Γράφει ο Ντμίτρι Ορλώφ 1
Μετάφραση – επιμέλεια από τα γαλλικά: Χρυσούλα Μπουκουβάλα
Είναι πολλές οι επίσημες φωνές που μας παροτρύνουν να ενεργήσουμε «υπεύθυνα». Γίνονται μανιώδεις προσπάθειες για να αισθανόμαστε εμείς υπεύθυνοι για τις πράξεις κυβερνητικών αξιωματούχων που υποτίθεται ότι έχουμε εκλέξει με τη ψήφο μας (απαντώντας σε μια ερώτηση πολλαπλής επιλογής που ουδαμώς έχουμε δικαίωμα να θέσουμε οι ίδιοι).
Η οικονομική ανευθυνότητα ―η προσωπική υπερχρέωση δηλαδή― είναι δαιμονοποιημένη (ενώ ούτε λόγος για το κρατικό χρέος που φτάνει μέχρι τα ουράνια).
Η «υπεύθυνη» εκπαίδευση των παιδιών θεωρείται μεγάλη αρετή που απαιτεί από τους γονείς να εφαρμόζουν έναν υπερβολικό προστατευτισμό που τους οδηγεί σταδιακά στο μεγάλωμα υπερβολικά καλομαθημένων ηλιθίων πολιτών από την ώρα που γεννήθηκαν.
Εξ αιτίας του υπέρμετρου προστατευτισμού των γονιών τους, αλλά και των ενορχηστρωμένων επιχειρήσεων προπαγάνδας επί δεκαετίες, οι εναπομείναντες νέοι Έλληνες έχουν καταστεί πολιτικά ανενεργοί και εντελώς ανίκανοι να διακρίνουν το σημαντικό από το ασήμαντο και το κυριώτερο, τον εχθρό, εντός και εκτός της πατρίδας τους
Οι Αρχές μάς προτρέπουν να καταγγέλουμε διάφορα παραπτώματα ήσσονος σημασίας των γειτόνων μας ―μ’ άλλα λόγια δηλαδή, να τους κατασκοπεύουμε για λογαριασμό της κυβέρνησης― αγνοώντας το γεγονός ότι μια πλειάδα νόμων εξασφαλίζει ήδη ότι κάθε πολίτης διαπράττει κατά μέσο όρο τρία (!) εγκλήματα την ημέρα.
Ακόμα κι οι ασφαλιστικές εταιρείες μπαίνουν σ’αυτό το παιχνίδι ηθικολογίας, ωθώντας μας να πιστεύουμε ότι ενεργώντας με «υπευθυνότητα» θα μειώσουμε τα ασφάλιστρα των συμβολαίων μας, αλλά δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να ξέρετε ότι αν οι κίνδυνοί σας είναι αρκετά χαμηλοί, (και σας τύχει μια αναποδιά) καλύτερα να χρησιμοποιήσετε τις δικές σας αποταμιεύσεις παρά να τις ξοδεύετε (στις περισσότερες περιπτώσεις άσκοπα) για να αυξάνετε τα κέρδη των ασφαλιστικών εταιρειών.
Εν ολίγοις, υπευθυνότητα είναι να μη σκεφτόμαστε πάρα πολύ, διότι αν το ψάξετε περισσότερο, η «υπευθυνότητα» περιορίζεται στο «να κάνετε αυτά που σας λένε χωρίς να ρωτάτε γιατί».
Είναι αξιοσημείωτο πως όλες αυτές οι προτροπές επίδειξης υπευθυνότητας είναι σε γενικές γραμμές έργο ανθρώπων που μπορεί να περιγραφούν ως απίστευτα απερίσκεπτοι και ανεύθυνοι, καθώς όλοι τους ασχολούνται περισσότερο με την ενίσχυση της εξουσίας και της δύναμής τους παρά με την επιδίωξη οποιουδήποτε κοινού καλού.
Τι θα συνέβαινε λοιπόν αν κάποιος μπορούσε να ισχυρισθεί ότι αυτές οι δημόσιες προσπάθειες ηθικολογίας αποτελούν την απόλυτη χειραγώγηση και έχουν σχεδιαστεί για να μας οδηγήσουν σε ένα αδιέξοδο όπου μπορούμε εύκολα να σφαγιασθούμε ή (στην καλύτερη περίπτωση) να εξαπατηθούμε; Και αν ναι, τι θα αποτελούσε μια υπεύθυνη απάντηση σε μια τέτοια υποκριτική, κυνική και εγωιστική χειραγώγηση;
Πριν προχωρήσω στην ανάλυση της κάθε περίπτωσης, επισημαίνω ότι τα συναισθήματά της ευθύνης (και οι εκφράσεις τους) είναι θεμελιώδη, φυσιολογικά και ενστικτώδη.
Δεν συναντώνται αποκλειστικά στον άνθρωπο, δεδομένου ότι υπάρχουν σε όλα τα είδη άλλων κοινωνικών και ημικοινωνικών ζώων. Είναι φυσικό να νιώθουμε υπεύθυνοι για όσους βρίσκονται πλησιέστερά μας ―για την οικογένεια, τους συγγενείς, τους πλησιέστερους γείτονες και τη φυλή μας.
Το έθιμο της φιλοξενίας μπορεί να μας κάνει να αισθανόμαστε υπεύθυνοι για τους επισκέπτες, είτε είναι ευπρόσδεκτοι είτε όχι. Η ενσυναίσθηση ―η οποία μπορεί να είναι εντελώς εθελοντική ή κατά περίπτωση― μπορεί να μας αναγκάσει να αναλάβουμε την ευθύνη απόλυτα ξένων προς εμάς ανθρώπων.
Από την άλλη πλευρά όμως, είναι βαθιά ενάντια στη φύση μας να αισθανόμαστε μια αίσθηση υπευθυνότητας (αν αυτή η λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί εν προκειμένω) έναντι της φαντασιακής και στατιστικής οντότητας «ανθρωπότητα στο σύνολό της» (συμπεριλαμβανομένων των κανιβάλων, των βιαστών μικρών παιδιών, αυτών που έχουν πολύ χαμηλό δείκτη νοημοσύνης και των ψυχοπαθών τραπεζικών ολιγαρχών).
Διαδηλωτές διαμαρτύρονται για τις μαζικές σεξουαλικές επιθέσεις εκ μέρους των μεταναστών εναντίον γυναικών στην Κολωνία (φωτο ΑFP/ Getty Images)
Κατά τον Άλφρεντ Γουάιτχεντ (Alfred North Whitehead) ο οποίος ανέλυσε τον υποβολιμαίο χαρακτήρα της πραγμοποίησης 2, οι προσπάθειες να εμποτιστεί αυτή η οντότητα με μια τεχνητή έννοια πραγματικότητας, ζέχνουν ψέμα, επομένως κάθε αναφορά σ’ αυτήν, χρησιμοποιώντας σε όλες τις εκφράσεις τον πρώτο πληθυντικό του στυλ «οφείλουμε», «πρέπει», «είμαστε υποχρεωμένοι», είναι ένα σίγουρο σημάδι τσαρλατανισμού.
Χαστούκι στο φιλελευθερισμό
Η ιδέα ότι η έννοια «ανθρωπότητα στο σύνολό της» είναι ψευδής, αποτελεί μεγάλο χαστούκι στο σύγχρονο φιλελευθερισμό, όπως αντίστοιχα ο σύγχρονος φιλελευθερισμός πιθανότατα αηδίαζε σε μεγάλο βαθμό τους ανθρώπους της βικτωριανής εποχής που είχαν υιοθετήσει την ιδεολογία του ποιήματος του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ «Το χρέος του λευκού ανθρώπου» 3 και σκέφτονταν ότι «η εξόντωση όλων των αγρίων» ήταν μια θαυμάσια ιδέα.
Μια σκέψη που αποδόθηκε στον Φρίντριχ Ένγκελς (δεν μπόρεσα να εντοπίσω το ακριβές απόσπασμα) είναι ότι οι επαναστατικές ιδέες γεννιούνται σαν αιρετικές και πεθαίνουν σαν δόγματα. Ο δυτικός φιλελευθερισμός πεθαίνει αφού πλέον κατάντησε δόγμα, όπως ακριβώς συνέβη πριν απ’ αυτόν και με τον σοβιετικό κομμουνισμό.
Ο κομμουνισμός μπορεί όμως και σήμερα να ξαναγεννηθεί ως αίρεση, διότι αφενός μεν η σοβιετική ρίζα του απορρίπτεται ως μια εκφυλισμένη υπόθεση, και αφετέρου δε, καθώς ο καπιταλισμός θεωρείται αποτυχημένος απ’ όλο και περισσότερους ανθρώπους, ο μαρξισμός συνεχίζει να προσφέρει την ισχυρή και πειστική κριτική του.
Το αρνητικό παράδειγμα της πτώσης του σοβιετικού κομμουνισμού εκστασιάζει τους δυτικούς φιλελεύθερους· ενώ όμως το σοβιετικό κομμουνιστικό δόγμα έσβησε μόνο μ’ έναν αναστεναγμό και χωρίς περεταίρω αντιδράσεις, το δυτικό φιλελεύθερο δόγμα παλεύει λυσσαλέα για να μην πεθάνει.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι φύλακες της φλόγας του δυτικού φιλελευθερισμού ―στην κυβέρνηση, στα πανεπιστήμια και αλλού― επειδή είχαν δει τι συνέβη στους σοβιετικούς ομολόγους τους (που απολύθηκαν χωρίς σύνταξη και κατέληξαν να βρεθούν στους σκουπιδοντενεκέδες των πιο πλούσιων γειτόνων τους και σε λανθασμένη ιδεολογία), ενθαρρύνονται στον αγώνα τους να παρατείνουν τη φιλελεύθερη βασιλεία όσο το δυνατόν περισσότερο.
Η κίβδηλη έννοια «ανθρωπότητα στο σύνολό της» αποτελεί βασικό στοιχείο του φιλελεύθερου δόγματος, στηρίζοντας όλα τα υπόλοιπα ιδεολογήματα όπως:
- την ελεύθερη κυκλοφορία προσώπων, αγαθών και κεφαλαίων (χωρίς εθνικά σύνορα),
- την υπαγωγή των εθνικών πολιτικών οργάνων σε μη εκλεγμένες διακρατικές αρχές (χωρίς διμερείς σχέσεις)
- τη διάλυση της εθνικής κυριαρχίας (όλες οι κυβερνήσεις πρέπει να υπόκεινται σε μια αδιαμφισβήτητη διακρατική δικτατορία).
Τα παραπάνω είναι τα βασικά στοιχεία αυτού του δόγματος. Υπάρχουν όμως και οι λεπτομέρειες, όπως:
- η αντικατάσταση του βιολογικού φύλου από το κοινωνικό σε μια προσπάθεια ανασχεδιασμού της ανθρώπινης φύσης.
Το ποθούμενο τελικό αποτέλεσμα είναι ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα, ανεξαρτήτως ορισμού, καταλήγει να στοιβάζεται σε έναν βιομηχανικό κυλιόμενο διάδρομο.
Homo Genericus
Οι φτωχοποιημένες χώρες του Νότου οφείλουν να παρέχουν μια αμφίβολης ποιότητας ροή πρώτων ανθρώπινων υλών οι οποίες πρέπει να διαχυθούν στο Βορρά και να αντικαταστήσουν τους γηγενείς πληθυσμούς που εξαφανίζονται λόγω της δημογραφικής κατάρρευσης (διότι οι άνθρωποι δεν αναπαράγονται επαρκώς σε συνθήκες αιχμαλωσίας).
Aφού ο δυτικός φιλελευθερισμός έκανε πολυετή προπαγάνδα και πλύση εγκεφάλου στους κατοίκους της Ευρώπης και ιδιαίτερα στις γυναίκες προκειμένου να μην αναπαράγονται, τελικά μοστράρει απροκάλυπτα τα σχέδιά του: να τους αντικαταστήσει με πολυπληθείς μουσουλμανικούς πληθυσμούς και ιδιαίτερα με διψασμένους για σεξ νέους αρσενικούς και καταπιεσμένες υπάκουες γυναίκες, αναγκασμένες, ελέω Ισλάμ, να τεκνοποιούν ακατάπαυστα. Υπάρχει ακόμα κάποιος που δεν κατάλαβε ότι πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο εδώ και δεκαετίες;
Στη συνέχεια αυτό το ανθρώπινο υλικό πρέπει να μετατραπεί σε Homo Genericus ―εννοείται χωρίς τη γνώση της Ιστορίας και του πολιτισμού των ιθαγενών, καμμία αίσθηση ταυτότητας πέρα από μια τεχνητή «ταυτότητα φύλου», υπερευαισθησία στο χρώμα του δέρματος του καθενός, απόλυτα εξαρτώμενο από το διαδίκτυο, υπάκουο, καταθλιπτικό και υπό ανάλογη ιατρική παρακολούθηση.
Κίβδηλες έννοιες ως φερετζές του ολοκληρωτισμού
Δεδομένου ότι η «ανθρωπότητα ως ένα σύνολο» είναι μια ψευδής έννοια που δεν μπορεί να υπάρξει, πρέπει να υπάρξει δια της βίας. Μια τέτοια κατάσταση συμφέρει πολύ ώστε να μετατραπούν οι περισσότεροι εναπομείναντες φυσικοί πόροι σε αφηρημένο ψηφιακό πλούτο που συσσωρεύει μόνο μια μικρή ομάδα διεθνών ολιγαρχών.
Να σημειωθεί ότι το γεγονός πως η συνολική εξουσία του πλανήτη συγκεντρώνεται από μια μικρή διεθνή κλίκα τεχνοκρατικής ολιγαρχίας που ζει σε καγκελλόφραχτα σπίτια-φρούρια, διαθέτοντας μπούνκερ επιβίωσης (ειδικές υπόγειες εγκαταστάσεις) στη Νέα Ζηλανδία και ταχύτατα ιδιωτικά τζετ έτοιμα να τη μεταφέρουν εκεί στο λεπτό, είναι εντελώς αντίθετο με την έννοια «ανθρωπότητα στο σύνολό της».
Μια τέτοια κατάφωρη αντίφαση είναι σίγουρο σημάδι ενός θνήσκοντος δόγματος, όπως ήταν και η έννοια της «νομενκλατούρας» 4―η σε μεγάλο βαθμό κληρονομική κομμουνιστική ελίτ κατά το τέλος της σοβιετικής περιόδου― που ήταν αντίθετη της έννοιας «προλεταριακό» κράτος.
Η σοβιετική εμπειρία διακυβεύτηκε μόλις τα ζώα της «Φάρμας των Ζώων» του Όργουελ συνειδητοποίησαν ότι μερικά απ’ αυτά ήταν «πιο ίσα» από τα άλλα.
Άλλο αλάνθαστο σημάδι της αρχόμενης κατάρρευσης του δυτικού φιλελεύθερου δόγματος είναι ότι το ισοπεδωτικό βάρος της παγκοσμιοποίησης τον τελευταίο καιρό είναι σε στασιμότητα, ενώ προσφάτως δείχνει ακόμα και να οπισθοχωρεί.
Περισσότεροι από τους μισούς κατοίκους της ανθρωπότητας είναι ριζικά αντίθετοι, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι η παγκοσμιοποίηση αντιτίθεται στις εθνικές τους παραδόσεις και συμφέροντα, στη βιολογική πραγματικότητα και στη κοινή λογική.
O φόβος και οι οργανωμένες επιχειρήσεις false flag τρομοκρατούν τους ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη. Όλο και περισσότεροι όμως εντοπίζουν καθημερινά ότι το πρόβλημά τους είναι οι δυτικές φιλελεύθερες υπερεθνικές ελίτ που καταστρέφουν τις εθνικές παραδόσεις τους και εν τέλει τους σπρώχνουν στη κιμαδομηχανή μιας απελπιστικά ομοιόμορφης τεχνοφεουδαρχίας
Η Ρωσία είχε χαθεί εντελώς για τους φιλελεύθερους. Εκεί ο φιλελευθερισμός έγινε αποκλειστική αρμοδιότητα μιας μικρής κλίκας φιλοδυτικών λυπημένων και θλιβερών κλόουν που περιορίζονται στο να ξερνούν ένα παράλογο και κοχλάζον μίσος απέναντι σε ο,τιδήποτε ρωσικό. Οι τύποι αυτοί επιβιώνουν χάρη στις δυτικές χρηματοδοτήσεις και στη δίψα των Ρώσων για το μακάβριο.
Αλλά ακόμα και τα άλλα έθνη της Ανατολικής Ευρώπης, που κάποτε θεωρούνταν κατακτημένα εδάφη, διεκδικούν πλέον την κυριαρχία τους.
Για να γίνει κατανοητή αυτή η κατάσταση, υπενθυμίζουμε ότι ο Τζορτζ Σόρος, ανηλεής χειραγωγός νομισμάτων και διεθνής ολιγάρχης, είναι ανεπιθύμητος στην ίδια του την πατρίδα, την Ουγγαρία.
Η Ουκρανία αντιπροσωπεύει την πιο ειδική περίπτωση απ’ όλες, αποδεικνύοντας ότι ο φιλελευθερισμός και ο φασισμός είναι απόλυτα συμβατοί, και μάλιστα συμπληρωματικοί, με τους Ουκρανούς ηγέτες να θαυμάζουν εκείνους που θαυμάζουν τον Χίτλερ, θαυμάζοντας τελικά τη φιλελεύθερη Δύση.
Στη δε άλλη πλευρά του ωκεανού, οι απογοητευμένες πατριωτικές μάζες βρήκαν τον εμπνευστή τους στο απρόβλεπτο πρόσωπο του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος είναι απασχολημένος με την καταστροφή της διεθνούς παγκόσμιας τάξης με όλα τα μέσα που διαθέτει (πόλεμο τιμών, κυρώσεις, προσβολές και σκάνδαλα) που προκαλούν κραυγές αγωνίας στη καταδικασμένη αμερικανική νομενκλατούρα (αλλιώς επονομαζόμενη «βαθύ κράτος»).
Δεδομένης αυτής της κατάστασης, ποιες ακριβώς είναι τελικά οι προσωπικές σας ευθύνες απέναντι σε όλα αυτά; Αφού κάναμε μια εισαγωγή σε όλα τα παραπάνω ζητήματα, θα αναλύσουμε το ερώτημα σε επόμενη ανάρτηση, στο δεύτερο μέρος αυτού του άρθρου.
ΠΗΓEΣ:
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
- Ο Ντμίτρι Ορλώφ (Dmitry Orlov) γεννημένος το 1962, είναι Ρωσοαμερικανός μηχανικός και συγγραφέας. Τα κείμενά του αφορούν την πιθανή οικονομική, οικολογική και πολιτική κατάρρευση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Ο Ντμίτρι Ορλώφ γεννήθηκε στο Λένινγκραντ (σήμερα Αγία Πετρούπολη) και μετέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες σε ηλικία 12 ετών.
Έχει πτυχίο Επιστήμης της Πληροφορικής και Μεταπτυχιακό στην Εφηρμοσμένη Γλωσσολογία. Μέσα από τις πολλές επισκέψεις του στην πατρίδα του στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, έζησε την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Το 2005 και το 2006, ο Ορλώφ έγραψε πολλά άρθρα, συγκρίνοντας την έλλειψη προετοιμασίας της κατάρρευσης των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ σε ιστοσελίδες που σχετίζονταν με την πετρελαιϊκή άνοδο. Το άρθρο του «Κλείνοντας το κενό της κατάρρευσης: η ΕΣΣΔ καλύτερα προετοιμασμένη για την κατάρρευση απ’ ό,τι οι ΗΠΑ» γίνεται πολύ δημοφιλές στο Energy Bulletin.Net.
Το 2006, ο Ορλώφ δημοσίευσε ένα ηλεκτρονικό μανιφέστο: «Η Νέα Εποχή της Ιστιοπλοΐας». Το 2007 μαζί με τη σύζυγό του, πουλάνε το διαμέρισμά τους στη Βοστώνη και αγοράζουν ένα ιστιοφόρο σκάφος εξοπλισμένο με ηλιακούς συλλέκτες, έξι μήνες απόθεμα προπανίου, και αποθηκευτικό χώρο για μεγάλες ποσότητες τροφίμων.
Το ονομάζει κάψουλα επιβίωσης. Έχοντας κάνει ανταλλαγή βότκας έναντι βασικών προϊόντων διατροφής, κατά τη διάρκεια ενός από τα ταξίδια του στη Ρωσία μετά την κατάρρευση της τελευταίας, δήλωσε: «όταν αντιμετωπίζουμε μια οικονομική κατάρρευση, σταματάμε να σκεφτόμαστε τον πλούτο μόνο ως χρήμα».
Ο Ντμίτρι Ορλώφ έχει γράψει τα παρακάτω βιβλία:
- Everything is Going According to Plan, 2017
- Shrinking the Technosphere: Getting a Grip on Technologies That Limit Our Autonomy, Self-Sufficiency and Freedom, 2016
- Emergency Eyewash, δοκίμια, 2015
- The Five Stages of Collapse: Survivors\’ Toolkit, 2013
- Absolutely Positive, 2012
- Reinventing Collapse: The Soviet Example and American Prospects, 2008.
Συνεχίζει να γράφει τακτικά στο blog του, Club Orlov και στον ιστότοπο Resilience.
- Ως πραγμοποίηση ορίζεται στον μαρξισμό η μετατροπή μιας αφηρημένης έννοιας ή και προσώπων σε αντικείμενο, πράγμα (εν προκειμένω του προλεταριάτου), επίσης η μετατροπή των ανθρώπινων σχέσεων σε σχέσεις μεταξύ αντικειμένων
- Πρωτότυπος τίτλος «White man’s burden» που θεωρήθηκε ύμνος στην αγγλική αποικιοκρατία
- Eπισήμανση Ντ. Ορλώφ: Σχετικά μ’ αυτό, να πούμε ότι σχεδόν όλοι αυτοί περνούσαν πολύ καλά εκείνη την εποχή, με δωρεάν στέγη, παιδεία και ιατρική περίθαλψη, μακροχρόνιες διακοπές σε δημόσια ξενοδοχεία, στρατιωτική προστασία, μεγάλα και εντυπωσιακά επιτεύγματα στον αθλητισμό, στον πολιτισμό και στις επιστήμες. Γιατί λοιπόν έπρεπε να καταστρέψουν ολόκληρο το σύστημα και να ρίξουν ολόκληρο τον πληθυσμό στη φτώχεια και στην απελπισία, όταν ήταν απλώς θέμα να ξεπαστρέψουν κάποια οργουελιανά γουρούνια που διαμαρτύρονταν; Οι άνθρωποι εξακολουθούν να ξύνουν αμήχανα το κεφάλι τους σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα…
Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.