Απ’ όλα τα μέρη του Σαρωνικού η νήσος Δοκός (η μόνη με αρσενικό όνομα), που στην αρχαιότητα ονομαζόταν Απεροπία, λόγω της άπειρης θέας που προσφέρει από τα πιο ψηλά της σημεία ―και η οποία χάρισε το όνομά της στο παρόν ιστολόγιο― είναι η περισσότερο άγνωστη στο ελληνικό ευρύ κοινό. Από μια άποψη καλύτερα, γιατί είναι ήδη (δυστυχώς) γνωστή από τους ξένους ιστιοπλόους και τις εταιρείες ενοικιάσεως σκαφών.

Το παγκοσμίως γνωστό αυτό νησί, ιδιαίτερα μετά τις περιβόητες ταινίες ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ, (1956) στην οποία πρωταγωνίστησε η Σοφία Λόρεν, και ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ, όπου πρωταγωνιστούσαν η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν, για αιώνες δεν διαδραμάτισε κανέναν ιδιαίτερο ρόλο, και υπήρξε άσημη αποικία Δρυόπων – Δολόπων βοσκών από την Πίνδο, που μετατράπηκαν αργότερα σε αγρότες και ψαράδες.

Το σημερινό όνομα των Σπετσών, το έδωσαν οι Ενετοί που τις κατέλαβαν τον 13^ο αι.  και το βάφτισαν Ίζολα ντι Σπέτσια, που σημαίνει Αρωματοφόρος Νήσος, γιατί έλεγαν πως ευωδίαζε, ενώ κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν και εκείνη Πιτυούσσα, όπως και το Αγκίστρι, που ονομαζόταν Πιτυόνησος. Και οι Σπέτσες κατοικούνταν από τα πανάρχαια χρόνια, όπως όμως και η Ύδρα, δεν είχαν παίξει κάποιο σημαίνοντα ρόλο πριν από την Επανάσταση του 1821. Το νησί δέχτηκε κύματα Αρβανιτών χριστιανών προσφύγων, μετά την καταδίωξή τους από τους Τούρκους, οι οποίοι αφομοιώθηκαν από τον ντόπιο πληθυσμό και ανέπτυξαν αργότερα σημαντική ναυτική δύναμη, λόγω του διαμετακομιστικού εμπορίου που διεξήγαγαν επωφελούμενοι από τους Ρωσοτουρκικούς και Αγγλογαλλικούς πολέμους.

Το νησάκι Αγκίστρι, η αρχαία Πιτυόνησος (=νησί των πεύκων) και μετέπειτα Κεκρυφάλεια που σημαίνει «κρυμμένη-στολισμένη κεφαλή» ή «κάλυμμα κεφαλιού», διαθέτει και αυτό, όπως και η Σαλαμίνα ένα τεράστιο πευκοδάσος. Εκτός από την τουριστική εξέλιξη που συνέβη στο νησί τα τελευταία επάρατα 30 χρόνια, με την ανέγερση κι άλλων «μεζονετών» οι οποίες πάνε πακέτο με αποθήκη και πάρκινγκ (!), ευτυχώς που ακόμα θυμίζει τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων.

Οι περισσότεροι από εσάς, γνωρίζετε την Αίγινα των φυστικιών, της Σουβάλας, της Πέρδικας, και του ονομαστού ναού της Αφαίας. Το γραφικό λιμάνι της Αίγινας, αποτελεί και αυτό, εδώ και πολλά χρόνια πόλο έλξης σκαφών. Εκείνο που δεν είναι ευρέως γνωστό, είναι πως τα αρχαία λιμάνια της Αίγινας ήταν μια θανατηφόρα παγίδα για τους εχθρικούς στόλους που ήθελαν να κυριεύσουν το νησί.