κέντρου CERN (Conseil Européen pour la Recherche Nucléaire) της Γενεύης, όπου μέσω του επιταχυντή LHC – Large Hadron Collider (Mεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων) πραγματοποιούνται πειραματικές μετρήσεις κβαντικής βαρύτητας.

Ο μεγάλος επιταχυντής του CERN.

Η επιστημονική ομάδα του CERΝ ερευνά λοιπόν πρωτίστως για τη σκοτεινή ενέργεια, τις επιπλέον διαστάσεις του χώρου και τα πεδία της υπερσυμμετρίας και προφανώς και για άλλα, άγνωστα στο ευρύ κοινό αντικείμενα. Η θεωρία της υπερσυμμετρίας όπως αναφέραμε, προβλέπει πως για κάθε σωματίδιο, ηλεκτρόνιο, πρωτόνιο, βαρυτόνιο κλπ, υπάρχει και ένα αντίστοιχο υπερσυμμετρικό του πολύ βαρύτερο, το οποίο όμως δεν είχε δει κανείς μέχρι σήμερα.

Στο CERN προσπαθούν να παράξουν αυτά τα σωματίδια, μεταξύ των οποίων και το περιβόητο μποζόνιο Χιγκς, προκαλώντας συγκρούσεις διαφόρων σωματιδίων μεταξύ τους τις οποίες και φωτογραφίζουν και αναλύουν τα δεδομένα των συγκρούσεων.

To σωματίδιο (μποζόνιο) Χιγκς αναιρεί την ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης;

Οι φυσικοί αναζητούσαν το σωματίδιο Χιγκς επί 50 χρόνια. Το μποζόνιο Χιγκς είναι ένα σωματίδιο που είναι υπεύθυνο για την ύπαρξη μάζας, χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε βαρύτητα στο Σύμπαν, κατά συνέπειαν δεν θα υπήρχαμε εμείς οι ίδιοι.

Προσομοίωση συγκρούσεων για την έρευνα του σωματιδίου Χιγκς.

Να όμως που ένα άγνωστο σωματίδιο με μάζα 125 GeV/c² (γιγαηλεκτρονιοβόλτ) το οποίο συμπεριφερόταν σαν το μποζόνιο του Χιγκς, ανακαλύφθηκε από τους ερευνητές του CERN στις 4 Ιουλίου του 2012, και επιβεβαιώθηκε ως πράγματι μποζόνιο Χιγκς στις 14 Μαρτίου του 2013.

Το μποζόνιο Χιγκς ήταν το μόνο από τα σωματίδια που διέφευγε μέχρι τότε από τα όργανα παρατήρησης των ερευνητών. Αυτό συνέβαινε γιατί, σύμφωνα με τη θεωρία του πεδίου Χιγκς και τη θεωρία-Μ, εμφανίζεται μόνο σε εξαιρετικά υψηλές ενέργειες σαν αυτές που παρήχθησαν αμέσως μετά τη Μεγάλη Έκρηξη.

Έπρεπε λοιπόν να αναπαραχθούν στο εργαστήριο οι πρωταρχικές συνθήκες δημιουργίας του σύμπαντός μας στο εργαστήριο, το οποίο όμως σύμφωνα με τις εξισώσεις πρέπει να είχε έντεκα διαστάσεις.

Στοιχειώδη σωματίδια και οι υπερ-συμμετρικοί τους εταίροι S. Προσαρμογή γραφήματος: «Απεροπία».

Όταν λοιπόν τα ιερατεία της εξουσίας αυτού του κόσμου αποφασίσουν ότι ήρθε η ώρα να περάσουμε στη «Νέα Εποχή», τότε θα ανακοινωθεί πανηγυρικά και στο πόπολο η ύπαρξη πολλών διαστάσεων και πολλαπλών συμπάντων που δημιουργούνται από προηγούμενα, ήδη υπάρχοντα, και τότε, κατά την άποψή μου, θα περάσουμε σε μία ομιχλώδη πανθρησκεία, εν συνεχεία σε ένα είδος μαθηματικού ντεϊσμού και παράλληλα σε μια παγκόσμια κυβέρνηση και σε ένα παγκόσμιο κράτος, όπου τα έθνη θα υποδουλωθούν σε μία τεχνοφεουδαρχία, η δε επίσημη ελληική ιεραρχία της Ορθοδοξίας αν δεν βρει τρόπο να αντιδράσει, θα αφανιστεί και θα δημιουργηθεί αναπόφευκτο σχίσμα.

Πώς ο μετανθρωπισμός σχετίζεται άμεσα με τις επιπλέον διαστάσεις του χώρου και τα πολλαπλά σύμπαντα

Σε 4 – 5 δισεκατομμύρια χρόνια από σήμερα ο ήλιος μας, αφού διογκωθεί υπερβολικά και γίνει τεράστιος ερυθρός γίγαντας κατακαίοντας τους εσωτερικούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος και αποσταθεροποιώντας τους υπόλοιπους, μετά θα συρρικνωθεί και θα σβήσει καταλήγοντας σε καφέ νάνο. Το δε σύμπαν μας, όπως όλα, είναι κι αυτό προορισμένο να καταστραφεί αλλά πολύ αργότερα.

Μήπως όμως κάποιοι γνωρίζουν κάτι που προφανώς δεν κοινοποιείται στις ευρείες μάζες; Μήπως η διόγκωση του ήλιου μας, ή ακόμα χειρότερα του ίδιου μας του σύμπαντος, θα συμβεί πολύ νωρίτερα; Όλες οι ενδείξεις αποδεικνύουν το αντίθετο.

Ωστόσο, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Εφόσον ακόμα δεν ξέρουμε τι είναι η σκοτεινή ύλη και η σκοτεινή ενέργεια, έχουμε μια στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας.

Σε περίπτωση πάντως που επέλθει μια μείζων διαστημική καταστροφή, ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι η μετάβαση σε ένα άλλο ηλιακό σύστημα, σε άλλο γαλαξία, ή σε ένα νεώτερο σύμπαν, μέσω μιας σκουληκότρυπας ⁵.

Αυτό ακριβώς, δηλαδή η διαστημική διαφυγή, αποτελεί και ένα από τα κυριώτερα επιχειρήματα των μετανθρωπιστών. Γι’ αυτό το λόγο −πέραν των πολιτικών επιδιώξεων που είναι σαφέστατες− δηλώνουν ότι επιθυμούν διακαώς να προσεγγίσουν τις διαστάσεις τις οποίες ο σημερινός άνθρωπος αδυνατεί λόγω της μορφολογίας των αισθητηρίων οργάνων του, καταργώντας εντελώς τη βιολογική φυσιολογία του.

Πιο συγκεκριμένα επ’ αυτού, ο Ζιλμπέρ Οτουά (Gilbert Hottois) ⁶ , επίτιμος καθηγητής φιλοσοφίας και βιοηθικής στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών (Université Libre de Bruxelles-ULB) και μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας του Βελγίου, μέγας υπέρμαχος του μετανθρωπισμού, γράφει:

«Ο άνθρωπος χωρίς την επιστήμη της τεχνολογίας είναι εντελώς απροστάτευτος στο διάστημα, στο οποίο δεν υπάρχει ορίζοντας, ούτε κατεύθυνση […] Επομένως θα πρέπει οι άνθρωποι που θα πάνε εκεί να μεταμορφωθούν τεχνολογικά […] Η ευθραυστότητα και τα περιορισμένα όρια του ανθρώπινου είδους, μας οδηγούν στην πιθανότητα της εξερεύνησης του διαστρικού χώρου από υπερευφυή τεχνουργήματα (artifacts), τα οποία θα παραλάβουν τη σκυτάλη από τους ανθρώπους και θα τους διαδεχτούν στο μακρινό μέλλον».

Ο Μίτσιο Κάκου (Michio Kaku) διάσημος Αμερικανός αστροφυσικός ιαπωνικής καταγωγής, ιδιαίτερα λαοφιλής για την εκλαΐκευση της αστροφυσικής αλλά επίσης μέγας μετανθρωπιστής, αναπαράγει αυτό το επιχείρημα σε όλες τις διαλέξεις και στα βιβλία του.

Συγκεκριμένα, στο βιβλίο του «Το μέλλον της Ανθρωπότητας» (Future of Humanity) αφού περιγράψει γλαφυρά την έκρηξη του ηφαιστείου Τόμπα στην Ινδονησία πριν περίπου 75.000 χρόνια, και αναφερθεί στο παράδειγμα της καταστροφής των δεινοσαύρων μετά τη πτώση ενός μεγάλου μετεωρίτη στη χερσόνησο του Γιουκατάν του Μεξικού, στο παράδειγμα της έκρηξης του ηφαιστείου Γιέλοουστόουν στις ΗΠΑ, και σε ένα σωρό άλλες καταστροφές ευρείας κλίμακας προκειμένου να πείσει τον κόσμο ότι πρέπει να διανθρωπιστεί, ισχυρίζεται ότι αν δεν είχαν καταφέρει να διαφύγουν περίπου μόνο 1000 άνθρωποι, σήμερα δεν θα υπήρχε ανθρωπότητα.

Επομένως, σε ένα όχι και τόσο κοντινό μέλλον ο άνθρωπος πρέπει να μετανθρωπιστεί για να είναι έτοιμος για το Σχέδιο Β, τη διαφυγή δηλαδή στο διάστημα που πρέπει οπωσδήποτε να τη προετοιμάσουμε από τώρα (!).

Σύμφωνα πάντα μ’ αυτό το επιχείρημα, πρώτα πρέπει να πάμε στον Άρη, και στους δορυφόρους του Δία και του Κρόνου. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να αναπτύξουμε την τεχνητή νοημοσύνη, τη νανοτεχνολογία και τη βιοτεχνολογία.

Στο τρίτο μέρος του βιβλίου του δε αναλύει τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να τροποποιηθούν τα σώματά μας ώστε να βρούμε νέο σπίτι σε άλλους εξωπλανήτες.

Και επειδή ο Κάκου ισχυρίζεται ότι ένα διαστρικό ταξίδι θα διαρκέσει δεκαετίες ή και περισσότερο, ενώ άλλα έλεγε στο παρελθόν περί της δυνατότητας συμπίεσης του ίδιου του χώρου με βάση τη Θεωρία Αλκουμπιέρε ⁷, αναγκαστικά θα πρέπει να «μαστορέψουμε» μηχανικά τα σώματά μας, επιμηκύνοντας έτσι τη διάρκεια της ζωής μας.

Αυτή η μηχανική παρέμβαση λοιπόν είναι που θα κάνει τους απογόνους μας αθάνατους. Μόνο που για να γίνει αυτό μέσα στα σώματά μας ώστε να αντέχουν στις διαφορές βαρύτητας, ατμοσφαιρικής σύνθεσης και σε ένα ξένο οικοσύστημα, αναγκαστικά θα πρέπει να μετανθρωπιστούμε. Έτοιμο το συμπέρασμα!

Ο Κάκου εντέχνως αναφέρεται στο Human Connectome Project που χαρτογραφεί κάθε νευρώνα του ανθρώπινου εγκεφάλου και το οποίο ισχυρίζεται ότι μια μέρα θα στείλει με γιγαντιαίες δέσμες λέιζερ τα ανθρώπινης προέλευσης Connectomes με την ταχύτητα του φωτός σε άλλους κόσμους, για να καταλήξει ότι μ’ άλλα λόγια το πεπρωμένο μας είναι να γίνουμε οι Θεοί τους οποίους άλλοτε φοβόμαστε και λατρεύαμε, και ότι μόνο με τη μηχανική πλέον κατασκευή μας θα καταφέρουμε να περάσουμε με ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός μέσα από τις σκουληκότρυπες.

Εικασίες και ανυπόστατες θεωρίες που δείχνουν σαφέστατα τη μυρωδιά του χρήματος των πολιτικών και των οικονομικών ιερατείων της εξουσίας…

Η μετανθρωπισμένη αυτή μηχανή (Τεχνολογική Ιδιομορφία – Singularity – Artilect) θα είναι επαρκώς εξοπλισμένη ώστε να δύναται επιτέλους να μεταβεί σε ένα άλλο σύμπαν, ακόμα και αν χρειαστεί να λάβει τη μορφή …αυτοσυναρμολογούμενων νανοβολίδων.

Κάθε νοήμων πολίτης αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για ένα επιχείρημα που δεν έχει καθόλου αθώες και προπάντων ανθρωπιστικές προθέσεις.

Διότι στην εύλογη ερώτηση που τίθεται γιατί πρέπει πάσει θυσία προκειμένου να επιβιώσει η ανθρώπινη νοημοσύνη, (προσέξτε: όχι ο Σάπιενς), να μεταλλαχθεί τεχνολογικά το είδος μας, αφού αυτή η διαδικασία θα επιφέρει την κατάργησή του, λαμβάνουμε την αποστομωτική απάντηση των μετανθρωπιστών “για να μπορεί αυτή η “Ιδιομορφία” στο απώτερο μέλλον ενδεχομένως να επεμβαίνει στην ίδια τη δομή του σύμπαντος”!

Ο καθείς μπορεί λοιπόν να εξάγει τα συμπεράσματά του.

Θυμίζω ότι κατά καιρούς αρκετοί αρχαίοι Έλληνες προσωκρατικοί φιλόσοφοι ⁸ είχαν διατυπώσει θεωρίες πολλών διαστάσεων και πολλών κόσμων, χωρίς βεβαίως να τις έχουν αποδείξει πειραματικά στα εργαστήρια.

Από πού άραγε αντλούσαν αυτές τις γνώσεις οι πρόγονοί μας; Μα προφανώς από πανάρχαια ελληνικά αρχεία γνώσεων που διασώθηκαν, όπως εικάζεται, από τον κατακλυσμό του Ωγύγου ⁹ και μεταφέρθηκαν στην Αίγυπτο και στη Σουμερία, καλά φυλαγμένα ανά τους αιώνες από τα αρχαία ιερατεία και τις τότε μυστικές αδελφότητες.

Γιατί δεν πρέπει να ξέρουμε τη φύση της πραγματικότητας

Ενώ λοιπόν από τη μια δαπανώνται δισεκατομμύρια ευρώ για τη λειτουργία ανιχνευτών βαρυτονίων, μποζονίων Χιγκς και επιπλέον διαστάσεων, ενώ η ύπαρξη πολλών διαστάσεων και πολλών συμπάντων διδάσκεται στα τμήματα αστροφυσικής, μαθηματικών και γεωμετρίας-τοπολογίας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης όλου του κόσμου, στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αλλά και στην καθημερινή ζωή, το γεγονός αυτό αποσιωπάται παντελώς.

Τα κατά καιρούς δημοσιεύματα και οι ανακοινώσεις στον Τύπο σχετικά με τη λειτουργία του CERN είναι ακατανόητα και παραπλανητικά.

Αν κάνετε μια έρευνα ρωτώντας τους γύρω σας τι πιστεύουν ότι γίνεται πραγματικά στο CERN, θα διαπιστώσετε ότι oύτε το 0,1% των ερωτωμένων δεν θα ξέρει να σας απαντήσει (το έκανε η γράφουσα και το επιβεβαίωσε).

Οι επιστήμονες της κοινωνικής μηχανικής που δουλεύουν για λογαριασμό των ιερατείων της εξουσίας εδώ και πολλά χρόνια γνωρίζουν άριστα τους τρόπους με τους οποίους πρέπει να αποσπώνται οι μάζες προκειμένου να μην καταφέρουν ποτέ να αμφισβητήσουν τις κυβερνήσεις τους και να μην απαιτήσουν να λογοδοτήσουν και αυτές και τα πολιτικά κόμματα που διαχειρίζονται την εξουσία στις αστικές ―δήθεν― αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες που δεν είναι παρά τυραννίες.

Γι’ αυτό και η πλειοψηφία των ανθρώπων βομβαρδίζεται σκοπίμως και δολίως από τα συστημικά ΜΜΕ με σκουπίδια τα οποία την απομακρύνουν από το να απαιτήσει την κατάργηση της τυραννίας και την ίδρυση ενός άλλου πολιτειακού συστήματος.

Γι’ αυτό και η πλειοψηφία των ανθρώπων στην εποχή της μετανεωτερικότητας εξακολουθεί να μην έχει ιδέα για τη φύση της πραγματικότητας.

Με τη διαφορά ότι χάρη στη διάδοση της πληροφορίας (αν συνεχιστεί) η γνώση αυτή ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ, ακόμα και απ’ αυτήν την, εν υπνώσει, πλειοψηφία.

Στις επόμενες δεκαετίες, όταν τα πραγματικά αποτελέσματα των πειραμάτων των διάφορων ανιχνευτών (ειδικά τώρα που ετοιμάζεται και ο διάδοχος του CERN στη Κίνα) δεν θα μπορούν να κρυφτούν από την ανθρωπότητα, η μορφή της κοινωνίας όπως τη γνωρίζουμε, θα αλλάξει σε όλη τη Γη.

Πανθρησκεία και παγκόσμια κυβέρνηση

Κατόπιν τέτοιων κοσμοϊστορικών ανακαλύψεων, θεωρούμε βέβαιο ότι τα ιερατεία της εξουσίας θα προσπαθήσουν να τη χρησιμοποιήσουν σύμφωνα με τις δικές τους επιδιώξεις που περιλαμβάνουν την εξάλειψη των μονοθεϊστικών θρησκειών, προκειμένου να επιχειρηθεί μια παγκόσμια θρησκευτική και πολιτική ενοποίηση, που είναι ήδη άλλωστε εν εξελίξει.

Πώς θα υποδεχτούν οι πιστοί των μονοθεϊστικών θρησκειών τέτοιου είδους κοσμοείδωλα τα οποία δεν θα περιλαμβάνουν την ύπαρξη κανενός Θεού όπως αυτός παρουσιάζεται στην Παλαιά Διαθήκη, στο Ταλμούδ και στο Κοράνι; Πώς θα δεχτούν την ύπαρξη του κβαντικού κενού και των αλγορίθμων στη θέση του Θεού που νοιάζεται και επικοινωνεί με το δημιούργημά του;

Πως θα απεμπολίσουν κάθε θρησκευτικό συναίσθημα, παραδόσεις, ήθη και έθιμα, και παράλληλα πολιτικές ελευθερίες και εθνικά χαρακτηριστικά;

Στιγμιότυπο από το 5ο Παγκόσμιο Συνέδριο Θρησκειών που έλαβε μέρος στην Αστάνα το 2015. Σε πρώτο πλάνο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος. Πίσω διακρίνεται ένα εμβληματικό κτίριο της Αστάνα ως σύμβολο της πανθρησκείας.

Δεν είναι τυχαίο ότι η πρωτεύουσα του Νέου Παγκόσμιου Ιερατείου προορίζεται να είναι η Αστάνα του Καζακστάν, μια νεόχτιστη πόλη βασισμένη πολεοδομικά στις δομικές αρχές του τεκτονισμού και στην οποία ήδη έχουν λάβει μέρος δύο Παγκόσμια Συνέδρια Θρησκειών (1^ο και 5^ο) στο όνομα της υποτιθέμενης παγκόσμιας Ειρήνης και Ανάπτυξης.

Τα λιγότερα προβλήματα θα τα έχουν οι βουδιστές και ειδικά οι Κινέζοι των οποίων η κοσμοθεώρηση ανταποκρίνεται καλύτερα στην ανυπαρξία του χρόνου, στην ψευδαισθητική φύση της πραγματικότητας, και απ’ ό,τι φαίνεται και στην …αφαίρεση των πολιτικών τους ελευθεριών μέσω τεχνολογικού ελέγχου.

Το Πεκίνο ίσως να είναι η πολιτική πρωτεύουσα. Όλα αυτά όμως δεν θα περάσουν τελικά, μόνο που για να αποτραπούν δεν θα αποφευχθεί ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος…

ΠΗΓΕΣ:

Univers : la théorie des cordes peut-elle être la clé ?
Le Temps N’existe Pas ! Albert Einstein Théorie !
Higher Dimensions from String Theory
Η αντιπαράθεση γύρω από τη θεωρία των χορδών
Ομιλία του καθηγ. Δημήτρη Νανόπουλου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών τον Δεκέμβριο του 2015 σχετικά με το πείραμα του CERN
Stephen Hawking – Leonard Mlodinow, The Grand Design

1. Αρχή της απροσδιοριστίας: βασικό αξίωμα της κβαντικής μηχανικής που διατυπώθηκε για πρώτη φορά το 1927 από τον Γερμανό φυσικό Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, βραβείο Νόμπελ Φυσικής 1932 (Werner Heisenberg, 1901 – 1976). Σύμφωνα με την αρχή της απροσδιοριστίας είναι αδύνατο να μετρηθεί ταυτόχρονα και με ακρίβεια, ούτε πρακτικά, ούτε και θεωρητικά η θέση και η ταχύτητα, ή ορμή, ενός σωματίου. Εν αντιθέσει με την αρχή της αιτιοκρατίας, σύμφωνα με την αρχή της απροσδιοριστίας υπάρχουν γεγονότα των οποίων η εκδήλωση δεν υπαγορεύεται από κάποια αιτία.
2. Μήκος Πλανκ: ένα μήκος Πλανκ είναι περίπου 10^-20 της διαμέτρου ενός πρωτονίου. Οι μονάδες Πλανκ προτάθηκαν το 1899 από τον Γερμανό φυσικό Μαξ Πλανκ, και είναι επίσης γνωστές και ως «φυσικές μονάδες», λόγω του ότι ο ορισμός τους προέρχεται μόνο από ιδιότητες της φύσης και όχι από οποιαδήποτε ανθρώπινη κατασκευή
3. Νature: «Exploring 4D quantum Hall physics with a 2D topological charge pump» και «Photonic topological boundary pumping as a probe of 4D quantum Hall physics». Στο πείραμα κατασκευάστηκε μια γενίκευση του κβαντικού φαινομένου Χωλ, όπου σωματίδια κινήθηκαν σε τετραδιάστατο χώρο κάτω από συνθήκες βαθμωτού πεδίου SU (υπερσυμμετρίας).
4. Φαινόμενο Hall: Η εμφάνιση διαφοράς ηλεκτρικού δυναμικού (τάση Hall) στις αντι-διαμετρικές πλευρές ενός αγώγιμου ή ημιαγώγιμου υλικού, όταν διαμέσου του υλικού διέρχεται συνεχές ηλεκτρικό ρεύμα, και το υλικό βρίσκεται μέσα σε μαγνητικό πεδίο.

   Το φαινόμενο Hall ανακαλύφθηκε από τον Αμερικανό επιστήμονα Edwin Hall το 1879. Όταν αυτός εφάρμοσε ηλεκτρικό ρεύμα σε ένα κομμάτι μετάλλου, το οποίο ήταν τοποθετημένο μεταξύ δύο μαγνητών, δημιουργήθηκε μια ηλεκτρική τάση στα πλευρικά τοιχώματα του μετάλλου.

   H εφαρμογή του φαινόμενου Hall στην τεχνολογία είναι ευρύτατη. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως ένα σύγχρονο αυτοκίνητο χρησιμοποιεί 20 τουλάχιστον αισθητήρες Hall για να ανιχνεύσει λειτουργίες που αφορούν στο δέσιμο της ζώνης ασφάλειας ή στην ταχύτητα περιστροφής του τροχού, για την απεμπλοκή του συστήματος πέδησης, όταν οι τροχοί έχουν σταματήσει να κινούνται. Οι αισθητήρες Hall μπορεί να μετρήσουν ρεύμα, μαγνητικό πεδίο, θέση και κίνηση.

5. Σκουληκότρυπα: υποθετική τοπολογική ιδιότητα του χωροχρόνου που σχηματίζει ένα είδος «τούνελ» που συνδέει δύο απομακρυσμένα σημεία του, ένα «πέρασμα», το οποίο προβλέπεται από τη Θεωρία της Σχετικότητας. Σύμφωνα με τη θεωρία του κοσμικού αφρού και των συμπάντων-φυσαλίδων η οποία είναι η επικρατέστερη σήμερα, οι σκουληκότρυπες είναι οι σήραγγες επικοινωνίας, ομφάλιοι λώροι μεταξύ δύο συμπάντων.
6. Gilbert Hottois, Génealogies philosophiques, politiques et imaginaire de la technoscience, σελ. 38, εκδ. Vrin, Παρίσι, 2015
7. Ο ίδιος ο Κάκου σε παλαιότερα βιβλία του, όταν ίσως δεν είχε προσεγγιστεί από συγκεκριμένους «επενδυτές», γράφει ότι είναι πιθανή η στρέβλωση του χώρου χάρη στη σκοτεινή ενέργεια, οπότε το διαστρικό ταξίδι θα είναι πλέον εφικτό σε πολύ σύντομο χρόνο
8. Προσωκρατικοί φιλόσοφοι: Ο Εμπεδοκλής, όπως και ο Παρμενίδης είχαν απορρίψει τη γένεση και τη φθορά του Κόσμου. Ο Εμπεδοκλής πίστευε στην επίδραση δύο κοσμικών δυνάμεων, της Φιλότητας (έλξης και συνένωσης) και του Νείκους (διάσπασης και διάλυσης), ωσάν να περιέγραφε ακριβώς αυτό που η σημερινή φυσική ονομάζει σύμπαντα φυσαλίδες που διαστέλλονται και συστέλλονται.

   Άλλοι προσωκρατικοί που διετύπωσαν κοσμολογικές θεωρίες παρόμοιες με τη Θεωρία του Όλου ήταν ο Αναξίμανδρος, ο Ηράκλειτος (Αείζωον Πυρ), ο Ζήνων ο Ελεάτης [ο κόσμος των αισθήσεων είναι μια ψευδαίσθηση επειδή αποτελείται από κίνηση (ή αλλαγή) και πολλαπλότητα. Το Πραγματικό Όν είναι απολύτως ένα και δεν υπάρχει πολλαπλότητα σε αυτό. Είναι στατικό και αμετάβλητο] κ.ά

9. Κατακλυσμός Ωγύγου: Σύμφωνα με αρχαίους ιστορικούς (Κινέας ο Θετταλός, Σουίδας, Ηρόδοτος, Μανέθων κ.ά) το πρώτο μαντείο του Διός που περιείχε και μεγάλη πρωτοελληνική βιβλιοθήκη, χτίστηκε από σοφούς ιερείς της περραιβικής Δωδώνης του Ολύμπου (Περραιβία, στις πλαγιές του Αίμονος όρους, συνέχεια του Ολύμπου) μετά τον κατακλυσμό του Ωγύγου, όταν άρχισαν να λιώνουν οι παγετώνες του βορείου ημισφαιρίου από τον Εύξεινο Πόντο και πάνω, περί το 30.000 π. Χ.

   Εκείνοι οι αρχαίοι πρωτοέλληνες ιερείς μετά τον κατακλυσμό, συγκέντρωσαν όλα τα ιστορικά και επιστημονικά κείμενα και προκειμένου να τα προστατέψουν και να τα διασώσουν για τις επόμενες γενεές, μετακινήθηκαν νοτιότερα, εγκαθιστάμενοι στα εδάφη που αργότερα αναπτύχθηκε ο αιγυπτιακός πολιτισμός.

   Εκεί, κατ’ εικόνα του Θεσσαλικού-περραιβικού μαντείου, ίδρυσαν το μαντείο του Αίμονος Διός (που με τα χρόνια παραφράστηκε σε Άμμωνος) που ονομαζόταν και «Ιερή Κιβωτός του Ελληνικού Πνεύματος». Ο Πλούταρχος, συγκεκριμένα, αναφέρει ότι το μαντείο της Δωδώνης και το μαντείο στις Θήβες της Αιγύπτου είχαν κοινή καταγωγή.

   Όλες αυτές τις πανάρχαιες γνώσεις και επιστήμες θεωρείται ότι μετέδωσε στην αιγυπτιακή γη ο θεός Θωθ, που δεν ήταν άλλος από τον Έλληνα Θεό Ερμή που αποκαλέστηκε Τρισμέγιστος λόγω της τριπλής του ιδιότητας (φιλόσοφος, ιατρός και βασιλέας).

   Ο ιστορικός Στράβων στα «Γεωγραφικά» του, αναφέρει πως το ιερό του Άμμωνος Διός στην όαση Σίβα στα πανάρχαια χρόνια ήταν παραθαλάσσιο. Είδε μάλιστα και αφιερώματα με απεικονίσεις δελφινιών που είχαν αφήσει Έλληνες προσκυνητές από την Κυρήνη.

   Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει για την Τριτωνίδα λίμνη ότι βρισκόταν στην έρημο Σαχάρα (ΙΙΙ, 53,4). Ο Μανέθων, αρχιερέας αιγυπτιακών ναών επί Πτολεμαίου Β’ του Φιλαδέλφου (285-246 π.Χ.) που γνώριζε τις ιερές γραφές (ιερογλυφικά, γραμμική Α΄και Β΄και άλλες), αντέγραψε από τα ιερά της Διοσπόλεως, της Ηλιουπόλεως και κυρίως από το μαντείο του Αίμονος Διός στη Σίβα την ιστορία των Ελλήνων Θεών και κυβερνητών της Αιγύπτου, καθώς και όλες τις δυναστείες των φαραώ.