Απ’ όλα τα μέρη του Σαρωνικού η νήσος Δοκός (η μόνη με αρσενικό όνομα), που στην αρχαιότητα ονομαζόταν Απεροπία, λόγω της άπειρης θέας που προσφέρει από τα πιο ψηλά της σημεία ―και η οποία χάρισε το όνομά της στο παρόν ιστολόγιο― είναι η περισσότερο άγνωστη στο ελληνικό ευρύ κοινό. Από μια άποψη καλύτερα, γιατί είναι ήδη (δυστυχώς) γνωστή από τους ξένους ιστιοπλόους και τις εταιρείες ενοικιάσεως σκαφών.

Το παγκοσμίως γνωστό αυτό νησί, ιδιαίτερα μετά τις περιβόητες ταινίες ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ, (1956) στην οποία πρωταγωνίστησε η Σοφία Λόρεν, και ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ, όπου πρωταγωνιστούσαν η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν, για αιώνες δεν διαδραμάτισε κανέναν ιδιαίτερο ρόλο, και υπήρξε άσημη αποικία Δρυόπων – Δολόπων βοσκών από την Πίνδο, που μετατράπηκαν αργότερα σε αγρότες και ψαράδες.

Το σημερινό όνομα των Σπετσών, το έδωσαν οι Ενετοί που τις κατέλαβαν τον 13^ο αι.  και το βάφτισαν Ίζολα ντι Σπέτσια, που σημαίνει Αρωματοφόρος Νήσος, γιατί έλεγαν πως ευωδίαζε, ενώ κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν και εκείνη Πιτυούσσα, όπως και το Αγκίστρι, που ονομαζόταν Πιτυόνησος. Και οι Σπέτσες κατοικούνταν από τα πανάρχαια χρόνια, όπως όμως και η Ύδρα, δεν είχαν παίξει κάποιο σημαίνοντα ρόλο πριν από την Επανάσταση του 1821. Το νησί δέχτηκε κύματα Αρβανιτών χριστιανών προσφύγων, μετά την καταδίωξή τους από τους Τούρκους, οι οποίοι αφομοιώθηκαν από τον ντόπιο πληθυσμό και ανέπτυξαν αργότερα σημαντική ναυτική δύναμη, λόγω του διαμετακομιστικού εμπορίου που διεξήγαγαν επωφελούμενοι από τους Ρωσοτουρκικούς και Αγγλογαλλικούς πολέμους.

Το νησάκι Αγκίστρι, η αρχαία Πιτυόνησος (=νησί των πεύκων) και μετέπειτα Κεκρυφάλεια που σημαίνει «κρυμμένη-στολισμένη κεφαλή» ή «κάλυμμα κεφαλιού», διαθέτει και αυτό, όπως και η Σαλαμίνα ένα τεράστιο πευκοδάσος. Εκτός από την τουριστική εξέλιξη που συνέβη στο νησί τα τελευταία επάρατα 30 χρόνια, με την ανέγερση κι άλλων «μεζονετών» οι οποίες πάνε πακέτο με αποθήκη και πάρκινγκ (!), ευτυχώς που ακόμα θυμίζει τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων.

Οι περισσότεροι από εσάς, γνωρίζετε την Αίγινα των φυστικιών, της Σουβάλας, της Πέρδικας, και του ονομαστού ναού της Αφαίας. Το γραφικό λιμάνι της Αίγινας, αποτελεί και αυτό, εδώ και πολλά χρόνια πόλο έλξης σκαφών. Εκείνο που δεν είναι ευρέως γνωστό, είναι πως τα αρχαία λιμάνια της Αίγινας ήταν μια θανατηφόρα παγίδα για τους εχθρικούς στόλους που ήθελαν να κυριεύσουν το νησί.

Τα πανέμορφα Μέθανα, είναι ένα παρεξηγημένο και άγνωστο στην πλειοψηφία των Ελλήνων, μέρος. Καθώς πλησιάζουμε, βλέπουμε από μακριά τους επιβλητικούς ηφαιστειακούς κώνους της χερσονήσου, ουσιαστικά ενός νησιού, που συνδέεται με την Τροιζηνία μέσω μιας στενής λωρίδας ξηράς. Το ηφαίστειο ανήκει στο ηφαιστειακό τόξο του Νοτίου Αιγαίου, (Σουσάκι, Αίγινα, Μέθανα, Πόρος, Φαλκονέρα, Μήλος, Κίμωλος, Πολύαιγος, Δεσποτικό, Στρογγυλό, Σαντορίνη, Κως, Νίσυρος, Γυαλί και Πάτμος) σχετιζόμενο με τα σημαντικότερα γεωθερμικά πεδία της χώρας μας και θεωρείται δυνητικά ενεργό. Μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί στα Μέθανα 30 ηφαιστειακοί κρατήρες!

Το νησάκι Πάτροκλος (Γαϊδουρονήσι) βρίσκεται απέναντι από την παραλία Λεγραινών, πριν από το Σούνιο. Τι το ιδιαίτερο μπορεί να κρύβει το νοτιοδυτικό άκρο του όμορφου –και στους περισσότερους άγνωστου– αυτού νησιού; Πέραν των ιχθυοτροφείων που διαθέτει, στα νερά του διαδραματίστηκε το μεγαλύτερο ναυάγιο της σύγχρονης ιστορίας! Πρόκειται για το ναυάγιο του επιταγμένου από τους Γερμανούς νορβηγικού ατμόπλοιου «Όρια», στο οποίο χάθηκαν 4.180 Ιταλοί στρατιώτες και αξιωματικοί.

Κρατώντας τα πρωτεία του ρεκόρ γυρίσματος των περισσοτέρων ελληνικών ταινιών, ο Πόρος μάγεψε κατά καιρούς ξένους και Έλληνες διανοητές, πολιτικούς και καλλιτέχνες. Αγαπημένος τόπος διακοπών των Χένρι Μίλλερ, Ζακ Λακαριέρ, Λόρενς Ντάρελ, Πίτερ Γκρέι, Γιώργου Σεφέρη (ο οποίος παραθέριζε στη «Βίλα Γαλήνη», όπου έγραψε και το ποίημά του Κίχλη), Κωστή Παλαμά, Γιάννη Ρίτσου και του ερευνητή παραψυχικών φαινομένων Άγγελου Τανάγρα, ο Πόρος αποτελεί ένα από τα πιο ασφαλή αγκυροβόλια της Μεσογείου, προσελκύοντας έτσι χιλιάδες σκάφη από όλο τον κόσμο.

Τόπος διακοπών των χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων των δυτικών προαστείων επί δεκαετίες, χτίστηκε χωρίς κανένα ρυμοτομικό σχέδιο και οικοδομικές άδειες. Το αποτέλεσμα είναι μια δομική αταξία, όπου βλέπεις χτισμένο οτιδήποτε και οπουδήποτε. Την οικοδομική δυσμορφία, επιβαρύνουν τα πανταχού παρόντα από δεκαετίες σκουπίδια στις παρυφές των δρόμων, στους κάδους που ξεχειλίζουν, στις περισσότερες παραλίες, καθώς και τα σκοτωμένα δύσμοιρα αδέσποτα ζώα από τις υπερβολικές ταχύτητες στους συμφορημένους δρόμους της. Αναρωτιώμαστε αν θα έρθει ποτέ καιρός, που το νησί αυτό θα μεταμορφωθεί, και θα βρει τη θέση που του αξίζει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.