© Aπεροπία. Τα άρθρα του ιστολογίου aperopia.fr γράφονται κατόπιν κοπιαστικής έρευνας και μετάφρασης. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς άδεια του aperopia.fr. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση 2-3 πρώτων παραγράφων με προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο aperopia.fr

---

του Αλεξέι Ντμίτριεφ (Alexey N. Dmitriev) ¹



---

Μετάφραση και επιμέλεια από τα ρωσικά προς τα αγγλικά:
A. N. Dmitriev, Andrei Tetenov, Earl L. Crockett

---

Απόδοση στα ελληνικά – επιμέλεια – σημειώσεις: Χρυσούλα Μπουκουβάλα

---

Το 1997, ο καθηγητής της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών Αλεξέι Ντμίτριεφ δημοσίευσε μια συγκλονιστική μελέτη-προειδοποίηση για μια πρωτοφανή παγκόσμια κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία έχει εισέλθει το ηλιακό μας σύστημα.

Η μελέτη δημοσιεύτηκε από το Iνδικό Ινστιτούτο Εταιρικών Σχέσεων (Ιndian Institute of Corporate Affairs – IICA) με τον τίτλο Planet physical State of the Earth and Life  (Κατάσταση των φυσικών νόμων της Γης και της ζωής) προειδοποιώντας ότι:

Από τη δεκαετία του 1960 ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα έχει εισέλθει σε μια περιοχή του διαστρικού χώρου στην οποία επικρατούν ισχυρές ανομοιομορφίες και πολύ φορτισμένο πλάσμα, που έχει εισχωρήσει σε όλη τη δομή του, προκαλώντας απορρύθμιση της συμπεριφοράς πρωτίστως του Ήλιου, αλλά και όλων των πλανητών, με δραματικές συνέπειες.

Σήμερα, 24 χρόνια μετά, η ανάγνωση της μελέτης μάς βοηθά αφάνταστα να ερμηνεύσουμε τις μεταγενέστερες επιστημονικές ανακαλύψεις που εμφανίζονται καθημερινά και οι οποίες επιβεβαιώνουν 100% ότι κάτι «τρελαίνει» το ηλιακό μας σύστημα.

Αυτό ευθύνεται για τις φυσικές καταστροφές που αυξάνονται εκθετικά και όχι οι ανθρώπινες δραστηριότητες που έχουν αμελητέο μερίδιο ευθύνης.

Μ’ άλλα λόγια, ακόμα και αν δεν υπάρχουν άνθρωποι πάνω στη Γη, τα καταστροφικά φαινόμενα θα εξακολουθήσουν να ρημάζουν τον πλανήτη μας, διότι δεν οφείλονται σε εμάς, αλλά στην αλλαγή των ιδιοτήτων του κενού.

Το εναπομείναν μερίδιο ευθύνης πρέπει να αποδοθεί εξολοκλήρου στους εκπροσώπους του ολιγαρχικού κεφαλαίου που με την εγκληματική συμπεριφορά τους προκάλεσαν από την αρχή της βιομηχανικής επανάστασης την όποια καταστροφή του οικοσυστήματος, αλλά σε καμμία περίπτωση στους απλούς ανθρώπους και μάλιστα στους πληβείους.

Η μελέτη παρουσιάζεται μεταφρασμένη στα ελληνικά για πρώτη φορά από το ιστολόγιο «Απεροπία», και αναφέρει περιληπτικά τα εξής:

Η μελέτη-προειδοποίηση

«Οι τρέχουσες πλανητικές αλλαγές στη Γη καθίστανται μη αναστρέψιμες. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι αυτοί οι μετασχηματισμοί προκαλούνται από πολύ φορτισμένο υλικό και από ενεργειακή ανομοιομορφία στον ανισότροπο διαστρικό χώρο, στον οποίο έχει διεισδύσει η περιοχή του ηλιακού μας συστήματος.

Αυτή η «δωρεά» ενέργειας παράγει υβριδικές διεργασίες και διεγερμένες ενεργειακές καταστάσεις πρωτίστως στον Ήλιο, αλλά και σε όλους τους πλανήτες.

Στη Γη μας, τα αποτελέσματα εντοπίζονται στην επιτάχυνση της μετατόπισης των μαγνητικών πόλων, στην κατανομή του περιεχομένου του όζοντος, και στην αυξημένη συχνότητα και μέγεθος σημαντικών καταστροφικών κλιματικών γεγονότων.

Επομένως, υπάρχει αυξανόμενη πιθανότητα να κινούμαστε σε μια ταχεία περίοδο θερμοκρασιακής αστάθειας, παρόμοια με αυτή που συνέβη πριν από 10.000 χρόνια.

Ένας δε όλο και μεγαλύτερος αριθμός επιστημόνων τείνει προς μια εκδοχή κοσμικής αιτιολογίας αυτού που συμβαίνει.

Πράγματι, τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας (εννοεί 1987-1997) δίνουν ισχυρές ενδείξεις ασυνήθιστα σημαντικών μετασχηματισμών της φυσικής της ηλιόσφαιρας (της προστατευτικής φυσαλίδας που κυριαρχείται από τον Ήλιο και τον ηλιακό άνεμο) και των ίδιων των πλανητών [1, 2].

Δεδομένης της κλίμακας αυτών των μετασχηματισμών, μπορούμε να πούμε ότι:

Οι κλιματικές και βιοσφαιρικές διεργασίες πάνω στη Γη επηρεάζονται άμεσα και διασυνδέονται με τις γενικές συνολικές διαδικασίες μετασχηματισμού που λαμβάνουν χώρα στο ηλιακό μας σύστημα.

Πρέπει λοιπόν να αρχίσουμε να επικεντρώνουμε την προσοχή μας στο να κατανοήσουμε ότι οι κλιματικές αλλαγές στη Γη είναι μόνο ένας κρίκος μιας ολόκληρης αλυσίδας γεγονότων που λαμβάνουν χώρα στην ηλιόσφαιρά μας.

Λαμβάνοντας υπόψη τα προβλήματα προσαρμογής που θα έχει η βιόσφαιρα της Γης σ’ αυτές τις νέες συνθήκες φυσικής, επιβάλλεται να διακρίνουμε τη γενική τάση και φύση των αλλαγών.

Όπως θα καταδειχτεί παρακάτω, αυτές οι τάσεις μπορεί να εντοπιστούν προς την κατεύθυνση της αύξησης της ενεργειακής ικανότητας του πλανήτη μας (χωρητικότητας), που οδηγεί σε μια εξαιρετικά φορτισμένη κατάσταση ορισμένων συστημάτων του.

Επί του παρόντος, αυτό το νέο σενάριο υπερβολικής ροής ενέργειας σχηματίζεται και παρατηρείται:

• Στην ιονόσφαιρα με παραγωγή πλάσματος,
• Στη μαγνητόσφαιρα με μαγνητικές καταιγίδες,
• Στην ατμόσφαιρα με κυκλώνες.

Αυτά τα υψηλής ενέργειας ατμοσφαιρικά φαινόμενα, που ήταν σπάνια στο παρελθόν, γίνονται τώρα όλο και πιο συχνά, δημιουργώντας σε όλους τους έμβιους οργανισμούς της Γης την ανάγκη για νέες μορφές προσαρμογής.

Η ανάπτυξη αυτών των νέων μορφών μπορεί να οδηγήσει σε μια συνολική παγκόσμια αναθεώρηση του πλήθους των ειδών και της ζωής στη Γη.

Επομένως, η μετάβαση των έμβιων όντων στο μέλλον μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μετά από μια βαθιά αξιολόγηση του τι θα απαιτηθεί, προκειμένου να συμμορφωθούν με τις νέες συνθήκες της γήινης βιόσφαιρας.

Παρακάτω, θα απαριθμήσουμε τα πρόσφατα γεγονότα μεγάλης κλίμακας που έχουν συμβεί στο ηλιακό μας σύστημα, προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα τους πλανητικούς μετασχηματισμούς που λαμβάνουν χώρα στον τομέα της φυσικής.

Ο μετασχηματισμός του ηλιακού μας συστήματος

Όπως έχει καταστεί σαφές τα τελευταία χρόνια, αυτή η εξέλιξη προκαλείται από την υλική και την ενεργειακή ανομοιομορφία στον ανισότροπο διαστρικό χώρο [2, 3, 4].

Ο άπηξ του Ήλιου μας (Solar apex ή κόρυμβος), δηλαδή το σημείο του ουρανού προς το οποίο κατευθύνεται ο Ήλιος μας συμπαρασύροντας μαζί του το ηλιακό μας σύστημα καθώς ταξιδεύει μέσα στο γαλαξία μας, εντοπίζεται στον αστερισμό του Ηρακλέους.

Τη δεκαετία του 1960, το ηλιακό μας σύστημα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, συνάντησε ανομοιογένειες ύλης και ενέργειας που, εκτός από άλλα στοιχεία και συνδυασμούς, περιείχαν ιόντα υδρογόνου, ηλίου και υδροξυλίου.

Αυτό το είδος του διασκορπισμένου πλάσματος που βρίσκεται στο διαστρικό χώρο, εμφανίζεται ως μαγνητισμένες, ταινιοειδείς δομές και αυλακώσεις.

Η διέλευση της ηλιόσφαιρας μέσω αυτής της αχανούς περιοχής, οδήγησε σε αύξηση του μήκους του κρουστικού κύματος ², ούτως ώστε από 3-4 αστρονομικές μονάδες που ήταν προηγουμένως, να διευρυνθεί σε 40 αστρονομικές μονάδες και περισσότερο.

Διαστρικοί άνεμοι, ηλιόσφαιρα, κρουστικό κύμα, και ηλιόπαυση.

Η διεύρυνση του κρουστικού κύματος προκάλεσε το σχηματισμό ενός πηχτού πλάσματος, που οδήγησε στην υπερ-αναρρόφησή του και στη συνέχεια στη διασπορά και ανεύρεσή του σε διαπλανητικούς τομείς μέσα στην ηλιόσφαιρα [5, 6].

Αυτή η ανακάλυψη αποτελεί ένα είδος «δωρεάς» ύλης και ενέργειας που προσφέρεται από τον διαστρικό χώρο προς το ηλιακό μας σύστημα.

Η αντίδραση όμως σε αυτήν την απρόσμενη «δωρεά» ύλης και ενέργειας, εκδηλώνεται με μια σειρά γεγονότων μεγάλης κλίμακας, όπως:

• Μεγάλους μετασχηματισμούς της φυσικής των πλανητών.
• Αλλαγή της ποιότητας του διαπλανητικού χώρου που τείνει προς αύξηση της μετάδοσης των διαπλανητικών και των ηλιο-πλανητικών ιδιοτήτων.
• Εμφάνιση νέων συμπεριφορών της ηλιακής δραστηριότητας.

Ας εξετάσουμε λοιπόν αυτά τα γεγονότα αναλυτικότερα.

Μεγάλοι μετασχηματισμοί της φυσικής των πλανητών

Νέες διεργασίες επιτελούνται πλέον στους μακρινούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Ωστόσο, αυτές οι διεργασίες επηρεάζουν λειτουργικά ολόκληρο το σύστημα, και εκδηλώνονται με:

• Ανάπτυξη σκοτεινών κηλίδων στον Πλούτωνα [7],

• Εμφάνιση σελάων στον Κρόνο [8],

• Μετατόπιση των μαγνητικών πόλων του Ουρανού και του Ποσειδώνα (πρόκειται για μαγνητικά συζευγμένους πλανήτες), και απότομη, μεγάλης κλίμακας, αύξηση της έντασης της μαγνητόσφαιρας του Ουρανού,

Τα μαγνητικά πεδία του Ουρανού και του Ποσειδώνα σε σχέση με τη Γη. Οι μαγνητικοί πόλοι σ’ αυτούς τους δύο πλανήτες απέχουν πάρα πολύ από τους γεωγραφικούς. Copyright ©: ETH Zurich / T. Kimura.

• Αλλαγή στην ένταση του φωτός και τη δυναμική της φωτεινής κηλίδας του Ποσειδώνα [9,10],

• Διπλασιασμό της έντασης του μαγνητικού πεδίου του Δία και μια σειρά νέων διεργασιών, ως αποτέλεσμα μιας σειράς εκρήξεων που προκλήθηκαν από τον κομήτη Σουμέικερ-Λέβυ [12].

• Μια σειρά μετασχηματισμών της ατμόσφαιρας του Άρη που αλλάζουν την σύνθεση της βιόσφαιράς του. Συγκεκριμένα, παρατηρείται ανάπτυξη νεφών στην περιοχή του ισημερινού του και μια ασυνήθιστη αύξηση συγκέντρωσης όζοντος [16].

• Ένα πρώτο στάδιο παραγωγής ατμόσφαιρας στη Σελήνη, όπου ανιχνεύεται μια αυξανόμενη ατμόσφαιρα νατρίου που φτάνει σε ύψος τα 9.000 χιλιόμετρα [17].

• Σημαντικές φυσικές, χημικές και οπτικές αλλαγές παρατηρήθηκαν στην Αφροδίτη, όπως: αντιστροφή σκοτεινών και φωτεινών κηλίδων που ανιχνεύθηκε για πρώτη φορά, και μια απότομη μείωση των αερίων που περιέχουν θειάφι στην ατμόσφαιρά της [16].



Αλλαγή της ποιότητας του διαπλανητικού χώρου



Η αλλαγή της τυπικής μέσης κατάστασης του διαπλανητικού χώρου, οφείλεται σε δύο κύριες αιτίες:

• Στην εισροή ύλης από τον διαστρικό χώρο [19, 20, 21].

• Στις επιπτώσεις της δραστηριότητας του Ηλιακού Κύκλου 22, ιδιαίτερα ως αποτέλεσμα της ταχείας στεμματικής εκτόξευσης μάζας (Corona Mass Ejection – CME) μαγνητισμένου ηλιακού πλάσματος [22].

Είναι φυσικό, τόσο η διαστρική ύλη, όσο και η ανακατανομή της ενδο-ηλιοσφαιρικής μάζας να δημιουργούν νέες διαδικασίες στον διαπλανητικό χώρο. 

Αυτές παρατηρούνται ως επί το πλείστον ως δομημένοι σχηματισμοί εκτεταμένων συστημάτων μαγνητικών νεφών πλάσματος [23] και ως αυξημένη συχνότητα παραγωγής κρουστικών κυμάτων και στα προκύπτοντα αποτελέσματά τους [24].

Υπάρχει ήδη μια αναφορά για δύο νέους πληθυσμούς κοσμικών σωματιδίων που δεν αναμενόταν να βρεθούν στις ζώνες ακτινοβολίας Βαν Άλεν (Van Allen) ³ [25]: δέσμες ηλεκτρονίων πυκνότητας μεγαλύτερης από 50 MeV (Μega-electron Volt) στην εσωτερική μαγνητόσφαιρα κατά τη διάρκεια απότομων μαγνητικών καταιγίδων, και ιόντα που παραδοσιακά βρίσκονται στη σύνθεση των αστέρων.

Αυτή η πρόσφατα αλλαγμένη ποιότητα της υφής του διαπλανητικού κενού, όχι μόνο εκτελεί τη λειτουργία ενός μηχανισμού μετάδοσης πλανητικής αλληλεπίδρασης, αλλά (αυτό είναι και το πιο σημαντικό) ασκεί διεγερτική και προγραμματική δράση στην ηλιακή δραστηριότητα, τόσο στη μέγιστη, όσο και στην ελάχιστη φάση της. Παρατηρήθηκαν επίσης σεισμικές δονήσεις σαν συνέπεια του ηλιακού ανέμου [26, 27].

Εμφάνιση νέων συμπεριφορών του Ήλιου

Πρέπει να επισημάνουμε ότι έχουν συμβεί σημαντικές τροποποιήσεις στο μοντέλο συμπεριφοράς του Ήλιου. Αυτό το συμπέρασμα προέρχεται από παρατηρήσεις και αναφορές ασυνήθιστων λειτουργιών του Ήλιου [20, 21], καθώς επίσης και από τροποποιήσεις των βασικών, θεμελιωδών ιδιοτήτων του [28].

Από το τέλος της εποχής του Ελαχίστου Maunder ⁴, έχει παρατηρηθεί μια προοδευτική αύξηση της γενικής δραστηριότητας του Ήλιου.

Επιπλέον, το ερευνητικό σκάφος Ulysses, διασχίζοντας τα άκρα της ηλιόσφαιρας, κατέγραψε απουσία μαγνητικού διπόλου, γεγονός που άλλαξε δραστικά το γενικό μοντέλο του ηλιομαγνητισμού και περιέπλεξε περαιτέρω τις αναλυτικές παρουσιάσεις των μαγνητολόγων.

Ο σημαντικότερος ηλιοσφαιρικός ρόλος των στεμματικών οπών (coronal holes) έγινε πλέον σαφής: η ρύθμιση του μαγνητικού κορεσμού του διαπλανητικού χώρου [28, 30].

Οι στεμματικές οπές παράγουν όλες τις μεγάλες γεωμαγνητικές καταιγίδες, και οι εκτοξεύσεις που έχουν μαγνητικό πεδίο νότιας κατεύθυνσης έχουν επιδράσεις στη Γη [22].

Επίσης, υπάρχουν τεκμηριώσεις για τις επιδράσεις του ηλιακού ανέμου στην κυκλοφορία της ατμοσφαιρικής ζώνης της Γης και στη δυναμική των λιθοσφαιρικών πλακών [31].

Στεμματική οπή. Πηγή: Space Weather Live.

Κρουστικό κύμα ηλιακού ανέμου, μαγνητικοί λοβοί, ζώνες ακτινοβολίας Βαν Άλεν, πλασμόσφαιρα και μαγνητοθήκη.

Η αυξημένη συχνότητα των εκλάμψεων ακτίνων Χ που εμφανίστηκαν στην αρχή του 23oυ ηλιακού κύκλου, παρείχε στοιχεία για τα επερχόμενα γεγονότα μεγάλης κλίμακας, ειδικά σε σχέση με την αύξηση της συχνότητας των υπερ-εκλάμψεων.

Η κατάσταση έγινε εξαιρετικά σοβαρή λόγω της αύξησης της μετάδοσης των ιδιοτήτων του διαπλανητικού περιβάλλοντος [23, 24] και της διεύρυνσης της ηλιοσφαιρικής λειτουργίας στο σύστημα του Δία [13].

Μια παγκόσμια αναδιοργάνωση και μεταμόρφωση των φυσικών ιδιοτήτων της Γης, συντελείται τώρα, μπροστά στα μάτια μας. Οι νέες συνθήκες έχουν ασκήσει έντονη πίεση στο περιβάλλον του πλανήτη μας, δημιουργώντας νέες διεργασίες, όπως:

Αντιστροφή του γεωμαγνητικού πεδίου

Πολλά διαστημικά ερευνητικά σκάφη και δορυφόροι τα τελευταία χρόνια έχουν καταγράψει αύξηση του μαγνητικού κορεσμού της ηλιόσφαιρας [11, 18, 35].

Η φυσιολογική απόκριση της Γης σε αυτό το αυξημένο επίπεδο κορεσμού, αποκαλύπτεται από την ένταση του διπόλου της, τη θέση των μαγνητικών πόλων και τις διαδικασίες συντονισμού του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της [36].

Η Γη είναι πρώτη μεταξύ όλων των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος, όσον αφορά την ικανότητά της στη μαγνήτιση της ύλης [6].

Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει μια αύξηση του ενδιαφέροντος από γεωφυσικούς και μαγνητολόγους, σχετικά με τις γεωμαγνητικές διεργασίες [37-40], και συγκεκριμένα, για την περιπλάνηση των μαγνητικών πόλων της Γης [41, 42].

Ο βόρειος μαγνητικός πόλος μετά από μια περιπλάνηση εκατονταετιών μέσα στον Καναδά, έχει αλλάξει κατεύθυνση και από το 1904 κινείται πλέον προς την μαγνητική ανωμαλία της ανατολικής Σιβηρίας μέσω του Αρκτικού ωκεανού.

Ο βόρειος μαγνητικός πόλος από το 1904 κινείται διαρκώς προς τη Σιβηρία.

Επίσης, τα τελευταία 100 χρόνια ο νότιος μαγνητικός πόλος της Ανταρκτικής έχει διανύσει σχεδόν 900 χιλιόμετρα με κατεύθυνση προς και εντός του Ινδικού Ωκεανού.

Αυτή η αποδεδειγμένη επιτάχυνση της μαγνητικής πολικής μετατόπισης και η διαδρομή της κατά μήκος του διαδρόμου αντιστροφής των γεω-ιστορικών μαγνητικών πόλων (ο διάδρομος έχει σχεδιαστεί από την ανάλυση περισσότερων από 400 θέσεων παλαιο-αντιστροφής), μας οδηγεί αναγκαστικά στο συμπέρασμα ότι η παρατηρούμενη επιτάχυνση αυτού του πολικού ταξιδιού δεν είναι απλώς μια μετατόπιση ή απόκλιση από τον κανόνα, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια αντιστροφή των μαγνητικών πόλων σε πλήρη εξέλιξη.

Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να συμβεί μια αντιστροφή των μαγνητικών πόλων πολύ πιο γρήγορα από ό,τι πιστευόταν μέχρι τώρα από τους ερευνητές που δεν έχουν εξοικείωση με το πρόβλημα της μετατόπισης πόλων.

---


* Σημείωση ιστολογίου «Απεροπία»: Προς επίρρωσιν των παραπάνω, η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το 2018 δήλωσε ότι η αντιστροφή των μαγνητικών πόλων θα μπορούσε να έχει ήδη αρχίσει και θα ολοκληρωθεί μέσα σε χίλια χρόνια (κανείς όμως δεν εγγυάται ότι δεν θα συμβεί νωρίτερα, ειδικά εξαιτίας των νέων συνθηκών φυσικής της ηλιόσφαιρας που συμβάλλουν σε μια αντιστροφή των μαγνητικών πόλων) και ότι τα επόμενα εκατό χρόνια θα αντιμετωπίζουμε πολύ σοβαρά προβλήματα λόγω της δραματικής μείωσης του μαγνητικού πεδίου.

Ωστόσο, όλα αυτά αγνοούνται από το ευρύ κοινό που οι κυρίαρχες ελίτ το απασχολούν με εντελώς βλακώδη επικαιρότητα και προσφάτως με την ψευτο-πανδημία, προκειμένου να μην εξεγείρεται κατά της δικτατορικής διακυβέρνησής τους που ουδεμία σχέση έχει με δημοκρατία, να αποκοιμίζεται και να τις αφήνει ανενόχλητες να ασχοληθούν με την υφαρπαγή της περιουσίας του προς ίδιον όφελος.

Όσο για τη NASA, επιμένει πάντα στο τροπάριο ότι οι αλλαγές του μαγνητικού πεδίου του Ήλιου και της Γης δεν έχουν καμμία επίδραση στο κλίμα, παρά τις εκατοντάδες έρευνες για το αντίθετο!

---

Τέλος, πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη την διεύρυνση της γωνίας των δύο μαγνητικών σχισμών (polar cusps), δηλαδή της διόδου του ηλιακού ανέμου και των κοσμικών ακτίνων στην ιονόσφαιρα, που σύμφωνα με το ΙΖΜΙΡΑΝ (Pushkov Institute of Terrestrial Magnetism, Ionosphere and Radiowave Propagation), ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν συνήθως περίπου 6 μοίρες, τα τελευταία δέκα χρόνια κυμαίνεται από 25 έως 46 μοίρες.

Γίνεται προφανές ότι οι αυξανόμενες και τεράστιες ποσότητες ύλης και ενέργειας που εκπέμπονται από τον ηλιακό άνεμο και τον διαπλανητικό χώρο, λόγω των παραγόντων που προαναφέρθηκαν, έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται σ’ αυτές τις διευρυμένες σχισμές των πολικών περιοχών, προκαλώντας τη θέρμανση του φλοιού της Γης, των ωκεανών και το λιώσιμο των πολικών πάγων [27].

Κρουστικό κύμα, πολικές σχισμές (polar cusps), πλασμόσφαιρα, μαγνητοουρά, και μαγνητόπαυση.

Η μελέτη μας για τις παλαιοαντιστροφές του γεωμαγνητικού πεδίου και τα επακόλουθα αποτελέσματά τους, μας οδήγησε στο ξεκάθαρο και αναμφίβολο συμπέρασμα ότι οι τρέχουσες διαδικασίες που παρατηρούνται, ακολουθούν ακριβώς τα ίδια μοντέλα με εκείνα των μακρινών προγόνων τους.

---

* Σημείωση ιστολογίου «Απεροπία»: Μόλις το 2019 Αυστραλοί επιστήμονες του πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας συμπέραναν από τους δακτυλίους του κορμού ενός τεράστιου απολιθωμένου δέντρου κάουρι που ανακαλύφθηκε στη Νέα Ζηλανδία, ότι η τελευταία αντιστροφή μαγνητικών πόλων συνέβη πριν από 41.500 χρόνια, προκαλώντας μαζική εξολόθρευση της βιόσφαιρας.

Στην πραγματικότητα αυτό που συνέβη ήταν μια μαγνητική πολική περιπλάνηση ή «Εκδρομή», γνωστή ως «Εκδρομή Leschamps». Το γήινο μαγνητικό πεδίο μειώθηκε τότε στο 5% της σημερινής ισχύος του, ο προσανατολισμός των πόλων άλλαξε εντελώς, αλλά επανήλθε στις προηγούμενες θέσεις του περίπου 700 χρόνια αργότερα.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιπλάνησης προκλήθηκε παγκόσμια κλιματική αλλαγή, ο ουρανός ήταν κόκκινος, επικράτησε δριμύ ψύχος λόγω μείωσης της ηλιακής ακτινοβολίας, αφανίστηκε η μεγαπανίδα, και εξοντώθηκαν οι περισσότεροι άνθρωποι του Νεάντερνταλ.

Καθώς οι άνθρωποι αναζητούσαν καταφύγιο από τις τρομερές μετεωρολογικές συνθήκες μέσα στα σπήλαια, επικάλυπταν τα σώματά τους με κόκκινη ώχρα προκειμένου να προστατευτούν από την θανατηφόρα υπεριώδη ακτινοβολία.

Η καταφυγή στα σπήλαια ήταν και ο λόγος που εμφανίστηκαν σε όλον τον κόσμο οι περίφημες βραχογραφίες των σπηλαίων από κόκκινη ώχρα.


Bραχογραφία 40.800 ετών με κόκκινη ώχρα από το σπήλαιο El Castillo της Ισπανίας.


---

Κατά τις προηγούμενες περιόδους μέγιστης συχνότητας αντιστροφών υπήρξε πτώση της στάθμης των ωκεανών παγκοσμίως (10 έως 150 μέτρα) λόγω της συστολής που προκαλείτο από την αναδίπλωση του γήινου φλοιού.

Από την άλλη, οι περίοδοι ελάχιστης συχνότητας αντιστροφών του γεωμαγνητικού πεδίου αποκαλύπτουν βίαιες ανόδους της στάθμης των ωκεανών παγκοσμίως, λόγω της διαστολής και της τάνυσης του φλοιού [43-44].

Κατά συνέπειαν, η στάθμη των ωκεανών εξαρτάται από την ένταση της συστολής και της διαστολής του φλοιού τη δεδομένη στιγμή.

Εκτός από την διερεύνηση της υδροσφαιρικής ανακατανομής, υπάρχουν υπό εξέλιξη γεγονότα που υποδεικνύουν επίσης μια ξαφνική και απότομη διάσπαση του μετεωρολογικού μηχανισμού της Γης.

Μετασχηματισμός του κλίματος

Το θερμοκρασιακό καθεστώς κάθε φάσης κλιματικής αναδιοργάνωσης χαρακτηρίζεται από αντιθέσεις και αστάθειες.

Το ευρέως διαδεδομένο σενάριο για τις συνολικές κλιματικές αλλαγές που βαφτίστηκε «Φαινόμενο του Θερμοκηπίου», είναι μακράν η πιο αδύναμη εξήγηση αυτής της αναδιοργάνωσης.

Έχει ήδη παρατηρηθεί ότι η αύξηση της συγκέντρωσης του διοξειδίου του άνθρακα (CO₂) στην ατμόσφαιρα έχει σταματήσει και ότι η περιεκτικότητα σε μεθάνιο έχει αρχίσει να μειώνεται [45] ενώ η ανισορροπία της θερμοκρασίας και η αραίωση της ατμοσφαιρικής πίεσης έχουν αυξηθεί.

Η δορυφορική παρακολούθηση της θερμοκρασίας του στρώματος του επιφανειακού αέρα [49, 50] επέτρεψε την ανίχνευση μιας διακύμανσης της παγκόσμιας θερμοκρασίας κατά 0,22 βαθμούς Κελσίου που συσχετίστηκε με καταγεγραμμένες μαγνητικές ταλαντώσεις μέσης συχνότητας. Η θερμοκρασία της Γης εξαρτάται λοιπόν όλο και περισσότερο από εξωτερικές επιρροές.

Η βάση αυτών των γενικών κλιματικών ανακατατάξεων είναι:

• Η νέα ανακατανομή του όζοντος,
• Το υλικό ακτινοβολίας (πλάσμα) που εισρέει και εκκενώνεται μέσω των πολικών περιοχών και μέσω παγκόσμιων μαγνητικών ανωμαλιών.
• Η αύξηση των άμεσων ιονοσφαιρικών επιδράσεων στη σχέση μεταξύ των μετεωρολογικών, μαγνητικών και θερμοκρασιακών πεδίων της Γης.

Υπάρχει λοιπόν μια αυξανόμενη πιθανότητα να κινούμαστε σε μια ταχεία περίοδο θερμοκρασιακής αστάθειας, παρόμοια με αυτή που συνέβη πριν από 10.000 χρόνια.

Αυτή η όχι και τόσο αρχαία μεγάλη αστάθεια αποκαλύφθηκε από την ανάλυση δειγμάτων πυρήνα πάγου στη Γροιλανδία [51] που κατέδειξε ότι:

• Οι ετήσιες θερμοκρασίες αυξήθηκαν κατά 7%.
• Η βροχόπτωση αυξήθηκε κατά 3 έως 4 φορές.
• Η μάζα της σκόνης αυξήθηκε κατά 100 φορές.

Αν και ο μετασχηματισμός των παραμέτρων του παγκόσμιου κλιματικού μηχανισμού και των επιπτώσεών του στις φυσικές και βιοσφαιρικές ιδιότητες της Γης συντελείται με πολύ μεγάλη ταχύτητα, δεν έχει ακόμη μελετηθεί διεξοδικά από την κυρίαρχη επιστημονική κοινότητα.

Ωστόσο, οι ερευνητές επιμένουν όλο και περισσότερο ότι η αύξηση της θερμοκρασίας της Γης εξαρτάται άμεσα από τις διαστημικές αλληλεπιδράσεις [52, 53], είτε πρόκειται για αλληλεπιδράσεις Γης – Ήλιου, Γης – ηλιακού συστήματος, είτε Γης – διαστρικού χώρου.

Το πιο πιθανό σενάριο για την ευρωπαϊκή ήπειρο είναι μια απότομη και ξαφνική ψύξη.

Επίσης, η περιοχή της Σιβηρίας έχει βιώσει μια σταθερή αύξηση της θερμοκρασίας της [58] μαζί με αναφορές από το Παρατηρητήριο Klyuchi του Νοβοσιμπίρσκ για μια σταθερή αύξηση του μαγνητικού πεδίου έως και 30 νανοτέσλα ετησίως.

Αυτός ο ρυθμός αυξάνεται σημαντικά καθώς ο βόρειος μαγνητικός πόλος προσεγγίζει σιγά σιγά τη μαγνητική ανωμαλία της ανατολικής Σιβηρίας.

Ανακατανομή του όζοντος

Οι συγκεντρώσεις του όζοντος έχουν επίσης ισχυρή επίδραση στις βιοσφαιρικές διεργασίες της Γης. Η φωτοδιάσπαση του όζοντος ρυθμίζει τις οξειδωτικές δραστηριότητες εντός της τροπόσφαιρας.

Είναι πλέον σαφές, ότι η μείωση της συνολικής περιεκτικότητας της ατμόσφαιράς μας σε όζον προκαλείται και από τεχνογενή ρύπανση (βιομηχανική, ανθρώπινα σχεδιασμένη) και ότι η συνολική περιεκτικότητα σε όζον έχει σοβαρές επιπτώσεις στις διαδικασίες διανομής ενέργειας στο ατμοσφαιρικό περίβλημα αερίου-πλάσματος της Γης [54].

---

* Σημείωση ιστολογίου «Απεροπία»: Το όζον έχει ανακάμψει αρκετά από τότε.

---

Η ανομοιομορφία στις συγκεντρώσεις του όζοντος της Γης θα προκαλέσει απότομη αύξηση στις διαβαθμίσεις της θερμοκρασίας, που με τη σειρά τους θα οδηγήσουν στην αύξηση της ταχύτητας κίνησης των αερίων μαζών και σε ανωμαλίες των μοτίβων κυκλοφορίας της υγρασίας [46, 59].

Οι βαθμιαίες μεταβολές της θερμοκρασίας και οι αλλοιώσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη θα δημιουργήσουν νέες θερμοδυναμικές συνθήκες σε ολόκληρες περιοχές.

Σχετική μελέτη [53] υποστηρίζει αυτό το συμπέρασμα, και θεωρεί εξαιρετικά πιθανή την απότομη ψύξη της ευρωπαϊκής και της βορειοαμερικανικής ηπείρου.

Λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των διεργασιών που επιφέρουν οι παραπάνω κοσμολογικοί και ανθρωπογενείς πλανητο-φυσικοί μετασχηματισμοί στις μεταβολές των καιρικών και των κλιματικών μας συστημάτων, θεωρούμε ότι είναι λογικό να χωρίσουμε τις επιπτώσεις που επηρεάζουν το περιβάλλον της Γης σε προφανείς και σε αφανείς.

Προφανείς επιπτώσεις

Η δυναμική άνοδος σημαντικών καταστροφών δείχνει μια μείζονα αύξηση μετά το 1973. Γενικότερα, ο αριθμός των καταστροφών ανάμεσα στο 1970 και στο 2019 πενταπλασιάστηκε, όπως δείχνει και ο παρακάτω πίνακας:

Παγκόσμιες καταστροφές ανάλογα με το είδος τους, 1970 – 2019. Περιλαμβάνονται: ηφαιστειακές εκρήξεις, πυρκαγιές, κατολισθήσεις, σεισμοί, ακραίες θερμοκρασίες, ξηρασία, ακραία καιρικά φαινόμενα, πλημμύρες. Πηγή: EMDAT, OFDA/CRED International Disaster Database, Kαθολικό πανεπιστήμιο της Λουβαίν, Βρυξέλλες, Βέλγιο, 2020.

Πρέπει λοιπόν να δοθεί ιδιαίτερη βάση στον αυξανόμενο αριθμό, στην ποικιλομορφία, αλλά και στις οικονομικές συνέπειες των καταστροφών.

Οικονομικές συνέπειες σε δισεκατομμύρια δολάρια ανά τύπο φυσικής καταστροφής από το 1900 έως το 2018. Πηγή: EMDAT, 2020.

Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η αυξανόμενη πολυπλοκότητα των κλιματικών και των καιρικών προτύπων σηματοδοτεί έναν μετασχηματισμό που τείνει προς μια νέα κατάσταση, και όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Νικολάι Κοντράτιεφ, τα δεδομένα δείχνουν ότι κινούμαστε προς την κατεύθυνση του κλιματικού χάους.

Στην πραγματικότητα, αυτή η μεταβατική κατάσταση του κλιματικού μας μηχανισμού, θέτει νέες προϋποθέσεις σε όλη τη γήινη βιόσφαιρα, που περιλαμβάνει και το ανθρώπινο είδος.

Συγκεκριμένα, υπάρχουν αναφορές από την Ανταρκτική που δείχνουν μια δραματική αντίδραση της βλάστησης στις πρόσφατες κλιματικές αλλαγές. Το 1964 αναπτύχθηκαν 700 φυτικά είδη, ενώ το 1990 αναπτύχθηκαν 17.500. [61].

Αυτή η αύξηση της φυτικής κάλυψης παρέχει στοιχεία για την αντίδραση της βιόσφαιρας στη συνεχιζόμενη διαδικασία κλιματικής αναδιοργάνωσης. Επιπροσθέτως, έχει αλλάξει το συνολικό μοτίβο της παραγωγής και της κίνησης των κυκλώνων.

Η άνοδος της στάθμης των ωκεανών που προκαλείται από την απόρριψη πάγου από τις πολικές περιοχές θα οδηγήσει σε απότομες αλλαγές των ακτογραμμών, σε ανακατανομή του ποσοστού ξηράς/θάλασσας και στην ενεργοποίηση σημαντικών γεωδυναμικών διεργασιών.

Αφανείς επιπτώσεις

Οι αφανείς επιπτώσεις είναι εκείνες οι διεργασίες που βρίσκονται κάτω από το όριο της συνήθους ανθρώπινης αντίληψης και διαφεύγουν της προσοχής μας.

Ωστόσο, οι καταγραφές μέσω οργάνων παρατήρησης, ακόμη και οι άμεσες παρατηρήσεις αυτών των φαινομένων που συμβαίνουν σε όλο το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της Γης, παρέχουν στοιχεία ότι λαμβάνει χώρα ένας τεράστιος μετασχηματισμός του γήινου περιβάλλοντος.

Η κατάσταση επιδεινώνεται από το γεγονός ότι η ανθρωπογενής παραγωγή και χρήση ενέργειας αυξήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, φτάνοντας τις συντηρητικές τιμές παραγωγής ενέργειας του ίδιου του πλανήτη μας από σεισμούς, γεωμαγνητικές καταιγίδες και εκπομπές θερμότητας [54].

Περισσότερο από το 30% των διαταραχών της μέσης μαγνητόσφαιρας προκαλείται από την παραγωγή, τη μετάδοση και την κατανάλωση ενέργειας από τον άνθρωπο.

---

* Σημείωση ιστολογίου «Απεροπία»: Η παγκόσμια κατανάλωση πρωτογενούς ενέργειας το 2020 έπεσε στα 556,63 Exajoules (1018 joules). Η επίπτωση της πανδημίας του κορωνοϊού στη ζήτηση καυσίμων για μεταφορές και η πτώση της γενικής οικονομικής δραστηριότητας, μείωσαν τα επίπεδα της κατανάλωσης ενέργειας σε εκείνα του 2016. Aυτό εξηγεί, και έναν από τους στόχους για τους οποίους επινοήθηκε, μεταξύ άλλων, η ψευτο-πανδημία: για να μειωθεί και η κατανάλωση ενέργειας.

---

Οι ζώνες ακτινοβολίας Βαν Άλεν έχουν χαμηλώσει απότομα πάνω από την ανατολική ακτή των ΗΠΑ, από 300 χλμ. που ήταν, στα 10 χλμ. και αυτό αποδίδεται στη μετάδοση ηλεκτρικής ενέργειας από τις Μεγάλες Λίμνες του Καναδά προς το νότο κατά μήκος ενός μαγνητικού μεσημβρινού, αλλά και στη χρήση της συχνότητας συντονισμού της ιονόσφαιρας (60 Hz) για την κατανάλωση ενέργειας [63].

Υπάρχει επίσης μια καταγεγραμμένη συνάφεια μεταξύ της μαγνητικής ανωμαλίας της Βραζιλίας και του συστήματος παραγωγής ενέργειας «Hydro-Quebec» του Καναδά.

H τεράστια έκταση στο νότιο Ατλαντικό που περιλαμβάνει πλέον σχεδόν όλη τη Νότιο Αμερική και μεγάλο μέρος της Αφρικής, έχει δραματικά μειωμένο μαγνητικό πεδίο. Οι τιμές είναι σε νανοτέσλα.

Τα στιγμιαία φωτεινά συμβάντα (TLEs)

Επιπλέον, η αύξηση της συχνότητας και του εύρους των στιγμιαίων φωτεινών συμβάντων (Transient Luminous Events ή ΤLEs) στην ατμόσφαιρα και το γεω-διάστημα, μας αναγκάζει να αφυπνιστούμε και να τα λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη μας [64, 65, 66].

---

* Σημείωση ιστολογίου «Απεροπία»: Μέχρι πρόσφατα, λόγω της πολύ μικρής τους διάρκειας (χιλιοστά του δευτερολέπτου) γίνονταν αντιληπτά από ελάχιστους, αλλά επειδή δεν υπήρχε τρόπος να φωτογραφηθούν, απορρίπτονταν ως μυθοπλασίες, και η ύπαρξή τους δεν μπορούσε να ερμηνευτεί με βάση τη γνωστή φυσική. Την τελευταία όμως εικοσαετία έχουν πολλαπλασιαστεί ανησυχητικά, και μάλιστα, από το 2015 φωτογραφίζονται πλέον και στην Ελλάδα.

Τα στιγμιαία φωτεινά συμβάντα ταξινομούνται στα εξής είδη:
• Red Sprites (Κόκκινα Ξωτικά ή Δαιμόνια),
• Elves (Έλβ),
• Trolls (Τρολ),
• Gnomes (Καλικάντζαροι),
• Blue Jets (Μπλε Πίδακες),
• Gigantic Jets (Γιγαντιαίοι Πίδακες), κ.ά.

Red Sprites (Κόκκινα Ξωτικά) — Εκρήξεις ηλεκτρικής ενέργειας της μεσόσφαιρας που ξεσπούν πάνω από πολύ φορτισμένα καταιγιδοφόρα σύννεφα (cumulonimbus) σε υψόμετρο από 40 περίπου έως 80 χιλιόμετρα, και διαρκούν χιλιοστά του δευτερολέπτου. Συνήθως εμφανίζονται σε σμήνη.

Αν και τα Κόκκινα Ξωτικά παρατηρούνται κυρίως σε σκοτεινό ουρανό, μακράν των πόλεων, ωστόσο, είναι τόσο φωτεινά, ώστε κάποιοι τα βλέπουν και στο φως της ημέρας. Πυροδοτούνται από τις εκκενώσεις θετικών κεραυνών μεταξύ ενός υποκείμενου καταιγιδοφόρου νέφους και του εδάφους. Παρακάτω μερικές εκπληκτικές λήψεις Red Sprites από Έλληνες φωτογράφους:

  Copyright © εικόνας: Δημήτρης Σαγιάκος, 21.09.2015, Αλεποχώρι.

Copyright © εικόνας: Χρήστος Ντουντουλάκης. 07.10.2021, Δυτική Αττική.

Copyright © εικόνας: Παναγιώτης Τσούρας. 15-16.10.2020.

Copyright © εικόνας: Θανάσης Παπαθανασίου, 01.02.2021, Β.Α. Αττική.

Εξωγήινοι ή άγγελοι; Oύτε το ένα, ούτε το άλλο. Sprites στον ουρανό της Ισπανίας, 27.11.2018, όρος Pic du Midi, Πυρηναία. Copyright © εικόνας: Εργαστήριο Αεροδυναμικής της Τουλούζης.

Elves (Έλβ) — Είναι το ακρωνύμιο των Emissions of Light and Very Low frequency perturbations due to Electromagnetic pulse Sources, που σημαίνει Εκπομπές Φωτός και Διαταραχές πολύ χαμηλής συχνότητας που οφείλονται σε Ηλεκτρομαγνητικές Πηγές. Οι Έλβ έχουν σχήμα δισκοειδούς άλω τεράστιας έκτασης, βρίσκονται στην ανώτερη μεσόσφαιρα και είναι εξαιρετικά βραχύβιες.

Trolls (Τρολ) — Είναι κόκκινες κηλίδες που αναδύονται κοντά σε κορυφές σύννεφων μετά την αναλαμπή ενός εξαιρετικά ισχυρού Sprite. Όπως τα Sprites, οι Τrolls είναι επίσης ακρωνύμιο του Transient Red Optical Luminous Lineament.

Blue Jets (Μπλε Πίδακες) —Ένας Μπλε Πίδακας είναι ένα αμυδρό μπλε φως που υψώνεται σαν μια γρήγορη ρουφηξιά καπνού πάνω από έντονες χαλαζοθύελλες. Είναι αρκετά σπάνιοι και συνήθως φαίνονται μόνο από αεροπλάνα.

Gnomes (Καλικάντζαροι) — Τα πιο μικροσκοπικά και γρήγορα φλας είναι οι Καλικάντζαροι, μικρές λευκές αιχμές φωτός που αναβοσβήνουν για ένα μικροδευτερόλεπτο από την κορυφή ενός μεγάλου κεραυνού.

* Διαβάστε αναλυτικές πληροφορίες για τα Στιγμιαία Φωτεινά Συμβάντα εδώ.

Αποτύπωση των νέων ατμοσφαιρικών φαινομένων που παρατηρούνται πλέον και στην Ελλάδα.

---

Η διαδικασία δημιουργίας και η ύπαρξη τέτοιων σχηματισμών που εξαπλώνονται σε όλη τη Γη, αντιπροσωπεύει ένα αξιοσημείωτο φυσικό φαινόμενο.

Το πιο ασυνήθιστο με αυτά τα στιγμιαία φωτεινά συμβάντα είναι ότι συνοδεύονται από χαρακτηριστικά που δεν μπορούν να εξηγηθούν με βάση την υπάρχουσα φυσική γνώση.

Έτσι, χαρακτηριστικά έντονων ηλεκτρομαγνητικών διεργασιών εντοπίζονται στον χώρο μέσα και κοντά σε αυτά τα φυσικά αυτόφωτα αντικείμενα.

Αυτά τα χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν:

• Έντονες ηλεκτρομαγνητικές εκπομπές που κυμαίνονται από τη μικρομετρική ζώνη κύματος, έως τα μήκη κύματος της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου.

• Αλλαγές του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου, όπως ηλεκτρικές βλάβες, μαγνήτιση πετρωμάτων και αντικειμένων τεχνολογίας.

• Καταστροφικές ηλεκτρικές εκκενώσεις.

• Βαρυτικά φαινόμενα, όπως η μαγνητική αιώρηση.

Όλες οι ιδιότητες αυτής της κατηγορίας φαινομένων απαιτούν την ανάπτυξη νέων κλάδων της σύγχρονης φυσικής, και ιδιαίτερα τη δημιουργία ενός μη-ομοιογενούς μοντέλου φυσικής του κενού [67].

Η πρόοδος των επιστημών προς αυτή την κατεύθυνση θα μας επέτρεπε να αποκαλύψουμε την αληθινή φύση αυτών των γεγονότων, τα οποία δρουν με αφανή τρόπο, στο γεωλογικό, γεωφυσικό και βιοσφαιρικό μας περιβάλλον, αλλά και στην ανθρώπινη ζωή [68].

Επομένως, πρέπει πρώτα να λάβουμε υπόψη όλες τις διεργασίες και τις καταστάσεις του γεωλογικού-γεωφυσικού μας περιβάλλοντος που αναπτύχθηκαν πρόσφατα και που εκδηλώνονται, ως επί το πλείστον, ως ιδιότητες του ηλεκτρομαγνητικού σκελετού της Γης, αλλά έχουν μεγάλη δυσκολία στην καταγραφή και στην παρατήρησή τους.

Υπάρχει μια επιτακτική ανάγκη για την έναρξη μιας επιστημονικής μελέτης που θα σκιαγραφούσε τα προβλήματα που σχετίζονται με τις τρέχουσες διαδικασίες του μετασχηματισμού της Γης και τις επιπτώσεις που θα έχουν στην παγκόσμια δημογραφική δυναμική [70].

Η πνευματική ανύψωση ως μόνη σωτηρία

Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην ηλιόσφαιρά μας είναι διαστρικής προέλευσης και προκαλείται από τις θεμελιώδεις λειτουργίες της αυτοταλάντωσης του διαστημικού κενού και της φυσικής της συνεχούς δημιουργίας που έπλασε και συνεχίζει να εξελίσσει το σύμπαν μας.

Η ικανότητα της Γης να προσαρμόζεται σε αυτές τις εξωτερικές επιδράσεις επιδεινώνεται, καθιστάμενη δυσκολότερη λόγω των τεχνολογικών αλλαγών που έχουμε κάνει στη δομή του γεωλογικού και του γεωφυσικού μας περιβάλλοντος.

---

* Σημείωση ιστολογίου «Απεροπία»: Όταν o καθηγητής Ντμίτριεφ έγραφε τη μελέτη δεν φανταζόταν ότι οι μεταγενέστερες επεμβάσεις στον ηλεκτρομαγνητικό σκελετό της Γης μέσω συστημάτων όπως το ΗΑΑRP και οι βόμβες ηλεκτρομαγητικών παλμών (EMP) θα επιδείνωναν ακόμα περισσότερο την κατάσταση.

---

Ο πλανήτης Γη βρίσκεται τώρα σε μια διαδικασία δραματικής μεταμόρφωσης, εξ αιτίας της αλλαγής του ηλεκτρομαγνητικού σκελετού του, μέσω της μετατόπισης των γεωμαγνητικών πόλων και της αλλαγής της σύνθεσης του όζοντος, του υδρογόνου, και του περιβλήματος αερίου-πλάσματος.

Αυτές οι αλλαγές στη φυσική κατάσταση της Γης συνοδεύονται από επακόλουθες κλιματικές/ατμοσφαιρικές και βιοσφαιρικές διαδικασίες προσαρμογής.

Όπως αποδεικνύεται από την αύξηση των φυσικών καταστροφών, οι διαδικασίες αυτές γίνονται εντονότερες και συχνότερες.

Αριθμός παγκόσμιων καταγεγραμμένων φυσικών καταστροφών 1900-2017. Η αύξησή τους είναι αναμφισβήτητη. Πηγή: EMDAT, 2017.

Υπάρχουν λοιπόν λόγοι που μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μια ανύψωση του ηθικού και του πνευματικού επιπέδου της ανθρωπότητας θα μείωνε τον αριθμό και την ένταση των καταστροφών.

Έχει λοιπόν καταστεί ζωτικής σημασίας να προετοιμαστεί ένας παγκόσμιος χάρτης που να αποτυπώνει τις ευνοϊκές και τις καταστροφικές περιοχές της Γης, λαμβάνοντας υπόψη την ποιότητα του γεωλογικού και του γεωφυσικού περιβάλλοντος, την ποικιλία και την ένταση των κοσμικών επιρροών και το πραγματικό επίπεδο πνευματικής και ηθικής ανάπτυξης των ανθρώπων που ζουν σ’ αυτές τις περιοχές.

Ο πλανήτης μας σύντομα θα βιώσει αυτές τις νέες συνθήκες αυξανόμενης ενέργειας που σηματοδοτούν τη μετάβαση σε μια νέα κατάσταση της σχέσης Γης – διαστήματος.

Οι έμβιοι οργανισμοί εκείνων των περιοχών της Γης που έχουν τις κύριες εισόδους τους προς τις κοσμικές επιρροές ή τις προσελκύουν περισσότερο, θα πρωτοστατήσουν στην εξέλιξη των κατάλληλων αντιδράσεων και διαδικασιών της ζωής, κάτω απ’ αυτές τις νέες συνθήκες.

Αυτές οι ζώνες κάθετων μεταβολών και μεταφοράς ενέργειας γίνονται ήδη η καρδιά της αναζήτησης νέων συστημάτων προσαρμογής και αμοιβαίου μετασχηματισμού.

Ο κατάλογος αυτών των ζωνών περιλαμβάνει:

• Τις πολικές περιοχές,
• Τα ανατολικά, ηπειρωτικά άκρα των περιοχών του ισημερινού (Καραϊβική, Μαδαγασκάρη, Φιλιππίνες, Κίτρινη Θάλασσα, κ.λπ.),
• Τις εσωτερικές ηπειρωτικές ζώνες που τείνουν να αναδιπλώνονται και να ανυψώνονται (Ιμαλάια, Παμίρ-Ινδοκούς, περιοχή Αλτάι-Σαγιάν, κ.ά.).

Οι πιο σημαντικές από τις παραπάνω περιοχές είναι οι ηλιοευαίσθητες ζώνες ⁵ που ανταποκρίνονται πιο έντονα στις ηλιακές συμπεριφορές, και που παρουσιάζουν μια πολύ δραματική και ασυνήθιστη εκδήλωση μη ομοιογενών δομών του κενού.

Στη συνέχεια, αυτές οι δομές αλληλεπιδρούν με τις ηλιοευαίσθητες ζώνες, παράγοντας βαθιά και ισχυρά αποτελέσματα στο περιβάλλον, όπως αλλαγή της σεισμικής δραστηριότητας και της χημικής σύνθεσης των διαφόρων στοιχείων.

Επειδή αυτά τα μη ομοιογενή αντικείμενα του πεδίου του κενού εμφανίζουν χαρακτηριστικά που δεν είναι της φυσικής αυτού του κόσμου, όπως το υγρό φως και η μη νευτώνεια κίνηση, είναι δύσκολο να μην αποκαλέσουμε τις αντιδράσεις τους ως «διακοσμικές διεργασίες».

Οι ηλιοευαίσθητες ζώνες συνδέονται στενά με τις «διακοσμικές διεργασίες» που παράγονται από τις διαταραχές της ομοιογένειας του διαστρικού κενού.

Τέτοιες διαταραχές προκαλούν διαδικασίες μεταφοράς ενέργειας και ύλης μεταξύ του συμπαντικού κενού και του τρισδιάστατου κόσμου μας.

Το πλήθος αυτών των φαινομένων, πλούσιο σε ποιότητα και ποικιλία, αυξάνεται διαρκώς. Εκατοντάδες χιλιάδες στιγμιαίων φωτεινών συμβάντων ασκούν αυξανόμενη επιρροή στο γεωφυσικό πεδίο και τη βιόσφαιρα της Γης.

Θα λέγαμε ότι η παρουσία αυτών των σχηματισμών προαναγγέλλει τον μετασχηματισμό της Γης. Μιας Γης που υπόκειται όλο και περισσότερο στις μεταβατικές φυσικές διεργασίες που υπάρχουν στα σύνορα μεταξύ του φυσικού κενού και του κόσμου μας.

Όλα αυτά τοποθετούν την ανθρωπότητα, και τον καθένα από εμάς ειδικότερα, μπροστά σε ένα πολύ δύσκολο και φλέγον ζήτημα: τη δημιουργία μιας εξελικτικής προόδου της γνώσης που θα απαιτήσει τη μεταμόρφωση της σκέψης και την ενημέρωση όλων μας για την φύση αυτών των πρωτοφανών φαινομένων που συμβαίνουν πλέον στον κόσμο μας.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για το μέλλον, πέραν μιας βαθιάς εσωτερικής βιωματικής αντίληψης και γνώσης των γεγονότων που βρίσκονται σε εξέλιξη στο φυσικό περιβάλλον που μας περιστοιχίζει.

Μόνο μέσω αυτής της κατανόησης η ανθρωπότητα θα επιτύχει ισορροπία με τις νέες καταστάσεις της φυσικής και τις νέες λειτουργίες του πλανήτη μας».

*******************

Μερικές σκέψεις του ιστολογίου «Απεροπία»:

Στη μέση της Αβύσσου

Τούτων δοθέντων, όλα όσα συνέβησαν από το 1960 μέχρι σήμερα, συμπεριλαμβανομένης της «πράσινης» τρομοκρατίας, της ψευτοπανδημίας, του μετανθρωπιστικού κινήματος και του αγώνα δρόμου των υπερπλουσίων για τον διαστημικό αποικισμό, μήπως τελικά αποκρύπτουν τη γνώση κάποιων περί μιας επερχόμενης ζοφερής κατάστασης στον πλανήτη μας, όπου, ενδεχομένως, μας περιμένουν μαύρες ώρες;

Διότι αν συνδυάσουμε την προαναφερθείσα έρευνα, με το γεγονός ότι:

− Πρόσφατα, επιβεβαιώθηκε ότι ο γαλαξίας μας μαζί με όλους τους υπόλοιπους της τοπικής ομάδας γαλαξιών, βρίσκεται κοντά στο κέντρο της πιο κολοσσιαίας φυσαλίδας σχεδόν κενού χώρου (void) απ’ όλες όσες έχουν ποτέ εντοπιστεί σε ολόκληρο το παρατηρήσιμο σύμπαν, περιφέρειας 2 δισεκατομμυρίων ετών φωτός,

− H επιβεβαίωση της θέσης μας στο κέντρο αυτής της θηριώδους φυσαλίδας που φέρει το όνομα ΚΒC Void (από τα ονόματα των τριών αστρονόμων Keenan, Barger και Cowie που την υπολόγισαν με προσομοιώσεις υπολογιστή), και αποκαλείται και Άβυσσος, έλυσε το πρόβλημα της απομάκρυνσης των γαλαξιών με ιλιγγιώδεις ταχύτητες από εμάς, που πιστευόταν ότι οφείλεται στη «σκοτεινή ενέργεια»:

Eπειδή ζούμε κοντά στο κέντρο της, στην πραγματικότητα καθώς αυτή διαστέλλεται, όπως άλλωστε ολόκληρο το σύμπαν, οι μακρινότεροι σε μας γαλαξίες έλκονται από τις γύρω πυκνότερες νηματοειδείς περιοχές, αφήνοντάς μας απελπιστικά μόνους…

Το σύμπαν μας έχει δομή ιστού αράχνης όπου αλλού υπάρχουν υπερσυγκεντρώσεις ύλης και αλλού μεγάλα κενά. Εμείς, βρισκόμαστε τελικά στη μέση του μεγάλου μαύρου κενού, της αβύσσου KBC, πάνω αριστερά.Εικόνα μέσω προσομοίωσης υπολογιστή.

Και μια και ζούμε μέσα στην Άβυσσο, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι πλείστες αρχαίες μαρτυρίες αναφέρουν ότι οι «θεοί» όλων των θρησκειών, είτε λέγονταν Δίας, είτε Γιαχβέ είτε Αχούρα Μάσδα, έριχναν τους αποστάτες αγγέλους τους σε αιώνια φυλάκιση στα Τάρταρα ή στην Άβυσσο, είτε οι αποστάτες λέγονταν Γίγαντες, είτε Εγρήγοροι, είτε Ντέβα…

Αν δε το κέντρο αυτής της Αβύσσου έχει και καμμιά ή περισσότερες μαύρες τρύπες ή άλλα επικίνδυνα φυσικά φαινόμενα, τότε μπορεί να εξηγούνται πολλά απ’ όσα συμβαίνουν.

Μήπως γι’ αυτό τελικά κάποιοι που κατέχουν τη γενετική τεχνική του μαθουσαλισμού, αλλά και υπερτεχνολογία, απασχολούν την ανθρωπότητα με την ψευτοπανδημία και την ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή, φυλακίζουν τους ανθρώπους στα σπίτια τους, και υφαρπάζουν την περιουσία τους μέσω παράνομων και ανυπόστατων φόρων και προστίμων, προκειμένου να μπορέσουν ανενόχλητοι να οργανώσουν τη διαφυγή τους σε κάποιο ασφαλέστερο μέρος;

Έχουν άραγε στη διάθεσή τους τέτοια γνώση και τεχνολογία; Το μέλλον θα δείξει.

***********

Η αρχική μελέτη πρωτοδημοσιεύτηκε στα ρωσικά στην επιθεώρηση IICA Transactions, Τόμος 4, 1997.

Πηγή αγγλικού κειμένου με όλες τις παραπομπές:
Frankherles.wordpress.com

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

1. Vasil’yeva G.Ya., Kuznetsov D.A. & Shpitalnaya A.A. – On the Question of Galactic Factors’ Influence Upon Solar Activity – Solar Data, 1972, N9, p. 99-106 (ρωσικά).

2. Kurt V. G. – Interstellar Medium and it’s interaction with Stars – Zemlya i Vselennaya (Earth and Universe), 1994, N5, p.3-10. (ρωσικά).

3. Parker E. – Space Magnetic Fields: Their Formation and Manifestations – 2, 1982, 469.

4. Zakoldaev Yu.A., Shpitalnaya A.A. & Efimov A.A. – Cyclic Pattern and Evolution of Geology Processes as a Consequence of Sun’s Circulation in Anisotropy Interstellar Space: New Ideas in Interaction of Sciences on Earth and Universe – (Internet conference transactions). Saint-Petersburg, 1996, p. 23-24.

5. Kruzhevskii B.M., Petrov V.M. & Shestopalov I P. – On Radiation Conditions Forecasting in Interstellar Space – Kosmicheski YeIssledovaniya (Διαστημική έρευνα), v. 31, no. 6, 1993, p. 89-103.

6. Dmitriev A. N. – Mahatmas and the Science of New Quality of Solar System – Tomsk Human Sciences Institute, ‘Natural Sciences series,’ 1995.

7. Science News – 1994, vol. 144, N 334.

8. Science News – 1955, vol. 148, N 21.

9. Dolginov Sh.Sh. – Magnetic Fields of Uranus and Neptune: A look from the Earth – ‘Geomagnetism and Aeronomy’, 33, N 2, 1993. 1-22.

10. New Scientist – 1994, 144, 18.

11. Space Flight – 1992, v. 34, N 3, p. 75.

12. Fortov V.E., Gnedin Yu.I., Ivanov A.V., Ivlev A.V. & Klumov B.A. – The Collision of Shoemaker-Levy Comet with Jupiter – Sov. Phys. Uspehi, v.166, N 4, 1996, p. 391-422.

13. Churyumov K.I. – Once More About Comet’s Collision with Jupiter – Zemlya i Vselennaya (Earth and Universe), 1994, N 1, p. 83-85.

14. Dmitriev A.N.– Earth Responses to High-Energy Processes in Jovian System – Novosibirsk, IICA Transactions, vol. 1, 1994, p.16-21.

15. Haynes P. L., Balogh A., Douoherty H.K. & et – Null Fields in the Outer Jovian Magnetosphere – Ulysses observations – Geophysics. Res. Zett. 1994, 21, N 6, p. 405-408.

16. Wireless File – 24, 3. 1995.

17. Popular Science – N 4, 1995.

18. Shestopalov I.P., Bengin V.V., Kolesov G.Ya. & et al.. SCR Flashes and Large-Scale Structures in Interplanetary Environment. A forecast of Proton Solar Events – Space Research, v.30 – Moscow: Nauka publishers, publ #6, 1992, p.816-825.

19. Ishkov V.N. – Solar Activity in 1991/1992 – 22th Cycle – Astronomy Calendar for 1994. Moscow: 1993, p. 190-197.

20. Ishkov V.N. – 22th Cycle of Solar Activity: Main Characteristics and Evolution – Astronomy calendar for 1993. Moscow: 1992, p.215-229.

21. Preliminary Report and Forecast of Solar-Geophysical Date – Space Environment Services Center, Boulder, Colorado, USA, 1992, N2.

22. Crocker N.U. – Geoeffective Space Storms – Abstr – Spring Meet. Baltimore, Md, May 23-28, 1994, EDS. – 1994, 75, N 16, Suppl., p. 312-313.

23. Ivanov K.G. – The Earth Magnetosphere: Electromagnetic and Plasma Processes from Sun to Earth Core – Moscow: Naukapublishers, 1989, p.62-75.

24. Kovalevskii I.V. – Some Aspects of Solar-Terrestrial Interactions Energetic. Interplanetary Environment and Earth Magnetosphere – Moscow, Nauka publishers, 1982. p.25-63.

25. The Van Αllen Radiation Belts. Two Newly Observed Populations, Abstr – Spring Meet. Baltimore. Md. May 23-28, 1994, Blake J.R. – EOS. – 1994, 75. N 16.

26. Drobzhev V.I., Kazakov V.V. & Chepurchenko L.V. – Foundations of External Helio and Geo-Physical Control of Seism city – Vestnikof Kazakh SSR Acad. of Sci., N 3, 1988, p. 12-18.

27. Sytinsky A.D. – On Geoeffectivity of Solar Wind Streams – USSR Acad. Sci. Doklady, 1988, v. 298, N6. p. 1355-1357.

28. Solar Cycles and Solar Output: Abstr – AGU Fol Meet. San Francisco, Calif., Dec. 7-11,1992. Mclntosh P.S. EOS – 1992, 73, N 43, Suppl. – p. 436.

29. Geophysical Research Letters – vol. 21, 1994.

30. Mogilevsky E.I. – Sun Coronal Holes Energy and Recurrent Geomagnetic Distributions – Geomagnetism and Aeronomy. 1995, 35, N 6, 11-19.

31. Kazimirovsky E.S. & Kokourov V.D. – Meteorology Effects in Ionosphere: A Survey – Geomagnetism and Aeronomy. 1995, 35, N 3, 3-23.

32. New Scientist – 1995. 147. 11.

33. Dmitriev A.N. – Technogeneous Impact Upon Geospace – The Problems of Global Ecology – Novosibirsk, Novosibirsk State University, 1993. p. 68.

34. Zanetti J., Potoma A., Anderson B. J & et set. – Correlation’s of Satellite Observed Auroral Currents Induced in a Power Generating System – Abstr. – AGU West. Pacif. Geophys. Meet., Hong-Kong, July 25-29,1994.

35. Space Rays Physics: The Research Continues in SNG – Russian Acad. Sci. Vestnik, v. 63, N 7, 1993. p. 650-654.

36. Nesmenovich E.I. – Resonance’s in Solar System – Space Physics Problems, Kiev, 1984, N 19 – p. 84-93.

37. Rodionov B. U. – Possible Geophysics Manifestations of Magnetic Monopoles – Preprint of Moscow Eng. Phys. Institute, 1995, N 021, 95, p.1-24.

38. Sumaruk Yu.P. & Sumaruk P.V. – Secular Variations of Geomagnetic Field in Middle Latitudes and Their Relation to Geomagnetic and Solar Activity – Geophysics Journal N 6, 1995, v.17, p. 59-62.

39. Zhidkov M.P. & Lihacheva N.A. – Anomalous Field Influence Upon Placement and Growth of Cities – Russian Acad. Sci. Izvestiya – Geography series. N 1, 1996, p. 71-84.

40. Fedorova N.V. – The Research of Long-Wave Large-Scale Anomalies Above Northern Eurasia – Doklady RAN, 1996, vol 347, N 5, p.681-684.

41. Kopytenko A.Yu. & Pochtarev V.I. – On Dynamics of Earth Magnetic Poles, Geomagnetism and Aeronomy. v. 32, 1992, N 5, p.201-202.

42. Kuznetsov V.V. – The Position of North Magnetic Pole in 1994 (forecast and detection). Doklady RAN, 1996, vol 348, No.3, p.397-399.

43. Milanovsky E.E. – On Phase Correlation of Geomagnetic Field Inversions Frequencing, World Ocean Level Decrease and Earth Crust folding Deformations Strengthening Phases in Mesozoic and Cainozoic – Geotectonics, 1996, N 1 – p. 3-11.

44. Ryskunov A.L. – The Comparison of Large Scale Characteristics of Geophysic Fields, USSR Acad. Sci. Doklady, v. 267, N 6, 1982, p.1336-1340.

45. Kondratyev K. Ya. – Modern Stage of Research of Global Change: US program – Investigation of Earth from Space – N 2, 1995, p.98-105.

46. Wilson N. – Global Temperatures Approach Record Values. J. Meteorol – 1995, 20, N 200, p. 194-196.

47. Science News – 1994, 146. 13.

48. New Scientist – 1995, 146. 18.

49. Geophysical Research Letters – 1994, v. 21.

50. New Scientist – 1995, vol. 145, N 1962.

51. New Scientist – 1995, vol. 145, N 1967.

52. Netreba S.N. – On Relation of Short-Periodic there Modynamic Pulsation’s of Atmosphere Boundary Layer with Solar X-Ray Emission – Meteorology and Hydrology, N 4, 1996, p.95-101.

53. New Scientist – 1995, vol. 147, N 1993.

54. Dmitriev A.N. & Belyaev G.K. – Technogeneous Causes of Total Ozone Content Decrease – USSR Ac. Sci., Siberian Branch Institute of Geology and Geophysics. Preprint No. 15, Novosibirsk, 1991.

55. Claude H., Schnenborn F. & Stethbrecht W. – New Evidence for Ozone Depletion in the Upper Stratosphere – Geophys. Res. Lett. – 1994, 21, N 22, p. 2409-2412.

56. Wemberg P.O., Hanisco T.F., Stimphl R.M., Japson L.B. & Anderson J.G. – In Site Measurements of and in the Upper Troposphere and Stratosphere – J. Athmos. Sci., 1995, 52, N 19, p. 1413-1420.

57. Karol’ M.L. , Klyatina L.P. , Romashkina K.I. & Shalaminskii A.M. – Extremely Low Ozone Content Above Russia in 1995 Winter – Meteorology and Hydrology, N 6, 1995, p. 115-116.

58. Vozhkov R.D., Fioletov V.E., Kadygrova T.V. & et al. – Ozone Decrease Estimate for Eurasia in 1973-1993 on a Base of filter Ozonometer Registrations Correlated Data – Meteorology and Hydrology, N 9, 1995, p.30-40.

59. Global Change Newsletter, 1994, N 19.

60. Science News – vol. 148, N 25, 1995.

61. Science News – vol. 146, N 334, 1994.

62. Tsirs G.P., Loginov G.A. – The Characteristics of Weekly Moves of Geomagnetic Oscillations 1985 – v. 25, N 2, p. 153-154.

63. Biryukov A. S., Grigoryan S.R., Garkusha V.I. & et al. Low Frequency Radiation Sources. Their Action Upon Earth Radiation Belts. A Survey – Moscow: VINITI # 5204-88, 1988. – 1236.

64. Dmitriev A.N., Poholkov Yu.P., Protasyevic’ E.T. & Skavinskii V.P. – Plasma Generation in Energy Active Zones – USSR Ac. Sci., Siberian Branch Institute of Geology and Geophysics, Novosibirsk, 1992.

65. Non-Periodic Transient Phenomena in Environment: II Interdisciplinary Workshop Transactions – Tomsk, Tomsk Polytech. Inst., 1990.

66. Dmitriev A.N. – Correcting Dfunction of Helio Centered Unusual Atmospheric Phenomena – Izvestiya Vis’shih Uch. Zaved., Physics, Tomsk, v.35, 1992, N 3, p 105-110.

67. Dmitriev A.N. & Dyatlov V.L. – A Model of Non-Homogeneous Physical Vacuum and Natural Self-Luminous Formations – IICA Transactions, Novosibirsk, 1996, v.3, p. 65-76.

68. Environment Monitoring and Problems of Solar-Terrestrial Physics. Theses of International Symposium – June 18-21/1996 – Tomsk, Tomsk Univ., Sib. Phys. – Tech. Inst., 1996.

69. Natek K. – The Necessity of Future Politicians Learning Global Relations Between Natural Processes and Antropogeneous Activity – Global Changes and Geogr., IGU Conf. Moscow. Aug. 14-18-1995 – Abstr. – Moscow, 1995, 251.

70. Kondratyev K.Ya. – Global Change and Demography Dynamics – Rus. Acad. Sc. Vestnik, 1996, v. 66, N 4, p. 364-375.

71. Dmitriev A.N. – Tecnogeneous Challenge to the Planet Earth – Vestnik Vys’shei Shkoly, 1989, N 7, p. 38-44.

72. Kosygin Yu.A. – The Highway of Synthesis – Pacific Geology, 1995, v. 14, N 6, p. 8-15.

*******************

ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΠΗΓΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ:

Earth’s magnetic poles could start to flip. What happens then? | Research and Innovation

Van Allen Radiation Belts: Facts & Findings | Space

Polar Cusps – an overview | ScienceDirect

Our Solar System Is Surrounded By An 89,000°F Wall of Plasma | Intelligentliving

At the edge of the abyss | ESA / Hubble

Evidence suggests subatomic particles could defy the standard model: Large Hadron Collider team finds hints of leptons acting out against time-tested predictions, ScienceDaily

Magnetosheath lion roars (Journal Article) | OSTI.GOV

The polar cusp | ScienceDirect

Tracking Changes in Earth’s Magnetic Poles | News | National Centers for Environmental Information (NCEI)

We Exist Within a Colossal Sphere -The Void that Harbors the Milky Way

Solar apex | Wikipedia

Hλιακές κοσμικές ακτίνες, εκλάμψεις, στεματικές εκπομπές μάζας | NMDB


Τα «πάνω-κάτω» στο μαγνητικό πεδίο του Ήλιου | Ναυτεμπορική


 

1. Aλεξέι Ντμίτριεφ: Ο Αλεξέι Ντμίτριεφ είναι καθηγητής γεωλογίας και ορυκτολογίας, και επικεφαλής επιστημονικό μέλος, στο Ηνωμένο Ινστιτούτο Γεωλογίας, Γεωφυσικής και Ορυκτολογίας, της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, Τμήμα Σιβηρίας. Ο δρ Ντμίτριεφ είναι επίσης εμπειρογνώμων σε θέματα παγκόσμιας οικολογίας.
2. Kρουστικό κύμα (Bow Shock): Kύμα που δημιουργείται από τη σύγκρουση των σωματιδίων των πλησιέστερων αστέρων και των κοσμικών ακτίνων της μεσοαστρικής περιοχής, καθώς η ηλιόσφαιρα ταξιδεύει.
3. Ζώνες ακτινοβολίας Βαν Άλεν: Oι ζώνες ακτινοβολίας Βαν Άλεν, που ονομάστηκαν έτσι προς τιμή του Αμερικανού φυσικού Τζέιμς Βαν Άλεν, είναι σπειροειδείς ζώνες της μαγνητόσφαιρας της Γης που περιβάλλουν τον μαγνητικό ισημερινό και περιέχουν υψηλή πυκνότητα ενεργειακών σωματιδίων από τον ηλιακό άνεμο. Η συνάντηση αυτών των σωματιδίων με τα μόρια της ανώτερης ατμόσφαιρας της Γης προκαλεί το πολικό σέλας. Οι ζώνες Βαν Άλεν είναι δύο: η πρώτη εκτείνεται σε υψόμετρο 700 έως 10.000 χλμ. και η δεύτερη σε 13.000 έως 65.000 χλμ. Παροδικά μπορεί να σχηματιστούν και περισσότερες.
4. Ελάχιστο Maunder ή Μικρή Εποχή των Παγετώνων: Έτσι ονομάζεται η περίοδος μεταξύ των ετών 1645-1715 που θεωρείται ότι συμπίπτει με την σχεδόν παντελή έλλειψη ηλιακών κηλίδων, η οποία συνδέθηκε με το δριμύ ψύχος που επικρατούσε τότε σε όλο το βόρειο ημισφαίριο του πλανήτη μας. Αντί για 40-50 χιλιάδες κηλίδες, παρατηρήθηκαν μόνο 50, αλλά και μείωση της ταχύτητας περιστροφής του Ήλιου.
5. Ηλιοευαίσθητες ζώνες: Δεδομένου ότι διαφορετικές ζώνες της Γης έχουν διαφορετικές λειτουργίες στον οργανισμό της, η απόκρισή τους στην ηλιακή δραστηριότητα είναι εξίσου διαφορετική. Για παράδειγμα, οι πολικές περιοχές αντιδρούν πρώτες στις ηλιακές διαταραχές με τη μορφή μαγνητικών καταιγίδων, σέλαος και με την υπερθέρμανση των ωκεανών στα βόρεια γεωγραφικά πλάτη 750.

   Γνωρίζουμε, επίσης, και άλλα μέρη που παρουσιάζουν έντονες αντιδράσεις σε διαφορετικά είδη ηλιακής δραστηριότητας, που τα ονομάζουμε «ηλιοευαίσθητες ζώνες». Τέτοιες αντιδράσεις περιλαμβάνουν τοπικές ηλεκτρομαγνητικές διαταραχές, σέλαα χαμηλού γεωγραφικού πλάτους και συγκεκριμένες αλλαγές στο μοτίβο των διακυμάνσεων του μαγνητικού πεδίου σε βραχυπρόθεσμη κλίμακα.

   Υπάρχουν επίσης μακροχρόνιες αντιδράσεις στη βιόσφαιρα. Έχει μελετηθεί η κατανομή και η συχνότητα διαφορετικών τύπων ασθενειών σε διάφορες περιοχές, και διαπιστωθεί ότι η ένταση της συχνότητάς τους σε σχέση με την ηλιακή δραστηριότητα είναι μέγιστη στις ηλιοευαίσθητες ζώνες (ειδικά οι καρδιαγγειακές παθήσεις).