© Aπεροπία. Τα άρθρα του ιστολογίου aperopia.fr γράφονται κατόπιν κοπιαστικής έρευνας και μετάφρασης. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς άδεια του aperopia.fr. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση 2-3 πρώτων παραγράφων με προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο aperopia.fr

Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι Ηνωμένες Πολιτείες και μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου βυθίζονταν σε μια στασιμοπληθωριστική οικονομική κρίση. Tο 1971 o πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον (Richard Nixon), υπό την καθοδήγηση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ – Federal Reserve /FED, αποσυνέδεσε εντελώς το δολάριο από τον κανόνα του χρυσού, κάτι που ενίσχυσε τελικά τις πληθωριστικές πιέσεις.
 
Μέχρι το 1981-82 η μεταπολεμική έκρηξη ευμάρειας στην Ευρώπη σταμάτησε απότομα. Όταν η FED αύξησε σκόπιμα τα επιτόκια κατά περίπου 20%, οι τιμές των εμπορευμάτων στις ΗΠΑ (και του πετρελαίου/βενζίνης) εκτινάχθηκαν στα ύψη, προκαλώντας ύφεση.
 
Είναι ενδιαφέρον ότι το 1969, λίγο πριν την κατάργηση του κανόνα του χρυσού, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) δημιούργησε το σύστημα των Special Drawing Rights – SDR (Ειδικών Δικαιωμάτων Ανάληψης), το ίδιο που στην εποχή μας ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει το ΔΝΤ ως βάση ενός παγκόσμιου μηχανισμού ψηφιακών νομισμάτων.
Λίγο αργότερα δε, το 1971, ιδρύθηκε το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ.
 
Αυτή η περίοδος των αρχών της δεκαετίας του 1970, αν και συχνά απεικονίζεται στον κινηματογράφο ως μια ευτυχισμένη εποχή ντίσκο, ναρκωτικών, χίπις και ροκ εν ρολ, στην πραγματικότητα, σηματοδότησε την αρχή του τέλουςτης ευμάρειας για τη Δύση. Ήταν η εποχή που τα οικονομικά μας θεμέλια υπονομεύτηκαν και η άνεση της μεσαίας τάξης άρχισε να υποσκάπτεται αργά αλλά σταθερά από τον πληθωρισμό.

Οι στόχοι των Ηνωμένων Εθνών

Εν μέσω αυτής της οικονομικής «δυσφορίας», τα Ηνωμένα Έθνη και οι συναφείς (ιδιωτικές) παγκοσμιοποιητικές οργανώσεις εργάζονταν σκληρά, αναπτύσσοντας ένα σχέδιο προκειμένου να πείσουν τον κόσμο να αγκαλιάσει τον συγκεντρωτισμό της εξουσίας σε παγκόσμια κλίμακα. Οι στόχοι τους ήταν άμεσοι και ήταν οι εξής:
 
• Ο έλεγχος όλου του ανθρώπινου πληθυσμού μέσω της επιστήμης της κυβερνητικής.
• Να αποκτήσουν αυτές οι οργανώσεις την εξουσία να περιορίσουν τις βιομηχανίες.
• Να αποκτήσουν την εξουσία να ελέγχουν την παραγωγή ενέργειας και να υπαγορεύουν ποιες ακριβώς θα είναι οι πηγές ενέργειας.
• Να αποκτήσουν την εξουσία να ελέγχουν ή να περιορίζουν την παραγωγή τροφίμων, δηλαδή της γεωργίας / κτηνοτροφίας / αλιείας.
• Να αποκτήσουν την ικανότητα διαχείρισης της ζωής των ατόμων στο όνομα ενός προκαθορισμένου και βεβαίως υποκειμενικού «κοινού καλού».
• Η δημιουργία μιας κοινωνίας στην οποία το ατομικό δικαίωμα στην ιδιοκτησία θα έχει εγκαταλειφθεί.
• Ένα ενιαίο παγκόσμιο οικονομικό και νομισματικό σύστημα που θα διαχειρίζονταν αυτές οι οργανώσεις.
• Μια ενιαία, παγκόσμια κυβέρνηση η οποία θα κυβερνά μια χούφτα διακριτών περιφερειών.
 
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά αποσπάσματα από την ατζέντα τους προέρχεται από τον Strobe Talbott, αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησης Clinton, ο οποίος είχε δηλώσει στο περιοδικό Time ότι «μέσα στον επόμενο αιώνα, τα έθνη όπως τα ξέρουμε, θα είναι ξεπερασμένα. Όλα τα κράτη θα αναγνωρίσουν μια ενιαία παγκόσμια αρχή… Η εθνική κυριαρχία τελικά δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα».
 
Για να κατανοήσουμε λοιπόν πώς λειτουργεί αυτή η ατζέντα, ιδού ένα απόσπασμα από το μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (Council of Foreign Affairs – CFR) Richard Gardner, από ένα άρθρο του 1974 στο περιοδικό Foreign Affairs με τίτλο «The Hard Road to World Order» (Ο δύσκολος δρόμος για την παγκόσμια τάξη):
 
«Εν ολίγοις, ο “οίκος της παγκόσμιας τάξης” θα πρέπει να χτιστεί από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω. Μια καταστρατήγηση της εθνικής κυριαρχίας που τη διαβρώνει κομμάτι-κομμάτι, θα καταφέρει πολύ περισσότερα από μια παλιομοδίτικη μετωπική επίθεση».
 
Οι παγκοσμιοποιητές γνώριζαν ότι η σταδιακή επιβολή θα ήταν ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί μια ενιαία παγκόσμια δομή εξουσίας που θα κυβερνά ΑΝΟΙΧΤΑ, αντί να κρύβουν τη δύναμη των ελίτ πίσω από μυστικές οργανώσεις και πολιτικούς – μαριονέτες.
 
Ήθελαν και θέλουν μια παγκόσμια αυτοκρατορία στην οποία θα γίνουν οι κεχρισμένοι «βασιλείς φιλόσοφοι» που περιγράφονται στην ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνα. Το ναρκισσιστικό τους Εγώ ποθεί να τους λατρεύουν οι μάζες, τις οποίες όμως οι ίδιες μισούν φανερά.
 
Ωστόσο, αν και προχωρούν προοδευτικά, γνωρίζουν ότι τελικά οι άνθρωποι θα αντιληφθούν το σχέδιό τους και θα προσπαθήσουν να αντισταθούν στη διάβρωση των ελευθεριών τους.
 
Πώς θα μπορούσαν λοιπόν οι παγκοσμιοποιητές να εξαλείψουν τις ατομικές ελευθερίες και να κυβερνήσουν τον κόσμο χωρίς καθόλου εξεγέρσεις που τελικά θα τους κατέστρεφαν;
 
Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να λειτουργήσει ένα τέτοιο σχέδιο ήταν οι ίδιοι οι άνθρωποι να αρχίσουν να σκλαβώνονται από μόνοι τους. Ο κόσμος πρέπει λοιπόν να οδηγηθεί στο να βλέπει τη δουλεία ως ζήτημα καθήκοντος και επιβίωσης, όχι μόνο του εαυτού του, αλλά και ολόκληρου του είδους Homo Sapiens!
 
Σε τέτοιο βαθμό, που αν κάποιος επαναστατήσει, να θεωρείται από την «κυψέλη» ως τέρας. Αν αμφισβητήσει λοιπόν την (στην πραγματικότητα ολοκληρωτική) δομή εξουσίας, πρέπει οπωσδήποτε να νιώθει ένοχος διότι «θέτει σε κίνδυνο» ολόκληρη την κοινότητα.
 
Κατ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν οι παγκοσμιοποιητές ονειρεύονταν ότι θα κερδίσουν. Όχι μόνο προσωρινά, αλλά παντοτινά, διότι στο μυαλό τους, αν επιτύχουν, δεν θα υπάρχει πια κανείς για να τους εναντιωθεί.
 
Πήραμε μια πολύ πικρή γεύση αυτής της μορφής ψυχολογικού πολέμου κατά τη διάρκεια της ψευτοπανδημίας, όταν μας είπαν ότι ένας ιός με ποσοστό θνησιμότητας 0,23% ήταν αρκετός για να διαγράψει τα περισσότερα από τα δικαιώματά μας. Ευτυχώς, μια σημαντική ομάδα ανθρώπων όρθωσε το ανάστημά της και πολέμησε ενάντια στις απαγορεύσεις και τα υγειονομικά «διαβατήρια».
 
Μην ξεχνάμε ότι τα ποσοστά εμβολιασμού που δίνουν όλες οι κυβερνήσεις δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, δεδομένου ότι πολλοί (και ιδιαίτερα στον τομέα της υγείας) χρησιμοποίησαν πλαστά πιστοποιητικά εμβολιασμού.
 
Τούτου λεχθέντος, οι παγκοσμιοποιητές σκοπεύουν να εκμεταλλευτούν μια πολύ μεγαλύτερη ατζέντα, εστιασμένη στο «κοινό καλό», χρησιμοποιώντας την πολυπροβεβλημένη «κλιματική κρίση».
 
Ωστόσο, δεν υπάρχει καμμία αντικειμενική απόδειξη για κλιματική αλλαγή που προκαλείται αποκλειστικά από ανθρωπογενείς εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, που άλλωστε αποδεδειγμένα αποτελεί μόνο το 0,04% της ατμόσφαιρας από το οποίο μόνο το 0.0016% είναι ανθρώπινης προέλευσης.

 
Με βάση το επιστημονικά αποδεκτό διάγραμμα του κλίματος της Γης κανένα καιρικό φαινόμενο των τελευταίων 100 ετών δεν είναι ασυνήθιστο. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν τις θεωρίες για ένα «σημείο καμπής» της θερμοκρασίας.
 
Επισημαίνω ότι μέσα στα τελευταία 100 χρόνια η θερμοκρασία της Γης δεν έχει αυξηθεί παρά λιγότερο από 1 βαθμό Κελσίου. Τα παρουσιαζόμενα ως «ρεκόρ» θερμοκρασίας χρονολογούνται μόνο μέσα στη δεκαετία του 1880, τη στιγμή που πριν από περίπου 130.000 χρόνια, η ζέστη ήταν πολύ περισσότερη, φυσικά χωρίς να υπάρχουν ορυκτά καύσιμα και βιομηχανική δραστηριότητα.

Μέχρι σήμερα, η μέση θερμοκρασία της Γης τα τελευταία εκατό χρόνια δεν έχει υπερβεί τον 1 βαθμό Κελσίου πάνω από τη γραμμή βάσης της προβιομηχανικής εποχής. Αυτή η νέα κλιματική κατάσταση είναι πολύ πιθανό να παραμείνει για αιώνες ως η θερμότερη περίοδος για τουλάχιστον 130.000 χρόνια. Το διάγραμμα δείχνει διαφορετικές ανακατασκευές της θερμοκρασίας με την πάροδο του χρόνου, με μετρημένες θερμοκρασίες από το 1850 και προβολή στο 2300 με βάση ένα σενάριο ενδιάμεσων εκπομπών. Πηγή: D.S. Kaufman και N.P. McKay, 2022, και δημοσιευμένα σύνολα δεδομένων.
 

Ωστόσο, αυτή η πολύ περιορισμένη περίοδος χρησιμοποιείται ως απόλυτο σημείο αναφοράς από αργυρώνητους κλιματολόγους που χρηματοδοτούνται από τον ΟΗΕ και διάφορες ιδιωτικές οργανώσεις και κυβερνήσεις για να στηρίξουν τους ισχυρισμούς τους.
 
Η ουσία είναι ότι τα λόμπι που ελέγχουν τον ΟΗΕ ενθάρρυναν την υστερία γύρω από ένα ψευδώς «αποκαλυπτικό» σενάριο για το κλίμα, όπως το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ενθάρρυναν την υστερία και τον φόβο γύρω από τεχνητές απειλές, όπως η γρίπη των χοίρων Η1Ν1 και ο Covid.
 
Πότε όμως ξεκίνησε η οργανωμένη κατασκευή τεχνητών απειλών στη σύγχρονη εποχή, από ποιους και γιατί; Όλα άρχισαν στις αρχές της δεκαετίας του 1970 από μια ομάδα συνδεδεμένη με τα Ηνωμένα Έθνη, την περιβόητη Λέσχη της Ρώμης (Club of Rome).

Πώς και γιατί δημιουργήθηκε η Λέσχη της Ρώμης

Όταν με τη βοήθεια της FED το δολάριο αποσυνδέθηκε από τον κανόνα του χρυσού, οι παγκοσμιοποιητές συνέλαβαν το σχέδιο να χρησιμοποιήσουν το περιβάλλον ως πρόσχημα για την εφαρμογή παγκόσμιου ολοκληρωτισμού.
 
Τη «βρώμικη δουλειά» την έκανε το 1972 μια μη κυβερνητική οργάνωση με την επωνυμία Λέσχη της Ρώμης, όταν με χρηματοδότηση του Ιδρύματος Φολκσβάγκεν και σε συνεργασία με το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασσαχουσέτης (MIT), δημοσίευσε μια πραγματεία με τίτλο Τα όρια της ανάπτυξης (The Limits to Growth).

Διάφορες εκδόσεις του βιβλίου Τα Όρια της Ανάπτυξης». Η λέξη «περιβάλλον» δεν υπήρχε πουθενά στον Χάρτη του ΟΗΕ του 1945. Το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών ιδρύθηκε λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία αυτού του βιβλίου.
 
 
Η πραγματεία, ως ένδειξη… σεβασμού προς τον Τρίτο Κόσμο, έγραφε μεταξύ άλλων ότι «εναπόκειται στα έθνη του Τρίτου Κόσμου να αποφασίσουν ποιοι πληθυσμοί μεταξύ τους θα πρέπει να εξοντωθούν».
 
Τα συμπεράσματα αυτής της περιορισμένου εύρους αναφοράς πάνω στη βιομηχανία και τους φυσικούς πόρους −που έχει άλλωστε δεχτεί έντονα αρνητική κριτική από πολλούς επιστήμονες και διανοητές για τη μεθοδολογία και την παραμετροποίηση που χρησιμοποίησε− ήταν πως το τέλος του πλανήτη μας ήταν κοντά, εκτός εάν τα έθνη και τα μεμονωμένα άτομα θυσίαζαν την κυριαρχία τους.
 
Διότι αυτό ακριβώς επιδίωκαν οι παγκοσμιοποιητές που την είχαν χρηματοδοτήσει.
 
Η Λέσχη της Ρώμης ιδρύθηκε το 1968 από τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του Χανς Μοργκεντάου (Hans Morgenthau) ¹, Αουρέλιο Πετσέι (Aurelio Peccei), 1908-1984 και Αλεξάντερ Κινγκ (Alexander King), 1909-2007, σε μια μάζωξη στη Ρώμη με αφορμή την επείγουσα επιτάχυνση του σχεδίου για τη δημιουργία μίας κυβέρνησης ενός ομοσπονδιακού κράτους μέχρι τη δεκαετία του 2000.

Ο Αουρέλιο Πετσέι το 1976.

Ο Πετσέι ήταν επί τρία χρόνια επικεφαλής της Επιτροπής της Ατλαντικής Οικονομικής Συνεργασίας (Committee for Atlantic Economic Cooperation) του Ατλαντικού Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (Atlantic Institute for International Affairs) και διευθύνων σύμβουλος της αυτοκινητοβιομηχανίας Fiat του πάμπλουτου Ιταλού βιομηχάνου και διάσημου γυναικοκατακτητή Τζιοβάνι Αννιέλι.
 
Ο Αννιέλι ήταν γόνος της ομώνυμης αρχαίας ιταλικής οικογένειας που ανήκει στη λεγόμενη «Μαύρη Αριστοκρατία» ² και ήταν ένα από τα σημαντικότερα μέλη της Επιτροπής των 300 στην οποία έχω αναφερθεί αναλυτικά.

Η Επιτροπή των 300

Εν συντομία, επισημαίνω ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις ύπαρξης νομικής μορφής ή συγκεκριμένης έδρας της Επιτροπής των 300. Πρόκειται για μια συμβατική ονομασία που χρησιμοποιείται για να ορίσει μία ομάδα 300 ανθρώπων της Μαύρης Αριστοκρατίας που βρίσκονται σε διάφορα μέρη του κόσμου και ελέγχουν σκιωδώς τις τύχες κυρίως της Ευρώπης με φιλοδοξίες να κυβερνήσουν όλο τον κόσμο.
 
Οι επιδιώξεις αυτής της σκιώδους κυβέρνησης είναι να προκαλέσει αρχικά κοινωνικούς σπασμούς σε παγκόσμια κλίμακα, και εν συνεχεία φοβερές οικονομικές κρίσεις, ως τεχνική κάμψης των αντιστάσεων στις μεγάλες αλλαγές που θέλει να επιβάλλει, χρησιμοποιώντας ως βασική της μέθοδο τη δημιουργία μεγάλων μαζών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο που θα λειτουργούν ως πηγές τροφοδοσίας της δικής της καλοπέρασης.
 
Για να καταλάβουμε που κινείται η ιδεολογία της Επιτροπή των 300, βασίζει όλες τις σημαντικές αποφάσεις της που επηρεάζουν την ανθρωπότητα, στη φιλοσοφία του χαζαροεβραίου Λευκορώσου αριστοκράτη και μαρξιστή Φελίξ Ντζερζίνσκι (Felix Dzerzhinsky), ο οποίος αντιμετώπιζε τα ανθρώπινα όντα χειρότερα από τα ζώα.
 
Ο Ντζερζίνσκι, γνωστός και ως «Σιδηρούς Φέλιξ» (Iron Felix) λόγω της σκληρότητάς του, που κάποτε υπήρξε και διευθυντής της Τσεκά (Cheka – ЧК) και της Γκε Πε Ου (GPU), των δύο φοβερών οργανώσεων μυστικής αστυνομίας των Μπολσεβίκων των οποίων τα 2/3 των στελεχών ήταν εβραίοι, ήταν τόσο στυγνός, που δεν είχε διστάσει να δηλώσει τα εξής: «Ο άνθρωπος δεν έχει καμμιά σημασία. Κοίτα τι γίνεται όταν τον αφήνεις να πεινάσει: αρχίζει να τρώει τους νεκρούς συντρόφους του για να μείνει ζωντανός. Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται μόνο για τη δική του επιβίωση. Μόνο αυτό έχει σημασία […]».
 
Η Λέσχη της Ρώμης εξακολουθεί μέχρι σήμερα να είναι ο σημαντικότερος βραχίονας της εξωτερικής πολιτικής της Επιτροπής των 300 μαζί με τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ και αμφότερες χαρακτηρίζονται από ξεκάθαρα μισανθρωπική στάση.

Το όνειρο του Πετσέι

Όνειρό του Πετσέι ήταν η ένωση ΗΠΑ-Καναδά και κεντροδυτικής Ευρώπης και η εγκαθίδρυση ειδικής συνεργασίας με χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιαπωνία, η Αυστραλία, το Ισραήλ, η Τουρκία κ.ά. με βάση ένα σχέδιο για τη διαίρεση του παγκόσμιου κράτους σε δέκα περιφέρειες ή βασίλεια, κατά τα πρότυπα των δέκα υποτιθέμενων βασιλέων της μυθικής Ατλαντίδας.
 
Αυτές τις ιδέες τις ανέπτυξε στο βιβλίο του με τίτλο The Chasm Ahead, που εκδόθηκε το 1969.
Εικόνα από το βιβλίο του Πετσέι «The Chasm Ahead» που αναπαριστά τις περιφέρειες του παγκόσμιου κράτους σαν φλούδες κρεμμυδιού. Όπως βλέπουμε, η Ελλάδα, δεν θεωρείται ότι ανήκει στον σκληρό πυρήνα του παγκόσμιου κράτους…
 

O έτερος συνιδρυτής, Αλεξάντερ Κινγκ, ήταν Βρετανός χημικός, γόνος οικογενείας βιομηχάνων και εκείνη την εποχή πρόεδρος του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Ο Κινγκ ήταν εκείνος που βοήθησε να επεκταθεί ο ρόλος του ΟΗΕ στην προστασία του περιβάλλοντος που μέχρι τότε ήταν ανύπαρκτος.
 
Στη Ρώμη λοιπόν μαζεύτηκαν, κατόπιν ενός τηλεφωνήματος του Πετσέι, οι πιο ανατρεπτικοί σχεδιαστές μελλόντων από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Σουηδία, τη Βρετανία, την Ελβετία και την Ιαπωνία που θα μπορούσε κανείς να συγκεντρώσει.
 
Είκοσι χρόνια αργότερα από τη δημοσίευση της μελέτης Τα όρια της ανάπτυξης, η ίδια Λέσχη εξέδωσε άλλη μια αναφορά με τίτλο The First Global Revolution: A Report by the Council of the Club of Rome (Η Πρώτη Παγκόσμια Επανάσταση: Mια αναφορά από το Συμβούλιο της Λέσχης της Ρώμης).

 Σε αυτή την αναφορά, οι συγγραφείς Αλεξάντερ Κινγκ και Μπέρτραντ Σνάιντερ περιέγραφαν ξεκάθαρα τη χρήση της υπερθέρμανσης του πλανήτη και της πείνας ως μέσου για τη δημιουργία μιας υπερεθνικής διακυβέρνησης. Στη σελ. 115 αναφέρεται χαρακτηριστικά το εξής:
 
«Ο κοινός εχθρός της ανθρωπότητας είναι ο άνθρωπος. Αναζητώντας έναν νέο εχθρό για να μας ενώσει, καταλήξαμε στην ιδέα ότι η ρύπανση, η απειλή της παγκόσμιας υπερθέρμανσης, η έλλειψη νερού, η πείνα και τα παρόμοια, θα κάνουν τη δουλειά μας. Αυτά τα φαινόμενα, στο σύνολό τους και στις αλληλεπιδράσεις τους αποτελούν μια κοινή απειλή που απαιτεί την αλληλεγγύη όλων των λαών. Ορίζοντας λοιπόν όλα αυτά ως εχθρούς, πέφτουμε στην παγίδα για την οποία έχουμε ήδη προειδοποιήσει, δηλαδή να εκλαμβάνουμε τα συμπτώματα σαν αιτίες. Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι προκαλούνται από την ανθρώπινη παρέμβαση και μόνο μέσω αλλαγής στάσεων και συμπεριφορών μπορούμε να τους υπερβούμε. Ο πραγματικός εχθρός, λοιπόν, είναι η ίδια η ανθρωπότητα».
(Κεφ. «The vacuum» [Tο κενό]).
 
Βαφτίζοντας δηλαδή την ίδια την ανθρωπότητα ως μεγάλη απειλή, οι μισάνθρωποι παγκοσμιοποιητές σκόπευαν να συσπειρώσουν τις μεγάλες ανθρώπινες μάζες γύρω από την ιδέα ότι οι ίδιες πρέπει να περιορίσουν τον εαυτό τους στα ελάχιστα.
 
Μ’ άλλα λόγια, οι άνθρωποι έπρεπε να θυσιάσουν τις ελευθερίες τους και να υποκύψουν στον έλεγχο (των διεθνών ελίτ), πεπεισμένοι ότι το ανθρώπινο είδος είναι χειρότερο από ζώο, ανάξιο να δικαιούται οποιεσδήποτε ελευθερίες.
 
Οι ίδιοι στόχοι που έθεσε τότε η Λέσχη της Ρώμης καθοδηγούν μέχρι σήμερα τις πολιτικές του ΟΗΕ και του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και κάνουν ειδικά τους πιο εύπιστους και ψυχικά ασταθείς δυτικούς νέους να ντρέπονται που ζουν, νιώθοντας τεράστιες ενοχές.
 
Οι ίδιοι στόχοι καθοδηγούν και τους μετανθρωπιστές που θεωρούν το ανθρώπινο είδος ως την «πανούκλα» του πλανήτη μας και γι’ αυτό πρέπει να αντικατασταθεί από (δήθεν) υπερευφυείς μηχανές.
 
Δηλαδή, η «πράσινη» τρομοκρατία, η προώθηση της ομοφυλοφιλίας, η ψηφιοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, η αποδοχή της μόνιμης εξαθλίωσης, η αντικατάσταση των ανθρώπων από μηχανές και τελικά ο μετανθρωπισμός είναι σκέλη του ίδιου σχεδίου της υπουδούλωσης της ανθρωπότητας στη βούληση μιας χούφτας εξουσιαστών.

Η Τεχνοτρονική Εποχή και η καταστροφή των ΗΠΑ

Τον Μάιο του 1967 οργανώθηκε μια διάσκεψη από την Επιτροπή Επιστήμης και Τεχνολογίας της Βορειοατλαντικής Συνέλευσης και το Ινστιτούτο Ερευνών Εξωτερικής Πολιτικής.
 
Ονομάστηκε «Διάσκεψη για την ατέλεια και τη διατλαντική συνεργασία» (Conférence sur l’Imperfection et Collaboration Transatlantique) και έλαβε χώρα στην πόλη Deauville της Γαλλίας. Οι αληθινές προθέσεις αυτής της διοργάνωσης ήταν να τεθεί ένα τέλος στη βιομηχανική και την τεχνολογική πρόοδο των ΗΠΑ.
 
Καρποί της διάσκεψης λίγα χρόνια αργότερα ήταν το προαναφερθέν βιβλίο του Πετσέι The Chasm Ahead, αλλά και του Πολωνο-αμερικανού διπλωμάτη και πολιτικού επιστήμονα Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι (Zbigniew Brzezinski) με τίτλο Βetween Two Ages: America’s Role in the Technetronic Era (Ανάμεσα σε δύο εποχές: Ο ρόλος της Αμερικής την τεχνοτρονική εποχή) που κυκλοφόρησε το 1970.

Σημειωτέον ότι ο Μπρζεζίνσκι ήταν συνιδρυτής της Τριμερούς Επιτροπής (Τrilateral Commission) ³, Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας επί προέδρου Jimmy Carter.
 
To συγκεκριμένο βιβλίο γράφτηκε προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο σκοπός της Ένωσης των Ηνωμένων Πολιτειών της Λέσχης της Ρώμης (United States Association of the Club of Rome – USACOR) που ήταν η σταδιακή κατάρρευση της οικονομίας των ΗΠΑ.
 
Μ’ άλλα λόγια, η Τεχνοτρονική Εποχή ήταν ένα μεταβιομηχανικό σχέδιο μηδενικής ανάπτυξης, το οποίο δημιουργήθηκε εν μέρει για να καταστρέψει τη βιομηχανία των ΗΠΑ, προκειμένου να τις προετοιμάσει για τη Νέα Παγκόσμια Τάξη. Και μέχρι τώρα φαίνεται ότι το σχέδιο αυτό πέτυχε το στόχο του, συμπαρασέρνοντας και την Ευρώπη που είναι υπό διάλυση.
 
Προς το παρόν όμως, όπως διαφαίνεται, οι μόνοι ωφελούμενοι από όλα αυτά τελικά είναι η Ρωσία και η Κίνα…
 
Ο Μπρζεζίνσκι ήταν επίσης συγγραφέας και του πασίγνωστου βιβλίου Η μεγάλη σκακιέρα: Η αμερικανική υπεροχή και οι γεωστρατηγικές της επιταγές, που στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 1998 από τις εκδ. Λιβάνη.
 
Σ’ αυτό τόνιζε τη σπουδαιότητα της Ευρασίας για τις ΗΠΑ, από την Πορτογαλία μέχρι τον Βερίγγειο πορθμό και από τη Λαπωνία μέχρι τη Μαλαισία, ειδικά δε της Ουκρανίας και του Αζερμπαϊτζάν, και προφήτευε μία ενδεχόμενη σύρραξη με την Κίνα. Στην πραγματικότητα όμως, η ένωση της Ευρασίας επιδιωκόταν προκειμένου οι εταιρείες της Επιτροπής των 300 να οικειοποιηθούν τους τεράστιους φυσικούς πόρους της Ρωσίας (αλλά αυτό φυσικά ο συγγραφέας δεν μπορούσε να το αναφέρει).
 
Είναι λοιπόν σαφές ότι από τότε η Ουκρανία ήταν σημαντική για την καταλήστευση της Ρωσίας, ωστόσο, όπως αποδείχτηκε, τα σχέδια των δυτικών ελίτ για την αρπαγή των πόρων της κατέρρευσαν παταγωδώς.

Πρόκληση πολέμων και στο βάθος αντιρωσισμός

Ο Πετσέι και ο Κινγκ ήταν οπαδοί των γεωπολιτικών θεωριών των Mackinder και Spykman. Με τη διαφορά ότι ο Πετσέι επέμενε ότι εάν ο κόσμος μελλοντικά δεν ελεγχόταν από μια ενιαία παγκόσμια κυβέρνηση, θα περιέπιπτε στο χάος. Για να γίνει όμως αυτό οι ΗΠΑ έπρεπε να καταρρεύσουν. Με ποιο τρόπο θα κατέρρεαν λοιπόν; Μα μέσω διεξαγωγής πολεμικών συρράξεων και ανατροπής νόμιμα εκλεγμένων καθεστώτων σε άλλες περιοχές του κόσμου.
 
To ρόλο του υποκινητή των ταραχών λίγο πολύ σε όλη την υφήλιο, ανέλαβε ο δαιμόνιος Γερμανο-εβραίος διπλωμάτης, πολιτικός επιστήμων και σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ, Χένρυ Κίσσιγκερ (1923-2023): πόλεμος Γιομ Κιπούρ, Βιετνάμ, Μπαγκλαντές, Ροδεσία, Ανατολικό Τιμόρ, του Κόλπου, εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, ανατροπή καθεστώτων στη Χιλή και την Αργεντινή, κ.ά.
 
Τα σχέδια του Κίσσιγκερ πραγματοποιήθηκαν, διότι η Λέσχη της Ρώμης και ο κύριος χρηματοδότης της που ήταν η αντιρωσική δεξαμενή σκέψης με την επωνυμία «Γερμανικό Ταμείο Marshall των ΗΠΑ», ουσιαστικά ήταν εξαιρετικά οργανωμένα συνωμοτικά σώματα που λειτουργούσαν υπό την κάλυψη του ΝΑΤΟ. Διότι η πρόκληση τέτοιων αιματηρών γεγονότων δεν μπορεί να υλοποιηθεί δίχως στρατιωτικές επεμβάσεις.
 
Άλλωστε η Λέσχη της Ρώμης ήταν εκείνη που διατύπωσε όλα όσα εφάρμοσε το ΝΑΤΟ ως κανόνες του, με τη βοήθεια των δράσεων του Βρετανού λόρδου και πολιτικού Πήτερ Κάρινγκτον (Peter Carington), μέλους της Επιτροπής των 300 και 6ου Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ.

Συμπεράσματα

Η Λέσχη της Ρώμης, όπως και όλοι οι οργανισμοί της παγκοσμιοποίησης, δεν είναι παρά μία συνωμοτική οργάνωση, ένα «πάντρεμα» μεταξύ Αγγλοαμερικανών χρηματοδοτών και ευρωπαϊκών οικογενειών της χαζαρικής Μαύρης Αριστοκρατίας, ιδιαίτερα του Λονδίνου, της Βενετίας και της Γένοβας.
 
Το κλειδί για τη μελλοντική επιτυχία του παγκόσμιου ελέγχου βρίσκεται στην ικανότητα όλων αυτών να δημιουργούν και να διαχειρίζονται άγριες οικονομικές κρίσεις που προκαλούν μια μόνιμη ύφεση.
 
Αυτές οι ελίτ δεν λειτουργούν με βάση τη χρονική αντίληψη του μέσου ανθρώπου: ξοδεύουν μισό αιώνα επινοώντας και κατασκευάζοντας μια κρίση. Ενσταλάζοντας μεθοδικά τον τρόμο, στη συνέχεια προτείνουν τις λύσεις που εκείνες ήθελαν να επιβάλουν πριν από δεκαετίες και δεν μπορούσαν, γιατί δεν έβρισκαν την κατάλληλη ευκαιρία.
 
Τα σχέδια της Λέσχης της Ρώμης ξεκίνησαν εν μέσω μιας μεγάλης στασιμοπληθωριστικής κρίσης, σε μια εποχή που η μεσαία τάξη φοβόταν πολύ για το μέλλον της και οι τιμές ανέβαιναν γρήγορα. Αυτή η κρίση δεν οφειλόταν φυσικά στην έλλειψη πόρων, αλλά στην κακοδιαχείριση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.
 
Δεν είναι τυχαίο ότι η κορύφωση του σχεδίου για την καταπολέμηση της δήθεν ανθρωπογενούς υπερθέρμανσης του πλανήτη, η ψευτοπανδημία του κορωνοϊού, ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο επεκτατισμός του Ισραήλ και η διάλυση της Συρίας, συμβαίνουν σε μία περίοδο όπου είναι εμφανής ένας ακόμη στασιμοπληθωρισμός.

Στιγμιότυπο από μία ετήσια διάσκεψη της Λέσχης της Ρώμης.  

Η Λέσχη της Ρώμης, αν και εξακολουθεί να υπάρχει, σήμερα θεωρείται ότι πλέον δεν είναι παρά ένα άδειο κέλυφος, επειδή άλλες παγκοσμιοποιητικές δεξαμενές σκέψης ανέλαβαν τον άθλιο ρόλο που έπαιζε εκείνη κάποτε.
 
Ωστόσο, η βαρειά σκιά της παραμένει ακόμα και η στρατηγική της για κλιματικό συναγερμό εξακολουθεί να χρησιμοποιείται, προκειμένου να δικαιολογήσει τον δραστικό περιορισμό από τις κυβερνήσεις της κατανάλωσης βασικών αγαθών, όπως ενέργειας, νερού, προϊόντων γεωργίας και κτηνοτροφίας, και κατοχυρωμένων δημόσιων παροχών όπως συντάξεων, ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης, εκπαίδευσης κ.ά.
 
Εάν τα σχέδιά της ολοκληρωθούν, δεν αποκλείεται να δούμε να υλοποιούνται οι περιφέρειες του μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας «1984» του Τζορτζ Όργουελ Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, Ωκεανία, Ευρασία και Ανατολασία, κάτι αντίστοιχο με τα «ατλάντεια» βασίλεια.
 
Όσο λοιπόν οι νεώτεροι εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται τα φριχτά εγκλήματα των παγκοσμιοποιητών, ασχολούμενοι μόνο με την woke ατζέντα και διάφορα άλλα φληναφήματα, οι απαγορεύσεις μιας πληθώρας ανθρώπινων ελευθεριών και δικαιωμάτων κάθε φάσματος, σταδιακά θα καθίστανται νόμοι του κράτους, κάτι που ήδη συμβαίνει καθημερινά.
 
Η επόμενη γενιά −που ζει μέσα σε τεχνητή φτώχεια και διαρκή κατατρομοκράτηση− μαθαίνει από τη νηπιακή της ηλικία ότι οι αγαθοί «οραματιστές» και «φιλάνθρωποι» μεγιστάνες του πλούτου μοχθούν για να σώσουν τον κόσμο από μια συμφορά που προκάλεσαν οι ίδιοι οι άνθρωποι οι οποίοι είναι εκ φύσεως κακοί και πλεονέκτες (η «συμφορά» στην πραγματικότητα δεν υφίσταται, ενώ κακοί και πλεονέκτες είναι οι διεστραμμένοι τύραννοι που δημιουργούν τεχνητές κρίσεις και μισούν τους ανθρώπους).
 
Της λένε ότι η υποδούλωση και η εξαθλίωσή της είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να υπερηφανεύεται, ένα «δώρο» που κρατά το ανθρώπινο είδος ζωντανό και εκείνη το πιστεύει ήδη. Της λένε πως όποιος αμφισβητεί αυτή τη σκλαβιά, είναι φασίστας, ψυχοπαθής ή τρομοκράτης που επιδιώκει την καταστροφή του πλανήτη μας και εκείνη το έχει ήδη εμπεδώσει.
 
Ωστόσο σύντομα θα αντιληφθεί ότι το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό φύλου, οι παρελάσεις gay και οι ψηφιακές εφαρμογές αυτόματων πληρωμών στα έξυπνα κινητά της δεν αξίζουν δεκάρα, τη στιγμή που αποδεκατίζεται από τους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, είναι συνέχεια άρρωστη ψυχικά και σωματικά, απειλείται από την τεχνητή νοημοσύνη που κάθε μέρα την καθιστά ντε φάκτο άνεργη, πεινάει, κρυώνει, στερείται των βασικών αγαθών και μένει φυλακισμένη σε άθλια διαμερίσματα-κουτιά, εξαρτημένη από πενιχρά κρατικά επιδόματα που οι κυβερνήσεις τα κόβουν όποτε θέλουν.
 
Σύντομα επίσης, θα αντιληφθεί ότι οι Αγώνες Πείνας της χτυπούν την πόρτα.
 
Στο χέρι μας είναι η διάδοση αυτής της συνομωσίας, όσο ακόμα διαθέτουμε αυτήν την δυνατότητα. Τα μέλη αυτών των εγκληματικών οργανώσεων είναι οι συνομώτες και όχι η πλειοψηφία των υπόλοιπων, απλών, κανονικών ανθρώπων της υφηλίου.
 
Μένει να διαπιστώσουμε αν τα σχέδια της Λέσχης της Ρώμης και εκείνων που την χρηματοδότησαν θα ολοκληρωθούν ή θα ματαιωθούν χάρη στη μαζική αφύπνιση του κόσμου.
 
Ωστόσο, σε μία Ευρωπαϊκή Ένωση που εξ αρχής δομήθηκε ως κράτος «Ες Ες» αγνοώντας κάθε δημοκρατική διαδικασία όπως οι ετυμηγορίες δημοψηφισμάτων και η συμμετοχή πατριωτικών κομμάτων στις εκλογές, σε μία Ευρωπαϊκή Ένωση που αποφασίζει και διατάσσει εντελώς δικτατορικά και δείχνει ανοιχτά το πραγματικό της, χαζαροκρατούμενο πρόσωπο, η αντίδραση των νεώτερων δεν μπορεί πλέον να περιορίζεται σε ανούσιες διαμαρτυρίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή σε αγωγές που δεν θα δικαιωθούν ποτέ ή σε μαζικές διαδηλώσεις που είναι δεδομένο ότι θα κατασταλούν στυγνά.
 
Θα μετατραπεί λοιπόν η πληροφόρηση σε άλλους, αποτελεσματικούς τρόπους ανατροπής των δυναστών, ή οι νεώτεροι θα εξακολουθήσουν να τυρβάζουν περί της woke ατζέντας, κερδίζοντας έτσι επάξια, εξαιτίας της αδιαφορίας τους, ένα ζοφώδες και εξευτελιστικό μη μέλλον;
 

1. Χανς Μοργκεντάου (1904-1980): Γερμανο-εβραίος Ασκενάζι, νομικός και πολιτικός επιστήμονας που διακρίθηκε στις ΗΠΑ στις οποίες είχε μεταναστεύσει λίγο πριν τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, για τη θεωρία του των διεθνών σχέσεων. Ο Μοργκεντάου πίστευε ότι για να υπάρξει ειρήνη στον κόσμο πρέπει να επιβληθεί ένα παγκόσμιο κράτος και νόμοι.
2. Mαύρη Αριστοκρατία: Στους κύκλους των μυημένων στην κρυφή ιστορία του κόσμου θεωρείται ότι οι πιο ισχυρές οικογένειες των Μαύρων Ευγενών βρίσκονται κατά σειράν κυριότητας στην Ιταλία, τη Γερμανία, την Ελβετία, τη Μεγάλη Βρετανία, την Ολλανδία και την Ελλάδα. Οι ρίζες τους εντοπίζονται στους Βενετούς ολιγάρχες, οι οποίοι προέρχονται από Χάζαρες γυναίκες που παντρεύτηκαν γόνους βασιλικών ευρωπαϊκών οίκων.
    
   Για παράδειγμα, ο βυζαντινός αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε΄ ο Κοπρώνυμος (718-775), παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Τζιτζάκ ή Τσιτσέκα της φυλής των Χαζάρων που είχαν μεταστραφεί στον εβραϊσμό. Η Χαζαρία εκτεινόταν στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα η Ουκρανία, που είναι η κοιτίδα των εβραίων Ασκενάζι. Η Τζιτζάκ βαφτίστηκε Ειρήνη και ο γιος τους ήταν ο αυτοκράτορας Λέων Δ΄, γνωστός ως Λέων ο Χάζαρος. Οι πάπες των Μεδίκων, Πίος XII (Eugenio Pacelli) και ο Ιωάννης Παύλος II ήταν επίσης Χάζαροι, δηλαδή κρυπτοεβραίοι στο θρήσκευμα.
    
   Ο σοσιαλιστής πολιτικός και οικονομικός σύμβουλος των Rothschild, Walter Rathenau, έφραψε στο Wiener Press (24 Δεκεμβρίου 1921) το εξής αναφερόμενος στη Μαύρη Αριστοκρατία [χαζαρικής καταγωγής]: «Μόνο 300 άνδρες, ο καθένας από τους οποίους γνωρίζει όλους τους άλλους, κυβερνούν τη μοίρα της Ευρώπης. Επιλέγουν τους διαδόχους τους από το δικό τους περιβάλλον. Αυτοί οι άνδρες έχουν όλα τα μέσα στα χέρια τους για να καταργήσουν τη μορφή του κράτους που θεωρούν παράλογη». Ακριβώς έξι μήνες μετά από αυτή τη δημοσίευση, ο Rathenau δολοφονήθηκε.
    
   Αυτές οι «αριστοκρατικές» οικογένειες βρίσκονται πίσω από τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα λεγόμενα φιλο-περιβαλλοντικά κινήματα που στην πραγματικότητα έχουν σκοπό να μειώσουν τον πληθυσμό ΟΛΩΝ των εθνών. Ο τεθνεώς πρίγκιπας Φίλιππος, σύζυγος της εκλιπούσης βασίλισσας Ελισάβετ ΙΙ και ο νυν βασιλιάς Κάρολος του Ηνωμένου Βασιλείου είναι τα πιο ορατά σύμβολα αυτής της ομάδας και αποτελούν μέρος αυτής της συνωμοσίας για την καταστροφή της βιομηχανίας και την επιστροφή του κόσμου σε μια νέα, σκοτεινή εποχή τεχνοφεουδαρχίας.
    
   Το χαρακτηριστικό αυτών των δυναστειών είναι ότι εισπράττουν τεράστια εισοδήματα από εκμετάλλευση γαιών. Όλες προσδοκούν να τερματιστεί κάθε βιομηχανική πρόοδος και, χάρη στην πείνα, τις ασθένειες και τους πολέμους, να εξαλείψουν τον πλεονάζοντα πληθυσμό. Όλες αντιτίθενται στην πυρηνική ενέργεια ή τη ψυχρή σύντηξη του υδρογόνου που μπορεί να παράγει καθαρή και φθηνή ηλεκτρική ενέργεια, το κλειδί για την οικονομική ανάπτυξη και την ευημερία του Τρίτου Κόσμου. Ωστόσο, κάποια στιγμή που θα κρίνουν εκείνη πρόσφορη, θα την προβάλλουν και θα την εκμεταλλεύονται οι ίδιοι.
    
   Επιθυμούν διακαώς την επιστροφή στο φεουδαρχικό σύστημα όπου θα είναι και πάλι απόλυτοι κυρίαρχοι. Μάθετε περισσότερα για την Μαύρη Αριστοκρατία εδώ.
3. Τριμερής Επιτροπή (Τrilateral Commission): Η Τριμερής Επιτροπή είναι μια μη κυβερνητική οργάνωση που δημιουργήθηκε το 1973 με πρωτοβουλία της ηγετικής ομάδας της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, συμπεριλαμβανομένων των Ντέιβιντ Ροκφέλερ, Χένρυ Κίσινγκερ και Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι. Η επιτροπή περιλαμβάνει 300 έως 400 μέλη από τους πιο αναγνωρισμένους επιχειρηματίες, πολιτικούς και διανοούμενους προερχόμενους από τη Δυτική Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και την περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού (κράτη μέλη του ΟΟΣΑ). Όπως και η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, υποστηρίζει την παγκοσμιοποίηση. Οι επικριτές της την κατηγορούν ότι προωθεί μια παγκόσμια συναίνεση μεταξύ των διεθνών κυβερνώντων τάξεων προκειμένου να διαχειρίζεται τις διεθνείς υποθέσεις προς το συμφέρον των οικονομικών και βιομηχανικών ελίτ που είναι μέλη της.