© Aπεροπία. Τα άρθρα του ιστολογίου aperopia.fr γράφονται κατόπιν κοπιαστικής έρευνας και μετάφρασης. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς άδεια του aperopia.fr. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση 2-3 πρώτων παραγράφων με προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο aperopia.fr

---

Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα

---

Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο πλανήτης μας δημιουργήθηκε αρχικά ακριβώς στις διαστάσεις που έχει τώρα, όπως και ότι το είδος μας είναι πάρα πολύ πρόσφατο σε σχέση με την παλαιότητα της Γης. Παρόλο που πολλές από τις παλαιές πεποιθήσεις που θεωρούνταν θέσφατα αναθεωρήθηκαν σιγά-σιγά με βάση πιο λογικά επιστημονικά επιχειρήματα, η πίστη ότι η αρχέγονη Γη δημιουργήθηκε στο σημερινό της μέγεθος διαιωνίστηκε, έως ότου έγινε ένα σημαντικό παγκόσμιο μοντέλο της επιστήμης.

Σήμερα λοιπόν, οι νέοι διδάσκονται ότι η Γη δημιουργήθηκε πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια στο σημερινό της μέγεθος, και ότι στη γεωφυσική ισχύει η θεωρία των τεκτονικών πλακών.

Ωστόσο, τα σύγχρονα γεωλογικά στοιχεία φαίνεται να αποδεικνύουν ότι η έννοια της σταθερής διαμέτρου της Γης μπορεί να είναι εντελώς λανθασμένη και ότι οι τεκτονικές πλάκες δεν ταιριάζουν παρά μόνον σε μία σφαίρα πολύ μικρότερη.

Γιατί όμως αυτά αποκρύπτονται και ο κόσμος συνηθίζει σε μία εντελώς ψευδή κοσμοθεώρηση; Μα για τους ίδιους λόγους που όλες οι σημαντικές γνώσεις αποκρύπτονται σε όλους τους τομείς εδώ και χιλιετίες: οι επιπτώσεις της απόκτησης τέτοιων γνώσεων οδηγούν σε επικίνδυνες για τις κυρίαρχες ελίτ σκέψεις που δεν πρέπει να τίθενται ποτέ από τους λαούς, προκειμένου να είναι χειραγωγήσιμοι.

Η θεωρία της μετατόπισης των ηπείρων

Στις αρχές του 1900, ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση όταν ο Γερμανός γεωφυσικός και μετεωρολόγος Άλφρεντ Βέγκενερ (Alfred Wegener, 1880-1930) πρότεινε τη θεωρία της μετατόπισης των ηπείρων. Παρατήρησε ότι οι μεγάλες χερσαίες μάζες της Γης μπορούσαν να συναρμολογηθούν μεταξύ τους σαν ένα παζλ και δήλωσε ότι οι ήπειροι κάποτε είχαν ενωθεί σε μια ενιαία στεριά, την Πανγαία, και αργότερα είχαν απομακρυνθεί.

Μη μπορώντας όμως να παράσχει έναν επιστημονικό μηχανισμό του γιατί συμβαίνει η μετατόπιση, το έργο του χλευάστηκε και αγνοήθηκε για δεκαετίες μέχρι που βρέθηκε η απόδειξη της διαστολής του ωκεάνιου πυθμένα, που στις αρχές της δεκαετίας του 60 οδήγησε στη θεωρία των δώδεκα κύριων τεκτονικών ή λιθοσφαιρικών πλακών και μερικών μικρότερων, που σήμερα αποτελεί τον πυλώνα των γεωεπιστημών.

Οι τεκτονικές πλάκες της Γης. Πηγή: Βικιπαίδεια.

Παρόλο που ο Βέγκενερ είχε περιορισμένο αριθμό δεδομένων και τεχνολογία σε σύγκριση με την σημερινή εποχή, η θεωρία του δεν άλλαξε δραματικά. Έχουν προταθεί διάφοροι συνδυασμοί γεωδυναμικής υπόθεσης, όπως ο συστολισμός, ο επεκτατισμός ή η κινητικότητα, πάντα σε έναν πλανήτη σταθερής διάστασης, αλλά αρκετοί φυσικοί και οι γεωλόγοι σήμερα πια δέχονται ότι η ακτίνα της Γης ναι μεν επί δισεκατομμύρια χρόνια παρέμενε σταθερή, ωστόσο, κάποια στιγμή μεγάλωσε.

Και τούτο διότι, όπως θα δούμε παρακάτω, σύγχρονες μελέτες του πυθμένα των ωκεανών καταδεικνύουν ότι η Γη άρχισε να διογκώνεται πριν από 180 εκατομμύρια χρόνια.

Η υπόθεση της διαστολής της Γης υποστηρίζεται κυρίως από δεδομένα παλαιοντολογίας, παλαιομαγνητισμού, παλαιοκλιματολογίας και γεωλογίας. Οι ισοχρονικές γραμμές του πυθμένα του ωκεανού δεν ταιριάζουν σε μια Γη ίδιου μεγέθους με το σημερινό, αλλά μόνο σε μια Γη με μικρότερη ακτίνα. Η δε ορογένεση φαίνεται ότι είναι αποτέλεσμα της διαστολής της Γης.

Η θεωρία των τεκτονικών πλακών έχει επιβιώσει για δεκαετίες, επειδή οι υποστηρικτές της την έχουν απομακρύνει όλο και περισσότερο από την πραγματικότητα, απορρίπτοντας ή παραβλέποντας συστηματικά κάθε αντίθετο στοιχείο και επιλέγοντας μόνο τα δεδομένα που υποστηρίζουν τις απόψεις τους.

Η πεποίθηση ότι η Γη δεν έχει αλλάξει σε μάζα ή όγκο διατηρήθηκε για σχεδόν έναν αιώνα, έτσι νέες θεωρίες, όπως η υποβύθιση, έχουν εφευρεθεί για να εξηγήσουν το μυστήριο της εξαφάνισης της ωκεάνιας λιθόσφαιρας. Περί τίνος πρόκειται;

Το πρόβλημα της εξαφάνισης της ωκεάνιας λιθόσφαιρας

Ο ισοχρονικός χάρτης είναι ένας τύπος γεωλογικού χάρτη που παρουσιάζει αυτό που ονομάζεται ισοχρονικές γραμμές σε ένα διάγραμμα αναλογιών που δείχνει μια σειρά δειγμάτων πετρωμάτων ή ορυκτών που σχηματίστηκαν ταυτόχρονα.

Ο παρακάτω χάρτης δείχνει τις ισοχρονικές λωρίδες ολόκληρου του πλανήτη μας. Οι χρωματιστές λωρίδες αντιπροσωπεύουν μια συγκεκριμένη ηλικία βράχων ή ορυκτών.

Η ηλικία της ωκεάνιας λιθόσφαιρας.

Το κόκκινο χρώμα είναι αντιπροσωπευτικό μικρότερης ηλικίας (0-5 εκατ. χρόνια) και το μπλε μεγαλύτερης (180 εκατ. χρόνια). Εκτός από τη λεκάνη της Μεσογείου, όλοι οι ωκεάνιοι πυθμένες της Γης δεν υπερβαίνουν τα 180 εκατομμύρια χρόνια, ενώ είναι γνωστό ότι ο ηπειρωτικός φλοιός είναι πολύ παλαιότερος, περίπου 4,5 δισεκατομμυρίων ετών.

Αυτή όμως είναι μια συγκλονιστική ανακάλυψη. Εάν δημιουργείτο συνεχώς νέα ωκεάνια λιθόσφαιρα στις ωκεάνιες κορυφογραμμές, οι ωκεανοί θα έπρεπε να επεκτείνονται επ’ αόριστον, εκτός εάν υπάρχει ένας μηχανισμός που καταστρέφει την ωκεάνια λιθόσφαιρα. Στις κορυφογραμμές που διαστέλλονται, προστίθεται νέος ωκεάνιος φλοιός στην επιφάνεια της Γης, κατά συνέπειαν, ο όγκος της Γης αυξάνεται.

Εάν η υποβύθιση αμφισβητείται και δεν μπορεί να λύσει πλήρως αυτό το αίνιγμα, τότε η διαστολή της Γης θα πρέπει να θεωρηθεί βέβαιη. Η Γη διαρρηγνύεται στα σημεία που ο φλοιός της είναι πιο λεπτός, δηλαδή στους ωκεανούς και απ’ αυτά τα ρήγματα εκλύεται υποθαλασσίως μάγμα.

Ιστορικό

Η αρχική ιδέα μιας ηπειρωτικής μετατόπισης προήλθε από τον διάσημο Ιταλό βιολιστή και γεωλόγο Ρομπέρτο Μαντοβάνι (1854-1933) και όχι από τον Βέγκενερ.

Ο Μαντοβάνι, ήταν υπερασπιστής της μετατόπισης των ηπείρων και της πλανητικής διαστολής. Εκτός από επιστήμονας, επειδή ήταν και καταξιωμένος βιολιστής, το 1878 ταξίδεψε στο ηφαιστειογενές νησί Ρεουνιόν ως μέλος μιας ορχήστρας.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του εκεί, είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει τα τεράστια ηφαιστειακά ρήγματα στην ακτή του Ινδικού Ωκεανού, κοντά στην πόλη Σαιν Ντενί. Υποστήριξε ότι οι τάφροι που παρατηρήθηκαν στην ακτή του νησιού μπορεί να είχαν υποστεί, σε μικρή κλίμακα, την διαδικασία θρυμματισμού των ηπείρων.

Αργότερα, στη Γαλλία, ο Μαντοβάνι οργάνωσε δημόσιες διαλέξεις όπου ανέπτυξε τη θεωρία της πλανητικής διαστολής. Το 1909 σχεδίασε έναν χάρτη της διεύρυνσης των ωκεανών με διακεκομμένες γραμμές για να δείξει τα σημεία στις απέναντι πλευρές των ωκεανών που κάποτε εφάπτονταν. Είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κατά το γεωλογικό παρελθόν το μέγεθος της Γης πρέπει να ήταν πολύ μικρότερο από το σημερινό.

Ο παγκόσμιος χάρτης διεύρυνσης των ωκεανών του Μαντοβάνι.

Παρόλο που το 1915 ο Βέγκενερ παρατήρησε τις ομοιότητες με τη δική του υπόθεση της μετατόπισης των ηπείρων, δεν ανέφερε τη διαστολή της Γης ως την αιτία της μετατόπισης.

Ένας συγκερασμός της διαστολής και της συστολής της Γης είναι η θεωρία των θερμικών κύκλων του Ιρλανδού καθηγητή φυσικής και ορυκτολογίας Τζον Τζόλυ (John Joly, 1857-1933).

Ο Τζόλυ υπέθεσε ότι η θερμότητα που ρέει από τη ραδιενεργή αποσύνθεση στον πυρήνα της Γης, ξεπερνά την ψύξη του εξωτερικού της. Μαζί με τον Βρετανό γεωλόγο Άρθουρ Χολμς (Αrthur Holmes), ο Τζόλυ πρότεινε μια υπόθεση στην οποία η Γη χάνει τη θερμότητά της εξαιτίας κυκλικών περιόδων διαστολής.

Σύμφωνα με την υπόθεσή τους, η διαστολή μπορεί να προκαλέσει ρωγμές και χαρακιές στο εσωτερικό της Γης που γεμίζουν με μάγμα. Αυτό μπορεί να ακολουθηθεί από μια φάση ψύξης, όπου το μάγμα μπορεί να παγώσει και να γίνει στερεός βράχος, προκαλώντας τη συστολή της Γης.

Ωστόσο, επισημαίνω ότι την ιδέα της διαστολής των πλανητών αρχικά συνέλαβε το 1888 ο Πολωνορώσος πολιτικός μηχανικός Ιβάν Γιαρκόφσκι (Ivan Yarkowski) ο οποίος πρότεινε ότι κάποιο είδος αιθέρα απορροφάται από τη Γη και μετατρέπεται σε χημικά στοιχεία που αναγκάζουν τα ουράνια σώματα να διαστέλλονται. Προφανώς ο Γιαρκόφσκι είχε διορατικά αντιληφθεί την ύπαρξη των νετρίνων πολύ πριν την επιστημονική τους επιβεβαίωση.

Τη δεκαετία του 70 αυτή τη θεωρία την τελειοποίησε ο καθηγητής γεωλογίας του πανεπιστημίου της Τασμανίας (Αυστραλία) Σάμιουελ Γουώρεν Κάρεϊ (Samuel Warren Carey), στη μελέτη του με τίτλο The Expanding Earth, που δημοσιεύτηκε το 1976.

O Kάρεϊ είναι λοιπόν ο πατέρας της σύγχρονης θεωρίας της διαστολής της Γης, με την οποία πρότεινε ότι η Γη διεστάλη κατά 45% από την Παλαιοζωϊκή εποχή και έπειτα, και σήμερα πια είναι περίπου διπλάσια από όσο ήταν τότε.

Ο Κάρεϊ αρχικά νόμιζε ότι η Πανγαία κάλυπτε μία Γη ίδιου μεγέθους με τη σημερινή. Ωστόσο, όταν προσπάθησε να επανασυναρμολογήσει τα τμήματα από τα οποία υποτίθεται ότι αποτελείτο, ήταν αδύνατον σε μια σφαίρα σημερινής ακτίνας, κάτι που, ωστόσο, κατόρθωσε σε μια πολύ μικρότερη υδρόγειο.

Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι τα Ιμαλάια δημιουργήθηκαν από την κίνηση της τεκτονικής πλάκας της Ινδίας που από το νότιο ημισφαίριο που βρισκόταν κάποτε ως μέρος της αρχέγονης ηπείρου Γκοντβάνας (που συνενώθηκε με τις άλλες αρχέγονες ηπείρους Λαυρασία και Σιβηρία στην πανήπειρο Πανγαία), διήνυσε απόσταση 5.000 χιλιομέτρων και διείσδυσε κάτω από την ασιατική πλάκα, με κατεύθυνση από τον ισημερινό προς τον βορρά. Ο Κάρεϊ επέμενε όμως ότι ουδέποτε συνέβη κάτι τέτοιο.

Και τούτο διότι όλες οι μελέτες των ανωμαλιών του υπεδάφους στο Θιβέτ, τη Σιβηρία, το Αφγανιστάν και το Ιράν, δείχνουν ότι δεν υπήρξε ποτέ ένας τεράστιος ωκεανός αποκαλούμενος Πανθάλασσα ή Τηθύς που υποτίθεται ότι κάλυπτε παραπάνω από ένα ημισφαίριο, αλλά μόνο ρηχές διηπειρωτικές λίμνες με παρόμοια απολιθώματα και τύπους βράχων που εκτείνονταν σε όλη αυτή την τεράστια περιοχή.

Κατά την Ιουρασική περίοδο που κυριαρχούσαν οι δεινόσαυροι, διάφορα άλλα γιγάντια ερπετά και είδη ζώων, περπατούσαν από τη θέση που βρισκόταν τότε η Ινδία, ως τη θέση που βρισκόταν η Κίνα και τανάπαλιν. Αυτό δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν εάν μεσολαβούσε ωκεανός 5.000 χιλιομέτρων.

Το 1983 ο Γερμανός μηχανικός Κλάους Βόγκελ (Klaus Vogel) παρουσίασε διαδοχικά μοντέλα της Γης, καταδεικνύοντας πως αν τοποθετήσουμε τις σημερινές ηπείρους σε μία σφαίρα με διάσταση ακριβώς το 40% της σημερινής, εφαρμόζουν σχεδόν τέλεια.

Οι σφαίρες του Βόγκελ. Αριστερά, η αρχέγονη Γη και δεξιά, τοποθετημένη μέσα στη σημερινή που παρουσιάζεται ως διάφανη.

Επιπλέον, και ο καθηγητής γεωλογίας του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας Κηθ Κρουκ (Keith Crook), επεσήμανε το μυστήριο της έλλειψης απολιθωμάτων ωκεάνιου βυθού πριν από την Παλαιοζωϊκή περίοδο (πριν από 542 έως 251 εκατ. χρόνια) που σημαίνει ότι προηγουμένως δεν υπήρχε καθόλου ωκεάνιο περιβάλλον.

Αν λοιπόν πηγαίναμε πίσω στο χρόνο και εξαλείφαμε όλο τον ωκεάνιο φλοιό, ο ηπειρωτικός φλοιός θα περίκλειε τακτοποιημένα ολόκληρη τη Γη σε μια σφαίρα λίγο μικρότερη από τα δύο τρίτα της διαμέτρου της τρέχουσας.

Δεδομένου ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα δεδομένα για την ηλικία του πρωταρχικού ωκεάνιου φλοιού, μπορεί να υποτεθεί ότι η ακτίνα της Γης παρέμεινε σταθερή μέχρι πριν από 180 εκατομμύρια χρόνια, όταν ξαφνικά ο όγκος της Γης άρχισε να αυξάνεται.

Πρωτύτερα, όλες οι ήπειροι ήταν μία που περιέκλειε ρηχές υδάτινες εκτάσεις, μέχρι που ο ηπειρωτικός φλοιός διερράγη σε βαθμό που δημιουργήθηκαν οι πρώτοι ωκεανοί.Διεύρυνση του Ειρηνικού ωκεανού από την Ύστερη Τριασική εποχή (αριστερά) έως την Ύστερη Κρητιδική (κέντρο) μέχρι σήμερα (δεξιά), όπως καθορίζεται από τα δεδομένα του φλοιού. Τελικά, οι ήπειροι επανενώνονται κατά μήκος ταιριαστών γεωλογικών περιγραμμάτων μόνο όταν πάμε πίσω στο χρόνο, στην Πρώιμη Ιουρασική/Ύστερη Τριασική (McCarthy 2005).

Κατά τη διάρκεια της διαστολής της Γης, οι ωκεάνιες λεκάνες γέμισαν με νερό και η στάθμη της θάλασσας έπεσε. Οι ήπειροι άρχισαν να ανυψώνονται πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και εξαπλώνονταν με ταχύτητα ανάλογη με τον ρυθμό εξάπλωσης των κορυφογραμμών στο μέσον του ωκεανού.

Παλαιογεωγραφία ακτών από την αρχαϊκή εποχή έως τα σημερινά γήινα μοντέλα (κατά Scotese, 1994, και Smith, 1994). Οι αρχέγονες ακτές εμφανίζονται ως μπλε γραμμές και οι αρχέγονες θάλασσες και οι σύγχρονοι ωκεανοί είναι χρωματισμένοι με μπλε. Κάθε εικόνα προχωρά κατά 15 μοίρες γεωγραφικό μήκος σε όλη την ακολουθία για να δείξει μια ευρεία κάλυψη της παλαιογεωγραφικής ανάπτυξης. Σημείωση: δεν υπάρχουν διαθέσιμα δημοσιευμένα δεδομένα για το μοντέλο της Ύστερης Δεβόνιας υποπεριόδου (πριν από 385 έως 359.2 εκατομ. χρόνια) ή για μοντέλα πριν από την Κάμβριa εποχή (πριν από 513 έως 488,3 εκ. χρόνια). Πηγή: Dr James Maxlow: Dinosaurs on an Expanding Earth.

Για να εξηγηθεί πώς η Πανγαία θρυμματίστηκε στις υπάρχουσες ηπείρους μπορεί να διεξαχθεί το εξής πείραμα: Καλύπτουμε ένα μισοφουσκωμένο μπαλόνι με ένα λεπτό στρώμα πλαστελίνης ή πηλού που αντιπροσωπεύει τον ηπειρωτικό φλοιό.

Όταν το μπαλόνι φουσκώσει περαιτέρω, αυτό το στρώμα αρχίζει να διασπάται σε κομμάτια συγκρίσιμα με τη διάσπαση της Πανγαίας. Ο χώρος ανάμεσα στα κομμάτια της πλαστελίνης μπορούμε να πούμε ότι αντιπροσωπεύει τους ωκεανούς.

Πείραμα με πλαστελίνη που δείχνει τη διάρρηξη του ηπειρωτικού φλοιού.

Ο τρέχων όγκος της Γης υπολογίστηκε ότι τελικά είναι 355,5% μεγαλύτερος από τον αρχικό όγκο σε μια χρονική περίοδο 180 εκατομμυρίων ετών. Η μέση ακτίνα της Γης είναι 152,6% μεγαλύτερη και ο μέσος ρυθμός αύξησης της ακτίνας είναι 1,22 cm ανά έτος, ωστόσο, σε μερικά σημεία, όπως στον Ατλαντικό ωκεανό η διεύρυνση είναι 3 έως 4 εκατοστά ανά έτος, ενώ στον Ειρηνικό, είναι 15 έως 18,3 εκατοστά ανά έτος. Αξιοσημείωτο είναι ότι η διεύρυνση στο νότιο ημισφαίριο είναι πολύ πιο έντονη από ό,τι στο βόρειο.

Στη λεκάνη εξάπλωσης του Ατλαντικού, το σημείο άρθρωσης βρίσκεται κοντά στον βόρειο πόλο, στη Θάλασσα Λάπτεφ, και στο νότιο τμήμα του Ατλαντικού, μεταξύ της Νοτίου Αφρικής και της Νοτίου Αμερικής όπου η διεύρυνση είναι ταχύτερη, υπάρχει ένα κενό 6.300 χιλιομέτρων.

Ο πυθμένας του Ατλαντικού ωκεανού διαρρηγνύεται από τον βόρειο πόλο προς το νότιο. Λόγω αυτής της διάρρηξης μπορεί ενδεχομένως να εξηγηθεί και η καταβύθιση των περιοχών που έγιναν γνωστές ως νησιά ή περιοχές της χαμένης ηπείρου Ατλαντίδας.

Ασύμμετρη διεύρυνση του πυθμένα του Ειρηνικού ωκεανού. Έτσι μπορεί ενδεχομένως να εξηγηθεί και η καταβύθιση των περιοχών που έγιναν γνωστές ως τμήματα των σήμερα καταβυθισμένων ηπείρων Λεμουρία (ξηρά ανάμεσα στη Μαδαγασκάρη και την Κεϋλάνη) και Μου (ξηρά που κάλυπτε μεγάλο μέρος του Ειρηνικού ωκεανού). Η κορυφή και οι δύο πλευρές του Ειρηνικού αποτελούν μια ιδιαίτερα ενεργή ηφαιστειακή ζώνη, το λεγόμενο Δαχτυλίδι της Φωτιάς (Ring of Fire).

Το πρωταρχικό μέγεθος

Όπως ελέχθη, οι ωκεανοί δεν υπήρχαν ανέκαθεν, υπήρχαν μόνο ρηχές υδάτινες εκτάσεις. Στα αρχικά της στάδια, η Γη εικάζεται ότι έχασε όλη την ατμόσφαιρα και το νερό της, πιθανότατα λόγω μιας θηριώδους ηλιακής έκλαμψης.

Η παρούσα ατμόσφαιρα και οι τωρινοί ωκεανοί διαμορφώθηκαν κατά τη διάρκεια τεράστιων γεωλογικών περιόδων, μερικώς λόγω των αναθυμιάσεων των ηφαιστείων, και κυρίως λόγω των ηφαιστειακών βράχων που ανήλθαν στην επιφάνεια από τον ωκεάνιο βυθό κατά την ανάπτυξη των ωκεανών.

Παρακάτω δίδεται η σταδιακή επέκταση της ακτίνας της Γης, στο διάστημα πριν από 180 εκατομμύρια χρόνια μέχρι σήμερα:

Αριστερή στήλη: η ηλικία της Γης σε εκατομμύρια χρόνια. Μεσαία στήλη: επιφάνεια σε τετραγωνικά χιλιόμετρα. Δεξιά στήλη, ακτίνα της Γης σε χιλιόμετρα. Πηγή: M. Degezelle: The Expanding Earth and implications on the geophysics of Earth, Δεκέμβριος 2018.

Σήμερα, η συνολική έκταση του ηπειρωτικού φλοιού καλύπτει μόνο το 42,9% της επιφάνειας της Γης. Εάν εξαλειφθεί ο ωκεάνιος φλοιός ηλικίας μόνο 180 εκατομμυρίων ετών, όλες οι ήπειροι ενώνονται σε μια υπερήπειρο, σχηματίζοντας όμως μια μικρότερη σφαίρα (κάτω αριστερά).

Η διάσπαση της Αφρικής

Είναι γεγονός ότι η αφρικανική πλάκα (όπως και η πλάκα της Ανταρκτικής) μεγαλώνει σε μέγεθος. Τα διευρυνόμενα ρήγματα στην Ερυθρά Θάλασσα και στην Μεγάλη Ρηξιγενή Κοιλάδα της ανατολικής Αφρικής δείχνουν ότι η Αφρική θα διαρραγεί εντελώς στο μέλλον.

Ήδη ένα τεράστιο ρήγμα μήκους 20 και βάθους 15 μέτρων έχει αρχίσει να χωρίζει την Κένυα στα δύο από το 2018 (κάτω εικόνα). Αυτό οφείλεται στη διαστολή της αφρικανικής πλάκας εκ των έσω.

Οι οπαδοί της θεωρίας των τεκτονικών πλακών δεν μπορούν να εξηγήσουν το γεγονός γιατί δεν υπάρχει υποβύθιση της αφρικανικής στην ευρωπαϊκή και στην αραβική πλάκα, αλλά απομάκρυνση.

Αυτή θα είναι η εικόνα της Αφρικής κατά τις επόμενες εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια χρόνια. Η Αφρική θα σπάσει εντελώς στη Μεγάλη Ρηξιγενή Κοιλάδα, απομακρυνόμενη από τις άλλες ηπείρους, ως συνέπεια της διαστολής της Γης.

Χαμηλή βαρύτητα και γιγαντισμός

Η χαμηλότερη βαρύτητα επέτρεψε στους δεινόσαυρους και σε άλλα μεγαθήρια, έντομα, φυτά και δέντρα να αναπτυχθούν σε γιγαντιαία μεγέθη. Σύμφωνα με τις επιστημονικές μετρήσεις του μηχανικού, συγγραφέα και ερευνητή παλαιοβαρύτητας και τεκτονικών πλακών Στήβεν Χάρρελ (Stephen Hurrel) οι δεινόσαυροι ήταν αδύνατον να επιβιώσουν σε περιβάλλοντα με βαρύτητα ίδια με τη σημερινή.

Ο Χάρρελ επινόησε μία νέα μέθοδο υπολογισμού της παλαιοβαρύτητας με βάση απολιθωμένα φτερά, όπου απέδειξε ότι τα οστά των δεινοσαύρων για να αντέχουν το βάρος τους κατά τη διάρκεια της Πέρμιας περιόδου, η βαρύτητα πρέπει να ήταν περίπου 50% λιγότερη από τη σημερινή.

Διάγραμμα του Ιταλού γεωφυσικού Giancarlo Scalera που δείχνει την αύξηση της βαρύτητας κατά τα τελευταία 450 εκατομμύρια χρόνια, με βάση τη μείωση του μεγέθους των απολιθωμάτων των χερσαίων ειδών.

Η αύξηση της βαρύτητας και η ρήξη του φλοιού καθώς έσπαζε και οι αρχαίες εσωτερικές υδάτινες εκτάσεις που ξεραίνονταν λόγω της διαστολής της Γης, προκάλεσε τον σταδιακό αφανισμό τους που διήρκεσε περίπου οκτώ εκατομμύρια χρόνια και δεν πέθαναν όλοι ακαριαία πριν από 65,5 εκατομμύρια χρόνια λόγω της πρόσκρουσης του κομήτη Chicxulub στη χερσόνησο του Γιουκατάν του Μεξικού και της αύξησης της ηφαιστειακής δραστηριότητας, όπως πρεσβεύει η κυρίαρχη άποψη.

Ωστόσο, οι μετρήσεις των οστών τους, από τη σκοπιά της μηχανικής, δείχνουν ότι ήταν αδύνατον να αντέχουν το βάρος τους εάν η γήινη βαρύτητα ήταν ίδια με τη σημερινή.

Αλλά και εσωτερικές αδελφότητες όπως οι θεοσοφιστές υποστηρίζουν ότι λόγω της χαμηλής βαρύτητας οι πρόγονοί μας εκείνης της εποχής, οι Λεμούριοι, που, κατ’ αυτούς, έζησαν πριν από 34 έως 4,5 εκατ. χρόνια, ήταν γιγάντιοι και αρχικά είχαν ύψος 18 μέτρα το οποίο σταδιακά μειώθηκε στα 3 – 4 μέτρα.

Σύμφωνα με πανάρχαια θιβετανικά χειρόγραφα (Βιβλίο των Ντζιάν), γραμμένα σε προκατακλυσμιαία γλώσσα (προ 12.000 ετών) που οι θεοσοφιστές ισχυρίστηκαν ότι μετέφρασαν με τη βοήθεια αγγλόφωνων Ινδών σοφών που τα είχαν μελετήσει, οι αρχικοί Λεμούριοι συνυπήρχαν με κάποια είδη μικρότερων επιζησάντων δεινοσαύρων και γι’ αυτό το λόγο έχτιζαν τα τείχη των πόλεών τους κυκλώπεια, ώστε να μπορούν να αποτρέψουν τις επιθέσεις ογκωδών ζώων.

Η αποκρυφιστική πεποίθηση ότι η ήπειρος Λεμουρία ή Μου αφανίστηκε λόγω διαρκούς ηφαιστειακής και σεισμικής δραστηριότητας που διήρκεσε εκατομμύρια χρόνια, ταιριάζει απόλυτα με τα πολλά ρήγματα του πυθμένα του Ειρηνικού ωκεανού που προέκυψαν λόγω της διαστολής της Γης και την ύπαρξη του προαναφερθέντος Δαχτυλιδιού της Φωτιάς.

Το Δαχτυλίδι της Φωτιάς του Ειρηνικού. Διακρίνονται τα ρήγματα ανάμεσα στις τεκτονικές πλάκες αλλά και άλλα ενδιάμεσα.

Η διαστελλόμενη Γη θα μπορούσε επίσης να εξηγήσει γιατί τα κυκλώπεια ερείπια έχουν όλα παρόμοια τεχνοτροπία κατασκευής, σαν οι τοποθεσίες τους να ήταν πολύ πιο συνδεδεμένες μεταξύ τους από ό,τι πιστεύουμε σήμερα, καθώς προφανώς βρίσκονταν πλησιέστερα η μία με την άλλη απ’ ό,τι σήμερα.

Πιθανοί λόγοι αύξησης της μάζας

Ως πιθανοί λόγοι της αύξησης της γήινης μάζας θεωρούνται οι εξής τρεις:

1. Συσσώρευση εξωγήινων υλικών:
α) Από κομήτες και μετεωρίτες
β) Από την πρόσκρουση τεράστιου ουράνιου σώματος
γ) Από την κοσμική σκόνη.

2. Γέννηση μάζας μέσα στον πυρήνα από εκκενώσεις πλάσματος:
Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, ο ήλιος και οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος παρουσιάζουν φαινόμενα εκκένωσης πλάσματος τα οποία παράγουν ύλη. Οι εκκενώσεις πλάσματος θα μπορούσαν να εξηγήσουν την αύξηση της μάζας της Γης. Οι εκκενώσεις ήταν γνωστές στους εσωτεριστές παλαιόθεν ως Φοχάτ, δηλαδή ως κοσμικός ηλεκτρισμός, στα πλαίσια ενός ηλεκτρικού σύμπαντος.

Δεδομένου ότι κατά τους εσωτεριστές όλα τα ουράνια σώματα θεωρούνται νοήμονες οντότητες, η γνώση αυτή ήταν συγκεκαλυμμένη πίσω από διάφορα ονόματα ηλιακών θεών.

Η διαδικασία των εκκενώσεων θα εξηγούσε την έκρηξη των αναρίθμητων και πολύπλοκων οργανισμών της Κάμβριας περιόδου (570 έως 510 εκατ. χρόνια πριν από σήμερα), ενώ πρωτύτερα υπήρχαν μόνο μονοκύτταροι ή μικροί πολυκύτταροι οργανισμοί που περιστασιακά οργανώνονταν σε αποικίες.

Κατά συνέπειαν, τέτοιες αλλαγές θα μπορούσαν να συμβούν και σε σύντομες χρονικές περιόδους, εάν υπάρξουν αλλαγές στην ηλεκτρική ροή που τροφοδοτεί τον πλανήτη μας, λόγω της εισόδου του ηλιακού μας συστήματος σε διαφορετική περιοχή του χώρου στην οποία επικρατεί ανομοιομορφία και πολύ φορτισμένο πλάσμα που απορρυθμίζει τη συμπεριφορά του Ήλιου και όλων των πλανητών.

3. Τα μαγνητικά μονόπολα:
Το 2013, ο Γάλλος καθηγητής μαθηματικών Κλωντ Νταβιώ (Claude Daviau) διατύπωσε την υπόθεση ότι τα μαγνητικά μονόπολα, υπό την μορφήν μαγνητικά διεγερμένων λεπτονίων που φτάνουν από τον ήλιο μέσω ηλιακών εκλάμψεων, πρέπει να παράγουν στην καρδιά του φλοιού και στον μανδύα της γης τουλάχιστον υδρογόνο (Non-linear Dirac Equation, Magnetic Monopoles and Double Space-time, εκδ. Viva Books).

Υπόθεση αύξησης της γήινης μάζας από τα σωματίδια των ηλιακών εκλάμψεων.

Η υπόθεση του Νταβιώ προσφέρει άλλη μία εκδοχή ως προς μια πιθανή αύξηση μάζας της Γης. Επιπλέον, αυτά τα μαγνητικά μονόπολα έχουν την ιδιαιτερότητα της προώθησης πυρηνικών συγχωνεύσεων μέσω ασθενούς πυρηνικής δύναμης, προκαλώντας τους μετασχηματισμούς που απαιτούνται για την απόκτηση της ποικιλομορφίας που παρατηρείται στα χημικά στοιχεία μέσα στη Γη.

Πιθανοί λόγοι αύξησης του όγκου, αλλά με διατήρηση της μάζας

1. Διαστελλόμενα άτομα:
Επί του παρόντος, ο Ήλιος μας δεν διαστέλλεται σημαντικά, αλλά αναμένεται ότι θα διασταλεί σε περίπου πέντε δισεκατομμύρια χρόνια από σήμερα και θα μετατραπεί σε Ερυθρό Γίγαντα. Ο πυρήνας του Ήλιου καίει υδρογόνο μέχρι να εξαντληθεί. Ο πυρήνας που καταρρέει και η αυξανόμενη θερμότητά του, θα φουσκώσουν τα εξωτερικά του στρώματα, κάτι που θα τον κάνει έναν Ερυθρό Γίγαντα.

Το μέγεθος του αναμένεται να αυξηθεί κατά τριάντα φορές, αλλά σχεδόν ποτέ δεν αυξάνεται η μάζα ενός αστεριού κατά τη διάρκεια του κύκλου ζωής του.

Εάν λοιπόν ο πυρήνας της Γης καίει επίσης υδρογόνο, όπως ο Ήλιος, θερμαίνεται σταδιακά, ενδέχεται το διαστελλόμενο υδρογόνο να αυξάνει την πίεση τόσο εξαιρετικά, ώστε ο πλανήτης μας να διογκώνεται. Όχι όμως και η μάζα του.

Κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον αντιφατικό. Διότι η υπερβολική συμπίεση θα μείωνε τον όγκο του υδρογόνου, καθώς έχει αποδειχτεί πειραματικά ότι κάτω από τεράστιες πιέσεις το αέριο υδρογόνο μετατρέπεται σε στερεό μεταλλικό. Η ιδέα λοιπόν ότι τα διαστελλόμενα άτομα μέσα στη Γη είναι ο κύριος μηχανισμός διαστολής, είναι επομένως πολύ αμφιλεγόμενη, καθώς παραβιάζει τους νόμους της θερμοδυναμικής.

2. Κούφια Γη:
Οι πλανήτες στο ηλιακό μας σύστημα πιστεύεται ότι σχηματίστηκαν επειδή τα σωματίδια στον περιστρεφόμενο δίσκο ή το ηλιακό νεφέλωμα άρχισαν να συσσωρεύονται, καθώς η βαρύτητα προσήλκυε το ένα με το άλλο. Αυτή η συσσώρευση ύλης, είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο οι επιστήμονες υποθέτουν ότι οι πλανήτες είναι συμπαγείς με πυκνό πυρήνα.

Οι πλανήτες έχουν το δικό τους βαρυτικό πεδίο που τραβά κάθε μάζα προς το κέντρο τους. Αλλά τι γίνεται αν αυτό είναι μόνο εν μέρει σωστό; Παρόμοια με τον κύκλο ζωής ενός αστέρα, μήπως αλλάζει κάτι δραματικά στη δυναμική του πυρήνα των πλανητών με συνέπεια τη διαστολή στο τέλος της ζωής τους;

Όταν ένας αστέρας γίνει Ερυθρός Γίγαντας και αποβάλλει τα εξωτερικά του στρώματα, ο πυρήνας του συστέλλεται και τότε γίνεται Λευκός Νάνος. Πιστεύεται ότι οι αστέρες διαστέλλονται όταν αρχίζουν να καίνε ήλιον.

Αλλά εάν ο πυρήνας τους έχει την ικανότητα να απωθεί μάζες, θα πρέπει να έχουμε ένα παρόμοιο αποτέλεσμα, ωστόσο, σ’ αυτήν την περίπτωση, και ο δικός μας Ήλιος θα πρέπει να είναι κούφιος.

Είναι μια αμφιλεγόμενη ιδέα, αλλά η θεωρία της Κούφιας Γης (και των κούφιων αστεριών και πλανητών) ίσως είναι τελικά η καλύτερη για να εξηγήσει τη διαστελλόμενη Γη μας. Διότι όπως και οι αστέρες, η Γη δεν άλλαξε σε μέγεθος τα πρώτα δισεκατομμύρια χρόνια της ζωής της, μέχρι πριν 180 εκατομμύρια χρόνια.

Αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ήταν 100% συμπαγής κατά τη διάρκεια της πρώτης περιόδου της ζωής της. Ίσως να υπήρχε ήδη ένα κενό μεταξύ του πυρήνα και του εξωτερικού φλοιού της. Μετά την έναρξη της διαστολής, αυτό το κενό μεγεθύνθηκε και το εξωτερικό κέλυφος έγινε λεπτότερο.

Τομή μιας διαστελλόμενης, αλλά κούφιας Γης.

Με βάση την υπόθεση ότι δεν υπάρχει συμπίεση της ύλης κατά τη διαστολή της, και βάσει μαθηματικών εξισώσεων, τότε το πάχος του εξωτερικού φλοιού θα πρέπει να είναι το ανώτερο μόνο ± 664 χιλιόμετρα.

Έχοντας αυτή την υπόθεση κατά νου, μπορούμε να κάνουμε το εξής ψυχολογικό πείραμα:

Παίρνουμε ένα κλειστό βάζο γεμάτο με άμμο και τοποθετούμε μια μπάλα αφρού στην κορυφή του (Κατάσταση 1). Στη συνέχεια το ανακινούμε, μέχρι η άμμος να καλύψει την μπάλα αφρού, ώστε να μην τη βλέπουμε πια (Κατάσταση 2).

Το επίπεδο της άμμου αυξήθηκε βέβαια από τη στιγμή που η μπάλα αφρού εκτόπισε τον αντίστοιχο όγκο της άμμου. Εάν κάποιος που είχε δει το βάζο στην Κατάσταση 1, φύγει από το δωμάτιο και επιστρέψει και δει το βάζο στην Κατάσταση 2, μπορεί να είναι 100% σίγουρος ότι η μπάλα αφρού είναι κρυμμένη μέσα στην άμμο. Δεν χρειάστηκε να δει το τίναγμα του βάζου, αφού ξέρει ότι το βάζο ήταν κλειστό όλη την ώρα.Κατάσταση 1: Η μπάλα αφρού στέκεται πάνω στην κορυφή της άμμου. Κατάσταση 2: Η μπάλα αφρού εξαφανίστηκε, αλλά το επίπεδο της άμμου ανέβηκε.

Το ίδιο πείραμα μπορεί να εφαρμοστεί και στη Γη μας. Εφόσον υπάρχουν ενδείξεις ότι ο όγκος της Γης έχει αυξηθεί κατά 356% από το αρχικό της μέγεθος, τότε αν η μάζα παραμένει η ίδια, μπορούμε να είμαστε απολύτως σίγουροι ότι η Γη είναι γεμάτη με σπηλιές, κοιλότητες, σήραγγες, γαλαρίες ή έχει ένα μεγάλο κενό.

Άλλο επιχείρημα υπέρ της κούφιας Γης είναι η πυκνότητα του οσμίου. Το μέταλλο όσμιο είναι σήμερα το βαρύτερο στοιχείο στη Γη με πυκνότητα 22,587 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό. Με βάση όμως το ισχύον μοντέλο μιας συμπαγούς Γης, όταν η Γη είχε τη μισή ακτίνα, θα έπρεπε το όσμιο να είχε σχεδόν διπλάσια πυκνότητα.

Σήμερα η μέση πυκνότητα της Γης είναι 5,51 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό. Εάν η μάζα της παραμένει σταθερή και δεν έχει αυξηθεί, τότε σημαίνει πως όταν είχε τη μισή ακτίνα, το όσμιο θα πρέπει να είχε πυκνότητα σχεδόν 40 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό, πράγμα αδύνατον.

Τα νετρίνα και η ανάγκη για μια νέα βαρυτική θεωρία

Η διαστελλόμενη Γη σε συνδυασμό με τη θεωρία της Κούφιας Γης δεν έχει μόνο σημαντικό αντίκτυπο στην τρέχουσα κατανόηση της φυσικής της Γης, αλλά δημιουργεί και την ανάγκη αναθεώρησης της έννοιας της βαρύτητας.

Έναν αιώνα αφότου ο Αλβέρτος Αϊνστάιν έδειξε ότι η βαρύτητα είναι το αποτέλεσμα της στρέβλωσης του χωρόχρονου γύρω της, δεν γνωρίζουμε ακόμα από πού προέρχεται.

Η Γενική Σχετικότητα παραμένει απλώς μια περιγραφή ή γραφική παρουσίαση της δύναμης που ονομάζουμε βαρύτητα. Ωστόσο, αφήνει αναπάντητο το βασικό ερώτημα πώς ακριβώς η ύλη επηρεάζει τον χωρόχρονο.

Γενική Σχετικότητα του Αϊνστάιν.

Εάν οι πυρήνες των ουράνιων σωμάτων (ας τους ονομάσουμε «βαρυτικούς πυρήνες») έχουν την ικανότητα να σπρώχνουν μάζες, τότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτή είναι η πραγματική προέλευση της βαρύτητας.

Αυτοί οι βαρυτικοί πυρήνες από τους οποίους υποτίθεται ότι αναδύεται η βαρύτητα εξακολουθούν να έχουν άγνωστη σύνθεση και ουσιαστικά να καλύπτονται από μυστήριο.

Ορισμένοι ερευνητές προτείνουν ότι η θερμότητα στον πυρήνα της Γης παρέχεται από ραδιενεργό διάσπαση ή από έναν πυρηνικό γεω-αντιδραστήρα.

Με τον ανιχνευτή γεωνετρίνων Kamioka της Ιαπωνίας (Πείραμα Super Kamiokande-III, 2005) και με το πείραμα Borexino στα υπόγεια εργαστήρια του Γκραν Σάσσο της Ιταλίας (2007), οι επιστήμονες εντόπισαν σήματα γεωνετρίνων (δηλαδή αντι-νετρίνων που παράγονται μέσα στη Γη).

Τα νετρίνα, που είναι πολύ ελαφριά υποατομικά σωμάτια, παράγονται από την πυρηνική σχάση και τη διάσπαση ραδιενεργών στοιχείων, καθώς και από την πυρηνική σύντηξη που συμβαίνει στον Ήλιο και στους άλλους αστέρες.

Αυτά τα απειροελάχιστα μικρά σωμάτια που, όπως ελέχθη, πρώτος είχε αντιληφθεί ο Γιαρκόφσκι ως «αιθέρα», ωστόσο, τα περιέγραψε καλύτερα και ο μέγας Σέρβος εφευρέτης και μηχανικός Νίκολα Τέσλα, τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός, καθώς και άλλα πιθανά, μη ανιχνευμένα ακόμη σωμάτια, θα μπορούσαν να είναι η πηγή της βαρύτητας.

Επιπλέον, έχει αποδειχτεί ότι πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, μια μέρα στην αρχέγονη Γη διαρκούσε 5 ώρες (Rüdiger Vaas: Auf der Urerde dauerte ein Tag nur fünf Stunden, Bild der Wissenschaft).

Σύμφωνα επίσης με μια αναφορά στην επιθεώρηση Science, περίπου 900 εκατομμύρια χρόνια πριν, μια μέρα διαρκούσε μόλις 18 ώρες (Sonett CP, Univ. Tucson, Arizona: Vor 900 Millionen Jahren hatte der Tag 18 Stunden.

Σήμερα, μια μέρα διαρκεί 23 ώρες, 56 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα, γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η περιστροφή της Γης έχει επιβραδυνθεί. Οι διακυμάνσεις στην ακτινοβολία νετρίνων θα μπορούσαν να είναι η πιθανή αιτία και αυτού του φαινομένου.

Επίσης, είναι γνωστό ότι εάν εκραγεί μία σουπερνόβα σε σχετικά κοντική απόσταση ή έχουμε έναν επόμενο ηλιακό κύκλο εξαιρετικά έντονο (που και τα δύο θα εκπέμψουν μεγάλη ποσότητα νετρίνων στο διάστημα), θα μπορούσε να προκληθεί και αντιστροφή των μαγνητικών πόλων. Τα νετρίνα και τα γεωνετρίνα είναι λοιπόν κρίσιμης σημασίας για τη διαμόρφωση της ζωής ή του τέλους της στον πλανήτη μας.

Συμπεράσματα

Αν και η υπόθεση της διαστελλόμενης Γης εξακολουθεί να απορρίπτεται από το μεγαλύτερο μέρος του επιστημονικού κόσμου (που δηλώνει «πολιτικά ορθός»), και φυσικά από τη NASA (που η εγκυρότητα των ανακοινώσεών της έχει αρχίσει να αμφισβητείται σοβαρά από κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο), ωστόσο, υπάρχουν πλείστα γεωλογικά, γεωδαιτικά, γεωγραφικά, παλαιομαγνητικά, διαστημικά, βιολογικά και κλιματικά στοιχεία που την υποστηρίζουν.

Μην περιμένετε ποτέ από τους κυρίαρχους, δήθεν υπεράνω πάσης υποψίας, αλλά στην πραγματικότητα σκοτεινούς διεθνείς οργανισμούς, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της ατλαντικής ολιγαρχίας, να είναι ειλικρινείς, αδέκαστοι, και να μην ελέγχονται από ανήθικα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.

Δεν διαφέρουν σε τίποτε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), που έλεγε ψέμματα για την δοκιμασμένη ασφάλεια των εμβολίων Covid-19 και την απόκτηση ανοσίας αγέλης.

Τη Λέσχη της Ρώμης, που ισχυριζόταν ότι μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα ο πολιτισμός μας θα έχει καταρρεύσει λόγω υπερπληθυσμού.

Τον ΟΗΕ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που ισχυρίζονται ψευδώς ότι το διοξείδιο του άνθρακα (CO₂) ανθρώπινης προέλευσης από τα ορυκτά καύσιμα και τα κόπρανα των …αγελάδων, που αποτελεί το 0,0016% της όλης σύνθεσης της ατμόσφαιρας, προκαλεί την υπερθέρμανση του πλανήτη:

Η θεωρία των τεκτονικών πλακών δεν αντιστοιχεί στα γεωλογικά δεδομένα, ενώ η διαστολή της Γης είναι οπωσδήποτε ένας βιώσιμος υποψήφιος για να την αντικαταστήσει.

Παρά τον σχεδόν έναν αιώνα εικασιών σχετικά με τους διάφορους πιθανούς μηχανισμούς που εξηγούν τη διαστολή της Γης, η έλλειψη επιστημονικής συναίνεσης σχετικά με τον μηχανισμό αυτής της διαδικασίας, δεν σημαίνει ότι η θεωρία είναι ανυπόστατη.

Σημαίνει ότι υπερισχύουν τα στρατιωτικο-οικονομικά και πολιτικά λόμπι που δεν θέλουν [ακόμα] να αποδομηθεί το υπάρχον μοντέλο γεωφυσικής, διότι τότε θα αποδομηθούν και όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών αλλά και των θρησκευτικών αφηγημάτων.

Η διεύρυνση του πυθμένα των ωκεανών εξηγεί προφανώς και τη σταδιακή ενδοδιάρρηξη των χαμένων ηπείρων που οι αποκρυφιστές δίνουν στους πολιτισμούς τους αρχαιότητα εκατομμυρίων ετών και επιβεβαιώνει τις δοξασίες τους για την ύπαρξη χαμηλότερης βαρύτητας κατά το απώτατο παρελθόν, όταν η γήινη σφαίρα ήταν πολύ μικρότερη.

Οι ιεροφάντες των αρχαίων ηλιακών θρησκειών γνώριζαν για τα φαινόμενα εκκένωσης πλάσματος στους πυρήνες των ουρανίων σωμάτων και για το ηλεκτρικό σύμπαν, τα οποία συγκάλυπταν με τις εξωτερικές λατρείες προς προσωποποιημένες μορφές της εκδήλωσής τους, για παράδειγμα, προς τους Ηλιακούς Δομητές / Δημιουργούς, που ανάλογα με τον κάθε πολιτισμό, έφεραν διαφορετικά ονόματα. Στην Ελλάδα οι ηλεκτρικές και γεωτεκτονικές δυνάμεις λατρεύονταν ως Ήφαιστος και Κάβειροι ή Μεγάλοι Θεοί.

Στην περίπτωση που καταστεί εφικτή η επιστημονική συναίνεση ότι υπάρχει διατήρηση της αρχικής μάζας με αυξανόμενο όγκο, τότε η αποκάλυψη της κούφιας Γης θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε αχαρτογράφητα νερά.

Η Κούφια Γη, αλλά και τα ηπειρωτικά τεκτονικά ρήγματα που έχουν αρχίσει να δημιουργούνται σε πολλά μέρη του κόσμου λόγω της συνεχιζόμενης διαστολής (Κένυας – Ιορδανίας, Καλιφόρνιας, Ρίο Γκράντε, κ.ά.), θα δυναμιτίσουν το παγκόσμιο γεωπολιτικό status quo τις επόμενες δεκαετίες, εκατονταετίες και χιλιετίες.

Εάν βεβαίως:

• Εξακολουθήσει να υπάρχει το ανθρώπινο είδος και δεν αφανιστεί από πυρηνικούς πολέμους,

• Δεν αναλάβει τα ηνία η «επερχόμενη φυλή» (The Coming Race) που περιέγραψε ο Άγγλος βαρώνος Έντουαρντ Μπούλγουερ–Λύττον (1803-1873) στο βιβλίο του Βριλ: Η δύναμη της επερχόμενης φυλής (Vril: the Power of the Coming Race) του 1871,

• Δεν εφαρμοστεί η Συναρχία για την οποία μίλησε ο Γάλλος αποκρυφιστής, Αλεξάντρ Σαιντ-Υβ Αλβέιντρ (1842-1909).

Διότι η θεωρία της Συναρχίας που ανέπτυξε ο Αλβέιντρ στο βιβλίο του Mission de l’Inde en Europe (Η Αποστολή της Ινδίας στην Ευρώπη) το 1886, προβλέπει μια παγκόσμια κυβέρνηση ολοκληρωτισμού που λογοδοτεί σε μια απόκρυφη ιεραρχία πολύ προηγμένων όντων που δεν ανήκουν στο είδος μας, διαβιούν στο εσωτερικό της Γης που είναι κούφιο, και που για να αποκαλυφθούν πρέπει πρώτα οι άνθρωποι να μετατραπούν σε μετανθρώπους.

Για άλλη μια φορά λοιπόν στην ανθρώπινη Ιστορία, οι «αόρατες χείρες» ενδέχεται να ωθούν την ανθρωπότητα προς τον μετανθρωπισμό, προκειμένου να πραγματώσουν εκ νέου, είτε εκείνα που είχαν ήδη πραγματώσει οι προκατακλυσμιαίες μυστικές αδελφότητες, είτε απλώς τις νοσηρές φαντασιώσεις τους.

Τι από όλα αυτά θα καταφέρουν; Κατά πάσα πιθανότητα, απολύτως τίποτε. Διότι θα τους προλάβουν άλλα γεγονότα.

ΠΗΓΕΣ:

Για μια πλήρη εικόνα της θεωρίας, μελετήστε διεξοδικά τις παρακάτω πηγές:

Libraries Tasmania: Planet Earth: A Question Of Expansion, παρουσίαση του Αυστραλού καθηγητή γεωλογίας και εισηγητή της θεωρίας της διαστελλόμενης Γης, Σάμιουελ Κάρεϊ, βίντεο στο YouTube, 1982.
https://www.youtube.com/watch?v=Othb0xsvZb4

Dr James Maxlow, Retired Professional Geologist: Dinosaurs on an Expanding Earth.
https://www.dinox.org/publications/Maxlow2016-Dinosaurs_on_an_Expanding_Earth.pdf

Μarvin Degezelle, The expanding Earth and implications on the geophysics of Earth, γεωφυσική έρευνα, 2018.
https://www.gsjournal.net/Science-Journals/Research%20Papers-Astrophysics/Download/7531

Stephen Hurrell: Dinosaurs and the Expanding Earth: Solving the Mystery of the Dinosaurs’ Gigantic Size, 2015.

Stephen Hurrell: The Hidden History of Earth Expansion: Told by researchers creating a Modern Theory of the Earth, 2022.

Giancarlo Scalera: The Expanding Earth: a sound idea for the new millennium, 2001.
https://www.researchgate.net/publication/283604670_The_expanding_earth_a_sound_idea_for_the_new_millennium

John Joly (1857-1933) and his determinations of the age of the Earth, μέσα στο τεύχος no 190, C.L.E. Lewis – S.J. Knell: The Age of the Earth. From 4004 BC to AD 2002.pdf, Geological Society Special Publication, London, 2001.
https://www.geokniga.org/bookfiles/geokniga-age-earth.pdf

Richard A. Kerr: Earth’s Surface May Move Itself… But Did Deeper Forces Act To Uplift the Andes? Science, Vol. 269, 1995.

Rancourt L. and Tattersall: Further Experiments Demonstrating the Effect of Light on Gravitation, Physics Essays Journal, 2011.

Konstantin Meyl: Earth Expansion by Neutrino-Power, Journal Geology & Geophysics 4, 2015.
https://www.researchgate.net/publication/289130324_Meyl_Earth_Expansion_by_Neutrino-Power_J_Geol_Geophys_4219_jgg1000219_doi104172

Neal Adams Science 01: Earth is growing, βίντεο στο YouTube, 2007.
https://www.youtube.com/user/nealadamsdotcom

Neal Adams – Science: 02 – Conspiracy: The Moon is Growing, βίντεο στο YouTube, 2007.
https://www.youtube.com/watch?v=tBT8KyWVxj8

Neal Adams – Science: 03 – Conspiracy: Mars is Growing, βίντεο στο YouTube, 2006.
https://www.youtube.com/watch?v=d44Jj_3gp-M

La Terre en expansion ? Arte, ντοκιμαντέρ στο Daily Motion, 2006, σε τρία μέρη (γαλλικά):
1 – https://www.dailymotion.com/video/x160xn
2 – http://www.dailymotion.com/video/x1613q_23-la-terre-en-expansion
3 – http://www.dailymotion.com/video/x1616k_33-la-terre-en-expansion

Μεγάλη ρηξιγενής κοιλάδα (Great Rift Valley), Βικιπαίδεια.