© Aπεροπία. Τα άρθρα του ιστολογίου aperopia.fr γράφονται κατόπιν κοπιαστικής έρευνας και μετάφρασης. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς άδεια του aperopia.fr. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση 2-3 πρώτων παραγράφων με προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο aperopia.fr

---

Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα

---

Εχετε ποτέ αναρωτηθεί αν η μαγνητική δραστηριότητα του Ήλιου και οι γαλαξιακές κοσμικές ακτινοβολίες επηρεάζουν το κλίμα της Γης αλλά και την σεισμική και την ηφαιστειακή δραστηριότητα; Αν όχι, ιδού μερικές βασικές αρχές που καλό είναι να γνωρίζετε:
 
Κατ’ αρχήν, η έντονη μαγνητική δραστηριότητα του Ήλιου μας παρεμποδίζει τα ρεύματα μεταφοράς θερμότητας από το εσωτερικό του, δημιουργώντας περιοχές με πολύ μειωμένη επιφανειακή θερμοκρασία. Αυτές αποκαλούνται ηλιακές κηλίδες και είναι εξαιρετικά μαγνητικά και στην εμφάνιση σκοτεινά σημεία που φαίνονται σαν «τρύπες» στη φωτόσφαιρα του ήλιου. Οι στεμματικές εκτινάξεις μάζας (Coronal Mass Ejections- CME) και οι ηλιακές εκλάμψεις (solar flares) εκρήγνυνται λόγω της συσσώρευσης μαγνητικής ενέργειας πέριξ των κηλίδων.
                  

  Hλιακές κηλίδες.

Στεμματική εκτίναξη μάζας.

Οι ηλιακοί κύκλοι

Η δραστηριότητα του Ήλιου μας χαρακτηρίζεται από διάφορες περιοδικότητες ή «κύκλους», όπως οι παρακάτω:
 
1. Κύκλοι Schwabe (Σβάμπε), διάρκειας 11 ετών (που όμως δεν διαρκούν πάντα έντεκα χρόνια, αλλά έχουν αυξομειώσεις από 8-14 χρόνια), οι οποίοι καθορίζονται από το πλήθος των ηλιακών κηλίδων. Στο τέλος κάθε Κύκλου Schwabe το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου αντιστρέφεται, ο βόρειος πόλος γίνεται νότιος και το αντίστροφο. Ο κάθε κύκλος Schwabe διακρίνεται από έναν αριθμό που πριν από 275 χρόνια ορίστηκε συμβατικά ως το 1. Αυτή τη στιγμή εξελίσσεται ο κύκλος 25 που θεωρείται ότι άρχισε τον Δεκέμβριο του 2019 και για τον οποίο η ίδια η NASA τον Ιούνιο του ίδιου έτους προέβλεψε ότι θα είναι πολύ ασθενής. 

Γράφημα που αποτυπώνει πρόβλεψη της NASA για έναν πολύ ασθενή 25ο κύκλο (κάτω δεξιά με κόκκινο χρώμα). Γραφιστική προσαρμογή-μετάφραση: aperopia.fr.

 
Ένα Ηλιακό Μέγιστο (Solar Maximum) είναι η περίοδος της πιο έντονης δραστηριότητας του κύκλου Schwabe που χαρακτηρίζεται από έντονο ηλιακό μαγνητικό πεδίο και υψηλό αριθμό ηλιακών κηλίδων. Το μέγιστο του 25ου κύκλου προβλέπεται τον Ιούλιο του 2025. 



Ένα Ηλιακό Ελάχιστο (Solar Minimum) είναι η περίοδος της πιο ασθενούς δραστηριότητας του κύκλου Schwabe.

Aριστερά: Ηλιακό Ελάχιστο χωρίς κηλίδες. Δεξιά: Ηλιακό Μέγιστο με κηλίδες.
 

Υπάρχουν όμως και τα Μεγάλα Ηλιακά Μέγιστα (Grand Solar Maxima) και τα Μεγάλα Ηλιακά Ελάχιστα (Grand Solar Minima). Ένα Μεγάλο Ηλιακό Μέγιστο είναι μια περίοδος πολλών διαδοχικών πολύ έντονων κύκλων Schwabe, που συνήθως συμπίπτουν με φάσεις κλιματικής διαταραχής και –μακροπρόθεσμα– ζέστης ενώ ένα Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο μια περίοδος πολλών διαδοχικών πολύ ασθενών κύκλων Schwabe, που συνήθως συμπίπτουν με φάσεις κλιματικής διαταραχής και –μακροπρόθεσμα– κρύου. Η κάθε μία απ’ αυτές τις περιόδους μπορεί να διαρκέσει δεκαετίες.
 
Ένα παράδειγμα, είναι το Ελάχιστο Maunder (Μώντερ, 1645 – 1715) που συνέπεσε με την ψυχρότερη φάση της Μικρής Εποχής των Παγετώνων (1303 – 1860). Η Μικρή Εποχή των Παγετώνων ήταν η ψυχρότερη περίοδος των τελευταίων τουλάχιστον 8.000 ετών, και πιθανώς ολόκληρου του Ολόκαινου (δηλαδή της παρούσας γεωλογικής περιόδου που ξεκίνησε πριν από 12.000 χρόνια).
 
Το Ελάχιστο Maunder επηρέασε δραματικά κυρίως το βόρειο ημισφαίρειο. Ευρώπη, Βόρειος Αμερική, Λατινική Αμερική και Ασία, επλήγησαν περισσότερο από μεγάλες πλημμύρες, δριμύ ψύχος, αποτυχία καλλιεργειών των περισσοτέρων φυτών και δέντρων, λιμούς και μείωση πληθυσμού λόγω της πείνας και των κακουχιών.
 
Στη βόρεια Ευρώπη, οι ακτές, τα ποτάμια και οι λίμνες πάγωσαν, οι υδρόμυλοι έπαψαν να λειτουργούν και ξέσπασαν πολλές επαναστάσεις. Χαρακτηριστικές είναι οι ιστορικές καταγραφές αλλά και οι πίνακες εκείνης της εποχής που απεικόνιζαν μια παγωμένη βόρεια Ευρώπη.

Πίνακας του Peter Bruegel του Νεώτερου, (1564-1638), «Χειμωνιάτικο τοπίο με παγίδα πουλιών», γύρω στο 1601.

 

Πίνακας του Abraham Hondius, «Παγωμένος Τάμεσις», 1677

Πίνακας του Francisco Jose de Goya y Lucientes, «Χειμώνας», γύρω στο 1786-1787.

Λονδρέζικη αφίσα του 1708 που προτείνει δράσεις αναψυχής στον παγωμένο Τάμεση. Ο Mεγάλος Παγετός (Τhe Great Frost, όπως έμεινε γνωστός στην Αγγλία) ή Le Grand Hiver (στη Γαλλία) ήταν ένας εξαιρετικά κρύος χειμώνας στην Ευρώπη στα τέλη του 1708 και στις αρχές του 1709, ο πιο κρύος ευρωπαϊκός χειμώνας τα 500 χρόνια που προηγήθηκαν. Το πιο έντονο κρύο εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του Ελάχιστου Maunder. Η Γαλλία επλήγη επίσης ιδιαίτερα από το ψύχος, με τον επακόλουθο λιμό να εκτιμάται ότι προκάλεσε 600.000 θανάτους μέχρι τα τέλη του 1710.
 

Τα Μεγάλα Ηλιακά Ελάχιστα επαναλαμβάνονται σε συστάδες περίπου κάθε 200-400 χρόνια. Κατά τη διάρκεια του Ολόκαινου έχουν εντοπιστεί τουλάχιστον 27 Μεγάλα Ελάχιστα. Το τελευταίο θεωρείται ότι θα ξεκινήσει το 2030 και θα διαρκέσει μέχρι το 2055, ενώ σύμφωνα με ορισμένους επιστήμονες, μέχρι το 2160.
 
Αυτή είναι και η απάντηση σε όσους αναρωτιώνται εδώ και χρόνια γιατί οι «φωστήρες» του ΟΗΕ έθεσαν ως ορόσημο για την Ατζέντα τους το 2030 και όχι οποιαδήποτε άλλη χρονολογία

Τα 5 Μεγάλα Ηλιακά Ελάχιστα της περασμένης χιλιετίας ήταν τα εξής:
1.     Ελάχιστο Oort (1040-1080)
2.     Ελάχιστο Wolf (1280-1350)
3.     Ελάχιστο Spörer (1460-1550)
4.     Ελάχιστο Maunder (1645-1715)
5.     Ελάχιστο Dalton (1790-1830).

 Από έρευνα του καθηγητή παλαιογεωφυσικής και γεωδυναμικής Nils-Axel Mörner του πανεπ. της Στοκχόλμης, που προβλέπει ότι το Νέο Μεγάλο Ελάχιστο θα διαρκέσει τουλάχιστον μέχρι το 2100. Σύγκριση μηνιαίων αριθμών ηλιακών κηλίδων από το 1987 έως το 2013 (με μπλε χρώμα) με το μοντέλο πρόβλεψης (με κόκκινο). Το μοντέλο αυτό προβλέπει ότι το προσεχές Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο θα ξεκινήσει το 2030 και θα διαρκέσει τουλάχιστον μέχρι το 2100. Γραφιστική προσαρμογή-μετάφραση: aperopia.fr.

Οι υπόλοιποι ηλιακοί κύκλοι είναι οι εξής:

2. Κύκλοι Hale, διάρκειας 22 ετών όπου οι μαγνητικοί πόλοι επανέρχονται στη θέση που είχαν πριν από την αντιστροφή τους.
3. Κύκλοι Gleissberg, διάρκειας 88 ετών (που όμως έχουν αυξομειώσεις 70-100 ετών).
4. Kύκλοι Suess. / DeVries, 200 ετών.
5. Κύκλοι Hallstat, 2.400 ετών.



Στο παρόν άρθρο, θα ασχοληθούμε κυρίως με τους κύκλους Schwabe.

Το Μεγάλο Ηλιακό Μέγιστο

Ας δούμε τώρα πιο αναλυτικά τι συμβαίνει κατά τα Μεγάλα Ηλιακά Μέγιστα. Κατά τη διάρκεια ενός Ηλιακού Μέγιστου −όταν ο αριθμός των ηλιακών κηλίδων είναι υψηλός− το ισχυρότερο ηλιακό μαγνητικό πεδίο και ο ηλιακός άνεμος αποκλείουν την εισβολή πολλών κοσμικών ακτίνων στο ηλιακό σύστημα, εμποδίζοντάς τις να εισέλθουν στη γήινη μαγνητόσφαιρα, ατμόσφαιρα και λιθόσφαιρα.
 
Άλλο ένα στοιχείο που πρέπει να γνωρίζουμε για να κατανοήσουμε τα όσα θα παρατεθούν παρακάτω, είναι ότι ο ήλιος μέσω του ηλιακού ανέμου (ροή φορτισμένων σωματιδίων) εκπέμπει ένα μαγνητικό πεδίο που φτάνει μέχρι τους εξωτερικούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Αυτή η περιοχή της επιρροής του ονομάζεται ηλιόσφαιρα.
 

 
Στο Ηλιακό Μέγιστο, έχουμε ισχυρό ηλιακό άνεμο και υψηλή ένταση μαγνητικού πεδίου. Οι σκοτεινές ηλιακές κηλίδες υποδηλώνουν αυξημένη απελευθέρωση ηλιακών εκλάμψεων και στεμματικών εκτινάξεων μάζας. Μεγάλο μέρος της ροής των γαλαξιακών κοσμικών ακτίνων εμποδίζεται να εισέλθει στην ηλιόσφαιρα του ηλιακού συστήματος. Επίσης, περισσότερη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, όπως οι ακτίνες γάμμα και οι ακτίνες Χ από το διάστημα, εμποδίζεται να εισέλθει στο εσωτερικό ηλιακό σύστημα. Πηγή εικόνας: Sacha Dobler/ AbruptEarthChanges.com
 

Όταν οι κοσμικές ακτίνες εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης, διασπώνται σε έναν καταρράκτη υποατομικών σωματιδίων, τα οποία λειτουργούν ως πυρήνες συμπύκνωσης νεφών μέσω ιονισμού και έτσι υποκινούν το σχηματισμό νεφών χαμηλού ύψους (σπορά νεφών).

H διάσπαση των κοσμικών ακτίνων σε καταρράκτες υποατομικών σωματιδίων επιταχύνει τη σπορά νεφών.
 

Οι κοσμικές ακτίνες προέρχονται από εκρήξεις μακρινών υπερκαινοφανών αστέρων (supernova) και άλλα βίαια γεγονότα του γαλαξία μας. Στο πλαίσιο των ηλιακών κύκλων, οι κοσμικές ακτίνες ονομάζονται γαλαξιακές κοσμικές ακτίνες και είναι σωματίδια υψηλής ενέργειας προερχόμενα πέραν του ηλιακού μας συστήματος, ωστόσο πρόσφατες μελέτες έχουν καταδείξει ότι πολλά από αυτά προέρχονται και πέραν του γαλαξία μας, και έτσι, στην πραγματικότητα, πρόκειται για διαγαλαξιακές κοσμικές ακτίνες.
 
Αλλά και ο ίδιος ο Ήλιος μας εκπέμπει κοσμικές ακτίνες, μόνο που έχουν μικρότερη ενεργειακή πυκνότητα και, κατά συνέπειαν, μικρότερη επίδραση στη Γη. Έτσι, όταν ένας πιο ήσυχος Ήλιος κατά τη διάρκεια ενός Ηλιακού Ελάχιστου εκπέμπει λιγότερες κοσμικές ακτίνες, αυτό δεν εξισορροπεί την επίδραση της σποράς νεφών, εξαιτίας της εισροής των αυξημένων γαλαξιακών κοσμικών ακτίνων.
 
Κατά το Ηλιακό Μέγιστο το ισχυρό ηλιακό μαγνητικό πεδίο όχι μόνο αποκρούει περισσότερες κοσμικές ακτίνες, αλλά και περισσότερη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία από το διάστημα, όπως οι επιβλαβείς ακτίνες γάμμα, UV-C και Χ.
 
Κατά τη διάρκεια μιας διαδοχής αρκετών ισχυρών 11ετών κύκλων –δηλαδή σε ένα Μεγάλο Ηλιακό Μέγιστο– βιώνουμε ένα πιο ήπιο και σταθερό κλίμα, λιγότερη μεταβλητότητα στις βροχοπτώσεις / ανέμους και μια τάση γενικής υπερθέρμανσης, όπως κατά τη Ρωμαϊκή Θερμή Περίοδο (250 π.Χ. – 400 μ.Χ.), τη Βέλτιστη Μεσαιωνική Κλιματική Περίοδο (Medieval Climate Optimum (900-1300 μ.Χ.) και το πρόσφατο Σύγχρονο Μεγάλο Ηλιακό Μέγιστο (Modern Maximum) μεταξύ της δεκαετίας του 1950 και περίπου του 2000, όταν το επίπεδο της ηλιακής δραστηριότητας ήταν υψηλό, ξεπερνώντας τον αριθμό αιχμής των ηλιακών κηλίδων 100. (Σημειώστε όμως ότι κάθε αιχμή της ηλιακής δραστηριότητας ανάμεσα σε δύο Μεγάλα Ελάχιστα δεν ταξινομείται ως Μεγάλο Μέγιστο).
 
Κατά τη διάρκεια αυτών των πολύ ενεργών περιόδων, υπάρχει βέβαια κάποια αύξηση της ηλιακής απόδοσης όσον αφορά τη θερμότητα και το φως, αλλά ωστόσο περιορισμένη. Eκείνη που παίζει ρόλο είναι η Συνολική Ηλιακή Ακτινοβολία / Total Solar Irradiance – TSI) που είναι το μέτρο της ηλιακής ενέργειας ανά μονάδα επιφανείας που προσπίπτει στην ανώτερη ατμόσφαιρα της Γης σε όλα τα μήκη κύματος και μετριέται κάθετα στο εισερχόμενο ηλιακό φως.
 
Στο μέγιστο ενός 11ετή κύκλου, η TSI κυμαίνεται μόλις στο + 0,1 %.
 
Για να καταλάβουμε, η TSI στο κατώτερο σημείο του Ελάχιστου Maunder ήταν 1.363,5 Watt/m³ και στο απόγειο της τελευταίας θερμής περιόδου μας, το 2000, ήταν 1.366,5 Watt /m³, δηλαδή αυξημένη κατά μόλις 0,3% από το ψυχρότερο κλίμα των τελευταίων 8.000 ετών.
 
Γι’ αυτό δεν είναι τόσο απλό να πούμε ότι: «ένας πιο ενεργός ήλιος εκπέμπει περισσότερη θερμότητα και έτσι θερμαίνει τον πλανήτη με περισσότερη TSI από ό,τι ένας ανενεργός ήλιος». Αυτή η απλοποίηση συχνά προβάλλεται δεόντως από τους υποστηρικτές της θεωρίας της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής, που υποστηρίζουν ότι η μεταβλητότητα της ηλιακής δραστηριότητας επηρεάζει ελάχιστα το κλίμα.
 
Αυτό που είναι κρίσιμο δεν είναι η ενέργεια που φεύγει από τον Ήλιο, αλλά πόση από αυτήν εμποδίζεται από τα σύννεφα, πόση φτάνει στην επιφάνεια της Γης και πόση αντανακλάται πίσω στο διάστημα, από τον πάγο και το χιόνι. Η TSI είναι μεν ένας καλός δείκτης για το κλίμα, αλλά είναι μέρος του αποτελέσματος και όχι η κύρια αιτία.
 
Μία απόδειξη ότι η ηλιακή δραστηριότητα είναι αυτή που επηρεάζει πολύ περισσότερο το κλίμα παρά η αυξημένη ακτινοβολία, είναι ο σχηματισμός των νεφών. Είναι γνωστό ότι ο κορεσμός του αέρα (100% σχετική υγρασία) δεν είναι πάντα αρκετός για να σχηματιστούν σύννεφα ή σταγονίδια. Τα μόρια υδρατμών χρειάζονται ένα σημείο για να συμπυκνωθούν. Αυτό το σημείο ονομάζεται «πυρήνας συμπύκνωσης» και η διαδικασία αναφέρεται ως ετερογενής πυρήνωση. Οι πυρήνες συμπύκνωσης νεφών έχουν μέγεθος περίπου ένα μικρόν (μm, δηλαδή ένα εκατομμυριοστό του μέτρου).
 
Μέχρι τώρα εικαζόταν εσφαλμένα ότι τα μικρά πρόσθετα πυρηνωμένα αερολύματα ποτέ δεν θα αναπτύσσονταν και ποτέ δεν θα γίνονταν πυρήνες συμπύκνωσης νεφών. Αυτό συνέβαινε επειδή δεν ήταν γνωστός ο μηχανισμός για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Ωστόσο, αυτό καταρρίφθηκε από μία πρωτοποριακή μελέτη του Δεκεμβρίου του 2017, του Δανού καθηγητή φυσικής Henrik Svensmark του Τμήματος Ηλιακής Φυσικής του Εθνικού Διαστημικού Ινστιτούτου της Δανίας.
 
Η μελέτη ανακάλυψε ότι «η επίδραση της ηλιακής δραστηριότητας στο κλίμα τελικά είναι 5-7 φορές μεγαλύτερη από την ηλιακή ακτινοβολία και συμφωνεί με τις εμπειρικές παραλλαγές στις κοσμικές ακτίνες και τα σύννεφα. Αυτό μπορεί επομένως να εξηγήσει γιατί το κλίμα τα τελευταία 10.000 χρόνια συσχετίζεται με την ηλιακή δραστηριότητα».
 
Αυτό που είναι λοιπόν σημαντικό, είναι η σύνδεση της ηλιακής δραστηριότητας με τη σπορά νεφών και, μακροπρόθεσμα, με τη χιονοκάλυψη.

Το Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο

Όπως ελέχθη, κατά τη διάρκεια ενός Μεγάλου Ηλιακού Ελάχιστου, εισέρχονται περισσότερες κοσμικές ακτίνες στην ατμόσφαιρα της Γης. Σωματίδια υψηλής ταχύτητας (κυρίως πρωτόνια) συγκρούονται με τα άτομα της ατμόσφαιρας και διασπώνται σε έναν «καταρράκτη» υποατομικών σωματιδίων που δρουν ως πυρήνες ιονισμένων νεφών και διαδίδουν το σχηματισμό νεφών χαμηλού ύψους. Μερικά σωματίδια μπορεί να φτάσουν στην επιφάνεια της Γης, ακόμα και να τη διαπεράσουν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όσο μεγαλύτερη είναι η ποσότητα των κοσμικών ακτίνων, τόσο επιταχύνεται ο σχηματισμός καταιγίδων, οι ακανόνιστες βροχοπτώσεις, οι χιονοθύελλες, το χαλάζι, οι τοπικές πλημμύρες και μακροπρόθεσμα, η παγκόσμια ψύξη.
 

 
Ηλιακό Ελάχιστο: Με ένα εξασθενημένο ηλιακό μαγνητικό πεδίο περισσότερες γαλαξιακές κοσμικές ακτίνες φτάνουν στην ατμόσφαιρα, την επιφάνεια και τον πυρήνα της Γης. Γράφημα: Sacha Dobler /AbruptEarthChanges.com
 

Άλλες συνέπειες του Ηλιακού Ελάχιστου είναι οι σεισμοί, οι ηφαιστειακές εκρήξεις, οι κεραυνοί, άλλα ηλεκτρικά συμβάντα και ο αυξημένος κίνδυνος για μεγάλου μεγέθους στεμματική εκτίναξη μάζας που μπορεί να διαταράξει τα ηλεκτρικά δίκτυα και να βλάψει τους δορυφόρους.
 
Επίσης, στα Μεγάλα Ηλιακά Ελάχιστα, οι ψυχρότερες φάσεις, είναι ιστορικά επιρρεπείς στην ξηρασία και, λόγω των διαταραχών των αεροχειμάρρων (jet streams), αυξάνονται επίσης τα μεμονωμένα κύματα καύσωνα και οι μεγα-πυρκαγιές (wild fires).
 
Δυστυχώς στο σημείο αυτό θα απογοητευτούν οι οπαδοί των εμπρησμών μέσω ενεργειακών όπλων δεσμών λέιζερ (των οποίων βεβαίως ουδόλως αμφισβητώ την ύπαρξη) και ηλεκτρομαγνητικών παλμών μέσω εγκαταστάσεων τύπου HAARP. Ωστόσο, θα τους απογοητεύσω διότι αρκεί να σκεφτούν ότι όλα αυτά:
 
1ον) Έχει αποδειχτεί επιστημονικά ότι έχουν συμβεί στο απώτατο παρελθόν, προ εκατομμυρίων, εκατοντάδων και δεκάδων χιλιάδων ετών και πάντα ταυτίζονταν με την ηλιακή δραστηριότητα, καθώς και με βίαια διαστημικά συμβάντα όπως οι εκρήξεις υπερκαινοφανών αστέρων και η είσοδος σε έντονα ιονισμένα διαστρικά νέφη.
 
2ον) Δεν μπορεί να συμβαίνουν συντονισμένα σε παγκόσμιο επίπεδο, παρά μόνο στην περίπτωση που όλες οι κυβερνήσεις των μεγάλων χωρών (Δύσης και Ανατολής) ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία κ.ά., όχι μόνο διαθέτουν κολοσσιαία τεχνικά μέσα γεωμηχανικής, αλλά συνεργάζονται και μεταξύ τους επιδιώκοντας όλες παγκόσμια εξόντωση ανθρώπων (συμπεριλαμβανομένων όμως και των δικών τους λαών) αλλά και καταστροφή του λοιπού οικοσυστήματος (η γράφουσα απορρίπτει αυτήν την εκδοχή).
 
Έτσι λοιπόν, αρχικά, η πτώση της θερμοκρασίας δεν είναι αυτή που διαταράσσει τη γεωργία και τον πολιτισμό, αλλά οι ασταθείς καιρικές και κλιματικές συνθήκες. Πράγματι, κατά τη Μικρή Εποχή των Παγετώνων οι θερμοκρασίες στο βόρειο ημισφαίριο μειώθηκαν μόνο κατά -0,6 °C σε σχέση με τη μέση θερμοκρασία μεταξύ 1.000 και 2.000 μ.Χ., ωστόσο αυτές που απέβησαν θανατηφόρες ήταν οι μεγάλες χιονοπτώσεις, οι παγετοί και οι αποτυχίες καλλιεργειών.
 
Αρχικά, ένα «κανονικό» Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο δεν εκδηλώνεται ως «μικρή εποχή των παγετώνων», αλλά ως «εποχή κακών καιρικών συνθηκών με ακραία κλίματα». 
 
Αντίθετα, τα Μεγάλα Ηλιακά Μέγιστα δεν εξασφαλίζουν άμεσα θερμό κλίμα. Για παράδειγμα, κατά την υψηλή ηλιακή δραστηριότητα του 1600 μ.Χ. το κλίμα σταθεροποιήθηκε μεν σε κάποιο βαθμό, ωστόσο οι θερμοκρασίες παρέμειναν πολύ χαμηλές.
 
Ακόμη και όταν –σε ένα δεδομένο έτος– οι μέσες θερμοκρασίες είναι ελαφρώς κάτω από τις κανονικές ή ακόμα και από τις μέσες, το μόνο που χρειάζεται για να καταστραφούν οι καλλιέργειες είναι μια μη εποχική καθυστερημένη χιονόπτωση ή χαλάζι (όπως συνέβη πολλές φορές τα τελευταία χρόνια).
 
Αυτές οι ανωμαλίες (συμπεριλαμβανομένων των σεισμών και των ηφαιστειακών εκρήξεων), αναμένεται να αυξηθούν γενικά κατά μήκος των συνηθισμένων ζωνών κινδύνου για φυσικές καταστροφές.
(Δείτε εδώ τον παγκόσμιο χάρτη των περιοχών κινδύνου ανά είδος).
 
Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι αναμένονται ακόμα περισσότερες καταστροφές και, μακροπρόθεσμα, γενικό ψύχος και ξηρασία.
 
Ωστόσο, αν και αποδεδειγμένα το μαγνητικό πεδίο της Γης εξασθενεί και η εισερχόμενη διαστημική ακτινοβολία αυξάνεται (ηλιακή και κοσμική υπεριώδης ακτινοβολία) η κριτική επιτροπή του Διακυβερνητικού Πάνελ για την Κλιματική Αλλαγή του ΟΗΕ (Intergovernmental Panel on Climate Change / IPCC) εξακολουθεί εσκεμμένα να αρνείται όσα μοντέλα προβλέπουν μακροπρόθεσμες αλλαγές θερμοκρασίας στους επόμενους κύκλους.
 
Κατά τη διάρκεια ενός Ηλιακού Ελάχιστου, όχι μόνο υπάρχουν λιγότερες ηλιακές κηλίδες, αλλά αυτές συγκεντρώνονται στον ηλιακό ισημερινό, ενώ στο Ηλιακό Μέγιστο εμφανίζονται στις 30-50° γεωγραφικού πλάτους. Επίσης, ένας Κύκλος Schwabe μπορεί να επιμηκυνθεί έως και 22 χρόνια.
 
Επομένως, μπορούμε να πούμε ότι η σύνοψη του «βρόχου ανάδρασης» σε ένα Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο είναι η κάτωθι:
— Ασθενές ηλιακό μαγνητικό πεδίο (ασθενής ηλιακός άνεμος)
— Περισσότερη εισροή κοσμικών ακτίνων από το διάστημα
— Ιονισμός μορίων της ατμόσφαιρας – πυρήνωση νεφών
— Περισσότερες νεφώσεις και ακανόνιστες βροχοπτώσεις
— Μακροχρόνιο ψύχος
— Περισσότερα σύννεφα, χιόνι και πάγος που αντανακλούν την ηλιακή ακτινοβολία
— Περισσότερο μακροχρόνιο ψύχος.
 
Πιο αναλυτικά, οι συνέπειες ενός Μεγάλου Ηλιακού Ελάχιστου αναλύονται ως εξής:
 
1. Πλημμύρες
 
Σε ένα Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο οι κοσμικές ακτίνες πυροδοτούν μεγαλύτερες πλημμύρες, χαλαζοπτώσεις και –λόγω της διαταραχής των αεροχειμάρρων και της ανάμειξης των ατμοσφαιρικών στρωμάτων– τοπικά γεγονότα βροχοπτώσεων μεγάλης διάρκειας (π.χ. ατμοσφαιρικούς ποταμούς). ¹
 
2. Ξηρασίες και καύσωνες
 
Ταυτόχρονα με τα αυξημένα τοπικά πλημμυρικά φαινόμενα, η περισσότερη νέφωση και η λιγότερη θέρμανση των θαλάσσιων επιφανειακών υδάτων, σημαίνει λιγότερη εξάτμιση του θαλασσινού νερού, μειωμένη ειδική υγρασία και τελικά μείωση των συνολικών ποσοτήτων βροχοπτώσεων.
 
Γενικά, το νερό τείνει να παραμένει στα νέφη για περισσότερο χρονικό διάστημα. Όταν πια τα σύννεφα πέφτουν ως βροχή, αυτή ξεσπάει πλέον με μεγάλη βιαιότητα ως καταιγίδα, ενώ η τακτική μεταφορά νεφών προς τις ηπείρους μειώνεται. Ως αποτέλεσμα, σε πολλές περιοχές οι ξηρασίες είναι ιστορικά πιο διαδεδομένες κατά τη διάρκεια των Μεγάλων Ηλιακών Ελάχιστων.
 
Αυτό όμως προβάλλεται εντέχνως στο ευρύ κοινό ως αποτέλεσμα της «ανθρωπογενούς υπερθέρμανσης του πλανήτη» παρόλο που όπως είδαμε στα προηγούμενα γραφήματα, από το 2000 δεν υπήρξε καμμία υπερθέρμανση.
 
Έτσι, λόγω των αντιστρεφόμενων αεροχειμάρρων και των μοτίβων ανέμου, αναμένονται μοναδικά κύματα καύσωνα και περισσότερες μεγα-πυρκαγιές (όπως η πρόσφατη του Λος Άντζελες, χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι η ανικανότητα του αμερικανικού κρατικού μηχανισμού και η ατζέντα woke δεν είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της μη αποτελεσματικής αντιμετώπισής της).
 
Επίσης, η υψηλή ηλιακή δραστηριότητα συσχετίζεται άμεσα και με την υψηλή ειδική υγρασία στην ατμόσφαιρα:

Συσχέτιση της ειδικής υγρασίας στα περίπου 30.000 πόδια (τροπόπαυση) και των αριθμών ηλιακών κηλίδων εντός των Κύκλων Schwabe (σε διάστημα 100 μηνών) από το 1940 έως το 2010. Με πράσινο: αριθμός ηλιακών κηλίδων. Πηγή. 

Έτσι, σε ένα Ηλιακό Μέγιστο, λιγότερες κοσμικές ακτίνες, σημαίνει λιγότερα σύννεφα, περισσότερη ηλιοφάνεια και περισσότεροι υδρατμοί στην ατμόσφαιρα. Οι ίδιοι οι υδρατμοί είναι ένα αέριο θερμοκηπίου, δέκα φορές πιο αποτελεσματικό από το CO₂, επομένως κατά τη διάρκεια ενός Ηλιακού Μέγιστου δημιουργείται ένας άλλος μηχανισμός ανάδρασης προς τη θέρμανση και τον σταθερό καιρό.
 
Εκτός από τη γενική υψηλότερη υγρασία, καλός καιρός σημαίνει όμως και μεγαλύτερη διαφορά θερμοκρασίας της ημέρας από της νύχτας, που επίσης οδηγεί σε σχηματισμό δρόσου, κάτι που όπως όλοι διαπιστώσαμε, στην Ελλάδα, τουλάχιστον τα καλοκαίρια, έχει πάψει να ισχύει.
 
Τι σημαίνει όμως αυτό για τη γεωργία και τον ίδιο τον πολιτισμό;
 
Σε ένα Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο, χαμηλότερη ειδική υγρασία με ίδια θερμοκρασία, σημαίνει λιγότερος σχηματισμός δρόσου για τη θρέψη των καλλιεργειών, διότι τα περισσότερα φυτά μπορούν να συντηρηθούν από τη δρόσο κατά τη διάρκεια παρατεταμένης βροχερής περιόδου σε ξηρό έδαφος, ενώ τα περισσότερα από τα πολυπλοκότερα, καλλιεργούμενα φυτά, απαιτούν υγρασία εδάφους από τακτικές βροχοπτώσεις ή άρδευση. Οι δε αυξημένοι άνεμοι επιταχύνουν περαιτέρω την ξήρανση του εδάφους.

Αντιστοιχία βροχόπτωσης (με μπλε χρώμα) σε χιλιοστά μηνός Φεβρουαρίου στη Γερμανία έναντι αριθμού ηλιακών κηλίδων (με κόκκινο χρώμα) κατά την περίοδο 1900-2020. Παρατηρείται βέλτιστη θετική συσχέτιση (r = 0,54) με ηλιακή υστέρηση 17. Οι ηλιακοί κύκλοι της περιόδου αριθμούνται από 14 – 24. Η πιθανότητα η συσχέτιση r = 0,54 να είναι τυχαία είναι μικρότερη από 0,1% (p < 0,001). Πηγή: Science Direct.com. Γραφιστική προσαρμογή-μετάφραση: aperopia.fr.

 
Η δρόσος σχηματίζεται στις επιφάνειες των φύλλων τη νύχτα με τη βοήθεια μικροσκοπικών σωματιδίων –τα οποία χρησιμεύουν ως πυρήνες συμπύκνωσης– όταν οι θερμοκρασίες είναι χαμηλές και, επομένως, η σχετική υγρασία είναι υψηλή, με την οποία τα φυτά υγραίνονται το πρωί. Στη συνέχεια, τα συμπυκνωμένα σταγονίδια νερού απορροφώνται μέσω των φύλλων ή των ριζών.
 
Όχι μόνο η κτηνοτροφία βασίζεται στην ανάπτυξη διάφορων χόρτων, αλλά και τα δημητριακά, όπως το στάρι, η σίκαλη κ.λπ. Επομένως, η παραγωγή τροφίμων μπορεί να καταστραφεί μόνο και μόνο εξαιτίας της χαμηλότερης υγρασίας.
 
Έτσι, σε ένα Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο, οι τοπικές ξηρασίες και η αποτυχία των καλλιεργειών μπορεί να προκληθούν όχι μόνο εξαιτίας λιγότερης βροχής και περισσότερων ανέμων, αλλά απλώς εξαιτίας της χαμηλότερης ειδικής υγρασίας. Αυτό όμως στα επίσημα κλιματικά αρχεία (θερμοκρασίας και βροχόπτωσης) μπορεί να μην εμφανίζεται καν. Τέτοιες ξηρασίες πιθανότατα θα προβληθεί ότι οφείλονται στην… υπερθέρμανση.
 
Οι ξηρασίες σε ψυχρά κλίματα οδηγούν σε μεγαλύτερη εξάχνωση του χιονιού από όσο αναπληρώνεται από τη χιονόπτωση (εξάτμιση πάγου). Έτσι, σε συνεχείς θερμοκρασίες υπό το μηδέν, οι παγετώνες μπορεί να εξαφανιστούν από την κορυφή προς τη βάση. Αυτό όμως θα προβληθεί ως «τήξη των παγετώνων λόγω υπερθέρμανσης» (όπως για παράδειγμα στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο της Αφρικής).
 
Ωστόσο, στην Ανταρκτική, υπάρχουν βραχώδεις έρημοι χωρίς χιόνι, γνωστές ως «Ανταρκτικές Οάσεις», ενώ οι θερμοκρασίες είναι σταθερά κάτω από το μηδέν… Σιγή ιχθύος γι’ αυτό η φράξια της προώθησης της ανθρωπογενούς υπερθέρμανσης.
 

H κοιλάδα Wright των Ξηρών Κοιλάδων McMurdo, στην Ανταρκτική. Τα χιόνια σε όλη τη γύρω περιοχή δεν λυώνουν. Πηγή εικόνας: Wikipedia.org.
 

Επιστημονικός σταθμός Novolazarevskaya στην όαση Schirmacher, ακτή Πριγκίπισσας Άστριντ, Ανταρκτική. Τα χιόνια είναι εμφανή γύρω από την όαση και δεν λυώνουν. Πηγή εικόνας: Wikipedia.org.
 
3. Υπεριώδης ακτινοβολία
 
Οι ζημίες στις σοδειές, η τοπική θέρμανση μεγάλων εκτάσεων, οι πυρκαγιές και οι βιολογικές μεταλλάξεις μπορούν όλες να επιταχυνθούν εξαιτίας της αύξησης της υπεριώδους ακτινοβολίας, με τους ακόλουθους μηχανισμούς:
 
α. Υπάρχει άμεση συσχέτιση των κοσμικών ακτίνων και της καταστροφής του όζοντος, η οποία μετράται ήδη από το 1980. Η καταστροφή του όζοντος –όπως και στο Ηλιακό Ελάχιστο– σημαίνει ότι πιο επιβλαβείς ακτίνες UV-B και C φτάνουν στην επιφάνεια της Γης. Μελέτη που επεξεργάστηκε έγκυρα δεδομένα δορυφόρων της περιόδου 1980–2007 και καλύπτει δύο πλήρεις 11ετείς κύκλους κοσμικών ακτίνων, δείχνει ξεκάθαρα τη συσχέτισή τους με την καταστροφή του όζοντος, ειδικά του πολικού όζοντος πάνω από την Ανταρκτική (τρύπα του όζοντος).
 
β. Η συνεχιζόμενη μείωση της ισχύος του γεωμαγνητικού πεδίου αφήνει να περνούν περισσότερες κοσμικές ακτίνες από το διάστημα και περισσότερη υπεριώδης ακτινοβολία από τον ήλιο. Η θερμόσφαιρα της Γης (το προτελευταίο υψηλότερο στρώμα της ατμόσφαιρας) θερμαίνεται τότε από Υπερβολικά Υπεριώδη Κύματα ακτίνων του Ήλιου (Extreme Ultraviolet Waves – EUV Waves).
 
4. Σεισμοί και ηφαιστειακές εκρήξεις
 
Η εισροή κοσμικής ακτινοβολίας, προκαλεί ανωμαλίες του γεωμαγνητικού πεδίου που έχουν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία δινορευμάτων (τα δινορεύματα είναι ρεύματα που κυκλοφορούν σε αγωγούς όπως οι στροβιλιζόμενες δίνες σε ένα ρεύμα). Τα δινορεύματα θερμαίνουν τα ρήγματα των πετρωμάτων και, κατά συνέπειαν, μειώνουν την αντοχή στη διάτμηση και το όριο στατικής τριβής τους. Αυτή είναι η κύρια διαδικασία που προκαλεί τους σεισμούς και τις ηφαιστειακές εκρήξεις.
 
Μια μελέτη ομάδας Ιαπώνων επιστημόνων προτείνει ότι κατά τη διάρκεια ενός Μεγάλου Ηλιακού Ελάχιστου οι αυξημένες κοσμικές ακτίνες που διεισδύουν στον πυρήνα της Γης μπορούν να προκαλέσουν ηφαιστειακές εκρήξεις. Αυτό συμβαίνει διότι τα μιόνια των κοσμικών ακτίνων μειώνουν το ιξώδες ² του πλούσιου σε πυρίτιο μάγματος.
 
Ως συνέπεια των ηφαιστειακών εκρήξεων, αυξημένες ποσότητες αερολυμάτων μπορούν να προκαλέσουν παγκόσμια πυκνή συννεφιά και περαιτέρω πυρήνωση νεφών, οδηγώντας σε περισσότερο ψύχος και αποτυχία καλλιεργειών, άλλον έναν μηχανισμό ανάδρασης.
 
Έτσι, όταν διαβάζετε μια είδηση που λέει: «Το τάδε ηφαίστειο πυροδότησε αρχαία εποχή παγετώνων», συνήθως αποκρύπτεται το γεγονός ότι οι προηγούμενες γνωστές ψυχρές περίοδοι έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια Ηλιακών Ελάχιστων και επίσης ότι η μεγαλύτερη συσσώρευση ηφαιστειακών εκρήξεων συμβαίνει στις αρχές εισόδου σε Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο.
 
Στην πρόσφατη ιστορία, η μεγαλύτερη διάρκεια ψύχους που αποδόθηκε σε μεμονωμένη ηφαιστειακή έκρηξη, ήταν μόνο ένας χρόνος (το έτος 1815 χωρίς καλοκαίρι του, λόγω της έκρηξης του ηφαιστείου Ταμπόρα) αλλά αυτό συνέβη στο τέλος του Ελάχιστου Dalton (περ. 1790 – 1820).
 
Επίσης, κατά τη διάρκεια ενός Μεγάλου Ελάχιστου οι εκρήξεις αστέρων νετρονίων όπως τα μάγναστρα (magnetars), μπορεί να προκαλέσουν έντονο ιονισμό της ατμόσφαιρας.
 
Μια τέτοια έντονη ακτινοβολία μπορεί εύκολα να διαπεράσει τη μαγνητόσφαιρα, ειδικά κατά τη διάρκεια του κατώτερου σημείου ενός Μεγάλου Ελάχιστου. Αυτό το ενεργειακό γεγονός μπορεί να αυξήσει τη ροή των σωματιδίων υψηλής ενέργειας στην ιονόσφαιρα κατά αρκετές τάξεις μεγέθους.
 
Ο σεισμός της 26ης Δεκεμβρίου του 2004 στην Ινδονησία ήταν δέκα φορές ισχυρότερος από οποιονδήποτε άλλο σεισμό τα προηγούμενα 25 χρόνια. Μόλις την επόμενη μέρα ανιχνεύτηκε από δορυφόρους και όλα τα αστεροσκοπεία του κόσμου μια κολοσσιαία έκρηξη γαλαξιακών ακτίνων γάμμα από το μάγναστρο SGR 1806-20, 50.000 έτη φωτός μακρυά μας, στον αστερισμό του Τοξότη, η οποία ήταν 100 φορές πιο φωτεινή από οποιαδήποτε άλλη στην προηγούμενη 25ετή ιστορία της παρατήρησης ακτίνων γάμα. 
 
5. Θέρμανση των ωκεανών
 
Καθώς η ηφαιστειακή δραστηριότητα αυξάνεται, ανάλογα εκρήγνυνται και τα υποβρύχια ηφαίστεια, μόνο που επειδή τα 2/3 όλων των ηφαιστείων είναι υποβρύχια, εκρήγνυνται ως επί το πλείστον απαρατήρητα. Αυτός είναι πιθανότατα και ο λόγος που τα παγόβουνα της Αρκτικής συρρικνώνονταν μέχρι πρόσφατα, ενώ στην ξηρά οι παγετώνες αυξάνονταν. Πράγματι, λόγω της θερμότητας από τα βαθέα ρήγματα των ωκεανών, ανοίγεται τρύπα στο στρώμα πάγου της.
 
Μέχρι στιγμής λοιπόν οι παγετώνες της Ανταρκτικής επηρεάζονται από τη θερμότητα που προέρχεται από τον πυρήνα της Γης, καθώς το 2017 οι επιστήμονες ανακάλυψαν 91 ηφαίστεια κάτω από το στρώμα πάγου της Ανταρκτικής. Ωστόσο, το φαινόμενο παρατηρείται πλέον και στη Γροιλανδία. 
 
6. Κεραυνοί
 
Διάφορες επιστημονικές μελέτες για τις κοσμικές ακτίνες καταλήγουν ότι ελέγχουν τους κεραυνούς της Γης, επισημαίνοντας ότι η αύξηση της εισροής τους μπορεί να πυροδοτήσει απευθείας κεραυνούς.
 
7. Θετικές κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις
 
Έχει παρατηρηθεί ότι τα Μεγάλα Ηλιακά Μέγιστα, με σταθερό και πιο ευνοϊκό κλίμα, είναι περίοδοι αυξημένης μαζικής διέγερσης, πολέμου και γενοκτονιών. Αυτό προέκυψε διότι την τελευταία χιλιετία, κατά τη διάρκεια αυτών των Μέγιστων υπήρξαν 4,6 φορές περισσότεροι θάνατοι από πολέμους, γενοκτονίες και διώξεις, από ό,τι στα Μεγάλα Ελάχιστα.
 
Τα Μεγάλα Ηλιακά Ελάχιστα –οι «περίοδοι κακοκαιρίας»– ήταν τελικά εποχές σχετικής ειρήνης, επικράτησης της λογικής και βελτιώσεως της ανθρώπινης κατάστασης.
 
Στη δεκαετία του 1920, ο Ρώσος επιστήμονας Alexander Tchijevsky ανακάλυψε ότι η κοινωνική διεγερσιμότητα, οι πόλεμοι και οι εξεγέρσεις αναδύθηκαν κυρίως στις «κορυφές» (μέγιστα) των 11ετών κύκλων Σβάμπε.
 
Σύμφωνα με ορισμένες μελέτες στοιχείων της τελευταίας χιλιετίας, ό,τι ισχύει για τους κύκλους των 11 ετών, ισχύει και για τους μη περιοδικούς κύκλους των Μεγάλων Ηλιακών Μέγιστων και Ελάχιστων 200-400 ετών. Η συσχέτιση μεταξύ των θανάτων λόγω πολέμων και των Μεγάλων Μέγιστων είναι 0,9 (δηλαδή πολύ υψηλή για να είναι τυχαία).
 
Την ίδια στιγμή που το ηλιακό μαγνητικό πεδίο μειώνεται (όπως σήμερα) έχουμε δύο γεγονότα με το ίδιο αποτέλεσμα, που και τα δύο συμβάλλουν στην αύξηση της εισερχόμενης κοσμικής ενέργειας και ιδιαίτερα των κοσμικών ακτίνων στη Γη:
 
α. Την εξασθένηση του μαγνητικού πεδίου της Γης
β. Τη μετακίνηση του ηλιακού μας συστήματος σε μια ζώνη του διαστήματος χαμηλότερης μαγνητικής προστασίας.

Το 2015, η αποστολή SWARM της ESA που μετρούσε το μαγνητικό μας πεδίο, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι και οι δύο τάσεις επιδείνωσης των φαινομένων συνεχίζονται, αλλά υποθέτουν ότι αυτό δεν θα αποτελέσει πρόβλημα στο εγγύς μέλλον.

Ας δούμε όμως περί τίνος πρόκειται:
 
8. Εξασθένηση του μαγνητικού πεδίου της Γης
 
Κατ’ αρχήν και για να μην δημιουργείται σύγχυση, επισημαίνω ότι οι μαγνητικοί πόλοι δεν ταυτίζονται με τους γεωγραφικούς.

Το μαγνητικό πεδίο της Γης έχει παρόμοια λειτουργία με το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου. Μας προστατεύει από τις εισερχόμενες κοσμικές ακτίνες και την επιβλαβή υπεριώδη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία. Όταν το μαγνητικό πεδίο της Γης εξασθενεί, οι μαγνητικοί μας πόλοι κινούνται ο ένας προς τον άλλον.

Από το 1850 έως το 2025 – δηλαδή μέσα σε 175 χρόνια–  το μαγνητικό πεδίο της Γης είχε εξασθενήσει κατά 15%. 
Γύρω στο 1900, ο βόρειος μαγνητικός πόλος κινούνταν μόνο κατά λίγα χιλιόμετρα το χρόνο. Σήμερα, κινείται 80 χιλιόμετρα το χρόνο και κατευθύνεται προς τη Σιβηρία, απέχοντας αρκετά από τον βόρειο γεωγραφικό πόλο.

Περιπλάνηση του βόρειου μαγνητικού πόλου από το 1600 και τον Καναδά, μέχρι το 2025 που κατευθύνεται προς τη Σιβηρία. Ωστόσο, ο νότιος μαγνητικός πόλος έχει μετακινηθεί πολύ λιγότερο.
 

Όπως βλέπουμε, τα δύο φαινόμενα εξελίσσονται ταυτόχρονα: εξασθένηση του μαγνητικού πεδίου και περιπλάνηση των μαγνητικών πόλων. Ωστόσο, η περίοδος της τωρινής υποτιθέμενης υπερθέρμανσης του πλανήτη συσχετίστηκε στενά με την πολύ ισχυρή ηλιακή δραστηριότητα από το 1850 έως το 2000, με κορύφωση το 1950-2000. 
 
Σ’ αυτήν την περίοδο, η μαγνητόσφαιρα του Ήλιου (που μπλοκάρει τις κοσμικές ακτίνες), δεν ήταν μόνο η ισχυρότερη των τελευταίων 400 ετών, αλλά η ισχυρότερη των τελευταίων 11.000 ετών. Αυτή όμως είναι περίπου η διάρκεια του τρέχοντος Ολόκαινου (η τρέχουσα θερμή περίοδος μεταξύ των παγετώνων η οποία ακολούθησε το απότομο τέλος της περιόδου ψύχους που αποκαλείται Νεώτερη Δρυάς – Younger Dryas, που ξεκίνησε 12.900 χρόνια πριν από σήμερα και διήρκεσε 1200 χρόνια).
 
Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι κατά τη διάρκεια του Ελάχιστου Maunder, το γεωμαγνητικό πεδίο ήταν πολύ ισχυρότερο από ό,τι σήμερα και μπόρεσε να περιορίσει ορισμένες από τις βλαβερές συνέπειες της ασθενούς ηλιακής δραστηριότητας και των αυξημένων κοσμικών ακτίνων. Στην πραγματικότητα, το μαγνητικό πεδίο της Γης υπήρξε αρκετά ισχυρό στα τελευταία 3.000 χρόνια. Έτσι, και σε σχέση με αυτόν τον σημερινό συνδυασμό, εισερχόμαστε σε αχαρτογράφητη περιοχή, όσον αφορά την εισερχόμενη διαστημική ενέργεια.
 
Δηλαδή, είτε έχουμε απλώς πιο άστατο καιρό και ψύξη λόγω εισροής κοσμικών ακτίνων όπως στα παρελθόντα Μεγάλα Ελάχιστα, είτε κάποια από την ψύξη αντισταθμίζεται από την αύξηση της εισερχόμενης ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, κυρίως υπεριώδους –που μπορεί να θερμάνει την ατμόσφαιρα– σε αντίθεση με τα προηγούμενα ελάχιστα των τελευταίων τριών χιλιετιών.
 
Σε κάθε περίπτωση, όσο εξασθενεί το μαγνητικό μας πεδίο, η εισροή επιβλαβούς υπεριώδους ακτινοβολίας, αυξάνεται.
 
9. Αποδιοργάνωση του ηλεκτρικού δικτύου
 
Παρόλο που υπάρχουν κατά μέσο όρο λιγότερο σοβαρές ηλιακές καταιγίδες και εκλάμψεις κατά τη διάρκεια των Μεγάλων Ελάχιστων, ωστόσο ορισμένες εκλάμψεις μπορούν να προκαλέσουν μεγαλύτερη ζημιά στο ηλεκτρικό μας δίκτυο.
 
Η σύγχρονη ηλεκτρονική εποχή μας δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα από κάποια ισχυρή ηλιακή έκλαμψη όπως στο επεισόδιο Carrington. ³.
 
Κατά τη διάρκεια του Ελάχιστου Maunder η ηλιακή δραστηριότητα ήταν πολύ ασθενής, και το μαγνητικό πεδίο της Γης ισχυρό. Αυτό σημαίνει ότι θα μας προστάτευε από τις επιπτώσεις των στεμματικών εκτινάξεων μάζας όπως της καταιγίδας Carrington, που ξέσπασε κατά τη διάρκεια μιας μικρής ανόδου της ηλιακής δραστηριότητας.
 
Σήμερα, αν συμβεί κάτι αντίστοιχο, με το μειωμένο μαγνητικό πεδίο που έχουμε, θα βρεθούμε σε αχαρτογράφητο έδαφος σε ό,τι αφορά την τεχνολογία. Οι αμφισβητίες μπορούν φυσικά να αντιτείνουν ότι το τηλεγραφικό δίκτυο του 1859 δεν ήταν καθόλου προσαρμοσμένο στις ηλιακές καταιγίδες, έχοντας ανεπαρκή ή και καθόλου γείωση, επομένως η άμεση σύγκριση είναι εσφαλμένη.
 
Μένει λοιπόν να επαληθευτεί αν μια αντίστοιχη θηριώδης έκλαμψη θα αποβεί μοιραία για τον αποκλειστικά ηλεκτρικό-ηλεκτρονικό πολιτισμό μας που θα χρειαστεί πολλά χρόνια για να ανακάμψει ή όχι…

Διαστρικά νέφη και Ήλιος

Τώρα ήλθε η στιγμή να δούμε πού κινείται το ηλιακό μας σύστημα. Σε ποια περιοχή του γαλαξία μας βρίσκεται το ηλιακό μας σύστημα και πώς μοιάζει ο χώρος που μας περιβάλλει;
 
Ο γαλαξίας μας είναι ένα τεράστιο σπειροειδές περιστρεφόμενο αντικείμενο με διάμετρο 100.000 ετών φωτός που περιέχει περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια αστέρια. Όλο το ηλιακό μας σύστημα κινείται με την ασύλληπτη ταχύτητα των 889.200 χιλιομέτρων την ώρα, σε τροχιά γύρω από το κέντρο του γαλαξία.

Ακόμη όμως και με αυτή την απίστευτη ταχύτητα, ο Ήλιος μας χρειάζεται περίπου 226 εκατομμύρια χρόνια για να ολοκληρώσει μια πλήρη περιφορά.

 
Το ηλιακό μας σύστημα βρίσκεται σε έναν βραχίονα στις παρυφές του γαλαξία μας, στον λεγόμενο βραχίονα του Ωρίωνα-Κύκνου, σε απόσταση περίπου 26.660 ετών φωτός από το γαλαξιακό κέντρο.

Αστρονομικές παρατηρήσεις έχουν επίσης φανερώσει ότι το ηλιακό μας σύστημα είναι βυθισμένο σε ένα νέφος σκόνης και παγωμένων υπολειμμάτων εκρήξεων ουρανίων αντικειμένων διαστρικής προέλευσης που αποκαλείται Τοπικό Διαστρικό Νέφος (Local Interstellar Cloud – LCI), μια μικρή μεν ζώνη, αλλά ισχυρά μαγνητισμένη, με υψηλή πυκνότητα αερίων και σκόνης που έχει μέγεθος περίπου 20 επί 25 έτη φωτός.
 
Ωστόσο, αυτό το Νέφος εμπεριέχεται μέσα σε ένα πολύ μεγαλύτερο νέφος διαστρικών αερίων που αποκαλείται Τοπική Φούσκα (Local Bubble) και έχει μέγεθος περίπου 40 επί 65 έτη φωτός.
 
Η «Φούσκα» θεωρείται ότι σχηματίστηκε σταδιακά πριν από περίπου 20 έως 10 εκατομμύρια χρόνια, αρχικά από τα απομεινάρια της βίαιης έκρηξης του υπερκαινοφανούς αστέρα Σπιρούνι του Βορείου Πόλου (North Polar Spur) [στον βόρειο ουρανό] ανάμεσα στον αστερισμό του Λύκου και του Κενταύρου, που μοιάζει με σπιρούνι που ξεπηδάει από το κέντρο του γαλαξία. Καθώς εκρήγνυνταν και άλλοι αστέρες, τα υπολείμματά τους επέκτειναν τη «Φούσκα».

Το ηλιακό μας σύστημα, καθώς διέσχιζε τον γαλαξιακό χώρο, εισήλθε στη «Φούσκα» πριν από 4,5 εκατομμύρια χρόνια, αλλά στο Τοπικό Διαστρικό Νέφος που είναι εγκιβωτισμένο περίπου στο κέντρο της, εισήλθε σχετικά πρόσφατα, και συγκεκριμένα μόνο 10.000 χρόνια πριν από σήμερα, δηλαδή λίγο μετά το τέλος της εποχής της Νεώτερης Δρυάδας.
 
Διάφορες αστρονομικές παρατηρήσεις αλλά και αναλύσεις των πυρήνων πάγου της Ανταρκτικής, φανερώνουν ότι την εποχή που βρισκόμαστε στη «Φούσκα», το ηλιακό μας σύστημα ήταν γεμάτο από πολύ περισσότερη διαστρική σκόνη. Αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να εξηγήσει πολλούς αρχαίους «θρύλους» για περιόδους συσκότισης του Ήλιου και της Σελήνης, σκοτεινές νεφώσεις, φωτεινούς πίδακες και άλλα παράξενα φαινόμενα στον ουρανό, που συνέβησαν εκατομμύρια, εκατοντάδες ή δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν από την είσοδό μας στο Τοπικό Νέφος.

Η ανάμνησή τους προφανώς σημάδεψε τους προγόνους μας και έφτασε ως εμάς με τη μορφή θρύλων, εφόσον βέβαια δεχτούμε ότι ο νοήμων άνθρωπος είναι πολύ αρχαιότερος απ’ ό,τι υποστηρίζει η κυρίαρχη παλαιοανθρωπολογία.
 
Επίσης, από το διαστημικό σκάφος «Odysseus» αποδείχτηκε ότι ταξιδεύουμε σε μια ασταθή περιοχή μόλις 0,1 έτος φωτός από το άκρο του Νέφους. Νεώτερες έρευνες υποστηρίζουν ότι η ηλιόσφαιρα βρίσκεται ήδη στην ενδιάμεση περιοχή ανάμεσα στο Τοπικό Νέφος και το Νέφος G. Βάσει ενός υπολογισμού, σε περίπου 1900 χρόνια από σήμερα (αλλά κατ’ άλλους σε 1000) το ηλιακό μας σύστημα θα μπει ξανά στη «φούσκα».
 

Ο Ήλιος μας βρίσκεται στην άκρη του Τοπικού Διαστρικού Νέφος (LIC), στην ενδιάμεση περιοχή του Nέφους G (G-Cloud). Το βέλος δείχνει την κατεύθυνση στην οποία κινείται ο Ήλιος σε σχέση με τα γειτονικά μας άστρα. (Απεικόνιση P.C. Frisch, Πανεπιστήμιο του Σικάγο).

Μέσα στο Νέφος, η πυκνότητα του ουδέτερου υδρογόνου ήταν περίπου από 10 – 0,3 άτομα/cm³.  Εάν όμως σήμερα έχουμε ήδη βγει, πρέπει να είναι πολύ αραιότερη και όταν μπούμε στο διαστρικό χώρο θα είναι ακόμα αραιότερη. Τι θα σημαίνει αυτό; Μα ότι η ασπίδα προστασίας του νέφους θα πάψει να υφίσταται και οι επιπτώσεις των επερχόμενων Μεγάλων Ηλιακών Ελάχιστων θα γίνουν ακόμα μεγαλύτερες.
 

«Πλημμύρα» κοσμικής ακτινοβολίας
 

Επιστήμονες στο παρατηρητήριο του Στερεοσκοπικού Συστήματος Υψηλής Ενέργειας (H.E.S.S.) στη Ναμίμπια, ανακάλυψαν και κατέγραψαν τις πιο ισχυρές κοσμικές ακτίνες που έχουν βρεθεί ποτέ στη Γη. Αυτές οι ακτινοβολίες έχουν ισχύ έως και 40 τερα-ηλεκτρονιοβόλτ (TeV), δηλαδή 40.000 φορές την ενέργεια του ορατού φωτός.
 
Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν μόλις στις 25.11.2024 όπου οι επιστήμονες εξήγησαν πως καθώς οι ακτίνες ταξιδεύουν στο διάστημα, εξαιτίας των αλληλεπιδράσεών τους με το φως και τα μαγνητικά πεδία, χάνουν μέρος της ενέργειάς τους, πράγμα που σημαίνει ότι όταν μια κοσμική ακτίνα έχει τόσο υψηλή ενέργεια, η πηγή της πρέπει να είναι κάπου κοντά. Έτσι υπολογίστηκε ότι η πηγή τους βρίσκεται όχι μακρύτερα από 1.000 έτη φωτός.
 
Από τι είδους σώμα όμως μπορεί να προέρχονται τέτοιες κοσμικές ακτίνες υψηλής ενέργειας;
− Από απομεινάρια κάποιου υπερκαινοφανούς
− Από ταχέως περιστρεφόμενο αστέρα νετρονίων πάλσαρ (pulsars) ή μάγναστρο.
 

Καλλιτεχνική απεικόνιση κοσμικών ακτίνων που χτυπούν πρωτόνια στην ανώτερη ατμόσφαιρα, παράγοντας βροχές νέων σωματιδίων. Τα γρήγορα κινούμενα φορτισμένα σωματίδια εκπέμπουν επίσης φως λόγω της ακτινοβολίας Cherenkov καθώς κινούνται ταχύτερα από την ταχύτητα του φωτός στην ατμόσφαιρα της Γης και παράγουν δευτερεύοντα σωματίδια που μπορούν να ανιχνευθούν, εδώ, στη Γη (Simon Swordy, Πανεπ. του Σικάγο, NASA).
 

Η δυσκολία του ακριβούς εντοπισμού της πηγής έγκειται στην εκτροπή των φορτισμένων σωματιδίων από τα μαγνητικά πεδία, τα οποία διασκορπίζουν τις διαδρομές τους, καθιστώντας δύσκολη την ανίχνευση ενός μόνο σημείου προέλευσης.
 
Aυτή η τεράστια ποσότητα ενέργειας καταλήγει απευθείας στον πυρήνα του πλανήτη μας. Και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ισχυρούς σεισμούς, ηφαίστεια και άλλες τεκτονικές ανωμαλίες σε πολλές περιοχές του κόσμου.

Κοσμικές ακτινοβολίες και παγκόσμια μυθολογία

Ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα θανατηφόρων κοσμικών ακτινοβολιών που έπληξαν τη Γη, είναι οι αρχαίες καταστροφές που αναφέρει ο Paul LaViolette (1947–2022), Eλληνο-αμερικανός φυσικός και επιστήμων συστημάτων στο διάσημο βιβλίο του Γη Πυρόβλητος: Η επιβίωση της ανθρωπότητας σε μια επικείμενη κοσμική καταστροφή, εκδ. Ενάλιος, 2011.
 
Ο LaViolette, ηγήθηκε πρωτοποριακών ερευνών στη θεωρία γενικών συστημάτων, τη θεωρητική φυσική, την αστρονομία, τη γεωλογία, την κλιματολογία και την κοσμολογία. Αφού αποκρυπτογράφησε αρχαίους μύθους και τους ερμήνευσε με βάση την αρχαία και σύγχρονη κοσμολογία, μας προειδοποίησε για μια επερχόμενη κυκλική κοσμική καταστροφή που θα έλθει χωρίς καμμιά προειδοποίηση…

Το εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου του LaViolette.

Ο LaViolette είναι ο πρώτος που αποκρυπτογράφησε την ημερομηνία 13.850 π.Χ., που είναι κωδικοποιημένη στους αστερισμούς του Σκορπιού και Τοξότη και στον ζωδιακό της οροφής του ναού του Σενενμούτ, στις Θήβες της Άνω Αιγύπτου.
 
Επίσης, είναι ο πρώτος που ανέλυσε τη σημασία της ημερομηνίας 10.700 π.Χ. που κωδικοποιείται στο σύμπλεγμα της πυραμίδας της Γκίζας, στο μωσαϊκό της εβραϊκής Συναγωγής Beth-Alpha, στον αρχαίο ελληνικό μύθο της προκατακλυσμιαίας θεότητας Αστραίας και ο πρώτος που αποκρυπτογράφησε την αστρονομική σημασία της κοσμολογίας διάφορων φυλών, η οποία αναφέρεται σε κατακλυσμούς που προκαλούνται από γαλαξιακά υπερ-κύματα (πίδακες, όπως του Σπιρουνιού του Βορείου Πόλου). 

Το δίδυμο της καταστροφής = κοσμική ακτινοβολία + Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο  

Υπάρχουν λοιπόν όλες οι συνθήκες που δείχνουν ότι έχουμε εισέλθει στο επόμενο Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο: Κάθε χρόνο, σε διάφορα μέρη του κόσμου καταρρίπτονται ρεκόρ εκατοντάδων ετών, λόγω διάφορων κλιματικών ανωμαλιών.
 
Οι παγετώνες της Ανταρκτικής αυξάνονται, τα παγόβουνα του Αρκτικού κύκλου ανακάμπτουν, και οι παγετώνες και οι σεισμοί της Ισλανδίας αυξάνονται για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες.
 
Κάθε φορά που κατά τη διάρκεια ενός Μεγάλου Ηλιακού Ελάχιστου επέρχεται το κατώτατο όριο, αναμένουμε πιο έντονες καιρικές συνθήκες, ακανόνιστο σχηματισμό νεφών, ισχυρότερους ανέμους, καταιγίδες, χαλάζι, πλημμύρες, αποτυχία καλλιεργειών, ξηρασίες, σεισμούς, ηφαιστειακές εκρήξεις, κεραυνούς, ηλεκτρικές εκκενώσεις, μετεωρίτες που μπορούν να διεισδύσουν βαθύτερα στην ατμόσφαιρα και ηλιακές εκλάμψεις που μπορούν να διαταράξουν το ηλεκτρικό μας δίκτυο, λόγω της εξασθενημένης μαγνητόσφαιρας, παρόλο που οι συνολικές ηλιακές καταιγίδες είναι λιγότερο συχνές. Τέλος, μακροπρόθεσμα, αναμένουμε παγκόσμια ψύξη.
 
Σημειωτέον ότι αδιαμφισβήτητες μελέτες πυρήνων των πάγων της Ανταρκτικής μέσω άνθρακα-14 και βηρυλλίου-10 έχουν καταγράψει ότι αυτά τα φαινόμενα συνέβησαν χιλιάδες χρόνια πριν από την εφεύρεση της μηχανής εσωτερικής καύσεως.
 
Με κυνικό τρόπο όμως, οι υποστηρικτές του ψευδούς αφηγήματος της «υπερθέρμανσης του πλανήτη» προβλέπουν τα ίδια ακραία κλίματα που αναμένονται σε ένα Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο, εκτός βέβαια από τη μακροπρόθεσμη ψύξη. Εσκεμμένα όμως τα αποδίδουν σε λάθος αιτίες, προκειμένου πολύ απλά να πλουτίσουν από ένα έξυπνα σχεδιασμένο μάρκετιγκ, ενώ οι ίδιοι έχουν εξασφαλίσει τα θωρακισμένα καταφύγιά τους δια παν ενδεχόμενον.
 
Αυτός λοιπόν είναι πιθανότατα ο λόγος για τον οποίο το ροκφελλεροκινούμενο IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change / Διακυβερνητικό Πάνελ για την Κλιματική Αλλαγή) του ΟΗΕ και ο Αλ Γκορ, πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, εξακολουθούν να επικαλούνται τη θεωρία της ανθρωπογενούς υπερθέρμανσης, παρόλο που από στατιστική άποψη από το 1850 μέχρι σήμερα δεν υπάρχει ανιχνεύσιμη υπερθέρμανση. 
 
Εάν οι τάσεις στη ροή των κοσμικών ακτινοβολιών συνεχιστούν, πολλές από τις ζοφερές προβλέψεις του Γκορ θα γίνουν πραγματικότητα (εκτός από τη μακροπρόθεσμη θέρμανση που δεν πρόκειται να συμβεί) και οι άνθρωποι που αμφιβάλλουν για το αν η κλιματική αλλαγή είναι «πραγματική», θα ανακαλύψουν γρήγορα ότι ναι, είναι, μόνο που η προέλευσή της δεν έχει καμία σχέση με τα δήθεν ανθρωπογενή αέρια του θερμοκηπίου.
 
Δυστυχώς όμως αυτό το γεγονός θα εξακολουθήσει να αγνοείται από τις πανικόβλητες μάζες που θα τρέχουν να περισωθούν όπως όπως, αφού στο μεταξύ θα έχουν επί δεκαετίες πληρώσει δυσβάσταχτους «πράσινους φόρους» για κάτι που δεν υφίσταται.
 
Αυτό λοιπόν που ο Γκορ και η φράξια του προσπαθούν να κρατήσουν κρυμμένο είναι το γεγονός ότι από το 2000 η Γη όχι μόνο δεν υπερθερμαίνεται, αλλά από το καλοκαίρι του 2020 προετοιμάζεται για ένα Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο, που ορισμένοι προβλέπουν ότι θα διαρκέσει ακόμα και μέχρι το 2160.
 
Eπισημαίνω ότι το 2020 ξέσπασε και η ψευτο-πανδημία της Covid-19 που τουλάχιστον στη Δύση, στόχευε σε αποπληθυσμό, ίσως στα πλαίσια της μείωσης των αντιδράσεων των δυτικών μαζών για τα επερχόμενα…
 
Έχει αποδειχτεί ότι τα διεθνή αρχεία θερμοκρασίας (τουλάχιστον στη Δύση) έχουν παραποιηθεί για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Το δόγμα της κλιματικής αλλαγής που δήθεν προκαλείται από το CO₂ που παράγεται από τις ανθρώπινες δραστηριότητες σχεδιάστηκε για να καλύψει όλες τις αναμενόμενες ανωμαλίες, εκτός βέβαια από το μακροπρόθεσμο ψύχος.

 Στις ΗΠΑ 31.487 επιστήμονες, συμπεριλαμβανομένων 9.029 με διδακτορικό, έχουν υπογράψει ένα ψήφισμα απορρίπτοντας την προτεινόμενη ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή του ΟΗΕ, ενώ παράλληλα διάφορες αναφορές, όπως του Kαναδού καθηγητή Ιστορικής Κλιματολογίας Tim Ball με τίτλο The Deliberate Corruption of Climate Science καταγγέλλουν για στυγνή απάτη την επιστημονική κοινότητα που εμπλέκεται σ’ αυτήν.
 
Η φράξια του Γκορ έχει ήδη προετοιμάσει τον τρόπο για να δικαιολογήσει ακόμα και τα συμβάντα ψύχους και τις έντονες κοσμικές ακτινοβολίες ως συνέπειες της… ανθρώπινης δραστηριότητας. Ήδη από το 2011 υποστήριξε ότι οι έντονες… χιονοπτώσεις είναι απολύτως συνεπείς με αυτό που οι επιστήμονες είχαν προβλέψει ως συνέπεια της ανθρωπογενούς… υπερθέρμανσης του πλανήτη!

Εικάζω λοιπόν ότι μετά τα πρώτα πέντε χρόνια επικράτησής του, θα ισχυριστούν ότι πολύ απλά έκαναν λάθος εκτιμήσεις, όπως είπαν και για την ανοσία των εμβολίων για την Covid-19, ωστόσο μέχρι σήμερα παραμένουν ατιμώρητοι…

Προβλέψεις θερμοκρασίας

• Μία έρευνα του 2011 από τον καθηγητή γεωεπιστημών του Πανεπιστημίου του Όσλο Ole Humlum και τους συνεργάτες του, δείχνει τις καταγεγραμμένες αλλά και τις προβλεπόμενες θερμοκρασίες του αέρα επιφανείας για τα επόμενα 900 χρόνια στο Αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ του αρκτικού κύκλου (Σπιτσβέργη) και τη Γροιλανδία, με βάση νέες μεθόδους προσδιορισμού της επίδρασης, μη ανθρωπογενών, περιοδικών φυσικών κύκλων στο κλίμα.

Η έρευνα ανέφερε μεταξύ άλλων ότι ένα σημαντικό μέρος της θέρμανσης του 20^ού αιώνα μπορεί να ερμηνευθεί ως αποτέλεσμα φυσικών κλιματικών διακυμάνσεων, που είναι γνωστό ότι χαρακτηρίζουν τουλάχιστον τα προηγούμενα 4.000 χρόνια.

Από την έρευνα του καθηγητή Humlum και συνεργατών με τίτλο «Identifying natural contributions to late Holocene climate change»: με μπλε γραμμή η θερμοκρασία του αέρα επιφανείας της Κεντρικής Γροιλανδίας των τελευταίων 4.000 ετών. Με πράσινη γραμμή οι μοντελοποιημένες προβλέψεις από το 2100 π.Χ. μέχρι το 2900 μ.Χ. Ο συντελεστής ευστοχίας (r2) για την μελλοντική περίοδο μετά το 2011 είναι 0,63. Γραφιστική προσαρμογή-μετάφραση: aperopia.fr
 

• Το 2013, ο Mike Lockwood, καθηγητής διαστημικής περιβαλλοντικής φυσικής στο Πανεπιστήμιο Reading του Ηνωμένου Βασιλείου, δήλωσε στην επιστημονική επιθεώρηση New Scientist ότι υπάρχει 25% πιθανότητα επανάληψης του τελευταίου Μεγάλου Ελάχιστου Maunder. Ο καθηγητής τόνισε ότι «η ηλιακή δραστηριότητα μειώνεται πολύ γρήγορα, γρηγορότερα από οποιαδήποτε άλλη στιγμή τα εδώ και 9.300 χρόνια».
 
• Επίσης, σύμφωνα με μία άλλη έρευνα του 2015 της καθηγήτριας Valentina Zharkova και της ομάδας της του Πανεπιστημίου Northumbria του Ηνωμένου Βασιλείου, ανακαλύφθηκε ότι το δυναμό του Ήλιου αποτελείται στην πραγματικότητα από δύο κύματα που προέρχονται από διαφορετικά βάθη μέσα στον Ήλιο. Η αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των δύο μαγνητικών κυμάτων είτε ενισχύει την ηλιακή δραστηριότητα, είτε την μειώνει. Οι παρατηρήσεις της ομάδας αυτής υποδηλώνουν ότι επίκειται μια παρατεταμένη περίοδος χαμηλής ηλιακής δραστηριότητας.
 
Η Zharkova ανέφερε χαρακτηριστικά: «Θα το δούμε αυτό να συμβαίνει από το 2020 έως το 2053, όταν οι τρεις επόμενοι κύκλοι θα είναι ενός πολύ μειωμένου ηλιακού μαγνητικού πεδίου. Βασικά, αυτό που συμβαίνει, είναι ότι αυτά τα δύο κύματα χωρίζονται στα αντίθετα ημισφαίρια και δεν θα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, πράγμα που σημαίνει ότι το προκύπτον μαγνητικό πεδίο θα πέσει δραματικά σχεδόν στο μηδέν. Και αυτή θα είναι μια παρόμοια κατάσταση όπως του Ελάχιστου Maunder. Το τι θα συμβεί στη Γη, μένει να φανεί. Πλησιάζουμε στο στάδιο όπου το μαγνητικό πεδίο του ήλιου θα είναι πολύ πολύ μικρό».

Αποτύπωση του «καρδιογραφήματος» του Ήλιου από το 1200 μ.Χ. και εντεύθεν και πρόβλεψη της ηλιακής δραστηριότητας μέχρι το 3200 μ.Χ. από την ομάδα της καθηγήτριας Zharkova. Σύμφωνα τις εκτιμήσεις της γύρω στο 2030 ο 26ος ηλιακός κύκλος θα σηματοδοτήσει το τέλος της σύγχρονης μέγιστης ηλιακής δραστηριότητας (βλ. και το παρακάτω γράφημα) ενώ το επόμενο Μεγάλο Ελάχιστο προβλέπεται να διαρκέσει από το 2370 έως το 2415. Προσαρμογή-μετάφραση: aperopia.fr

Από τη μελέτη της ομάδας της V. Zharkova. Τα ιστορικά δεδομένα αποκαλύπτουν την σαφή συρρίκνωση της ηλιακής δραστηριότητας στους κύκλους 22, 23 και 24. Προβλέπεται ένας αρκετά εξασθενημένος κύκλος 25 και ένας ιδιαίτερα χαμηλός 26. Γραφιστική προσαρμογή-μετάφραση: aperopia.fr.

Φωτογραφία οθόνης – ντοκουμέντο της επίσημης ιστοσελίδας του Space Weather Prediction Center (Kέντρου Προβλέψεων Διαστημικού Καιρού) που ανήκει στην Εθνική Διοίκηση Ωκεανών και Ατμόσφαιρας των ΗΠΑ (NOAA), στις 19.02.2025. Οι προβλέψεις των ηλιακών κηλίδων ξεκινούν από τον Aύγουστο του 2025 (δεν παρατίθενται εδώ για λόγους οικονομίας χώρου) και φτάνουν μέχρι το τέλος του 2040. Διαφαίνεται καθαρά η σταδιακή απομείωση των ηλιακών κηλίδων μέχρι το μηδέν.

Συμπεράσματα

Όλων τούτων λεχθέντων, τι ρόλο παίζουν λοιπόν τα… αέρια των αγελάδων σε όλα αυτά; Μα απολύτως κανένα. Όπως διαφαίνεται, οι επόμενες δεκαετίες διαγράφονται μάλλον πολύ κρύες… Σε ένα ευνομούμενο κράτος η παρακολούθηση εκ μέρους των αρμοδίων Αρχών των αλλαγών της ηλιακής δραστηριότητας και άλλων αστρονομικών φαινομένων και η ανάλογη προετοιμασία των κοινωνιών, θα έπρεπε να είναι πρώτη προτεραιότητα. Ωστόσο, ούτε έχει συμβεί κάτι τέτοιο, ούτε και πρόκειται.
 
Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση ή οι λοιπές δυτικές κυβερνήσεις και φορείς εις θέσιν να προετοιμάσουν και να προστατεύσουν τους πολίτες τους; Όχι μόνο δεν είναι, εφόσον είναι ανίκανες, αλλά και δεν θέλουν να το κάνουν, διότι εφαρμόζουν ξεκάθαρα νεκροπολιτική.
 
Το ότι στις ΗΠΑ ανέλαβε ο πρόεδρος Τραμπ, δεν σημαίνει ότι διαλύθηκε το «βαθύ κράτος» ούτε πως θα αρχίσουν ξαφνικά οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να ενδιαφέρονται για τους πολίτες τους.
 
Κατά συνέπειαν, η προσαρμοστικότητά μας σε σενάρια επιβίωσης σε ένα πολύ πιο ψυχρό περιβάλλον από το σημερινό, θα πρέπει να είναι συνεχής. Αυτό όμως προϋποθέτει και μετεγκατάσταση από τα μεγάλα αστικά κέντρα στην επαρχία, ιδανικά την κατασκευή υπόγειου καταφυγίου από οπλισμένο σκυρόδεμα, και τέλος, την προμήθεια αμυντικών όπλων και εφοδίων για περισσότερο από ένα έτος.
 
Όσοι δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσουν όλα τα παραπάνω, δεν πρέπει να περιμένουν απολύτως τίποτε από τις ελληνικές Αρχές, που έχουν αποδείξει την πλήρη ανικανότητα, αδιαφορία και εχθρικότητά τους προς τους πολίτες.
 
Το μόνο που μπορώ λοιπόν να ευχηθώ είναι καλή τύχη σε όσους μείνουν στις πόλεις…
 
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΕΣ ΠΗΓΕΣ:

Space Weather Prediction Center / NOAA
Predicted Sunspot Number and Radio Flux
https://www.swpc.noaa.gov/products/predicted-sunspot-number-and-radio-flux

Modern Grand Solar Minimum will lead to terrestrial cooling
https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC7575229/
 
The Approaching New Grand Solar Minimum and Little Ice Age Climate Conditions
https://www.scirp.org/journal/paperinformation?paperid=61284
 
Increased Ionisation Supports Growth of Aerosols Into Cloud Condensation Nuclei
https://www.nature.com/articles/s41467-017-02082-2
 
Why do climate experts from the UN/IPCC rarely mention Grand Solar Minimum?
https://earthscience.stackexchange.com/questions/16272/why-do-climate-experts-from-the-un-ipcc-rarely-mention-grand-solar-minimum
 
Cosmic Rays, Clouds And Climate
https://wattsupwiththat.wpcomstaging.com/wp-content/uploads/2017/12/svensmarkepn_46-2-2_2015.pdf
 
Solar Activity, Revolutions and Cultural Prime in the History of Mankind
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/18063926/
 
Cosmic-solar Radiation as the Cause of Earthquakes and Volcanic Eruptions
https://watchers.news/2015/06/09/cosmic-solar-radiation-as-the-cause-of-earthquakes-and-volcanic-eruptions/
 
Earth’s Weakening Magnetic Field Could Lead To Increased Cosmic Radiation
https://scienceblog.com/earths-weakening-magnetic-field-could-lead-to-increased-cosmic-radiation/
 
ΒΙΒΛΙΑ:

Paul LaViolette: Γη πυρόβλητος. Η επιβίωση της ανθρωπότητας σε μια επικείμενη κοσμική καταστροφή, 2011.

Sacha Dobler: Solar History: The Connection of Solar Activity, War, Peace and the Human Mind in the 2nd Millennium, 2018.
 
Sacha Dobler: Solar Behavior: How Solar and Geomagnetic Conditions Shape Human History, the Current Self-Destruction Attempt of the West and the New Golden Age, 2020.

M. J. Sangster, PhD: The Real Inconvenient Truth: It’s Warming: but it’s Not CO₂ : The Case for Human-caused Global Warming and Climate Change is Based on Lies, Deceit, and Manipulation, 2019.
 
Henrik Svensmark & Nigel Calder: The Chilling Stars: A Cosmic View of Climate Change, 2008.
 
Gregory Wrightstone: Inconvenient Facts: The Science that Al Gore doesn’t Want You to Know, 2017.

Tim Ball: The Deliberate Corruption of Climate Science, 2014.
 

1. Ατμοσφαιρικοί ποταμοί: Οι ατμοσφαιρικοί ποταμοί είναι μακριές και σχετικά στενές ζώνες υδρατμών που σχηματίζονται πάνω από έναν ωκεανό και μοιάζουν με ποτάμια, αφού πέφτουν τεράστιες ποσότητες βροχής προκαλώντας πλημμύρες και κατολισθήσεις και μπορεί να οδηγήσουν σε ανθρώπινες απώλειες και σημαντικές υλικές ζημίες.
2. Ιξώδες: Το ιξώδες (αγγλικά: viscosity‎‎) ενός ρευστού (στη Φυσικοχημεία) είναι το μέτρο της αντίστασης που αυτό προβάλει στη σταδιακή παραμόρφωσή του μετά από διατμητική ή εντατική τάση.
3. Επεισόδιο Carrington: To επεισόδιο Carrington πήρε το όνομά του από τον Βρετανό ερασιτέχνη αστρονόμο Richard Carringon που το μελέτησε. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη γεωμαγνητική καταιγίδα που είχε καταγραφεί μέχρι τότε, η οποία εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια του 10ου ηλιακού κύκλου, στις 1 & 2 Σεπτεμβρίου του 1859. Η αιτία ήταν μια πανίσχυρη ηλιακή έκλαμψη που είχε γίνει λίγο νωρίτερα, η οποία κοκκίνησε τους ουρανούς σχεδόν σε ολόκληρη τη Γη, δημιουργώντας σέλαα, ορατά ακόμα και στους τροπικούς, αλλά και τεράστια προβλήματα στα τηλεγραφικά συστήματα. Τα τηλεγραφεία της εποχής καίγονταν λόγω του υπερβολικού ηλεκτρικού φορτίου που είχε εισέλθει στην ατμόσφαιρα, ενώ το έδαφος και οι τηλεγραφητές πάθαιναν ηλεκτροπληξία διότι οι τηλέγραφοι συνέχιζαν να επιτρέπουν τη μετάδοση μηνυμάτων, παρότι οι μπαταρίες των συσκευών είχαν αποσυνδεθεί.